Nawiasem Pisząc
Komu nie zależy na bezpieczeństwie polskich granic?
Do sieci trafiła informacja, że na teren Polski przedarł się białoruski żołnierz i próbował uszkodzić płot na granicy. Podobno był uzbrojony. Niestety nie udało się go złapać. Jeżeli to nie jest dowód na to, że sytuacja na granicy polsko-białoruskiej jest prowokacją Łukaszenki i Putina oraz że jest ona zagrożona, to nie wiem, co nim jest. Do tej pory zaciekli przeciwnicy naszej Straży Granicznej uważali, że to kobiety i dzieci, w najgorszym wypadku lekarze i inżynierowie. Ogólnie nieszkodliwi ludzie, biedni, wykończeni i, rzecz jasna, pokojowo nastawieni. Optyka im się zmieniła, kiedy pogranicznicy zaczęli publikować nagrania z poszczególnych incydentów. Całkiem niedawno opublikowano inne nagranie, na którym widać, jak ci biedni inżynierowie również próbują przeciąć zaporę z drutu kolczastego, a inni rzucają kamieniami w polskich funkcjonariuszy. Niezbyt pokojowe to zachowanie, więc zwolennicy przyjmowania do kraju wszystkich jak leci wpadli na inne wyjaśnienie. Była to, Drodzy Czytelnicy, prowokacja… Kaczyńskiego. Tak, prezes PiS-u zakradł się nocą na terytorium Białorusi (w tym celu sam wcześniej uszkodził płot), a potem rzucał w Straż Graniczną kamieniami. Oczywiście, za ich wiedzą i zgodą, nie mogło być inaczej. A może po prostu strażnicy przerzucili go przez to ogrodzenie, jak kiedyś obywatelkę Konga w ciąży.
Uchodźcy, dywersanci, wagnerowcy?
Szkoda, że nie udało się schwytać tamtego człowieka, bo ciekawa jestem, jak wytłumaczyliby to ci przepełnieni współczuciem i tolerancją? Teraz można śmiało mówić, że to wcale nie białoruski żołnierz, tylko polski pogranicznik. A skąd miał mundur? Pewnie pożyczył. Według mnie nie ma żadnej wątpliwości, kim był ten mężczyzna, bo ci głodni i wykończeni ludzie nie daliby rady sforsować ogrodzenia. Chociaż cholera ich wie, oni potrafią sześć dni pływać rzeką praktycznie bez przerwy. Ale żarty na bok, bo sytuacja jest coraz poważniejsza – Łukaszenka poczyna sobie coraz śmielej. Doszło do nielegalnego przekroczenia granicy przez żołnierza innej armii. Pytaniem pozostaje, kogo chciał on wpuścić na terytorium Polski? Tylko tych biednych „uchodźców”, potencjalnych dywersantów, a może nawet członków Grupy Wagnera, która przecież całkiem niedawno zabawiała się niedaleko naszej granicy? Chociaż wagnerowcy muszą się przeorganizować, zresztą niedawno odgrażali jej, że jeśli śmierć Prigożyna się potwierdzi, to oni zrobią pucz w wersji 2.0. Bóg jeden wie, co tam się u nich dzieje. Próbuję znaleźć informacje, czy Białoruś jakoś odniosła się do tej sytuacji, ale nie widzę. Podejrzewam, że wyjaśnienie brzmiałoby, że to samowolna akcja jednego mundurowego, ale tak sobie chciałoby mi się w to wierzyć.
Słuszny zachwyt mediów?
Czyli tak, podsumujmy. W ostatnich miesiącach mieliśmy informacje o Grupie Wagnera niedaleko granicy, kilka, jeżeli nie kilkanaście prób wtargnięcia na teren Polski (w tym raz granicę próbowało sforsować 95 osób) i białoruskiego żołnierza, który dostał się na nasz teren i próbował przeciąć zapory. Jeden z liderów białoruskiej opozycji demokratycznej i były ambasador Białorusi w Polsce, Paweł Łatuszka, ostrzegał na początku sierpnia, że możliwe jest wtargnięcie uzbrojonych ludzi na teren Polski i ostrzelanie białoruskiej straży granicznej. Według niego to może być założenie akcji dywersyjnej, która miała być opracowywana w Mińsku i Moskwie. Białoruskie wojsko prowadzi ćwiczenia blisko granicy z Polską i Litwą niemal od początku wojny na Ukrainie. W tym czasie polskie media rozpływają się w zachwytach nad nowym filmem Agnieszki Holland, z dumą piszą o nagrodzie specjalnej na festiwalu w Wenecji (ciekawa jestem, czy to taka sama nagroda jak ta dla najsympatyczniejszej kobiety na wyborach miss dla Janoszek; według mnie znaczy to tylko tyle, że były tam lepsze filmy, pewnie dużo lepsze, ale dzieło reżyser trzeba było odpowiednio „docenić”) oraz o tym, że po zakończeniu filmu publiczność w Wenecji wstała i klaskała przez piętnaście minut.
Luźne skojarzenie
Zastanawia mnie, czy nie wyglądało to w ten sposób, w jaki opisywała to Dorota Terlikowska w swojej książce „Ono”. W pewnej szkole zorganizowano uroczystości żałobne po śmierci Stalina. Dyrektor najpierw wystosował płomienne przemówienie wychwalające rosyjskiego dyktatora, a potem zastanawiał się, jak jeszcze uczcić jego pamięć, żeby działacze komunistyczni tam zgromadzeni byli usatysfakcjonowani. „Minuta ciszy? Nie, to banalne, będą zawiedzeni. Pięć minut? Nieee, to musi być coś ekstra, żeby nikt nie miał pretensji”. Główkował tak, coraz bardziej zestresowany i spocony, aż w końcu zarządził, że dziesięć minut ciszy i stanie na baczność będzie w sam raz. No i tak stoją i milczą. Minęła pierwsza minuta, druga, trzecia. Ale niedługo już ktoś zaczął delikatnie przestępować z nogi na nogę, ktoś delikatnie zachrząkał, ktoś inny cichutko kaszlnął. Nikt jednak nie miał odwagi przerwać tego cyrku, każdy bał się konsekwencji. Z dziesięciu minut zrobiło się piętnaście, z piętnastu – dwadzieścia. Wszyscy stali, chociaż zaczynały już boleć mięśnie, kręgosłup, stopy. W końcu jeden z nauczycieli machnął na to ręką i usiadł. Ludzie odetchnęli z ulgą i natychmiast poszli za jego przykładem z wyrazem bezgranicznej wdzięczności na twarzach. Nauczyciel następnego dnia w szkole się już nie pojawił. Nie wiem, to takie luźne skojarzenie, ale patrząc na przekonania pani Holland może całkiem słuszne? Wydaje mi się jednak, że całe to piętnastominutowe klaskanie to bogata wyobraźnia naszych dziennikarzy.
Kto usiądzie w kinie?
Wiele z nich jest tak zachwyconych najnowszym filmem pani Agnieszki, że zapomnieli o jednym, małym szczególe. Twórczość Holland została doceniona nie tylko w Wenecji. Bardzo pozytywne recenzje zebrała również w… reżimowych mediach na Białorusi. Wychwalają ten obraz i przekonują, że zawiera on „faktyczne wydarzenia”. Ten wątek umknął większości mediów głównego nurtu w Polsce, ale za to znaleźli oni powód, żeby uderzać w Straż Graniczna, która apeluje do ludzi, żeby na film nie szli, nawiązując do słynnego hasła z II wojny światowej: „Tylko świnie siedzą w kinie”. Bo jakże to tak porównywać takie wybitne dzieło porównywać do nazistowskiej (bo przecież nie niemieckiej!) propagandy. Cóż, ja słyszałam wypowiedzi pani reżyser dotyczące jej interpretacji wydarzeń na granicy i jeżeli w filmie są przedstawione w taki sam sposób, to tak – jest to propaganda. Może nie niemiecka, tylko rosyjska lub białoruska, ale w dalszym ciągu propaganda. I zgadzam się z naszą Strażą Graniczną. Do kina na „Zieloną granicę” się nie wybiorę. Na mnie pani Holland nie zarobi ani grosza. Nie obejrzę go też, także kiedy trafi na streamingi, bo nie przyłożę ręki do kolejnej fali w polskich mediach: „Film Holland z rekordową liczbą wyświetleń. Gratulujemy!”. No nie. Dlatego dokładnej recenzji filmu Wam nie napiszę. Zresztą musiałabym się wcześniej skonsultować z lekarzem lub farmaceutą, bo to na pewno jest szkodliwe dla zdrowia i głowy. A o zdrowie trzeba dbać, ma się tylko jedno!
M.
Wesprzeć nas można poprzez Patronite
W Polsce prawdopodobnie udało się udaremnić zamach terrorystyczny. 19-letni student planował zamach i od miesięcy zbierał informacje, jak samodzielnie skonstruować ładunek wybuchowy. Nie miał jednak jasno sprecyzowanego miejsca zamachu – służbom mówił, że NA PRZYKŁAD jakiś jarmark bożonarodzeniowy. Równie dobrze mogło to być centrum handlowe, dworzec, cholera go tak naprawdę wie. Dziewiętnastolatek prawdopodobnie jest konwertytą na islam, wiadomo, że utrzymywał kontakt z przedstawicielami ISIS i zamierzał do nich dołączyć. Być może udany zamach byłby jego przepustką do tego. Ciekawa jestem powodu, dla którego młody chłopak stał się tak zafascynowany islamem i organizacją terrorystyczną? Co go fascynuje w tej niby-kulturze? Do tego stopnia, że był gotów nawet zabić iluś tam ludzi, żeby się do nich przyłączyć i… dalej zabijać. A jak długo, to już zależy, kiedy by go odstrzelili albo dostał zlecenie dokonania samobójczego zamachu i pewnie wykonałby to z poczuciem olbrzymiego zaszczytu, który go spotkał. Dramat.
Medialne manipulacje
Co jednak ciekawe, nagłówki krzyczą o studencie KUL, nie o młodym mężczyźnie zafascynowanym ISIS i islamem. To już skłania do przekłamań i manipulacji, bo chociażby Alicja Defratyka zastanawiała się, co na to ultra-prawica, konfederaci i brauniarze? Ta tzw. „ultra-prawica” jest przeciwna islamowi w Polsce. Może chłopak by się tak nie zradykalizował, gdyby go u nas nie było? A może po prostu miał nie po kolei w głowie? Albo był psychopatą, któremu zachciało się zabijać ludzi i usiłował sobie do tego dopasować jakąś ideologię, a z wiarą chrześcijańską byłoby mu jakkolwiek trudno? Silni Razem też już wsiedli na swojego konika i przekonują na X-ie, że katolik chciał zabijać innych katolików na jarmarku bożonarodzeniowym. Pomijając fakt, że to bzdura, warto byłoby się dowiedzieć, że nie trzeba być osobą wierzącą, żeby starać się dostać na KUL. Rekrutacja jest całkowicie świecka – liczą się wyniki w nauce, egzaminy. Kryteria są takie, jak na każdej innej uczelni. Nie trzeba składać żadnych deklaracji religijnych. „Katolicki” w nazwie oznacza patronat i tożsamość, a nie obowiązek światopoglądowy nakładany na studentów. Student KUL-u nie oznacza więc zadeklarowanego katolika. Warto też zauważyć, że skoro ten człowiek miał dziewiętnaście lat, to studentem KUL-u był co najwyżej trzy miesiące, co zresztą potwierdza uniwersytet. Nie jest to wystarczająco długo, żeby uczelnia zdążyła wtłoczyć mu do głowy ideologię chrześcijańską – nawet zakładając, że faktycznie takie próby są tam wobec studentów podejmowane, ale nic takiego nie słyszałam. To uczelnia jak każda inna.
Stanowisko uczelni
Ósmego grudnia na Katolicki Uniwersytet Lubelski dotarło pismo z Sądu Rejonowego w Szczecinie z informacją o tymczasowym aresztowaniu, które zostało zastosowane wobec wskazanego studenta drugiego grudnia. Więc po wpływie pisma 8 grudnia student został zawieszony w prawach studenta na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Decyzja ta była, można by rzec, natychmiastowa. Dodatkowo do rzecznika dyscyplinarnego do spraw studentów i doktorantów został skierowany wniosek o zajęcie się tą sprawą – mówił Wojciech Adnrusiewicz, rzecznik prasowy uczelni – Oczywiście ubolewamy, podkreślam po dwakroć: ubolewamy, że taka sytuacja dotyczy studenta Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Na pewno jednak jest to postępowanie godne najwyższego ubolewania i pozostaje nam przeprosić, że dotyczy naszego studenta. Przyznam szczerze, że nawet ja jestem zaskoczona takimi click-baitami, bo fakt, której uczelni studentem był ten człowiek, jest w tym momencie drugorzędny. Bardziej istotne są jego motywy, a te w sposób oczywisty nie są chrześcijańskie. Doskonale wszyscy wiemy, że sporo ludzi czyta tylko nagłówki, a takie w istotny sposób wprowadzają w błąd. Po co? Tak jest bardziej poprawnie politycznie, żeby bez żadnej podstawy nawalać w katolików? Pozostaje sprawdzić dokładnie, z kim ten chłopak się kontaktował – być może pozwoli to wykryć innych takich odklejeńców. A być może tropy poprowadzą bezpośrednio do któregoś z meczetów? Nastolatek został aresztowany na co najmniej trzy miesiące.
Uważajcie na siebie.
M.
Nie wiem jak Wy, Drodzy Obserwujący, ale ja przesadnie zdziwiona taką decyzją pana Nawrockiego nie jestem. Prezydent już w trakcie kampanii deklarował, że żadnych chanukowych świec zapalał nie będzie. Ja swoje poglądy i swoje przywiązanie do wartości chrześcijańskich traktuję poważnie, więc obchodzę święta, które są bliskie mojej osobie – powiedział w wywiadzie dla Radia RMF FM. To, że nie jestem zaskoczona, nie oznacza jednak, że się nie cieszę, bo od dawna mam wrażenie, że o wiele bardziej honorujemy wartości żydowskie, niż nasze tradycyjne, chrześcijańskie. Zwłaszcza że jedna z tych wartości głosi, że goje, czyli my, mamy służyć Żydom, czyli im. Polecam Wam zresztą tekst Razprozaka (Raz prozą, raz rymem – walczymy z propagandowym reżimem) – swoją drogą jakiś uśmiechnięty demokrata napisał mi ostatnio, że jestem Razprozakiem 2.0, tyle że on to traktował jako obelgę, ja jako komplement. Wspominał coś jeszcze o napluciu mi do ryja, taki to przykład lewicowej tolerancji i miłości.
Przełomowa akcja z gaśnicą
To świętowanie Chanuki weszło w zwyczaje naszych polityków tak głęboko, że w sumie przyzwyczailiśmy się już do tego. Dopiero Grzegorz Braun musiał nam przypomnieć, że chyba coś jest nie tak, swoją akcją z gaśnicą. Ówczesny marszałek Sejmu, Szymon Hołownia, zorganizował w związku z tym kolejne obchody i próbował wymusić na Krzysztofie Bosaku, że ma wziąć w nich udział, mimo że ten tłumaczył, że jest katolikiem i obowiązuje go m.in. pierwsze Boże przykazanie: Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną. Zresztą w tej całej chanukowej szopce brały udział osoby, które najgłośniej krzyczały o zdejmowaniu krzyży z Sejmu i urzędów, bo państwo ma być świeckie. Ale hipokryzja tych ludzi nie jest chyba dla nikogo z nas nowością. W każdym razie bardzo długo spekulowano czy nowy prezydent nie ugnie się pod tą dziwną żydowską modą i jednak nie weźmie udziału w uroczystościach chanukowych, mimo jego jasnych deklaracji. Argumentowano to tym, że przecież Karol Nawrocki jest protrumpowski, z Trumpa bierze przykład, uzależnia swoją politykę od prezydenta USA i nawet ubiera się tak jak on. A Trump z kolei jest wielkim przyjacielem i sojusznikiem Izraela i premiera Natenjahu. Jest w zasadzie ucieleśnieniem popularnego skrótu „USrael”. Skoro więc polski prezydent nie chce psuć swoich relacji z przywódcą Stanów Zjednoczonych, będzie musiał zapalić świece, nie ma wyjścia.
Szacunek do wartości
No nie, nie będzie musiał. Nawrocki może jest zafascynowany Trumpem, może jest on politykiem, którym się inspiruje i z którego chce w większym lub mniejszym stopniu brać przykład, ale wszystko ma swoje granice. A tymi granicami są wartości tego człowieka, którym pozostaje wierny. Po prostu. Ja mu uwierzyłam i dlatego w końcu zagłosowałam z czystym sumieniem na konkretnego kandydata, a nie tylko po to, żeby nie wygrał ten drugi, jak było w przypadku Andrzeja Dudy. Nie sądzę, żeby przywódca USA miał z tego tytułu jakiś wielki problem, sam sobie może palić te świeczki, jeśli chce, chociaż wydaje mi się, że on jest związany z Izraelem przede wszystkim politycznie. Nieważne, Trump Trumpem. Ja się cieszę, że w końcu mamy polityka na wysokim stanowisku, który sprzeciwia się tej czołobitności wobec Żydów (bo tak to należy nazwać) i nie musi w tym celu biegać z gaśnicą. 😉 Zresztą umówmy się – musiałby być idiotą, żeby się na to zgodzić. Doskonale wie, czego oczekują od niego wyborcy i wie, że straciłby sporo zaufania, gdyby się na to zdecydował. A co do tej szopki w tytule – nie sądzę, żeby Czarzasty, mimo że komunista, odważył się aż tak denerwować chrześcijan. Szopkę zresztą stawia się wieczorem 24 grudnia, po Adwencie. Sam Czarzasty ogłosił, że będą uroczystości chanukowe w Sejmie (jakże by inaczej), ale będzie też Boże Narodzenie: Jest kontynuacja. Tu nie ma żadnej ideologii, a jedynie tradycja. Była Chanuka, to jest. Były święta Bożego Narodzenia, to są. Jeżeli ktoś się spodziewał, że będę robił rewolucję ze względu na swoje poglądy, to się zawiódł, gdyż poglądy swoje mam, ale tradycje i kontynuację szanuję.
Inna sprawa, że to dopiero marszałek Bosak zaproponował postawienie w Sejmie szopki bożonarodzeniowej i podobno była kupowana na ostatnią chwilę. Choinki są, a czy Czarzasty uzna stajenkę za tradycję, skoro pojawiła się dopiero w zeszłym roku z inicjatywy posła Konfederacji…? Zobaczymy. Inna sprawa – jak to skomentował mój przyjaciel: „Szopka i tak jest w Sejmie przez cały rok”.
M.
Zabawne są te nasze media. Mamy obecnie olbrzymi kryzys NFZ, w związku z którym zamykane są m.in. oddziały położnicze i podobno niektóre kobiety będą zmuszone rodzić na SOR. Nie jest to najlepszy moment na tego rodzaju kryzys, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę przedłużający się kryzys demograficzny, który stale się pogłębia. Mamy wojnę za naszą wschodnią granicą, a nikt z przedstawicieli Polski nie został zaproszony, mimo że ten konflikt dotyka nas bezpośrednio. Mamy również poszczególne akcje dywersji – jeśli wierzyć na słowo tym mediom – ze strony Rosji, ale za chwilę napiszę, dlaczego ich wiarygodność stoi na takim sobie poziomie. I to bardzo niebezpieczne akcje dywersji, bo niedawna sytuacja z torami była mocno niebezpieczna, no ale rząd odtrąbił wielki sukces, więc chyba nie mamy się czym martwić. Dopóki nie dojdzie do tragedii, ale wtedy na pewno się dowiemy, dlaczego to nie ich wina. Mamy jakiś pierdylion problemów, którymi musimy się zająć w tej chwili, ale są rzeczy ważne i ważniejsze.
Słowne przepychanki
Priorytetem dla naszych mediów jest pseudo-afera pomiędzy Waldemarem Żurkiem a Karolem Nawrockim. To, że jakakolwiek decyzja prezydenta jest od razu, z marszu krytykowana przez niemal wszystkich posłów rządzącej koalicji, a jednym z jego głównych krytyków jest między innymi Waldemar Żurek – wiemy. Że te zarzuty są bardzo często zwyczajnie absurdalne, jak choćby zmanipulowany lament na temat weta ustawy kojcowej – też wiemy. Ogólnie nasz rząd zachowuje się trochę jak rozkapryszone dzieci, obrzucające się piaskiem, bo ktoś im zniszczył babki. Tym razem panu Waldemarowi nie spodobało się, że prezydent odrzucił wnioski o powołanie 46 sędziów i zdaniem Żurka „wkracza w fazę łamania Konstytucji”. No i rzucił w żartach, że mógłby się spotkać z panem Nawrockim w ringu do walki o ustrój państwa. Do tematu nawiązał Krzysztof Stanowski, ale prezydent odpowiedział, że nie ma zamiaru „gasić ministrowi światła”, że nie ma na to czasu i że zamiast tego wolałby w końcu poważnie porozmawiać. No i znowu się zagotowało w naszej cudownej, uśmiechniętej koalicji, bo teraz przekonują, że Nawrocki Waldkowi… grozi. Nie spodobał im się oczywiście fragment o gaszeniu światła i uznali, że świetnie się on nada, żeby go wyrwać z kontekstu. Umówmy się jednak – patrząc na to, jak wyglądają obaj panowie oraz że Żurek przegrał nawet z odkurzaczem – raczej na pewno tak by się to skończyło. To nie jest złośliwość, to jest zdrowy rozsądek. W każdym razie pan minister postanowił się jeszcze odnieść do tej sztucznie rozdmuchanej afery. I wiecie co? Skłamał.
Problemy z liczeniem
Przede wszystkim stwierdził, że nie da się sprowokować, mimo że… to on zaczął. W żartach, jasne, ale sam zaczął. Nawrocki chyba nawet specjalnie się do tego nie odnosił, dopóki nie został pociągnięty za język w Kanale Zero. Ale to nie wszystko: Ja nie biorę udziału w leśnych ustawkach kiboli. Widziałem te filmy prezydenta, które pokazywały go jako boksera. Tylko że jak prezydent stał na bramce w jednym z hoteli, ja bawiłem się w rozrzucanie ulotek i malowanie zakazanych przez komunę haseł. Jest tylko jeden malutki szkopuł. Maluteńki. Karol Nawrocki jest młodszy od Waldemara Żurka o trzynaście lat. Żurek urodził się w 1970 roku, Nawrocki w 1983. Komuna oficjalnie upadła (bo nieoficjalnie, to wiemy jak się skończyło) w 1989 roku. Karol Nawrocki w tamtym okresie mógł sobie stać na bramce co najwyżej w przedszkolu. Nie neguję tego, że być może kiedyś Żurek stał po słusznej stronie barykady. Być może walka o demokrację tak mu się spodobała, że walczył o nią również wtedy, kiedy w Polsce już demokracja była i bawił się wspólnie z KOD-em. A być może już mu przeszło, skoro nie widzi problemu, że marszałkiem Sejmu został komuch. Nie wiem. Ale wystarczyło odrobinę pomyśleć, spróbować policzyć, zanim się palnęło głupotę. Chociaż oni tam mają chyba wszyscy drobne problemy z liczeniem. I nie piję tutaj wcale do Gortata, bo ciężko wymagać od koszykarza, żeby był matematykiem (chociaż to raczej podstawy były), ale dziennikarze sympatyzujący z KO, jak również sami politycy uśmiechniętej koalicji, też kiedyś bardzo podobnie się pomylili, bo sugerowali, że Nawrocki współpracował już z Wielkim Bu, kiedy ten miał co najwyżej 13 lat, a chyba jeszcze mniej. Sam prezydent wyjaśniał, że jego kontakt z Patrykiem M. ograniczał się do paru sparingów.
Nieistniejąca wizyta
Poza tym Karol Nawrocki krytykowany jest za to, że nie chce spotkać się z Zełeńskim. Pojawiają się zarzuty, że prezydent na Ukrainę nie pojedzie, bo się boi. Przepraszam bardzo, ale to Zełeński ma do niego interes, a nie odwrotnie, więc dlaczego to Nawrocki ma tam jechać.? Też afera z tyłka, bo Zełeński poznał już stanowisko polskiego prezydenta i jeśli będzie chciał, to do Warszawy przyjedzie. Karol Nawrocki nie chce robić za chłopca na posyłki głowy ukraińskiego państwa, tak jak robili to politycy PiS, a obecnie KO. Po drugie – mam naprawdę olbrzymie wątpliwości, czy w dalszym ciągu powinniśmy tak bezkrytycznie i bez żadnej refleksji wspierać Ukrainę finansowo, skoro całkiem niedawno wyszły na jaw olbrzymie przekręty, związane między innymi z pieniędzmi, którą Ukraina otrzymywała w ramach pomocy od innych państw. Jeden z najbliższych współpracowników Zełeńskiego zwiał już w związku z tym do Tel Awiwu i tyle go widzieli. Ale już wiemy, że np. Radosławowi Sikorskiemu to nie przeszkadza. Poza tym wiele osób czepia się prezydenta, bo wspomniał o wdzięczności i większej symetrii. Ta symetria jest mniej lub bardziej celowo pomijana, ale za to zaczęto wyliczać, ile razy prezydent Ukrainy użył wobec Polski słowa „dziękuję”. No dobrze, ale słowa podziękowania ukryte gdzieś między jednym „dej”, a drugim nie wyglądają zbyt szczerze. I wróćmy też do tej symetrii – za słowami powinny iść czyny. Nie twierdzę, że nie wiadomo, jak wielkie. Mogą zacząć od przeprosin za tragedię w Przewodowie i odszkodowań dla rodzin dwóch zabitych, polskich obywateli. Był to prawdopodobnie fatalny wypadek, a nie celowe działanie, ale mimo wszystko reakcja Ukrainy była zwyczajnie bezczelna. Wciąż też mamy nierozliczony Wołyń. Nam, jako państwu, same podziękowania nie są do niczego potrzebne.
Wnioski z błędów poprzednika
Tak w polityce, jak i w życiu istnieje zasada, że nikt Cię nie będzie szanował, jeśli Ty sam się szanować nie będziesz. Przekonał się o tym między innymi Andrzej Duda. Pamiętacie początek wojny na Ukrainie i reakcje Zełeńskiego na nazwisko naszego poprzedniego prezydenta? Były co najmniej życzliwe, jeśli nie entuzjastyczne. Zełeński wprost mówił, że „Andrzej is great”, a żołnierze reagowali brawami i wiwatami na sam dźwięk jego nazwiska. A jak było na koniec jego prezydentury? Kiedy Duda próbował Zełeńskiego postawić do pionu, mówiąc, że pierwszy chwyci za telefon, ten odpowiedział mu lekceważąco, że bardzo możliwe, że będzie zajęty i nie odbierze. I tak, możemy twierdzić, że to był żart, ale osobiście mam wrażenie, że wspólna konferencja prasowa nie jest najlepszym miejscem na takie złośliwostki. Być może Karol Nawrocki wyciąga wnioski z błędów poprzednika i zwyczajnie oczekuje od niego szacunku jaka należy się głowie państwa, formalnie będącego sojusznikiem.
M.