Nawiasem Pisząc
Licytacja na cierpienie
Ten artykuł pojawił się tuż po wybuchu wojny i zastanawiałam się, czy wracać tutaj do tak starego wpisu. Postanowiłam, że jednak to zrobię, bo podobne podejście jest wciąż aktualne wśród feministek, a wiele spraw w tym konkretnym materiale budzi we mnie naturalny sprzeciw. Na sam początek nie widzę żadnych racjonalnych powodów, dla których w ogóle powstał. Wydaje mi się, że znakomita większość polityków i dziennikarzy wykorzystuje dramat Ukraińców, żeby przekonać ludzi do swoich tez, wręcz przebiera z niecierpliwości nogami, żeby powiedzieć: „A nie mówiłem!?”. Dziwię się, że podobne zachowanie wykazują też „eksperci”, których wcześniejsze słowa i czyny bynajmniej nie obligują ich do tego, żeby dopuszczać się moralizatorskiego tonu i wyjaśniania, co oni by zrobili i dlaczego lepiej niż konkurencja. W każdym razie ten artykuł jest kolejnym tego przykładem. „Wybuchła wojna? Znakomicie! Napiszmy tekst o tym, jak to żyjemy w patriarchacie i kobiety mają gorzej”.
Rola „wiecznej ofiary”
Przede wszystkim zaskakuje mnie, jak to feministki w każdej sytuacji muszą zrobić z kobiet ofiary, które muszą koniecznie mieć gorzej niż mężczyźni. To zresztą cechuje nie tylko feministki, ale przedstawicieli lewicy, którzy pochylają się nad losem jakiejś mniejszości wyzyskiwanej przez złą większość. Na przykład kilka dni temu jeden z dziennikarzy CD-Action, a także Wyborczej i Dużego Formatu wypuścił wywiad z Igorem Isajewem, o tym jak to źle na wojnie ma społeczność LGBT. Podniósł oczywiście sprawę biednego pana, który czuje się panią i który nie może uciec za granicę albo ogólną homofobię Vladimira Putina, który sprawia widocznie, że Ukraińcy nie walczą teraz za swoją wolność i ojczyznę, ale po to, żeby Ukraina była gay-friendly. Wróćmy jednak do artykułu z Wirtualnej Polski. Ja byłam przekonana, że wojna jest tragedią dla wszystkich – i mężczyzn, i kobiet; i dzieci, i osób starszych; i zdrowych i chorych. I nawet dla zwierząt. Oczywiście, każdy mierzy się z okropieństwami wojny inaczej, ale naprawdę nie kusiłabym się tutaj o licytację, kto ma w takiej sytuacji najgorzej. Że wojna nie wybiera sobie ani płci, ani wieku, żeby doświadczyć człowieka w najgorszy możliwy sposób, pokazuje masakra w Buczy, gdzie rosyjscy „żołnierze” zabijali każdego, kto im się nawinął. Gwałcili kobiety, torturowali mężczyzn. Nie obchodziło ich nic, poza zaspokojeniem swoich prymitywnych żądz.
Codzienność żołnierza na froncie
Poza cywilami z tragedią wojny mierzą się również żołnierze, biorący udział w walkach. Których codziennie jedna zła decyzja czy chwila zawahania może kosztować życie. Którzy widzą, jak na froncie giną ich partnerzy w walce. Wreszcie – którzy każdego dnia widzą porozrywane ciała swoich towarzyszy. Ci ludzie zdają sobie sprawę, że w każdej chwili mogą zginąć, trafić do niewoli, stracić nogi albo zostać tak poważnie ranni, że dwa tygodnie będą wyć w męczarniach zanim wyzioną ducha. Ale wyobraźcie sobie, jaki byłby krzyk, gdyby któryś z nich powiedział, że oni mają gorzej niż kobiety. Kim jest pani redaktor z Wirtualnej Polski, żeby z taką stanowczością oceniać, kto ma gorzej, a kto lepiej w momencie, kiedy żołdacy Putina robią im tam na Ukrainie piekło na ziemi i niszczą całe dotychczasowe życie? Czy ktokolwiek ma w ogóle prawo do takiej oceny? Czy to na pewno jest miejsce i czas, żeby walczyć z tym złym patriarchatem i wszechobecną homofobią? Czy to są naprawdę tematy aż tak naglące, żeby walić w ten bęben 24/7, wykorzystując wojnę, w której tracą życie mężczyźni, kobiety i dzieci, a która toczy się tuż za naszymi granicami, jako dowód, że proszę bardzo, jest jak mówiliśmy, patriarchat i homofobia. Przecież to jest absurd.
Niezrozumiałe kompleksy
Drugim typowym dla feministek podejściem są jakieś dziwne kompleksy, które nie wiadomo, czym są spowodowane. Bo naprawdę nikt tak nie neguje roli kobiet w konfliktach zbrojnych, jak same feministki. One płaczą codziennie, że cały czas mówi się o historii, a powinniśmy więcej mówić o „herstorii” rozumianej właśnie jako pamięć o bohaterskich kobietach. Ależ proszę bardzo, nikt Wam nie broni. Tylko że postawa Ireny Sendler na przykład już Wam nie pasuje do tezy o Polakach – antysemitach, którzy podczas II wojny światowej mordowali Żydów na równi z Niemcami. O Wiktorii Ulmej mało kto w ogóle słyszał, a szkoda, bo rodzina Ulmów jest wręcz symbolem polskiego poświęcenia w pomaganiu Żydom. Albo Danuta „Inka” Siedzikówna, która ma niemalże kryształowy życiorys. Dziewczyna, która jako sanitariuszka pomagała rannym powstańcom warszawskim, ale także niejednokrotnie udzielała pomocy medycznej Niemcom. Która zginęła w wieku niespełna osiemnastu lat, bo komuniści w taki właśnie sposób traktowali polskich bohaterów. Ale „Inka” jest zaliczana do grona Żołnierzy Wyklętych, włóczyła się po lesie z „bandą” Łupaszki, więc też nie bardzo pasuje do narracji. W dodatku przez całe swoje życie przejawiała jedną nadrzędną cechę, której większość z Was nie rozumie i której zwyczajnie się boi – patriotyzm. Ta dziewczyna Polskę nosiła w sercu. Ale nie, przedstawiciele lewicy wolą czcić inną swoją bohaterkę – Różę Luksemburg. Kiedy PiS zaproponował dekomunizację polskich miast, to płakaliście, jak to wpłynie na nasze stosunki z Rosją, a w ogóle jak tak można, skoro radzieccy żołnierze nas WYZWALALI. Naprawdę nie mam pytań.
„Herstoria” polskich kobiet
Ja tych kompleksów nie rozumiem. Doprawdy, nikt inny nie daje mi tak odczuć, jak to mam czuć złość i wstyd, że jestem kobietą, jak same feministki. Nie czuję ani wstydu, ani złości – zamiast tego mam tylko współczucie do feministek, bo zastanawiam się, co je musiało spotkać ze strony mężczyzn, że aż tak im skrzywiło postrzeganie rzeczywistości i każdego faceta traktują jako potencjalnego gwałciciela. Mam za to w pamięci „Wiersz o nas i chłopcach”, który pokazuje okropieństwa wojny z punktu widzenia kobiety – partnerki powstańca warszawskiego.
My musimy być mocne i jasne,
Nam nie wolno płakać i nie wierzyć,
Byłoby ciężej i było daleko,
Naszym chłopcom, naszym żołnierzom.
… Jakże trudno uśmiechać się znowu,
Do zieleni, do wiosny, do słońca,
Nam dziewczynom o gorzkich ustach,
Nam dziewczynom o ramionach tęsknących,
Wiemy przecież, że wrócą kiedyś nasi,
Właśni, najdrożsi chłopcy,
Wrócą kiedyś, nie wiemy kiedy,
Skądś, z tej swojej wędrówki obcej.
Czy taka postawa polskich kobiet z czasów wojny nie zasługuje na szacunek i uznanie? Kiedy tracą one jakikolwiek kontakt ze swoimi mężami, braćmi czy synami? Kiedy nie wiedzą, co się z nimi dzieje przez kilka dni – czy ich „właśni, najdrożsi chłopcy” w ogóle żyją, czy nie zostali ranni i czy na pewno wrócą? A przy tych niszczących psychikę myślach wiedzą też, że muszą sobie jakoś radzić, że muszą ten strach i niepokój przezwyciężyć, bo teraz to one muszą być wsparciem dla walczących mężczyzn. Żeby, kiedy wrócą do nich choćby na krotką chwilę, mogli poczuć przez ten czas choćby namiastkę normalności i wspierającą obecność kochającej kobiety, która pozwoli mu na moment zapomnieć o piekle, które widział i poczuć się bezpiecznie? To jest naprawdę tak mało znacząca postawa? Mnie taka bezsilność i niemoc by przerażała. Wydaje mi się wręcz niemożliwe, żeby znaleźć w sobie tyle siły, bo najchętniej w takiej sytuacji bym się położyła i płakała. Rwała włosy z głowy i dosłownie z tego niepokoju chodziła po ścianach. Pewnie nawet myślałabym o złamaniu nogi partnerowi i bratu, zanim by przyszło otrzeźwienie. Naprawdę nie wiem, jakbym się zachowała.
Wszyscy jesteśmy ludźmi
A niektórzy ludzie zamiast dziękować Bogu, że żyjemy w czasach, kiedy w Polsce panuje względny spokój (mimo że historia raczej nas nie rozpieszczała) i modlić się, żebyśmy nie musieli przeżywać tego, przez co teraz przechodzą Ukraińcy, wykorzystują tę tragedię, żeby dalej mącić i licytować się na to, kto w czasie wojny ma najgorzej. Przecież to jest chore. Mam wrażenie, że niektóre feministki wręcz stają na głowie, żeby skłócić kobiety i mężczyzn. Po co? Przecież, mimo oczywistych różnic między nami jesteśmy wszyscy ludźmi i jako ludzie musimy często wspólnie ciągnąć wózek, żeby żyło nam się odrobinę łatwiej. Mam głęboką wiarę, graniczącą z pewnością, że nie uda się doprowadzić do tego, żeby faceci znienawidzili kobiety i na odwrót. Na razie udało się tylko osiągnąć to, że idea feminizmu jest obecnie wyśmiewana, a sufrażystki, które faktycznie walczyły o prawa kobiet na przełomie XIX i XX wieku, przewracają się dzisiaj w grobach.
M.
Wesprzeć nas można poprzez Patronite
Ze zdjęcia uśmiecha się do nas Maciej Gdula. Na Twixie chwali się, że on codziennie do ministerstwa jeździ rowerem, bo dba o klimat. Wypadałoby mieć nadzieję, że nie w takim stanie, jak jego kolega z koalicji, Franek Sterczewski, ale zostawmy to. Pan Gdula bowiem zadał pytanie swoim obserwującym: Czy sadzicie, że cześć rządowych limuzyn powinna zostać zamieniona na rządowe rowery?. Czyli wydawałoby się, że szanuje głos swoich wyborców, skoro pyta ich o zdanie w tak ważnej kwestii, ale za chwilę się okaże, że niekoniecznie.
Parę słów o hipokryzji
Wróćmy jednak do pytania o limuzyny. Bo wydaje mi się, że nie jest do pytanie do nas, a powinna być sugestią do pana premiera, który załatwił swojemu rządowi 77 horrendalnie drogich limuzyn. Moc minimum 250 koni mechanicznych, napęd na cztery koła, co najmniej trzystrefowa klimatyzacja, podgrzewane fotele i reflektory LED – takie wymagania mają spełniać zamówione auta, bo przecież ministrowie nie będą jeździć byle czym, no gdzieżby. W końcu to słudzy narodu, więc prestiż i wygoda muszą być zachowane. Nie wiem też, czy to nie już jedną z tych limuzyn pojechał na wakacje wiceminister finansów, a za benzynę płacił służbową kartą. Tłumaczył się potem, że nie wiedział, że nie wolno, a jego koleżanka z partii zapewniała, że po prostu się pomylił. Dlatego nie wolno mieć do pana ministra wielkich pretensji, zwłaszcza że sam podał się do dymisji. Nie jestem do końca przekonana, czy zrobił to z własnej woli i poczucia wstydu i wyrzutów sumienia, czy raczej przekonał go wpis Donalda Tuska na Twixie, w którym sugestia, co powinien zrobić była aż nazbyt wyczuwalna. Zresztą to wcale nie było dużo pieniędzy, bo paliwo jest w końcu po 5,19 za litr… A nie, czekaj. W każdym razie po raz kolejny bawi mnie hipokryzja nowego rządu, bo wcześniej politycy KO krytykowali PiS za nadmierny rozmach w kupowaniu i najmie samochodów. Warto jednak pamiętać, że politycy KO krytykowali też poprzedni rząd, że zatrudnił zbyt wielu ministrów i wiceministrów do swojego rządu – wtedy była to – w szczytowym momencie – liczba 120 pracowników. Teraz rząd liczy sobie 134 osoby, a warto wspomnieć, że Tusk utworzył trzy nowe, nikomu niepotrzebne ministerstwa, żeby zadowolić koalicjantów, którzy zgodzili się połączyć z nim siły pod pewnymi warunkami. I tak oto mamy ministerstwo równości, ministerstwo ds. społeczeństwa obywatelskiego i ministerstwo polityki senioralnej. Czym zajmują się dwa ostatnie nie wie nikt, ale pani Kotula dba o to, żeby w szpitalach wykonywane były aborcje wbrew wyrokowi Trybunału Konstytucyjnego, który sami nie wiedzą jak ugryźć, a o dyskryminacji mężczyzn, jeśli chodzi o wiek emerytalny, że wcale nie jest taka zła, więc panowie, morda w kubeł. Aha, z tym TVP to też zdaje się mówili, że przecież na onkologię dziecięcą te pieniądze są potrzebne, ale to było wtedy, a teraz jest inaczej, więc też wszystko w jak najlepszym porządku.
Potrzebny kandydat w postępowym ministerstwie
A co do szanowania głosu wyborców, to wydaje mi się, że skoro ci pokazali panu Gduli czerwoną kartkę podczas ostatnich wyborów parlamentarnych, to chyba dlatego, że nie chcieli go widzieć na państwowym, wysokim stanowisku. Otrzymał on wtedy zaledwie 3954 głosy, zajął trzecie miejsce w okręgu, ale warto wspomnieć, że Małopolska ogólnie stanęła na wysokości zadania, bo cała lewica osiągnęła wynik poniżej progu (4,74 %), więc nie dostała się nawet pani Magdalena Dropek (ponad 9000 głosów), która z żalem skwitowała, że nie będzie tęczowego-lewicowego mandatu z tego regionu. Brawo Małopolska! Mam jednak poczucie, że skoro obywatele nie chcieli widzieć pana Gduli w Sejmie, to prawdopodobnie również nie chcieli go widzieć w rządzie. Mimo to, pan premier okazał się ślepy i głuchy na życzenie Polaków, wobec czego zamontował Gdulę w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego, które wiadomo, co z polskim szkolnictwem teraz wyczynia. Dość powiedzieć, że Barbara Nowacka niedawno stwierdziła, że nie widzi powodu, dla którego dzieci nie mają się uczyć o 54 płciach, zwłaszcza że ukróciła im materiał do nauki tak, że czasu będą miały aż nadto, żeby dowiedzieć się, że poza babą i chłopem są jeszcze inne płcie. Oraz jakie. Pani Barbara nie widzi też nic złego w tym, że historii uczniowie będą się uczyć w wersji niemieckiej, więc pewnie niedługo dzieci dowiedzą się, że atak Niemców w 1939 roku był spowodowany antysemityzmem naszych rodaków, trzeba było więc Żydów ratować i w tym celu wybudowano dla nich getta i obozy, żeby tylko ci wredni Polacy ich nie dorwali. Dzieciaki będą też przekonane, że to zwykła bezczelność, że Polska ośmieliła się w ogóle przebąkiwać o reparacjach, bo przecież po II wojnie światowej ośmieliła się wysiedlać Niemców ze swoich terenów (myślę, że korepetycji w tym zakresie może udzielać Erika Steinbach) i – co najważniejsze – to Polska powinna zwrócić pieniądze Niemcom za amunicję, którą zużyli podczas Powstania Warszawskiego. W każdym razie pani Basia miała bardzo dobry powód, żeby się na to zgodzić, bo chyba podczas ostatniego apolitycznego campusu, na którym roztańczona młodzież śpiewała co należy zrobić z PiS-em, ale to nic nie szkodzi, bo jest to element naszego dziedzictwa kulturalnego, była bardzo zaskoczona, że podręczniki do historii pisali… historycy. Dzięki jej interwencji będą to robić niemieccy politycy.
Wracając do pana Gduli – krótko cieszyłam się z tego, że nie dostał się do Sejmu, bo tolerancję do tego człowieka mam mniej więcej taką, jak do Łukasza Kohuta, czyli ujemną. Wydawałoby się jednak, że skoro Maciek tak bardzo liczy się ze zdaniem obywateli w sprawie limuzyn i rowerów, to uszanuje również ich decyzję i nie przyjmie nominacji do rządowego stołka, ale wtedy widocznie aż tak się tym nie przejmował.
M.
Ostatnie Pokolenie znowu daje niestety o sobie znać. Ja naprawdę nie jestem w stanie zrozumieć metod ich działania. Przecież jeżeli te ich idee są dla nich faktycznie tak istotne, to powinni do nich zachęcać, a nie wkurzać wszystkich naokoło. Jeżeli są przekonani, że mają rację, to powinni skupiać się na merytorycznych argumentach, tymczasem z tym jest wyjątkowo kiepsko. Jak na razie próbują innych przekonać, że jak latem jest ciepło, to jest to właśnie objaw ocieplającego się klimatu. Ale jak zimą jest zimno, a mieliśmy przecież chłodniejsze dni również wiosną i latem, to wcale nie jest kontrargument na ich tezę, bo klimat to nie pogoda. Aha, i jeszcze przekonują, że mamy najcieplejszy czerwiec, lipiec i sierpień od tysiącleci, bo tysiąc lat temu w tych konkretnych miesiącach jeden dzień był chłodniejszy niż obecnie. Tak to mogą przekonać tylko pogubionych nastolatków, którzy następnie odwalają takie debilizmy. Ale jest w tym wszystkich coś, czego nie rozumiem jeszcze bardziej.
Proobywatelscy dziennikarze
Pierwsza rzecz – jeżeli obejrzelibyście sobie filmik udostępniony przez PapJeża, zauważylibyście się, że tam byli już przygotowani dziennikarze z mainstreamowych mediów – z mikrofonami, kamerami, operatorami. Należy więc wysnuć jedyny logiczny wniosek, że ta organizacja zawiadomiła wcześniej odpowiednie media o planowanej akcji. A to z kolei pozwala na dwa kolejne przemyślenia – że czują się kompletnie bezkarni i że dziennikarze, zawiadomieni o całej akcji, nie raczyli nawet poinformować policji. Świadomie olali obowiązek każdego obywatela, nakazujący powiadomić odpowiednie służby w przypadku planowanego popełnienia przestępstwa. Wandalizm jest przestępstwem. Żadnemu z tych dziennikarskich mend nie przyszło nawet na myśl, że chwila, moment, przecież znamy ich działania, znowu coś zniszczą, znowu ktoś będzie musiał za to płacić, znowu ogólnie cała akcja nikomu się nie opłaci, a jedynie może zaszkodzić. Nie, oni są już tak zaślepieni i tak zaprogramowani, że nawet nie zdecydowali się na pewien cynizm, bo – chociaż nie popieram takiego sposobu myślenia, a przecież intencje też są ważne – gdyby wezwali policję, nagraliby lepszy materiał. Nawet na to są za leniwi. I takie pozbawione wszelkiej przyzwoitości gnidy płaczą i błagają o wsparcie dla wolnych, niezależnych mediów, bo przecież kto nas lepiej poinformuje, co się dzieje na świecie, jak nie oni?! W pełni rzetelnie i obiektywnie, rzecz jasna. Przecież po tylu latach tępej propagandy, kłamstw i manipulacji rozumnemu człowiekowi byłoby wręcz wstyd pisać coś takiego. Bardziej szczerze by było, gdyby napisali: „Jeżeli podobało wam się, jak dzielnie usprawiedliwialiśmy albo zbywaliśmy milczeniem kolejne wpadki KO i jak wzbudzaliśmy powszechną nienawiść do PiS-u – poprzyj nas!”. Ale nie, nawet na taką odrobinę szczerości nie było ich stać, bo resztki godności już dawno spuścili w kiblu. Warto też wspomnieć o tym, że wspomniane „aktywiszcza” są coraz bardziej bezczelni w swoim wandalizmie, bo przecież kiedy niszczyli Syrenkę Warszawską jeszcze dziennikarzy nie wzywali. Razem z dwiema wrzeszczącymi wariatkami wysłali tam kogoś z kamerką, żeby nagrał całe zdarzenie kamerką i wrzucił potem na ich media społecznościowe. A teraz zwołują prawie że konferencje prasowe, ale – kurczę – z happeningiem. I wydaje mi się, że wiem, kto za tym ich poczuciem bezkarności stoi…
Niewzruszony Trzaskowski
Bo wiecie, postawa dziennikarzy to jest i tak mały pikuś w porównaniu z tym, że te ich działania finansuje Czaskoski. Z kieszeni podatników, przecież nie ze swoich! Facet wie, że ta organizacja potrafi jedynie niszczyć, wie, że naraża na koszta podatników czy prywatnych przedsiębiorców, a mimo wszystko zapewnia im pieniądze. Widział ktoś kiedyś głupszego prezydenta? Ja wiem, że konkurencja jest spora, bo wrocławianie mają przecież Sutryka, a gdańszczanie Dulkiewicz, ale mimo wszystko… Faktem jest, że Warszawa niestety ściągnęła do siebie „młodych i wykształconych”, ale przecież to jest tak oczywiste i jawne działanie na szkodę własnego miasta, że tylko idiota jest w stanie tego nie zauważyć. Sprawą zainteresował się mecenas Bartosz Lewandowski, który zapytał pana Rafała: Panie Trzaskowski, proszę wyjaśnić wyborcom jakim cudem „osoby aktywistyczne”, które niszczą „Syrenkę” i zakłócają koncerty w filharmonii mogą korzystać z ogromnego 160-metrowego miejskiego lokalu w samym centrum Warszawy za… 4000 zł m/c (25 zł/mkw)? Przypomnę, że chodzi o ul. Kruczą 17, gdzie ceny najmu lokali użytkowych wynoszą od ok. 120 zł za metr w górę (cena rynkowa najmu min. 19200 zł), a wartość lokalu to ponad 3,5 miliona zł (cena za mkw to 22161 zł)?. A skąd wiadomo o tym, że Ostatnie Pokolenie wynajmuje lokal na preferencyjnych warunkach? Bo sami się tym pochwalili na łamach Gazety Wybiórczej. Opowiedzieli grzecznie, jak to udało im się wygrać miejski konkurs na zagospodarowanie lokalu na Kruczej oraz ile płacą za wynajem. Jak widać instynktu samozachowawczego nie mają za grosz, ale po co go mieć, skoro wszystko jest jawne, a mieszkańcy Warszawy konsekwentnie głosują na Rafała, który widocznie otwarcie taki wandalizm popiera. Chociaż może nie aż tak otwarcie, bo nic nie słyszałam, żeby w jakikolwiek sposób odniósł się do pytania pana Lewandowskiego. Sprawdziłam sobie za to, ile kosztowała naprawa pomnika Syrenki Warszawskiej, który to geniusze z Ostatniego Pokolenia postanowili zniszczyć dla dobra klimatu. Widocznie to są śmieszne pieniądze, bo nikt się nie przejmuje, ale wstępne (podkreślam: wstępne) czyszczenie rzeźby wyniosło ok. pięciu tysięcy złotych. Przy czym mowa tu o samym pomniku, nie uwzględniono tu również kosztów czyszczenia cokołu, które jest dużo bardziej problematyczne, bo jak podało biuro warszawskiego Konserwatora Zabytków: Prawdopodobnie będziemy musieli część cokołu albo zeszlifować, albo zapiaskować, czyli usunąć wierzchnią warstwę, dlatego że barwnik wniknął w pory piaskowca i niestety jest to bardzo trudno usuwalne. Ptaszki ćwierkają, że w związku z tym koszt tych prac może wzrosnąć do kilkunastu tysięcy.
A kto za to płaci? Pan za to płaci, pani za to płaci, społeczeństwo płaci. Cóż, ja się bardzo cieszę, że oni są Ostatnim Pokoleniem i mam nadzieję, że dotrzymają słowa. Życzę im jednak, żeby z wiekiem zmądrzeli i zawiesili działalność, bo to naprawdę niekoniecznie jest w porządku, żeby inni ludzie płacili za ich przestępstwa. Nawet jeśli planeta płonie.
M.
Dziołchy dziołchom potrafią wrzucić czasem coś takiego, że człowiek poważnie się zastanawia, czy to przypadkiem nie jest jakiś wybitny rodzaj trollingu. Wtedy nawet byłoby to całkiem znośne, ot rodzaj czarnego humoru, ale one to wrzucają zupełnie na poważnie. Wszak nikt nie potrafi ośmieszyć lewicy jak sama lewica.
Odrobina autorefleksji…
Pomijając już tę ich niezdrową tolerancję wobec kobiet, które osiągają zawodowe spełnienie poprzez rozkładanie nóg przed obcymi mężczyznami, to nic im się im w stykach nie przepaliło? Moment refleksji nie przyszedł? Przecież to właśnie ich środowisko przekonuje wszem i wobec, że prostytucja niczym się nie różni od innych zawodów, że absolutnie nie ma powodów do wstydu, ba, zachęcały nawet do tego rodzaju zarobkowania, bo w ich małych główkach uroiło się, że to praca dla wyzwolonych i niezależnych kobiet, które chcą być traktowane, hehehe, podmiotowo. A jakby co, to przecież aborcję można machnąć, nie ma problemu. Ciekawe, że nie wynaleźli jeszcze aborcji na takiego HIV-a, ale przecież „choroby weneryczne to nie wstyd!”.
A po co?
Pomijając już tę ich niezdrową tolerancję wobec kobiet, które osiągają zawodowe spełnienie poprzez rozkładanie nóg przed obcymi mężczyznami, to nic im się im w stykach nie przepaliło? Moment refleksji nie przyszedł? Przecież to właśnie ich środowisko przekonuje wszem i wobec, że prostytucja niczym się nie różni od innych zawodów, że absolutnie nie ma powodów do wstydu, ba, zachęcały nawet do tego rodzaju zarobkowania, bo w ich małych główkach uroiło się, że to praca dla wyzwolonych i niezależnych kobiet, które chcą być traktowane, hehehe, podmiotowo. A jakby co, to przecież aborcję można machnąć, nie ma problemu. Ciekawe, że nie wynaleźli jeszcze aborcji na takiego HIV-a, ale przecież „choroby weneryczne to nie wstyd!”.
Pierwsza ofiara promocji prostytucji?
Bo jestem prawie pewna, że Agata nie była kobietą, którą sytuacja ekonomiczna zmusiła do nierządu. Nie była samotną matką z trójką dzieci, która musiała robić to, co robiła, żeby je wykarmić. Nie była dziewczyną wychowującą się bez rodziny odsyłaną od placówki do placówki, która bez żadnego wsparcia musiała nagle stanąć na nogi. Mam jakieś dziwne przeczucie, graniczące z pewnością, że to była młoda dziewczyna, ktora kiedyś naczytała się bzdur o tym, jaki to z tej prostytucji, pardon, sex-workingu szybki i łatwy hajs, jak to się można prędko usamodzielnić i w ogóle jakie klawe życie się wiedzie, bo do „pracy” można iść tylko kilka razy w miesiącu i już spokojnie na wszystko starcza. Bo kto głupi by pracował osiem godzin dziennie? Nie tylko bezpośredni morderca ma krew na rękach. Duży swój wkład w to zabójstwo włożyły dziołchy i im podobne środowiska, z mediami głównego ścieku na czele. Feministki, psia ich mać. Mam nadzieję, że są z siebie dumne.
Pamiętam jak kiedyś, pisząc komentarz do jednego z artykułów wychwalających właśnie ten rodzaj zarobkowania, zastanawiałam się, co zrobią autorzy tych tekstów, kiedy w końcu dojdzie do tragedii. Już wiem. Zorganizują marsz pamięci dla zamordowanej. *tutaj wyobraźcie sobie odgłos tzw. facepalma*
M.