Connect with us

Nawiasem Pisząc

Licytacja na cierpienie

logo nawiasem pisząc

Opublikowano

on

Ten artykuł pojawił się tuż po wybuchu wojny i zastanawiałam się, czy wracać tutaj do tak starego wpisu. Postanowiłam, że jednak to zrobię, bo podobne podejście jest wciąż aktualne wśród feministek, a wiele spraw w tym konkretnym materiale budzi we mnie naturalny sprzeciw. Na sam początek nie widzę żadnych racjonalnych powodów, dla których w ogóle powstał. Wydaje mi się, że znakomita większość polityków i dziennikarzy wykorzystuje dramat Ukraińców, żeby przekonać ludzi do swoich tez, wręcz przebiera z niecierpliwości nogami, żeby powiedzieć: „A nie mówiłem!?”. Dziwię się, że podobne zachowanie wykazują też „eksperci”, których wcześniejsze słowa i czyny bynajmniej nie obligują ich do tego, żeby dopuszczać się moralizatorskiego tonu i wyjaśniania, co oni by zrobili i dlaczego lepiej niż konkurencja. W każdym razie ten artykuł jest kolejnym tego przykładem. „Wybuchła wojna? Znakomicie! Napiszmy tekst o tym, jak to żyjemy w patriarchacie i kobiety mają gorzej”.

Rola „wiecznej ofiary”

Przede wszystkim zaskakuje mnie, jak to feministki w każdej sytuacji muszą zrobić z kobiet ofiary, które muszą koniecznie mieć gorzej niż mężczyźni. To zresztą cechuje nie tylko feministki, ale przedstawicieli lewicy, którzy pochylają się nad losem jakiejś mniejszości wyzyskiwanej przez złą większość. Na przykład kilka dni temu jeden z dziennikarzy CD-Action, a także Wyborczej i Dużego Formatu wypuścił wywiad z Igorem Isajewem, o tym jak to źle na wojnie ma społeczność LGBT. Podniósł oczywiście sprawę biednego pana, który czuje się panią i który nie może uciec za granicę albo ogólną homofobię Vladimira Putina, który sprawia widocznie, że Ukraińcy nie walczą teraz za swoją wolność i ojczyznę, ale po to, żeby Ukraina była gay-friendly. Wróćmy jednak do artykułu z Wirtualnej Polski. Ja byłam przekonana, że wojna jest tragedią dla wszystkich – i mężczyzn, i kobiet; i dzieci, i osób starszych; i zdrowych i chorych. I nawet dla zwierząt. Oczywiście, każdy mierzy się z okropieństwami wojny inaczej, ale naprawdę nie kusiłabym się tutaj o licytację, kto ma w takiej sytuacji najgorzej. Że wojna nie wybiera sobie ani płci, ani wieku, żeby doświadczyć człowieka w najgorszy możliwy sposób, pokazuje masakra w Buczy, gdzie rosyjscy „żołnierze” zabijali każdego, kto im się nawinął. Gwałcili kobiety, torturowali mężczyzn. Nie obchodziło ich nic, poza zaspokojeniem swoich prymitywnych żądz.

Codzienność żołnierza na froncie

Poza cywilami z tragedią wojny mierzą się również żołnierze, biorący udział w walkach. Których codziennie jedna zła decyzja czy chwila zawahania może kosztować życie. Którzy widzą, jak na froncie giną ich partnerzy w walce. Wreszcie – którzy każdego dnia widzą porozrywane ciała swoich towarzyszy. Ci ludzie zdają sobie sprawę, że w każdej chwili mogą zginąć, trafić do niewoli, stracić nogi albo zostać tak poważnie ranni, że dwa tygodnie będą wyć w męczarniach zanim wyzioną ducha. Ale wyobraźcie sobie, jaki byłby krzyk, gdyby któryś z nich powiedział, że oni mają gorzej niż kobiety. Kim jest pani redaktor z Wirtualnej Polski, żeby z taką stanowczością oceniać, kto ma gorzej, a kto lepiej w momencie, kiedy żołdacy Putina robią im tam na Ukrainie piekło na ziemi i niszczą całe dotychczasowe życie? Czy ktokolwiek ma w ogóle prawo do takiej oceny? Czy to na pewno jest miejsce i czas, żeby walczyć z tym złym patriarchatem i wszechobecną homofobią? Czy to są naprawdę tematy aż tak naglące, żeby walić w ten bęben 24/7, wykorzystując wojnę, w której tracą życie mężczyźni, kobiety i dzieci, a która toczy się tuż za naszymi granicami, jako dowód, że proszę bardzo, jest jak mówiliśmy, patriarchat i homofobia. Przecież to jest absurd.

Niezrozumiałe kompleksy

Drugim typowym dla feministek podejściem są jakieś dziwne kompleksy, które nie wiadomo, czym są spowodowane. Bo naprawdę nikt tak nie neguje roli kobiet w konfliktach zbrojnych, jak same feministki. One płaczą codziennie, że cały czas mówi się o historii, a powinniśmy więcej mówić o „herstorii” rozumianej właśnie jako pamięć o bohaterskich kobietach. Ależ proszę bardzo, nikt Wam nie broni. Tylko że postawa Ireny Sendler na przykład już Wam nie pasuje do tezy o Polakach – antysemitach, którzy podczas II wojny światowej mordowali Żydów na równi z Niemcami. O Wiktorii Ulmej mało kto w ogóle słyszał, a szkoda, bo rodzina Ulmów jest wręcz symbolem polskiego poświęcenia w pomaganiu Żydom. Albo Danuta „Inka” Siedzikówna, która ma niemalże kryształowy życiorys. Dziewczyna, która jako sanitariuszka pomagała rannym powstańcom warszawskim, ale także niejednokrotnie udzielała pomocy medycznej Niemcom. Która zginęła w wieku niespełna osiemnastu lat, bo komuniści w taki właśnie sposób traktowali polskich bohaterów. Ale „Inka” jest zaliczana do grona Żołnierzy Wyklętych, włóczyła się po lesie z „bandą” Łupaszki, więc też nie bardzo pasuje do narracji. W dodatku przez całe swoje życie przejawiała jedną nadrzędną cechę, której większość z Was nie rozumie i której zwyczajnie się boi – patriotyzm. Ta dziewczyna Polskę nosiła w sercu. Ale nie, przedstawiciele lewicy wolą czcić inną swoją bohaterkę – Różę Luksemburg. Kiedy PiS zaproponował dekomunizację polskich miast, to płakaliście, jak to wpłynie na nasze stosunki z Rosją, a w ogóle jak tak można, skoro radzieccy żołnierze nas WYZWALALI. Naprawdę nie mam pytań.

„Herstoria” polskich kobiet

Ja tych kompleksów nie rozumiem. Doprawdy, nikt inny nie daje mi tak odczuć, jak to mam czuć złość i wstyd, że jestem kobietą, jak same feministki. Nie czuję ani wstydu, ani złości – zamiast tego mam tylko współczucie do feministek, bo zastanawiam się, co je musiało spotkać ze strony mężczyzn, że aż tak im skrzywiło postrzeganie rzeczywistości i każdego faceta traktują jako potencjalnego gwałciciela. Mam za to w pamięci „Wiersz o nas i chłopcach”, który pokazuje okropieństwa wojny z punktu widzenia kobiety – partnerki powstańca warszawskiego.

My musimy być mocne i jasne,
Nam nie wolno płakać i nie wierzyć,
Byłoby ciężej i było daleko,
Naszym chłopcom, naszym żołnierzom.

… Jakże trudno uśmiechać się znowu,
Do zieleni, do wiosny, do słońca,
Nam dziewczynom o gorzkich ustach,
Nam dziewczynom o ramionach tęsknących,
Wiemy przecież, że wrócą kiedyś nasi,
Właśni, najdrożsi chłopcy,
Wrócą kiedyś, nie wiemy kiedy,
Skądś, z tej swojej wędrówki obcej.

Czy taka postawa polskich kobiet z czasów wojny nie zasługuje na szacunek i uznanie? Kiedy tracą one jakikolwiek kontakt ze swoimi mężami, braćmi czy synami? Kiedy nie wiedzą, co się z nimi dzieje przez kilka dni – czy ich „właśni, najdrożsi chłopcy” w ogóle żyją, czy nie zostali ranni i czy na pewno wrócą? A przy tych niszczących psychikę myślach wiedzą też, że muszą sobie jakoś radzić, że muszą ten strach i niepokój przezwyciężyć, bo teraz to one muszą być wsparciem dla walczących mężczyzn. Żeby, kiedy wrócą do nich choćby na krotką chwilę, mogli poczuć przez ten czas choćby namiastkę normalności i wspierającą obecność kochającej kobiety, która pozwoli mu na moment zapomnieć o piekle, które widział i poczuć się bezpiecznie? To jest naprawdę tak mało znacząca postawa? Mnie taka bezsilność i niemoc by przerażała. Wydaje mi się wręcz niemożliwe, żeby znaleźć w sobie tyle siły, bo najchętniej w takiej sytuacji bym się położyła i płakała. Rwała włosy z głowy i dosłownie z tego niepokoju chodziła po ścianach. Pewnie nawet myślałabym o złamaniu nogi partnerowi i bratu, zanim by przyszło otrzeźwienie. Naprawdę nie wiem, jakbym się zachowała.

Wszyscy jesteśmy ludźmi

A niektórzy ludzie zamiast dziękować Bogu, że żyjemy w czasach, kiedy w Polsce panuje względny spokój (mimo że historia raczej nas nie rozpieszczała) i modlić się, żebyśmy nie musieli przeżywać tego, przez co teraz przechodzą Ukraińcy, wykorzystują tę tragedię, żeby dalej mącić i licytować się na to, kto w czasie wojny ma najgorzej. Przecież to jest chore. Mam wrażenie, że niektóre feministki wręcz stają na głowie, żeby skłócić kobiety i mężczyzn. Po co? Przecież, mimo oczywistych różnic między nami jesteśmy wszyscy ludźmi i jako ludzie musimy często wspólnie ciągnąć wózek, żeby żyło nam się odrobinę łatwiej. Mam głęboką wiarę, graniczącą z pewnością, że nie uda się doprowadzić do tego, żeby faceci znienawidzili kobiety i na odwrót. Na razie udało się tylko osiągnąć to, że idea feminizmu jest obecnie wyśmiewana, a sufrażystki, które faktycznie walczyły o prawa kobiet na przełomie XIX i XX wieku, przewracają się dzisiaj w grobach.

M.

źródło: https://kobieta.wp.pl/wojna-doswiadcza-kobiety-inaczej-niz-mezczyzn-wyrzadza-im-wieksza-krzywde-6748743671458560a?fbclid=IwAR04hAdbuOfmOK34_lD5WudZS7iXikc-G60bxZqO1GsLm0ceKJgBU1Q8iwo

Wesprzeć nas można poprzez Patronite

Czytaj dalej
Click to comment

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Nawiasem Pisząc

W nowym rządzie szambo wybiło

logo nawiasem pisząc

Opublikowano

on

Ja rozumiem, że można nie lubić jakiegoś polityka, sama zresztą za większością nie przepadam, ale to, co dzieje się w sprawie Zbigniewa Ziobry jest naprawdę obrzydliwe. I nie chodzi mi o to, że trzeba było wysłać ABW do jego domu koniecznie teraz, kiedy on sam jest na terapii za granicą, zresztą – jeśli faktycznie były tam jakieś niejasności czy możliwość popełnienia przestępstwa, to należy sprawę zbadać. Wypadałoby jednak przy tym zachować chociaż minimum przyzwoitości.

Łaska Elizy

Pierwsza była Eliza Michalik, która sugerowała, że były minister sprawiedliwości jedynie symuluje chorobę, a jeśli nie, to może albo umrzeć, albo nagrywać swoje prywatne chwile z rodziną, a ona wtedy łaskawie przeprosi. Polityk nie zrobił ani jednego, ani drugiego, ale za to udostępnił swoje zdjęcie po operacji, którą przeszedł, wypowiedział się także jego lekarz, który potwierdził, że tak, pan Zbigniew naprawdę jest chory. Ale Elizka dała przecież jasne wytyczne, być może fotografia i zapewnienie lekarza nie są dla niej wystarczającymi dowodami, więc, rzecz jasna, nie przeprosiła. Mało tego, napisała, że ona nie widzi ku temu powodów, bo ludzie mają prawo mieć wątpliwości, zwłaszcza że pan Ziobro nie słynął wcześniej z prawdomówności. Dobrze, że ona z tego słynie. Oraz jej guru, Donald Tusk. Żeby to tylko Michalik była taka mądra na Twixie, to wypadałoby tylko machnąć ręką, bo wszyscy chyba zgodzimy się, że były to słowa poniżej wszelkiego poziomu i nie ma sensu się w tym babrać. Gdyby coś takiego powiedział poseł PiS-u albo Konfederacji w stronę jakiegoś swojego ciężko chorego konkurenta, to skandal byłby niewyobrażalny. Wystarczy przypomnieć sobie, jak zareagowała lewa strona sceny politycznej, po tym jak Rafał Ziemkiewicz w programie Krzysztofa Stanowskiego nazwał Magdalenę Filiks – patusiarą. Ostro, faktycznie, ale warto też dodać, że pani poseł uwielbiała brać udział w tych wszystkich marszach wściekłych macic i – mówiąc delikatnie – nie używała tam słownictwa akademickiego czy filozoficznego, ale właśnie typowo rynsztokowego.

Dowcipny Romek

Okazało się jednak, że Platforma wyhodowała sobie całe stado ludzi obłąkanych, chorych z nienawiści i – najzwyczajniej w świecie – obrzydliwych, bo ścieku na pana Ziobro wylało się ostatnio naprawdę dużo. Nie będę tutaj przytaczała słów jakichś anonimowych hejterów, ale do tego festiwalu nienawiści i bluzgów włączyli się nawet przedstawiciele i zwolennicy Platformy. Zacznijmy od wpisu najdelikatniejszego, ale zwyczajnie bezczelnego, patrząc na to, kto jest jego autorem.

Witaj Zbyszku! Dobrze cię widzieć w kraju. Mam nadzieję, że pojawisz się w Sejmie za dwa tygodnie. Niewykluczone, że jeden punkt porządku obrad może cię bardzo zainteresować…

Być może się domyśliliście – tak, taki tekst pojawił się na oficjalnym profilu Romana Giertycha. Łapy opadają na taką arogancję, prawda? Bo zdaje się, że to Romek najpierw zemdlał, a potem zwiał za granicę, a do kraju wrócił dopiero po tym, jak udało mu się zdobyć immunitet. A pamiętajmy, że walczył o tym zaciekle – na przykład namawiając ludzi na tzw. „turystykę wyborczą”. A oni go, kurczę, posłuchali i to jest niesamowite. Zbigniew Ziobro, mimo że jest chory, zdecydował się przerwać terapię i wrócić do kraju, Romuś udawał, że nie istnieje gdzieś we Włoszech i ignorował każde wezwanie do prokuratury. Zachowałby ODROBINĘ godności i po prostu nic nie pisał, bo to jest zwyczajnie żenujące. Dalej – Zbigniew Ziobro przebywa za granicą, ponieważ przechodzi kurację. Nie dlatego, że zwiał jak Giertych, albo poleciał sobie na wakacje, jak Tusk. I – to jest chyba szok dla zwolenników KO – on też ma prawo walczyć o życie, jak każdy człowiek. Więc wypadałoby opanować te swoje zapędy, bo przypominam, że kiedy chciano w Polsce rozliczyć Wojciecha Jaruzelskiego czy Czesława Kiszczaka, to dzisiejszy obóz rządzący lamentował, że to przecież starzy, schorowani ludzie i jak tak można, nie godzi się! A teraz wyczerpanego chorobą, operacją i pobytem w szpitalu człowieka będą targać w tę i z powrotem, bo jego wolno. On nie jest komunistą, więc do niego żadnych ciepłych emocji nie żywimy. Właśnie dlatego sporą część polityków Koalicji Obywatelskich uważam za obrzydliwych. Bo to, co teraz robią, zwyczajnie jest obrzydliwe i naprawdę nie znajduję na to innych słów. Przejdźmy do kolejnego wpisu.

Język pełen miłości

Ziobro w Polsce chce brać opinię publiczną na litość.

To zdanie napisała na swoim profilu Katarzyna Kierzek-Koterska. Zamieściła również zdjęcie z konferencji prasowej pana Ziobry po tym, jak przyjechał na miejsce, na którym widać, że ten człowiek naprawdę przeszedł ciężką i wyczerpującą chorobę, a to przecież jeszcze nie koniec. Kim jest pani Katarzyna? A, posłanką. Zgadnijcie z jakiej partii. Oczywiście, macie rację, z tej najlepszej na świecie. Wcześniej, w latach 2018-2020 pełniła funkcję wiceprezydent miasta Poznania, jednego z najbardziej przeżartego lewactwem miast w Polsce. To tam, prezydent Jacek Jaśkowiak konsekwentnie odmawiał udziału w Marszu Powstania Wielkopolskiego, ale na tęczowe parady był pierwszy. Odpowiednik warszawskiego Rafałka. I takie hasła wypisuje pani poseł, elita narodu, która ma decydować o losie kraju. Swoją drogą, całkiem niedawno Ziobro miał symulować. Teraz wykorzystuje chorobę do wzbudzania litości. Co jeszcze wymyślicie, bo Wam się narracja nie klei?

Tym bardziej, że chyba do tej pory nie uzgodnili wspólnej wersji, bo największy chlew na Twixie w związku z sytuacją Zbigniewa Ziobry robi Wojciech Szczurek. Facet należy do organizacji Lotnej Brygady Opozycji i Obywateli RP (Ubywateli PRL). Pierwsza robi co jakiś czas jakieś idiotyczne cyrki pod domem Jarosława Kaczyńskiego, drugą chyba pamiętamy z różnych prowokacji na trasach Marszu Niepodległości czy Powstania Warszawskiego. Szczurek (nazwisko chyba adekwatne, chociaż zdrobnienie nie pasuje) wylewa na Twixie naprawdę obrzydliwe kalumnie na temat polityka Suwerennej Polski, przytoczę ten, w którym naprawdę przekroczył wszelkie granice:

Jak interpretujecie tę szopkę zdrowiutkiego Ziobry (po tym jak się zapomniał i rozgadał) przed swoim domem? Przyjechał pokazać się swojej mafii, że żyje, walczy i że ma papiery?

Zastanawiam się, skąd ten wniosek o zdrowiutkim Ziobrze, bo na ostatnich zdjęciach wygląda przecież jak cień człowieka (i celowo wzbudza litość, pamiętajmy), ale szybko doczytałam, że to dlatego, że „zbyt szybkim krokiem udał się potem do samochodu”. Ci ludzie już naprawdę wstydu nie mają. Kiedy Ziobro leżał w szpitalu i nie publikował niczego w swoich mediach społecznościowych to ukrywał się i symulował. Kiedy wyszedł, bo mu chatę przetrzepywali – zrobił to celowo, żeby wzbudzać litość. Ale i tak go przejrzeli, bo zbyt raźnym krokiem wrócił do samochodu, a powinien słaniać się na nogach, zwymiotować sobie na buty, trząść się, nie mieć siły wypowiedzieć słowa, a na końcu ostatecznie wyzionąć ducha. I wtedy fajnopolacy byliby usatysfakcjonowani. I być może nawet by mu uwierzyli? Może nawet Eliza by opublikowała przeprosiny. A może nie.

Paradoksy współczesnej polityki

Nie wiem, czy Ziobro jest winny czy nie, bo – tak jak w przypadku Adama Glapińskiego – oni wszyscy są pewni, odgrażają się i pociągają do odpowiedzialności, ale na dobrą sprawę nie potrafią powiedzieć za co. Prezesa NBP czepiali się, że banknoty nie były identyczne i dlatego trzeba go postawić przed Trybunał Stanu. Nie mam więc wątpliwości, że śledztwo w sprawie Ziobry nie będzie sprawiedliwe, a proces i wyrok – jeśli oczywiście do nich dojdzie – będą polityczne. Koalicja okazała się kompletnie nieskuteczna, jeśli chodzi o realizowanie konkretów, ba, głosowanie nad kwotą wolną od podatku udowodniło chyba wszystkim, że Tusk zwyczajnie kłamał, kiedy składał te swoje obietnice. Tu nawet nie chodzi o to, że nie dał rady ich zrealizować – od początku wiedział, że tego nie zrobi, ale wyborców wyhodował sobie tak skutecznie, że i tak mu uwierzyli. Dlatego próbują zyskiwać punkty nawalaniem w PiS ku chorej uciesze swoich fanatyków. Nie przeglądałam wpisów wszystkich posłów Koalicji 13 Grudnia, innych równie obrzydliwych na szczęście nie znalazłam, ale na taka Klaudia Jachira na przykład wykazuje bardzo niezdrowe podniecenie całą tą sytuacją. W każdym razie Rafał Ziemkiewicz zwrócił uwagę na ciekawą rzecz – otóż okazuje się, że pan Ziobro, jak na polityka, który przez ostatnie osiem lat nic nie robił, tylko kradł, ma wyjątkowo skromny domek. Krystalicznie uczciwy Roman Giertych pierdzielnął sobie pałac.

Ot, paradoksy.

M.

https://www.facebook.com/nawiasempiszacoswiecie

Czytaj dalej

Nawiasem Pisząc

Kiepskie dni na Czerskiej

logo nawiasem pisząc

Opublikowano

on

Pisałam już o aferze ze Stanowskim na moim FB kilka dni temu, ale muszę jeszcze do tego nawiązać, bo inba się z tego zrobiła niesamowita. Normalnie Wybiórcza-Gate. O samym zarzewiu konfliktu nie będę się zatem wielce rozpisywała – przypomnę jedynie, że redakcja szmatławca z Czerskiej wyjątkowo nie lubi Krzysztofa Stanowskiego i postanowiła napisać o nim tekst, w którym zawarto co najwyżej półprawdy, w większości jednak manipulacje i kłamstwa. Twórca Kanału Zero postanowił więc wziąć odwet, bo z jakichś przyczyn nie spodobało mu się nazywanie go seksistą. I trzeba powiedzieć, że wyjątkowo celnie ich wypunktował. Mówiąc kolokwialnie – nie było potem co zbierać.

Maryśka nie czai bazy

Zanim jednak przejdę do meritum, wspomnę, że w swojej odpowiedzi Krzysztof Stanowski opowiedział również o innej pani dziennikarce, Marii Korcz, która rozpoczęła atak w jego stronę kilka miesięcy wcześniej – mianowicie, że śmieci w lesie i nazywa ekologów nazistami. Znowu – nie chcę się rozpisywać – napiszę jedynie, że naprawdę trzeba mieć umysł wyjątkowo niskich lotów, żeby nie załapać, że wpisy, do których odnosiła się pani Maria były ironią. I to naprawdę oczywistą. Gazeta Wybiórcza postanowiła jednak wypuścić jej odpowiedź i… cóż mogę powiedzieć… strzeliła sobie w kolano. Korcz mówiła w niej bowiem, że setki razy już słyszała, że po prostu nie zrozumiała żartu, sugerując oczywiście, że po pierwsze Stanowski ani chybi jest seksistą, bo ją bardzo nieładnie potraktował z góry, a po drugie, że zawsze jak ktoś palnie coś chamskiego i kontrowersyjnego, to potem się tłumaczy, że to był żart, ale ona, stara wyga, nigdy nie daje się nabrać i pan Krzysztof też jej nie oszuka, nie z nią takie numery. Jak mogę to skomentować? Jeśli dziewczę nie dostrzegło bijącego aż po oczach sarkazmu we wpisach Stanowskiego, to jestem skłonna uwierzyć, że faktycznie setki razy słyszała już od kogoś, że czegoś nie rozumie. Podejrzewam, że za każdym razem, kiedy otwiera usta, żeby zabrać głos w jakiejś sprawie, w odpowiedzi słyszy: „Maryśka, jak ty nic nie kumasz!”. Poza tym – jeśli ktoś Ci powtórzy coś jeden raz, to możesz uznać, że się czepia, po kilku razach powinieneś zacząć się martwić, ale jeśli stu ludzi mówi Ci to samo, to już naprawdę coś jest nie tak.

Ofiara, którą gotowi jesteśmy ponieść

Było to tak niesamowicie lekkomyślne, naiwne i zwyczajnie w świecie głupie, że aż nie do wyobrażenia. Dlatego mało kto uwierzył, że młoda przecież pismaczka zdecydowała się to zrobić z własnej nieprzymuszonej woli. Zwłaszcza że to przecież nie ona była główną bohaterką ostatniego „Dziennikarskiego Zera”. W komentarzach pojawiły się słynne, żartobliwe komentarze: „Mrugnij dwa razy”. Może się mylę, ale według mnie dziewczyna doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co po filmie Stanowskiego dzieje się w Internecie i jakie są ogólne nastroje, więc szczerze wątpię, żeby ładowała się na taką minę. Który młody, niedoświadczony dziennikarz chciałby, żeby na początku jego kariery śmiało się z niego pół polskiego Twixa? Dlatego podejrzewam, że Korcz została wypchnięta przez szefów (Michnik jest przecież cynicznym manipulantem, zresztą nie on jeden w tej redakcji) i myślę, że wiem w jakim celu. Poświęcono ją w imię wyższych celów i została rzucona dziennikarzowi na pożarcie. Pewnie gdyby chwycił przynętę, redakcja podsuwałaby mu kolejne, niedoświadczone i głupiutkie autoreczki, żeby je po kolei rozjeżdżał. Po którymś razie można by było napisać obszerny tekst, jakim to Stanowski jest seksistą, że tak się znęca nad swoimi młodszymi koleżankami po fachu. I że oni ostrzegali. Publicysta nie dał się jednak nabrać i odpowiedział jedynie: Szanowna Redakcjo. Jeśli macie u siebie słabsze jednostki, powinniście je chronić, zamiast wystawiać na publiczny osąd. Na tym polega odpowiedzialność za pracowników. Fakt, troszkę to było złośliwe, ale ten facet potrafi przecież ostrzej. Internauci nie byli jednak tak wyrozumiali i na najbliższe 24 godziny (jeśli nie dłużej) pani Maria stała się pośmiewiskiem Twixa. Nie wiem, czy pracodawcy się nad nią zlitowali i pozwolili w końcu schować się w domu i pochlipać w poduszkę, czy dziewczyna sama stwierdziła, że wszystko lepsze niż to – w każdym razie od czasu tej swojej wypowiedzi milczy.

Wyborcza nigdy się nie poddaje

Tam na Czerskiej mają jednak wyjątkowo mało rozwinięty instynkt samozachowawczy, bo następnie odpalił się Piotr Głuchowski, a redakcja znowu – z tylko sobie znanych powodów – postanowiła to przepuścić. To był moment, w którym Gazeta Wybiórcza strzeliła sobie w drugie kolano. Teraz pozostało im tylko czołgać się do drzwi z napisem: 'Ewakuacja”. Autor kłamliwego artykułu o Stanowskim tłumaczył, że w swoim artykule napisał wyraźnie: „Oto fragmenty tekstów” i je zacytował, „nie wchodząc w detale kto o kim i dlaczego”. I już. Tyle według niego wystarczyło. On nie widzi nic złego, że „nie wchodząc w detale” wprost zasugerował czytelnikom, że to Krzysztof Stanowski wypisywał te wszystkie wulgaryzmy, nie wydaje mu się też istotne, żeby kontekst miał jakiekolwiek znaczenie. Cała odpowiedź pana Piotra jest, rzecz jasna, ukryta za pay-wallem. Twórca Kanału Zero udostępniał na swoim Twixie fragmenty tej odpowiedzi, ale szczerze pisząc nie wiem, czy będzie chciał się jeszcze do tej sprawy odnosić. Niby znowu mogłoby być śmiesznie, niby znowu osiągnąłby świetne zasięgi, ale ile razy można się schylać? Poza tym inna mądra na Twixie (Maja Herman) zarzuciła mu ableizm (ja nie wiedziałam co to za cholera, ale podobno jest to wrogość do osób niepełnosprawnych), więc po co miałby dostarczać jej argumenty pod tę tezę? W każdym razie w Wybiórczej zadbano o to, żeby ogólnodostępny nie był ani jeden punkt (tytuł tekstu to: „Kłamstwa i manipulacje Krzysztofa Stanowskiego w 10 punktach) z… ekhm, ekhm… riposty pana Głuchowskiego. Moim zdaniem to też nie jest przypadek i nie wynika to tylko z tego, że od paru lat wszystkie ich teksty są płatne. Oni doskonale zdają sobie sprawę, że się zblaźnili, mleko się rozlało i niewiele da się już zrobić. Pozostaje im najtwardszy, żelazny elektorat, dlatego należy przekonać tych ludzi, że z tym Krzyśkiem to wcale nie tak, a inaczej; ewentualnie dostarczyć argumentów, żeby wiedzieli co mówić, gdyby któryś z nich był aż tak zdesperowany, żeby bronić ich „dobrego” imienia. W razie czego to oni zrobią z siebie idiotów, panowie dziennikarze wysłali już jedną ofiarę na stracenie i w tej chwili wystarczy. Bo jaki inny cel miałoby publikowanie niedostępnego tekstu, skoro znajduje się w nim odpowiedź na materiał, który po pierwsze był puszczony na portalu ogólnodostępnym, a po drugie obejrzało go około miliona ludzi, a pewnie drugie tyle trafiło na najbardziej kąśliwe fragmenty, które latają po Internecie. Jaki inny jest w tym sens? Ja szczerze mówiąc nie znajduję.

Mimo wszystko ta afera raczej nie wyjdzie Wybiórczej na dobre. Tekst Głuchowskiego co prawda jest zablokowany, ale komentarze można poczytać. I owszem jest parę takich, których autorzy stają po stronie pana Piotra (to ten najtwardszy, rzetelny elektorat), ale pojawiło się sporo takich, w których ludzie piszą, że taki poziom żenady i kompromitacji to za wiele nawet dla nich, więc im jest bardzo przykro, ale rezygnują z subskrypcji. <3

Gdyby ktoś nie widział, a chciałby:

Link do filmu Stanowskiego:

Link do odpowiedzi Marii Korcz:

https://twitter.com/gazeta_wyborcza/status/1770161399232135573

Link do mojego tekstu na FB:

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=831512845656809&set=pb.100063943033540.-2207520000&type=3

M.

Czytaj dalej

Nawiasem Pisząc

Polska scena polityczna, taka piękna

logo nawiasem pisząc

Opublikowano

on

Tyle się działo przez ostatni weekend w polityce, że nawet nie wiem, od czego zacząć. Mieliśmy spektakularne kompromitacje, wspaniałe ozdrowienie i drobiazgowe śledztwo. Oczywiście, wszystko to w naszej wspaniałej, demokratycznej, uśmiechniętej Polsce. No OK, może nie wszystko rzeczywiście spełniało wymogi demokratycznych standardów, ale za to człowiekowi w wielu przypadkach faktycznie ciężko było powstrzymać się od uśmiechu.

Spektakularne kompromitacje

Najpierw weźmy komisję śledczą ds. Pegasusa. Temat bardzo ważny, bo mówimy tu o rzekomej inwigilacji posłów na Sejm, więc sprawę jak najbardziej powinno się zbadać, ale umówmy się – powołani do tego ludzie kompletnie się do tego nie nadają. Postanowiono na przesłuchanie wezwać Jarosława Kaczyńskiego. Podejrzewam, że członkowie (hehe) Koalicji 13 Grudnia dali się nabrać na ten obraz prezesa PiS, który sami starali się wykreować w mediach – jako niedołężnego, zagubionego starszego pana, który nic nie jest w stanie ogarnąć bez pomocy. I pewnie mieli nadzieję to wykorzystać, żeby móc sobie zapisać w pamiętniczkach, że zaorali człowieka, którego szczerze nienawidzą, co zresztą było widać – zwłaszcza po panu Zembaczyńskim. Niestety dla nich, okazało się, że Kaczyński wciąż jest wystarczająco sprawny intelektualnie, żeby ich tam wszystkich rozjechać bez znieczulenia. Niektórzy znieśli to bardzo słabo – na przykład wspomniany poseł KO, który już chyba do końca życia będzie nazywany członkiem. Dość powiedzieć, że jedna z naleśnikarni postanowiła zmienić nazwę na „Naleśnikarnia u członka”, ale nie wiem czy to ta sama, którą pan Witold kiedyś sprzedał. Starając się na wszelka cenę w jakiś sposób zrobić na złość przywódcy partii opozycyjnej, komisja postanowiła skierować do sądu wniosek o ukaranie go za nie złożenie przysięgi w całości. I nawet do głów im nie przyszło, że po pierwsze tłumaczenie Kaczyńskiego było więcej niż logiczne – nie ma zgody na zdradę tajemnicy państwowej, więc nie może powiedzieć wszystkiego. Tym bardziej, że przesłuchanie było otwarte dla mediów. Widocznie w nowej koalicji traktuje się tajemnicę państwową w bardzo dowolny sposób. Niby nie można, chyba że my chcemy. Albo nam się wymsknie. Po drugie, że tak naprawdę sami tutaj sprawę kompletnie zawalili. Od tego momentu przesłuchanie nie szło już po ich myśli, co najbardziej było widać po pośle Zembaczyńskim, który robił się coraz bardziej czerwony i w pewnym momencie uciekał się tylko do żartów na poziomie gimbazy w stylu: „Jaśnie panie Kaczyński” czy „Ja nie wiem, co pan ma z tymi członkami”. Jarosław pewnie nic, to Ty sam mu, Witek, wlazłeś pod walec. Przewodnicząca Magdalena Sroka kompletnie nie potrafiła nad nią zapanować i widać było, że tak sobie ogarnia zasady, jakimi powinno się kierować podczas pracy takiej komisji. Nie radziła sobie wybitnie. Inna sprawa, że dwóch posłów PiS-u, Mariusz Gosek i Jacek Ozdoba, postawili sobie za punkt honoru bronienie prezesa przed złem wszelakim i reagowali oburzeniem za każdym razem, kiedy wydawało im się, że krzywda mu się dzieje. Zupełnie niepotrzebnie, bo faktycznie mocno przeszkadzali, a Kaczyński żadnej pomocy nie potrzebował – sam rozwalał ich wszystkich spokojem i merytoryką. Zobaczymy, jak pójdzie na kolejnym przesłuchaniu, to może być prawdziwa uczta.

Cudowne ozdrowienie

Pamiętacie, jak uzdrawiał Łukasz Mejza? Nie dość, że to było zwyczajnie obrzydliwe, to jeszcze mało skuteczne, bo facet, który przyszedł z nim na pamiętną konferencję niedawno zmarł. Ale wiemy, jakie wtedy gromy na niego ciskali. „Największy atak polityczny od 1989 roku” – zapewniał polityk Prawa i Sprawiedliwości, uznając, że sobie samemu nie ma nic do zarzucenia. I jak to zwykle bywa między KO, a PiS – tym razem partia rządząca pokazała byłej władzy, jak to się robi. Marcin Kierwiński okazał się prawdziwym cudotwórcą. Powołał na stanowisko nowego komendanta głównego policji Michała Domaradzkiego. Każdy powie, że w sumie słusznie, bo pewnie ten nowy nie będzie odpalał granatników w komendzie, ale jest pewien mały problem. Domaradzki przeszedł na emeryturę w 2016 roku, miał również otrzymywać dodatek inwalidzki, bo stwierdzono u niego trwały uszczerbek na zdrowiu. Łącznie otrzymywał 18 000 zł, ale nie to jest najważniejsze. Wydawało mi się, że trwały uszczerbek na zdrowiu jest… jakby to napisać?… nieprzemijalny. A tutaj nagle, w lutym komisja uznała, że jednak jest zdrowy. Inwalidztwo minęło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki – być może to ta, na którą powoływała się Izabela Leszczyna, kiedy w trakcie kampanii obiecywała, że będzie lepiej niemalże od razu, a po wyborach uznała, że nie, jednak nie. Widocznie ową różdżkę pożyczył od niej nowy minister spraw wewnętrznych i administracji, żeby dokonać cudu uzdrowienia. No i jednak był skuteczniejszy od Mejzy, bo Domaradzki nie dość, że ozdrowiał, to jeszcze jest w stanie wrócić do służby. Z policji odszedł w 2016 roku. Trzy miesiące temu Kierwiński zażyczył sobie, żeby wrócił, ale wtedy nie dość, że był inwalidą, to jeszcze miał zarzuty prokuratorskie. Coś co było wtedy przeszkodą, dzisiaj nie ma już znaczenia. Podobnie chyba z prokuraturą na głowie (były policjant miał nakłaniać prokurator Ewę Wrzosek do przekazania mu informacji ze śledztwa dotyczącego dwóch wypadków autobusów miejskich w Warszawie). Co się stało z zarzutami w sumie nie wiadomo, bo MSWiA odmawia komentarza w tej sprawie, ale widocznie moc Kierwińskiego nie zna granic.

Drobiazgowe śledztwo

Na koniec nie mogło zabraknąć Adama Bodnara. Trzeba przyznać, że jako minister sprawiedliwości i prokurator generalny ma dość osobliwe podejście do prawa. Najpierw zadowolił Polaków stwierdzeniem, że zamierza wypuścić z więzień 20 tysięcy osadzonych, bo podobno są przeludnione, a szkoda, żeby się przestępcy męczyli, prawda? W uśmiechniętej Polsce nikt się nie będzie męczył. Zabawne, że tak się cała KO niedawno upierała, żeby do tych przeludnionych więzień wsadzić jeszcze Kamińskiego i Wąsika, ale w sumie dwóch chłopa za 20 tysięcy innych? Nie da się ukryć, że się trochę przerzedzi. Zastanawiam się, czy powodem takiej decyzji nie jest przypadkiem fakt, że największe poparcie Platforma uzyskuje w więzieniach właśnie? Może to taka forma wdzięczności? W każdym razie Bodnar uznał także, że nie tylko więźniowie nie będą się męczyć, ale też prokuratura, która wszczęła śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy publicznych, w tym właśnie pana ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego, poprzez podjęcie bezprawnych działań zmierzających do odwołania Dariusza Barskiego z funkcji prokuratora krajowego. Jak widać śledztwo dotyczyło również pana Adama, można wręcz nawet powiedzieć, że należał on do tych funkcjonariuszy publicznych, którzy przekroczyli swoje kompetencje najbardziej. Ale po cóż się organy ścigania mają babrać w takiej mało znaczącej sprawie, prawda? W ogóle nie ma sensu, jest tyle istotniejszych kwestii (na przykład ściganie Kamińskiego i Wąsika za… przekroczenie swoich kompetencji, prawda?), więc najlepiej niech sobie z tym dadzą spokój. Jak odpuszczą będą mieli więcej czasu na uśmiechanie się, a to jest celem numer jeden obecnego rządu. Dlatego minister sprawiedliwości zabrał akta sprawy o możliwości popełnienia przez siebie przestępstwa. Po prostu je sobie wziął. Bo czemu nie, wolno mu przecież. Nikomu to do szczęścia potrzebne nie jest, a on doskonale wie, co z tym zrobić. Może odnajdą się za kilka lat w szafie jakiegoś prominentnego polityka Platformy. A może nie odnajdą się nigdy.

M.

https://www.facebook.com/nawiasempiszacoswiecie

Czytaj dalej