Niekończący się festiwal w postaci walki obozów politycznych zaczyna znowu wracać do hasła „przedterminowych wyborów”. Jednak czy takie rozwiązanie w ogóle jest wykonalne?

Technicznie rzecz ujmując – tak. Jednym z najłatwiejszych sposobów byłby po prostu nieuchwalony budżet (na czas pisania tekstu jeszcze to się nie wydarzyło). To by skutkowało wcześniejszym rozwiązaniem parlamentu i rozpisaniem wcześniejszych wyborów.

Jednak nawet, poza tym pojawiają się głosy ze strony Donalda Tuska jak i obozu Prawa i Sprawiedliwości w postaci przestrogi, że takie rozwiązanie wisi w powietrzu. Szanse są na nie nieduże (ze względu na i tak dużą ilość wyborów w tym roku), ale nigdy nie można tego wykluczyć.

Można też dokonać samorozwiązania i wtedy wszelkie dywagacje schodzą na dalszy plan. Jednak czy taka gra jest warta świeczki?

Dolanie oliwy do ognia

Takie rozwiązanie jednak niosłoby ze sobą szereg konsekwencji, w dużej mierze tych negatywnych. Znów równałoby się to podsycaniu wojny wewnętrznej, ale też byłby to kolejny cios w polskie projekty infrastrukturalne, dalsze zbrojenia, czy po prostu w ogólną stabilność państwa.

Jedyna logika, która stoi za takimi krokami to dla Platformy próba jeszcze większego utopienia PiS i wiara we własne sondaże. Z kolei dla PiS to szansa na zreflektowanie się i dokonanie jakiegoś „wewnętrznego oczyszczenia”. Choć akurat to w polskiej polityce bardzo rzadko się dzieje.

Jednak należałoby zadać sobie pytanie, czy któraś ze stron nie przelicytowałaby w pewnym momencie swoich założeń, zwłaszcza jeśli mowa o kluczowych sprawach dla polskiego bezpieczeństwa. Zauważmy, że gdyby jakimś cudem w Prawie i Sprawiedliwości pojawił się „rachunek sumienia” za ostatnie kilka lat, gdzie doszliby do porozumienia z PSL, Konfederacją czy nawet Lewicą i zarządzili coś na wzór „rządu technicznego” – to czy byłoby to abstrakcyjne? Wbrew pozorom nie. Jeśli taka koalicja wyszłaby z założenia, że zajmują się tylko kluczowymi sprawami i odrzucają rzeczy znacząco dzielące, to taka forma mogłaby być na jakiś czas skuteczna.

Takie założenie wynika z faktu, że wszystkie wyżej wymienione partie są za projektami, które w przyszłości staną się fundamentami polskiego bezpieczeństwa energetycznego oraz transportu. To stoi za to w opozycji do tego, co proponuje obecnie Platforma Obywatelska. Nawet jeśli założyć, że Lewica z Konfederacją się w tych kwestiach nie dogadają (co jest dyskusyjne), to połączenie PiS-PSL-Konfederacja byłoby jak najbardziej wykonalne, a każda z tych partii skutecznie by mogła trzymać na wodzy swojego koalicjanta.

Niestety w takim założeniu kluczowa jest postawa PiS, gdzie najtwardszy elektorat nie dopuszcza do siebie myśli o takich rozwiązaniach. Obie partie są traktowane tam jako zdrajcy czy nawet agenci wpływu. Ustawienie się w takiej pozycji daje jednak bardzo dobry punkt wyjścia dla Platformy, która jest bardziej skora do koalicji, ale po kryjomu krótko trzyma każdego z koalicjantów.

Polska pilnie potrzebuje strategicznych projektów infrastrukturalnych – fakt, nie opinia. Czy elektrownia atomowa jest konieczna? Tak. A CPK? Jak najbardziej. Port kontenerowy? Zdecydowanie tak. I można jeszcze wymienić kilka takich inicjatyw. Dla jednych będzie to „megalomania”, ale dla zdecydowanej większości to po prostu inwestycja w przyszłość.

Po październikowych wyborach (a w zasadzie jeszcze przed nimi) zachodziły obawy, że poszczególne projekty mogą nie dojść do skutku. Co jest o tyle ciekawe, ponieważ większość społeczeństwa stoi za nimi. Mało tego, nawet większość polityków dogaduje się w tej sprawie. A powiedzmy sobie szczerze, nie ma wielu idei, które łączyłyby Lewicę, Konfederację, PSL i PiS. Celowo tutaj nie zostały wymienione Platforma oraz ugrupowanie Szymona Hołowni. PO ma tutaj rolę dominującą i nie jest to zaskoczeniem. Polska 2050 z kolei ma w swoich rękach resort odpowiedzialny za środowisko, a więc elektrownię jądrową, która nadal stoi pod znakiem zapytania.

Nie należy pokładać nadziei w tym, że ewentualne powołanie rzecznika czy też jakiegoś specjalnego koordynatora ds. EJ. Warto się w takiej sytuacji odnieść do sytuacji z Centralnym Portem Komunikacyjnym, który jest dosłownie torpedowany przez nową ekipę rządzącą.

„Bo CPK to projekt pisowski”

To jeden z „argumentów” używanych przez stronę przeciwną, wobec tego projektu. Obok niego znajdziemy jeszcze „megalomanię”, „nie stać nas” czy to, że są to „fanaberie Kaczyńskiego”.

Innym jest fakt, że oddelegowanie do CPK osoby Macieja Laska, który był jednym z „hasztagowców” grupy „StopCPK” jest dobitnym sygnałem, że ten Centralny Port musi zostać utopiony. Po prostu. Jednak jest to wyłączna inicjatywa Platformy, bo w tym wypadku również większość środowiska politycznego jest „za”.

Jednak machina medialna, jaką obecnie dysponuje PO, jest przeogromna i widać to doskonale, jak manipulowane są „debaty” i informacje o CPK. Podawanie fałszywych wyliczeń i kwot, przedstawianie apolitycznych specjalistów jako „pisowców” i zastępowanie ich znajomymi Macieja Laska (do czego sam się przyznał). Dosłownie nie ma tu żadnego znaku, który by miał świadczyć o tym, że PO będzie chciała dokończyć ten projekt.

Bądźmy ambitni

Do czego to doszło, żeby projektu infrastrukturalne (nawet nie największe w Europie) miały być symbolem ambicji. Choć z pewnością są one krokiem w tym kierunku, ale daleko im do jakiejś „megalomanii”. Wręcz przeciwnie, to krok w stronę normalności. Tak samo jak elektrownia jądrowa, która nie tylko jest projektem, który da nam czystą i tanią energię na kilkadziesiąt lat, ale również stworzy bazę technologiczną, której nam przez lata brakowało.

Gdzie zatem szukać odpowiedzi na pytanie, komu to wszystko najbardziej przeszkadza? Platforma stara się to brać na siebie, choć jest „tylko” wykonawcą. Natomiast zlecenia najpewniej idą z pewnego państwa na zachód od Odry, któremu bardzo nie na rękę, czystym przypadkiem, były właśnie te projekty.

W związku z kryzysem prawnym w Polsce, jaki pojawił się po różnych działaniach obecnej koalicji rządzącej, pojawił się pomysł „konstytucyjnego resetu”. Propozycja Krzysztofa Bosaka, trudna do realizacji, wydaje się jednak być rozsądnym wyjściem z tego impasu.

To, że aktualna sytuacja polityczna w Polsce jest tragiczna nie jest jakąś tajemnicą. Już dawno wyrwała się ona z rąk rządzących i obecnie przypomina najzwyklejszy chaos, gdzie wewnątrz jednego państwa istnieją dwa systemy prawne: dotychczasowy i ten ustalony przez nową władzę, która wybiórczo uznaje decyzje PKW, KRS, Sądu Najwyższego czy Trybunału Konstytucyjnego.

W takiej sytuacji naprawdę nie trzeba wiele czekać, aż rzeczywiście w państwie polskim utworzy się dwuwładza, gdzie decyzja administracyjna lub sądowa będzie zależała od tego, do jakiego politycznie ugruntowanego urzędnika się udamy. Choć tutaj już były takie przykłady związane ze stowarzyszeniem Iustitia, gdzie można mieć podejrzenia co do tendencyjności wyroków i decyzji.

W związku z tym koncepcja, którą wysunął niedawno wicemarszałek Krzysztof Bosak jest swego rodzaju częściowym rozwiązaniem. Mówię częściowym, ponieważ jeśli obecna władza by na reset konstytucyjny patrzyła tak samo jak na obecne przepisy, to nawet nowa konstytucja napisana od zera niczego nie zmieni.

Reset byłby słuszny, ale…

To „ale” jest w tym wypadku kluczowe dla zrozumienia sprawy. Chodzi tu przede wszystkim o formę tworzenia takiego resetu. Jeśli byłoby one formułowane wyłącznie przez zamknięte środowisko polityczno-sędziowskie, to o normalności nie będzie można myśleć. Jedynym wyjściem byłaby tutaj szeroko zakrojona akcja społeczna, gdzie pojawiłoby się 10-20 zmian, które można by wprowadzić do rozważenia przy takim resecie. Następnie powinny one zostać poddane pod referendum. Niekoniecznie wiążące, ale opiniodawcze.

Zmiany te powinny przede wszystkim zawierać w sobie reformy wymiaru sprawiedliwości oraz funkcjonowania władzy ustawodawczej i jej kompetencji. Być może również też sposobu wybierania obu tych władz.

Słuszność ma tu Krzysztof Bosak, że „jeżeli ktoś z naszymi propozycjami nie będzie się zgadzał oczekujemy, że przedstawi swoje, natomiast rozwiązywanie konfliktów politycznych siłą, poprzez wzajemne zatrzymywanie swoich polityków i nierespektowanie orzeczeń sądów i trybunału, nie jest drogą do przywrócenia w Polsce praworządności”.

Taka postawa wymusza na wszystkich ugrupowaniach politycznych zaprezentowanie własnych postulatów, które powinny zostać poddane debacie. Pojawia się jednak ostatni element, czyli „beton” w elektoracie. Na przykładzie posłów Wąsika i Kamińskiego, czy też sytuacji wokół TVP widać wyraźnie, że dla wyborców obecnej ekipy rządzącej prawo schodzi na drugi plan, a najważniejsza jest eliminacja przeciwnika.

W związku z tym może zachodzić obawa, że nawet jeśli postulaty tego ugrupowania byłyby po prostu podporządkowane interesowi partii, a nie rozwiązaniu impasu prawnego to i tak zostaną one poparte przez tę część społeczeństwa wyłącznie przez nienawiść do przeciwnych ugrupowań.