Nawiasem Pisząc
Rozpędzona koalicja
Co tam nowego słychać u naszych nowo rządzących? Oglądałam niedawno wywiad z Czarzastym, który cieszył się, że wspólnie tworzą formację wieloprogramową, więc jak to tak można mówić, że oni programu nie mają, a jedyne co ich łączy, to niechęć do PiSu. No niby OK, ale to są programy zupełnie niespójne. Jesteśmy za aborcją i jesteśmy przeciw aborcji. To już mamy dwa pomysły. Jesteśmy za związkami partnerskimi, ale jesteśmy też przeciw. To już cztery. Damy kredyt 0%, dopłatę 600 zł do wynajmu mieszkania i 800 plus, ale tak w ogóle to nie dla rozdawnictwa i nic nie będziemy dawać – to już sześć. Jesteśmy za poprawą warunków pracy rolników, ale też będziemy walczyć o klimat, nawet jeśli ta walka w konsekwencji miałaby oznaczać olbrzymi wrzód na rolniczych tyłkach – czyli już osiem. A ile razy Tusk i jego partia zmieniała zdanie w sprawie nielegalnych imigrantów! To już chyba trzy kolejne. Tak można bez końca wymieniać. Ale ze wszystkich pomysłów nowej koalicji, które mi się nie spinają, jeden nie spina mi się najbardziej. Wpisano do tych całych tuskowych konkretów (co wczoraj posłanki KO i Lewicy radośnie świętowały na TT/X, kompletnie zapominając, że trzeba je jeszcze przegłosować, bo konkret jeszcze nie jest konkretem, tylko dlatego że Tusk tak powiedział) karę za mowę nienawiści wobec społeczności LGBT. Ja chciałabym się jeszcze dowiedzieć, jak zamierzają zdefiniować tę mowe nienawiści – czy będzie się ograniczała tylko do słów powszechnie uznawane za obelżywe, jak np. nazwa pewnej części od roweru, czy może w pasiak będzie już można pójść za stwierdzenie, że sposób walki o swoje prawa przez to środowisko jest nieakceptowalny albo że na przykład nie zgadzamy się na adopcję dzieci przez takie pary. Bo coś mam wrażenie, że mało konkretny ten konkret Platformy. Jednocześnie, jak wczoraj pisałam, utworzono ten zespół ds. polityki migracyjnej, na którym będzie się debatować o tym, jak pomóc naszym niedoszłym gościom i utrudnić pracę Straży Granicznej. To są dla mnie takie pierwsze przesłanki, świadczące o tym, żeby Polska ostatecznie się zgodzi na przyjmowanie uchodźców, wszystkich jak leci. Donald już się przyzwyczaił, że po swoich wyborcach może się spodziewać wszystkiego, ale nie tego, że kiedykolwiek zwątpią w jego potęgę, albo że będą pamiętali jego kłams… przepraszam, przenośnie. Nikt im jeszcze nie powiedział, że to się nie dodaje? Że im więcej ich tu wpuszczą, tym głębiej homoseksualiści się schowają do swoich szaf i nie będą chcieli ich opuścić nie w obawie nie przed wstrętnymi, polskimi homofobami, którzy na nich nienawistnie łypią okiem na ulicy, ale przed całą masą nowych przybyszów, którzy radośnie zabiorą się za ubogacanie kulturowe. Ubogacanie kulturowe homoseksualistów po islamsku wygląda tak, że zrzuca się ich z dużych wysokości, ale myślę, że islamiści są bardzo otwartymi ludźmi i mogą ostatecznie ubogacać w inny sposób. Całkiem niedawno widziałam krótkie nagranie z propalestyńskiej manifestacji, na której jakiś lewak próbował przekonać jej uczestniczki, pochodzące z krajów Bliskiego Wschodu, że ok, Palestynę już załatwiliśmy, ale możemy jeszcze poprotestować o prawa osób transseksualnych, bo niektórzy bardzo nietolerancyjni ludzie mówią, że dziewczynka nie może być chłopcem, ani na odwrót. Jak zareagowały, nie muszę Wam chyba tłumaczyć, i niepocieszony aktywista musiał szukać zrozumienia gdzie indziej. Przy okazji pogubiłam się trochę, kogo ci najbardziej radykalni lewacy wspierają w izraelsko-palestyńskim konflikcie, bo mam wrażenie, że chcieliby wesprzeć oba kraje, najlepiej zaprosić ich tutaj na wspólne świętowanie tolerancji, a potem zobaczyć, co z tego wyjdzie.
Wolne media
Ale są oczywiście sprawy, które koalicjantów z naszego przyszłego rządu łączą. Na przykład, żeby TVP przestało kochać Kaczyńskiego, a znowu zaczęło kochać Tuska. Oczywiście, zasłaniali się pięknymi hasłami, żeby TVP znowu była publiczna, a nie rządowa, ale mam przykrą informację. TV publiczna zawsze będzie rządowa i naprawdę nie chce mi się wierzyć, żeby Tusk nie wykorzystał swoich wpływów i nie zmontował TVP, żeby mu to grało i buczało, jak w TVN. Żeby mu tam wszyscy spijali z dzióbka i żeby głosili dokładnie ten sam przekaz, jaki sobie życzy. To jest akurat człowiek, który brzydzi się jakąkolwiek krytyką swojej świętej osoby w mediach, ma wręcz na nią alergię, dlatego np. nie wpuścił przedstawicieli TVP ani TV Republiki na jego wieczór wyborczy, bo co tu nam będą pisowcy bruździć. Dlatego taka była reakcja władz na publikacje nagrań z restauracji „Sowa i przyjaciele” w magazynie WPROST czy na stronę internetową „Antykomor”. Kibicom też usiłował gęby pozamykać. Dla przykładu – wczoraj na salę sejmową przyszła Aleksandra Gajewska ze swoim synem. I spoko, mnie to ani nie chłodzi, ani nie grzeje. Domyślam się, że to była przede wszystkim promocja siebie jako dobrej matki, bo nie chce mi się wierzyć, żeby posłanka nie dała rady załatwić opiekunki na kilka godzin. I trochę zapomniało jej się, że są tak bardzo za równością, bo jednak większość Polaków nie może sobie z dzieckiem przyjść do pracy, obojętnie jakiej awaryjnej sytuacji by nie mieli. Ale może równość nie wyklucza równiejszości. W każdym razie nie oburzyło mnie to jakoś szczególnie, jedyne moje obawy, dotyczyły tego, jakie wartości będzie dziecko czerpać z tej krótkiej wizyty u ludzi, którzy od dawna robią z tego sejmu cyrk. Kłótliwość? Chamstwo? Brak umiejętności poważnej dyskusji? Głupotę? To miało akurat jak w banku. Ja bym wolała takiego berbecia do ZOO zabrać, tam jest jednak większa kultura. W każdym razie jedna z pań posłanek rzuciła się – znowu na WPROST – za szkalowanie i nękanie biednej Gajewskiej, domagając się publikacji imienia i nazwiska autora tego tekstu. Pewnie po to, żeby też rozliczać. Tyle że sam artykuł nie wyglądał mi, ani na złośliwy, ani tym bardziej szkalujący. Ot, napisano, że pani taka i taka przyszła do Sejmu z kilkuletnim chłopcem i że internauci są podzieleni, bo niektórzy chwalili za to młodą mamę, a inni ją ganili, że to jednak nie miejsce dla takich małych dzieci. Tyle szkalowania. Ale że politycy PO są przeczuleni na złośliwe, pisowskie media i głupie pytanie o Zgromadzenie Narodowe uważają za tendencyjne i mające za zadanie ośmieszyć rozmówce, tylko dlatego, że był z PO, to już pisałam. Nic nowego, to po prostu kolejny taki przykład.
Wolne sądy
I rzecz jasna, łączy ich jeszcze kolejna sprawa. PRAWORZĄDNOŚĆ. Oni wszyscy ją kochają, wspierają i walczą o nią. Dlatego na przykład do KRS wcisnęli tylko swoich kandydatów – w tym między innymi Annę Marię Żukowską, co nie wiem, czy jest bardziej śmieszne, czy tragiczne. I uwalili im wicemarszałka. To oczywiście, zgodne z literą prawa było. Dodatkowo już sobie wykombinowali, jak to uwalić ten nielubiany przez nich wyrok Trybunału Konstytucyjnego. Nie damy rady ustawą? To spróbujmy uchwałą. Najlepiej uznajmy, że wszyscy członkowie TK byli tam przez pomyłkę i unieważnijmy ich wyroki. A że to samo w sobie nie brzmi jako przestrzeganie prawa konstytucyjnego, tylko szukanie możliwości, żeby je uwalić, to już spoko. Niedługo wszystkie główne media w Polsce będą w naszych rękach, więc Polacy się nie dowiedzą. Nie będziemy im przecież humorów psuć, i tak są niezadowoleni, że tych obietnic, co tam kiedyś mówiliśmy, nie da rady spełnić przez PiS. Zamiast tego będą mieli aborcję. Na NFZ. Gdzie termin oczekiwania to od roku do dwóch lat, ale wciśniemy im tam jeszcze aborcję jak kolanem do walizki, na **uj będziemy kombinować, żeby to sprawniej działało. Zgodnie zresztą z ideą praworządności wcisnęli do Sejmu Romana Giertycha, który przed polskim prawem spierdzielił do Włoch, bo prawdopodobnie jest umoczony, ale teraz dostanie immunitet, więc co za problem? Ma immunitet, więc jest niewinny. I który w trakcie kampanii bawił się w swoistą turystykę wyborczą. I ja wiem, że samo w sobie nie jest to nielegalne. Sama skorzystałam z tej możliwości na wybory prezydenckie w 2015 roku, bo akurat jechałam do Gdańska. Ale jak polski kandydat do Sejmu namawia wyborców, żeby jechali specjalnie do Radomia i tam oddali na niego głos, to chyba coś jest jednak nie w porządku? W imię praworządności postawili zarzuty profesorowi Roszkowskiemu, autorowi podręcznika „Historia i Teraźniejszość”, że szkaluje dzieci z in vitro. I to nieważne, że w tym bulwersującym fragmencie zarzut nie padał w stronę dzieci z in vitro, ale wobec handlu dziećmi. Zgadzam się z opiniami, że ten podręcznik był opiniotwórczy, a niektórzy powiedzą, że indoktrynujący. Zgadzam się również z tymi, że przedmiot HiT był bardzo potrzebny w polskiej edukacji, co wnioskuję po swoim przykładzie, dlatego ten podręcznik należało napisać tak, żeby nikt nie mógł mieć do niego jakichkolwiek zastrzeżeń. Ale jednocześnie słyszę, że sędzią w procesie Roszkowskiego ma być Waldemar Żurek, chociaż nie wiem, na ile ta informacja jest potwierdzona, co od razu zastrzegam. A pan Żurek to ten, który domagał się odszkodowania od państwa polskiego, bo PiS tak go wpieniał, że sobie zęby uszkodził, kiedy je zaciskał w bezmyślnej złości. Sami widzicie, że z poważnymi ludźmi raczej do czynienia nie mamy. Zresztą rządy PO to dalsze dowolne traktowanie prawa przez tzw. sędziów Iusticii. Będzie pewnie gorzej niż było. Wreszcie dalsze działanie w imię praworządności to zwolnienie z aresztu Włodzimierza Karpińskiego, który od paru miesięcy tam przebywał w sprawie zarzutów o korupcję. I który z tego aresztu nie mógł wyjść ze względu na wysokie ryzyko matactwa. Ale Szymek już mu to załatwił i teraz Karpiński będzie mógł się chować za immunitetem europarlamentarzysty. Doktryna Neumanna jeszcze działa, Tusk jej uroczyście nie unieważniał przecież. Zresztą – również w imię praworządności – KO już załatwiło, żeby nikt mu tam specjalnie nie patrzył na ręce i go nie stresował, dlatego odebrano – z pomocą UE – immunitety czterem posłom Zjednoczonej Prawicy, bo pięć lat temu polubili LEGALNY spot wyborczy własnej partii. Zgodnie z literą prawa sprawę zaklepała jedna z sędziów – a jakże! – Iusticii, a że donosy pisał człowiek, który przed prawomocnym wyrokiem spierdzielił do Norwegii to przecież w ogóle nie ma znaczenia. Praworządność, złotko.
Wolna SB-ecja
I jest jeszcze jedna sprawa, która ich łączy. Marzą o przywróceniu wysokiej emerytury byłym agentom SB, bo przecież pamiętamy ich lamenty, kiedy je odebrano, prawda? Trzeba wynagrodzić takie komunistyczne szuje za to, że odpowiednio głośno krzyczały wulgaryzmy w stronę PiSu i zapowiadały, że teraz to dopiero komuna będzie. I że te ścieżki zdrowia to może i tam były, ale to kulturalnie wszystko załatwione, a nie jak chce teraz PiS. Zresztą trudno się dziwić takiemu podejściu, wszak do Sejmu z KO startował inny nieosądzony sługus SB-ecji, Bogusław Wołoszański, a jemu też się przecież coś należy za to, że będzie głosował z duchem praworządności. I tylko jedną nadzieję można mieć na przyszłość. Portal Brussels Signal ćwierka na TT/X, że Tusk już zapowiedział swoim sojusznikom, że popremieruje jeszcze w sumie rok, bo potem spada do Europy, bo mu tam stanowisko obiecywali. Wcale bym się nie zdziwiła. Pozostaje mieć nadzieję, że znowu zostawi tę swoją Platformę w takich rękach, że im ją na kolejne lata od środka rozmontują. Inaczej mamy przerąbane.
Platforma Obywatelska. Żeby żyło się lepiej. Naszym.
M.
Wesprzeć nas można poprzez Patronite
Dzisiaj trochę lżejszy tekst przygotowałam, bo pomyślałam sobie, że warto byłoby się trochę pośmiać, póki jeszcze możemy. Zanim, wiecie, demokracja nam wbije na chatę i założy kajdanki za jakieś posty sprzed paru lat. Tak w ogóle, patrząc pod tym względem, to trochę igram z ogniem, nie publikując tylko tego o Donaldzie Tusku, co on sam chciałby przeczytać. Gdyby chodziły tylko o posty sprzed paru lat, to jeszcze mogłabym się wyłgać, że zmieniłam poglądy i od dwóch lat krzewię demokrację i j***ę PiS. Ewentualnie, że wcale nie chciałam dać lajka, tylko emotkę „Wrrrr”, bo tak bardzo mnie poprzednia władza denerwowała, że zębami szurałam jak sędzia Waldemar Żurek. Dni więc moje są policzone, w wolnej Polsce będę siedzieć, a w więzieniu, jak tylko się roześmieję, to mogę dostać w papę, więc lepiej nie próbować. Chyba że zbudują jakieś osobne więzienie dla apologetów mowy nienawiści? Wtedy by było nawet fajnie, miałabym całkiem niezłe towarzystwo. Korzystając jednak z ostatnich chwil wolności, zanim mój sądny dzień nadejdzie, postanowiłam pośmiać się z Wami z kilku najgłupszych wypowiedzi ostatnich dni.
Eliza jest nieplagiatowalna!
Najbardziej odkleiło się chyba pani Elizie Michalik, która zasłynęła tym, że umie w plagiaty. I mogłaby na tym poprzestać, bo kiedy stara się przekazać swoje własne myśli, to wychodzi wyjątkowo głupio. Robienie z siebie idiotki chyba weszło jej w nawyk. Zresztą sami poczytajcie:
Ludzie potrzebują upamiętniania dobrych momentów, ale potrzebują też pomocy chociażby w postaci symboli w przeżywaniu złych momentów. I o tym nie można zapomnieć. Na początek zniosłabym Święto Niepodległości, czy wykasowałabym tę datę 11 listopada…
Ale tak w ogóle, z kalendarza?
…bo ona kojarzy się już tylko i wyłącznie faszystowsko, przemocowo i z płonącą Warszawą…
Pisałam Wam, że na tegorocznym Marszu byłam z Raz prozą, raz rymem – walczymy z propagandowym reżimem i Inny Wymiar? No i rozmawiając między sobą, doszliśmy do wniosku, że gdyby któreś z nas napisało do innego, że jego ostatni tekst był faszystowski (ale wiecie – bez cienia ironii), to – ja osobiście – pomyślałabym, że – kurczę – może faktycznie trochę za ostro, może mnie poniosło, może lepiej odetchnąć kilka razy, odpocząć i wrócić do Internetu dopiero, kiedy nie będę już swoją brunatnością razić nawet znajomych o podobnych poglądach. Ale kiedy mówi mi to jakiś kompletnie radykalny lewicowiec albo Eliza Michalik (która Święto Niepodległości zastąpiłaby… bez spoilerów, zaraz doczytacie! 
), to dla mnie jest to tylko i wyłącznie komplement. Bo zdaję sobie sprawę, że dla nich faszyzm jest tożsamy z patriotyzmem. Zresztą Szymek Hołownia chce biało-czerwone paski na świadectwach szkolnych zastępować tęczowymi, więc sami rozumiecie – nie łączą mnie z nimi absolutnie żadne wartości. Tak więc, dzięki za komplement, Elizka, i wracamy dalej do Twoich mądrości.
A naprawdę ten piętnasty października, te wybory, po niemal dziesięciu latach pójścia drogą dyktatury, przywrócenie nam wolności… To byłaby taka świetna data! I taki fajny, ciepły październik. To byłoby świetne Święto Niepodległości.
Tak, dobrze czytacie. Babeczka stawia na równi odzyskanie przez Polski Niepodległości po 123 latach nieobecności na mapach politycznych i wybory, po których partia, której nie lubi prawdopodobnie nie będzie sprawowała władzy. A nawet więcej – ona uważa, że te wybory są ważniejsze, niż jakaś tam Niepodległość. Na tyle ważniejsze, że symboliczną datę jej odzyskania należy wywalić do kosza i wyznaczyć nowe święto. Jeśli z podobnego założenia wychodzi to całe platformerskie środowisko, to wcale się nie dziwię, że dla nich wizja federalizacji Unii, słuchanie poleceń Niemców i „wspólna armia” to zupełnie niegroźna, a wręcz korzystna wizja. Do tej pory myślałam, że oni są po prostu kompletnymi, politycznymi „niemotami”, ale po tym wywodzie pani Michalik zmieniłam zdanie. Oni po prostu Polskę mają za nic. Wszak już ładnych parę lat temu Donald Tusk im powiedział, że polskość to nienormalność, więc teraz już się jej zwyczajnie wstydzą. Jeżeli nie zaczęli wstydzić się wcześniej, kiedy Michnik sączył im do głów swoja truciznę. Ale jeszcze trochę poznęcam się nad tekstem „dziennikarki”, bo podejrzewam, że o niczym głupszym długo nie usłyszymy – chociaż faktycznie poziom żenady wyjątkowo wysoki. Nie idzie za nimi nadążyć. W każdym razie – o jakiej dyktaturze, Elizka, Ty pierdzielisz? Sprawdziłam sobie i ta kobieta urodziła się w 1976 roku (może datę jej urodzin też będziemy jakoś upamiętniać, na przykład jako dzień upadku polskiego dziennikarstwa – chociaż musiałabym sprawdzić, kiedy urodził się Lis, on się bardziej nadaje), więc powinna coś niecoś pamiętać z czasów PRL-u. Bo o czasach stalinowskich nie ma prawa nic wiedzieć, musiałaby poczytać. I ona bez zażenowania podpisuje się pod okrzykami kodziarzy, że rządy PiS to dokładnie to samo, co PRL. A nawet gorzej, bo wtedy to przynajmniej kultura była, kiedy ludzi pałowali w więzieniach. Przecież jakby tych idiotyzmów słuchał jakiś dzieciak, który nie liznął jeszcze historii, to byłby święcie przekonany, że za komuny to można było marsze organizować i na całą ulicę drzeć ryja, jaka ta władza jest zła. Nawet używając wulgaryzmów. Serio, jeżeli słyszę, że ktoś wygaduje takie głupoty, to poważnie się zastanawiam, czy nie mam do czynienia z kimś ciężko upośledzonym. I czy wypada się z niego śmiać, czy może jednak zadzwonić po karetkę. Czy ta baba wie, kim był Jerzy Popiełuszko? Emil Barchański? Grzegorz Przemyk? Stanisław Pyjas? Ona wie w ogóle cokolwiek? Bo takimi wypowiedziami obraża jedynie pamięć ofiar prawdziwego reżimu. A z tym ciepłym październikiem to też bym uważała. W październiku ma być zimno! Jak przez jakiś czas we wrześniu było ciepło, to był dramat i koniec świata, a tej się zachciało ciepłego października.
Kołodziejczak znów atakuje
Nie ma chyba sensu się dłużej nad tą kobietą znęcać. Nie ona jedna na lewicy głupoty wygaduje. Przypomnieć o sobie postanowił Michał Kołodziejczak. Ostatnio było mu trochę smutno, bo wydawało się, że po wywiadzie u Mazurka nagrodę politycznego dzbana ma już w kieszeni, ale potem u dziennikarza zjawiła się Anna Maria Żukowska i wygrana może nie być taka pewna. Dlatego wpadł na genialny pomysł zwiększenia swoich szans i poszedł do Bogdana Rymanowskiego. A ten postanowił odczytać mu pytanie od słuchacza – nawet nie to, że sam redaktor taki wredny.
– Czy pan wie, jakie organy władzy w Polsce wybieramy w wyborach większościowych?
– No proszę pana, wie pan (a może nie wie? – przyp. M), idziemy w taką narrację redaktora Mazurka i zadajemy takie pytania. Proszę pana, ja proszę o poważny zestaw pytań (nie ma przypadkiem jakiejś emotki rżącego konia?), który będzie mówił o tym, co robimy (ten zestaw znaczy?). Bo z taką narracją to za chwilę, tak jak widziałem na Twitterze pytania, które mówią o tym, czy to premier czy Prezes Rady Ministrów coś powołuje”
Ty się, Michałek, tak nie oburzaj o „nieodpowiednią” narrację. Obywatele mają prawo się martwić, jeśli do Sejmu idzie facet, który nie wie, czym jest Zgromadzenie Narodowe, ani że premier i prezes Rady Ministrów jest tym samym. To po pierwsze. Po drugie, możesz sobie psioczyć na dziennikarzy, jakby to była ich wina, że nie posiadasz wiedzy na poziomie czwartej albo piątej klasy szkoły podstawowej, ale to było pytanie od słuchacza. Od obywatela, za którego podatki możesz sobie teraz przez najbliższe lata w Sejmie waletować, a nie wyprowadzać pasać kury. Połączenie głupoty i bezczelności nie za dobrze świadczy o człowieku. A kiedy taka osoba dostaje się do Parlamentu, to może być wręcz niebezpieczne. Nie wiem, czemu Polacy to sobie robią.
Donald Tusk i polityczny cynizm
Na koniec wypowiedź, która może nie jest głupia, ale doskonale pokazuje polityczny cynizm i bezczelność Donalda Tuska. Znakomicie się z Michałem dobrali. Prezes Platformy Obywatelskiej był łaskaw wspomnieć na X/TT: „Tusk nie będzie moim premierem” – powiedział prezydent Duda. Potwierdzam. Nie będę. Tym wpisem spuścił psy ze smyczy i dał sygnał do ataku. Na prezydenta rzucili się lewicowi dziennikarze z Tomaszem Lisem na czele i posłowie PO. Że może nie będzie twoim premierem, ale będzie naszym i całej Polski! Tjaaaa. Zaskakuje głupota tych ludzi, bo teraz zareagowali oburzeniem, że jaki to ten Duda wredny, a przecież od kiedy objął urząd prezydenta, to oni nawalali bez przerwy, że to nie jest ich prezydent. Ale powiedz o świętym Donaldzie, że nie będzie Twoim premierem, to są gotowi Cię na stosie spalić. Albo ukamienować. Żeby tak bardziej multi-kulti było. Na tym przykładzie możemy też zaobserwować w jakiej kondycji są nasi politycy i media. Że posłowie PO rzucili się z jazgotem, bo ich pan i władca tak im kazał, to jestem w stanie zrozumieć. W tej partii nie ma demokracji, czego sam Tusk nigdy nie ukrywał. Tam wszyscy mają mówić tak, jak on sobie życzy, bo inaczej wyrzuci z partii. To jest naprawdę skończona kanalia. Ale od dziennikarzy wypadałoby, żeby chociaż zweryfikowali informacje. Że Tomasz Lis jest dziennikarską prostytutką, to już wiem od dawna, ale nie on jeden wyskoczył z tą retoryką (der Onet i TVN oczywiście od razu zmanipulowali wypowiedź Dudy). A co tak naprawdę powiedział Andrzej Duda? W pierwszym kroku mówimy o wyborze prezydenckiego kandydata na premiera. Ja jestem prezydentem, ale Donald Tusk nie jest moim kandydatem na premiera. Kandydatem. Nie premierem. Donek oczywiście doskonale zdaje sobie sprawę, jaka jest różnica, ale nie po to od wielu lat hodował sobie stado idiotów, żeby z nich nie skorzystać, jeśli będzie taka konieczność. Dlatego napisałam, że wypowiedź naszego słońca narodu (niemieckiego) nie była idiotyczna, ale idealnie odzwierciedlała jego charakter jako polityka. Obłudnik, kłamca, manipulant i bezczelny cynik. Taki obraz widzi każdy przeciętnie inteligentny Polak, jeżeli zadał sobie trochę trudu i skonfrontował wpis byłego (i niestety pewnie przyszłego) premiera z autentyczną wypowiedzią Andrzeja Dudy. Ale wyhodowane przez niego stado idiotów widzi Tuska z aureolą nad głową i z dumną, mężną twarzą jaśniejącą od promieni Słońca, które znowu sprowadził do Polski. I nie ma w tym chyba ani trochę przesady.
M.
To jest miś. Misie to takie fajne, duże zwierzątka, które wyglądają na sympatyczne, ale potrafią się zrobić mniej sympatyczne, jeśli się je odpowiednio rozsierdzi. W sensie same raczej ludzi nie atakują, chyba że podejdą za blisko albo zaczną robić inne rzeczy, które misie uznają za niefajne. Wiecie, jak to z dzikimi zwierzętami jest. Można poobserwować z daleka, jak się ma odpowiedni aparat to cyknąć dobrą fotkę, żeby się znajomym pochwalić, ale raczej nie podchodzić bliżej i nie próbować nauczyć wilka aportowania na przykład. I wiecie, co te zwierzątka najbardziej wpienia? Jak im się człowiek na chama wpierdziela na chatę. Nic zresztą dziwnego, chyba nikt nie lubi, jak mu po mieszkaniu zaczyna urzędować nieproszony gość. A kiedy na dodatek przerywa Wam zasłużoną drzemkę, to już w ogóle można się mocno zniecierpliwić. I tak to się właśnie stało, a w roli głównej, poza niedźwiadkiem, który przeobraził się z rozkosznej maskotki w groźnego drapieżnika, wystąpili… eko-aktywiści.
Miś jest niezbyt grzeczny dziś
Bo są tacy ludzie, którzy działają w inicjatywie „Dzikich Karpat” i „Fundacji Siła Lasu” i którzy bardzo nie zgadzali się z leśnikami. Uważali bowiem, że ci robią coś bardzo złego, co prowadzi do tego, że w gawrach nie ma miśków, a powinny być. Na cel wybrali sobie jedną z takich leśnych jam, bo od bardzo dawna nikt tam nie widział żadnego dźwiedzia. I poszli udowodnić, że nie ma. Cóż, dźwiedzia może nie było, ale był niedźwiedź. Bardzo zły niedźwiedź. Wiecie, to już jest ta pora roku, w której te ssaki przygotowują się do zimowego snu (trochę im tego nawet zazdroszczę). Tak więc misiek wrócił sobie do swojej własnej, osobistej gawry i zamierzał uderzyć w kimono, gdy nagle usłyszał, że mu ktoś do jego ciasnego, ale własnego mieszkanka włazi z buciorami. No i wyszedł sprawdzić co to, a jego zdumionym oczom ukazali się eko-aktywiści, którzy przyszli udowodnić, że w gawrze nie ma niedźwiedzia i to wszystko wina leśników, więc postanowił im pokazać, że on tam jednak jest. I że nie spodziewał się gości. I że to bardzo nieładnie wchodzić bez pukania. I że on grzecznie zaprasza wyp***dalać. To był widocznie miś o bardzo małym rozumku, bo średnio przekonywały go tłumaczenia, że oni mu się na hacjendę wpierdzielili dla jego własnego dobra, uznał, że jego dom – jego twierdza i nikt mu tu nie będzie robił dla jego dobra niczego, kiedy on chce spać. Myślę, że wszyscy jesteśmy w stanie zrozumieć tego miśka. No więc wyszedł dosyć dosadnie pokazać nieproszonemu gościowi, że on w tej jamie jednak jest. Na dodatek pokazał mu, że – poza milutkim futerkiem i małymi, słodkimi uszkami – ma jeszcze wielkie pazury i na domiar złego potrafi ich używać. A tego się fan przyrody i wszelkich zwierzaczków nie spodziewał. Jakimś cudem przeżył, bo pomogli mu… leśnicy. Ci sami, którym on usiłował udowodnić, że przez nich nie ma małych, słodkich niedźwiadków, jak to tak może być i co mają na swoje usprawiedliwienie. Pomoc wezwał inny mężczyzna, który prawdopodobnie podróżował razem z poszkodowanym, ale na swoje szczęście nie wlazł tak głęboko do miśkowej jamy, więc niedźwiedź postanowił szlachetnie go olać i dać nauczkę temu, który nie uszanował jego prywatności. Michał Gzowski, rzecznik prasowy Lasów Państwowych, zastanawiał się, czy to się nie kwalifikuje do Nagrody Darwina. Obawiam się, że nie, bo trzeba tam spełnić jedno z dwóch kryteriów: albo zginąć, albo stracić bezpowrotnie możliwość posiadania potomstwa. Z tego, co wiem, niedźwiedź zadał mu bardzo poważne rany na ramionach i plecach, więc te wymagania raczej nie zostały spełnione. Niemniej uważam, że należy docenić jego starania. Może jakieś wyróżnienie? Był już tak blisko!
Kto spotyka w lesie misia?
Na TT/X pojawiły się głosy, że ten ranny entuzjasta przyrody jest Niemcem, który – jak to Niemcy – usiłował pokazać, że Polacy źle sobie radzą, wszystko robią nie tak na swoim terytorium, więc poczuł się w obowiązku pokazać nam, jak należy robić dobrze. Rzecz jasna, jako przedstawiciel lepszego narodu. Sami widzicie, że sympatia do tego miśka rośnie z każdym kolejnym zdaniem. Czekam na publikacje „Die Zeita”, że zły nacjonalistyczny, polski miś zaatakował przypadkowego, niemieckiego turystę.
M.
W Wielkiej Brytanii, po raz kolejny, pozwolono umrzeć malutkiemu dziecku. Niemowlakowi. Bo było chore i podobno nie było sensu go leczyć i „przedłużać agonii”. Ośmiomiesięczna dziewczynka, Inid Gregory, została odłączona od aparatury podtrzymujacej życie i zmarła w nocy z niedzieli na poniedziałek. Mimo że rodzice dziecka otrzymali propozycję leczenia we Włoszech. Sąd jednak zdecydował inaczej. Ojciec Inid jest bardzo rozgoryczony i zawiedziony taką decyzją. Sąd Najwyższy i sądy nie tylko odebrały jej szansę na dłuższe życie, ale także odebrały jej godność odejścia w domu rodzinnym, do którego należała. Udało im się odebrać Indi ciało i godność, ale nigdy nie będą mogli odebrać jej duszy – oświadczył w imieniu swoim i matki dziewczynki.\
Czy i jak wolno rodzicom walczyć o życie swojego dziecka?
Sytuacja niemalże tożsama z tragedią innego dziecka. Pamiętacie dwuletniego Alfiego Evansa? Tam też sąd uznał, że nie ma sensu go dalej leczyć, bo to „uporczywe podtrzymywanie życia”. I być może byłabym w stanie się z tym zgodzić, ale uważam że decyzja powinna należeć przede wszystkim do rodziców dziecka. W każdym takim tragicznym momencie to rodzina powinna decydować, jeśli już zapada taka decyzja. I myślę, że sprzeciw wobec takiej decyzji rodziców, zarówno Inid, jak i Alfiego, jest w pełni zrozumiały. Ja nie jestem lekarzem, więc nawet nie zamierzam wchodzić tutaj w dyskusję na temat diagnoz, które zapadły. Nie zamierzam też ich w jakikolwiek sposób deprecjonować. Ale wydaje mi się, że rodzic powinien mieć prawo walczyć o życie swojego dziecka. Do samego końca. Do ostatniego oddechu. Bo to jest matka i ojciec tego dziecka. A dla prawdziwej matki i prawdziwego ojca życie i dobro dziecka jest najważniejsze. I naprawdę uważam, że powinni mieć możliwość, aby o życie swojego maluszka walczyć. Zwłaszcza, że w jednym i drugim przypadku, pojawiła się propozycja leczenia we Włoszech. Nie mogę pojąć, dlaczego ta ostatnia iskra nadziei została odebrana zarówno rodzicom 8-miesięcznej Inid, jak i 2-letniego Alfiego. Naprawdę nie rozumiem. To były ich dzieci. Osoby dla nich najważniejsze na całym świecie. I została im odebrana walka o życie tego małego człowieka, bo sąd tak uznał. Jestem w stanie zrozumieć osoby, które decydują się na odłączenie od aparatury, bo nie ma już żadnej nadziei. Ale w obu tych przypadkach nadzieja była! Pojawiły się propozycje pomocy. Nie twierdzę, że leczenie zaproponowane przez Włochy byłoby skuteczne i że na pewno ta dwójka maluchów by przeżyła. Powtarzam, nie jestem lekarzem. Ale wydaje mi się, że jeżeli istnieje choćby iskierka nadziei, to rodzina ma prawo zdecydować, czy chce z niej skorzystać. Nie szpital i sąd, ale właśnie rodzina. W przypadku Alfiego Evansa było zresztą masę kontrowersji, bo lekarze zapewniali, że umrze on po kilku godzinach od odłączenia. Chłopiec żył jeszcze kilka dni. Jego organizm walczył. Jedyne, co udowodniono, to fakt, że ludzki organizm na dłuższą metę nie przeżyje bez jedzenia i bez picia. Taka moja brutalna opinia, bo jednak okazało się, że to dziecko miało siłę, żeby walczyć o życie. A skoro tak, to dlaczego pozbawiono jego rodziców szansy o to, żeby wspólnie z tym małym chłopczykiem walczyć? Przepraszam, to takie moje prywatne dywagacje. Nie wiem, czy mam rację. Ale mam wątpliwości, którymi chciałam się z Wami podzielić. Ja mam kota. I gdyby, odpukać, ten kot mocno zachorował i weterynarz zalecał uśpienie, to bym jeszcze odwiedziła kilku innych specjalistów, żeby przekonać się, że ta decyzja jest słuszna i nie da się nic zrobić. A to jest tylko zwykły kot; tutaj mówimy o człowieku, o małym, bezbronnym człowieku, który dopiero co przyszedł na świat. Dlaczego Brytyjczycy pozwalają swoim obywatelom walczyć o życie ich zwierzaków, a są w stanie odmówić takiej szansy w przypadku człowieka? Wybaczcie, ale nie jestem w stanie tego zrozumieć. To oczywiście nie są jedyne takie przypadki. Całkiem niedawno, bo zdaje się w 2021 roku, zdecydowano o odłączeniu od aparatury naszego rodaka. I znowu – nie jestem lekarzem, więc nie chcę podważać decyzji specjalistów od medycyny. Tam sytuacja była jednak bardziej skomplikowana. Na odłączenie zgodziła się żona i dzieci mężczyzny, natomiast stanowczo sprzeciwiała się temu jego matka i siostry. Polak był kilka razy odłączany i podłączany do aparatury. Ostatecznie, niestety, zmarł.
Eutanazja? Debatujmy!
I wiecie co? Ja naprawdę rozumiem podejście ludzi, którzy decydują się na zaprzestanie leczenia ich członka rodziny. Jestem w stanie zrozumieć ludzi, którzy decydują się na to, mimo że jeszcze tlą się ostatnie iskry nadziei. Nie osądzam, bo mogę się tylko domyślać, jak trudna jest to dla nich sytuacja. W dwudziestoleciu międzywojennym na scenie teatru występowała znana wówczas aktorka, Stanisława Umińska. Miała ona męża, Jana Żyznowskiego, który chorował na raka wątroby. Był już umierający, kiedy podawała mu morfinę, a potem strzeliła mu prosto w skroń. Zrobiła to za jego zgodą, a wręcz namową. I, naprawdę, czytając tę historię, odniosłam wrażenie, że zrobiła to z miłości. Bo już nie mogła patrzeć na jego cierpienie. I nie widziała żadnej nadziei. Sytuacja tragiczna, beznadziejna wręcz, dlatego jestem w stanie to zrozumieć. Umińska ostatecznie została uniewinniona w procesie, ale nigdy już nie wróciła do swojego zawodu. A dlaczego podaję ten przykład? Bo mówimy tutaj o sytuacji, kiedy medycyna nie była już tak rozwinięta, leki przeciwbólowe nie działały tak dobrze jak teraz. Z decyzją aktorki, która uległa prośbom jej męża, można się zgadzać albo nie, ale wydaje mi się, ze jest ona zrozumiała? Ta historia pobudziła zresztą społeczną debatę na temat eutanazji. I słusznie, dyskutujmy. Ale tutaj mamy do czynienia z dwójką dzieci, których rodzice mieli jeszcze nadzieję. Którzy otrzymali szansę na leczenie swoich dzieci zza granicy. Którzy powinni mieć możliwość – według mnie – skorzystania z tej szansy, nawet jeśli byłoby to bezskuteczne.
Dlaczego im na to nie pozwolono, dlaczego nie mogli oni skorzystać z takiej możliwości? Nie znajduję na to odpowiedzi. W sprawie eutanazji możemy rozmawiać, spierać się, dyskutować. Ale niech to będzie dyskusja o sytuacje, w których naprawdę nie ma już żadnych szans, w których naprawdę człowiek cierpi i – jeśli jest to możliwe – sam się na to godzi. Jeżeli nie, to świętym prawem rodziny jest decyzja czy i jak go leczyć. Niczyja inna. Jeżeli pojawia się szansa, choćby znikoma, to rodzina powinna mieć szansę z niej skorzystać.
M.