W Wielkiej Brytanii pojawiają się poważne problemy, ponieważ według organu nadzorującego brytyjskie więzienia, są one wyraźnie przepełnione i zaczyna brakować miejsc. Wydawałoby się, że nie jest to jakaś szczególnie niespodziewana informacja – wszak Wielka Brytania już dawno temu otworzyła swoje granice dla ludzi z zupełnie innego kręgu kulturowego, którzy mogą nie rozumieć na przykład, że w Wielkiej Brytanii nie gwałci się kobiet. Co gorsza, mają one te same prawa, co mężczyźni! A ponieważ statystyki są w tym temacie nieubłagalne i nietolerancyjne, więc stanowczo pokazują, że odsetek popełniania przestępstw w krajach najbardziej gościnnych rósł wraz z obecnością kulturowych ubogacaczy, wydawałoby się, że znamy powód takiej sytuacji.

Brytyjczycy za bardzo nienawidzą?

Otóż właśnie – nie znamy, tylko nam się wydaje. Teoretycznie powinniśmy w miarę bezpiecznie móc przyjąć założenie, że miejsca w więzieniach ubywa, ponieważ Wielka Brytania wsadza do więzienia przybyszów z Bliskiego Wschodu albo Afryki, jeśli popełniają oni przestępstwa. Nie ma jednak tak prosto, bo o ile Wielka Brytania z Unii Europejskiej wyszła, to już Unia z Wielkiej Brytanii nie. Tam wszystko muszą robić jeszcze bardziej lewicująco, postępowo i tolerancyjnie, a to podejście nie pozwala człowieka, wobec którego istnieje nakaz bycia tolerancyjnym, na aresztowanie go za każdym razem, kiedy tylko popełni jakieś przestępstwo. W ekstremalnych sytuacjach, ok, na krótko, ale tak ogólnie to dajmy się temu biednemu uchodźcy nacieszyć gościnnością i tolerancją. Z tego też powodu wybuchły niedawno w Wielkiej Brytanii zamieszki, ponieważ Brytyjczykom w końcu zaczęły puszczać nerwy, z tego powodu, że przestępstwa popełniane przez gości są coraz bardziej zuchwałe, a na jakąkolwiek reakcję ze strony brytyjskich władz próżno czekać. Możemy więc przyjąć wniosek, że być może między innymi to był powód problemu z przeludnionymi więzieniami? No, już trochę szybciej, ale też nie do końca. Otóż wychodzi na to, że brytyjska policja wykazuje się wręcz zbyt dużym entuzjazmem, jeśli chodzi o tzw. „przestępstwa z nienawiści”. Dzisiaj w Wielkiej Brytanii nie trzeba już stłuc geja na paradzie równości, wystarczy nie wyrażać zbyt entuzjastycznie swojej tolerancji. A pisząc najprościej – dzieje się tam już to, czego tak bardzo obawiamy się, że zacznie dziać w Polsce – mianowicie kary za wyrażanie własnego zdania, jeśli jest to zdanie sprzeczne z duchem postępowości. Przypominam, że lewica koniecznie chce wprowadzić przepis o mowie nienawiści, a więc chcą nam nałożyć podobny kaganiec, jaki nałożono już Brytyjczykom.

Brytyjska nienawiść jednak w normie

Nowy raport inspektora policji szczegółowo opisuje trywialne sprawy prowadzone przez funkcjonariuszy, które wydają się być sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Możemy sobie łatwo wyobrazić, jakie to mogą być sprawy – najczęściej pewnie użycie nie tego zaimka, być może jakiś ojciec zadzwonił po gliny, bo mu córka powiedziała, że w kobiecej toalecie siedzi chłopak przebrany w sukienkę, a potem mocno się zaskoczył, kiedy policja przyjechała jednak po niego. Zachodnie media opisywały o wielu takich sytuacji. Do niedawna się z nich śmialiśmy. Brytyjczycy w sumie też. Dalej w raporcie można przeczytać ze 120 spraw związanych z tzw. „hate crime” policjanci nie powinni rejestrować przynajmniej jednej czwartej. 25% spraw przyklepanych od czapy, bo ktoś tam, gdzieś tam poczuł się urażony. Są nawet podane przykłady. W pierwszym policja założyła sprawę mężczyzny, który zgłosił, że „ludzie rzucali mu śmieszne spojrzenia” w związku z jego pochodzeniem etnicznym. Śmieszne spojrzenia jak widać wystarczą, tylko niespecjalnie jak chcieli tę sprawę rozwiązać? Chodzić za facetem krok w krok i obserwować ludzi go mijających, żeby w dwie sekundy określić, czy spojrzenie było zabawne czy nie i na wszelki wypadek od razu delikwenta aresztować? W drugiej sytuacjim którą opisano w raporcie, przyjęto zgłoszenie innego mężczyzny, który oskarżył o dyskryminację rasową kasjera w banku za to, że informował go o standardowych protokołach w przeciwdziałaniu prania brudnych pieniędzy. Bo wiecie, rozumiecie, zobaczył, że gościu jest czarny i założył, że będzie chciał prać kasę, na pewno wcale nie było tak, że po prostu musiał to powiedzieć, bo przy pewnych operacjach po prostu trzeba klienta o czymś tam poinformować.

Co dalej z wolnością słowa w Wielkiej Brytanii?

Inspektor policji, komentując ten raport, stwierdził wprost, że policja bezprawnie angażuje się w spory: Policja nie może być policją myśli. W moim raporcie podałem kilka przykładów przestępstw niezwiązanych z nienawiścią, w które policja nie powinna się angażować. To zdrowy rozsądek. Policja działa w bardzo trudnych warunkach, w których decyzje są podejmowane w złożonym i szybko zmieniającym się środowisku, w którym kwestie sporne politycznie zmieniają się dość często. Bardzo dobrze, że ktoś zwrócił uwagę na ten problem i bardzo dobrze, że jest to osoba wpływowa, a nie 32-letni John Smith, któremu funkcjonariusze mogliby wjechać na chatę, gdyby jego komentarz na ten temat komuś się bardzo nie spodobał. Pozostaje zatem, jakie wnioski wyciągną brytyjskie władze z tego raportu? Czy dalej będą udawali, że problemu nie ma, bo przecież trzeba tych cholernych obywateli nauczyć tolerancji, czy jednak zmartwią się tym, że policja, która ma stać na straży prawa, tak naprawdę prawo łamie, karząc ludzi, którzy na karę nie zasługują. W Londynie jest piękny Hyde Park, w którym stworzono tzw. „Kącik mówców” („Speakers’ Corner”) – jest to kawałek poświęcony wolności słowa. Można było tam stanąć i głosić zupełnie odklejone teorie spiskowe. Warunek był jeden – nie wolno było obrażać rodziny królewskiej. Ciekawa jestem, czy to miejsce w dalszym ciągu cieszy się takim powodzeniem u Brytyjczyków, którzy mają potrzebę wygłaszania swoich poglądów, skoro policjanci rejestrują w tej chwili nawet sprawy o „zabawne spojrzenia”.

Co by więc było, gdyby znalazł się odważny, który wprost powiedziałby, że jest już w Wielkiej Brytanii za dużo muzułmanów i należy kontrolować granice. Przyznaliby się, że wjechali mu na chatę na skutek głoszenia przez niego poglądów w przeznaczonym do tego miejscu, czy dokładnie przetrzepaliby takiego człowieka, bo a nuż widelec napisał kiedyś w Internecie coś, co będzie nam pasować, żeby była podkładka?

M.

Jeszcze parę słów chciałam napisać o powodzi, bo uwypukliła ona pewne kwestie, które spora część ludzi podnosiła już od dawna, ale jakoś nikt ich nie chciał słuchać. Dramat powodzian pokazał nam: po pierwsze, że nasi rządzący wolą pajacować, niż zajmować się rzeczywistymi problemami; po drugie – że faktycznie jesteśmy państwem z dykty i kartonu, a teorie spiskowe o tym jakobyśmy byli sterowani przez Niemcy wcale nie są takie niedorzeczne; po trzecie – że daliśmy dojść do głosu hipokrytom i obłudnikom, którzy wykrzykiwaniem publicznie bzdur przekonali nas, jak mamy myśleć. Wnioski są to niby oczywiste, a jednak nie widać, żeby ktokolwiek je zauważał. Ba, niewielu osobom choćby przeszło przez myśl, że przecież coś tu jest chyba mocno nie tak. Że coś się tu mocno nie klei. Że nas ktoś zwyczajnie w wała robi.

Polityczne show

Zacznijmy może od naszych cudownych polityków, którzy przyjechali na miejsce dramatu. Wyróżnijmy może na początek Klaudię Jachirę, która pojawiła się w zalanych miejscowościach chyba wyłącznie po to, żeby się promować. Naprawdę nie wiem, jak inaczej mam jej zachowanie interpretować. Właśnie zdjęcie z jej konta na TT/X postanowiłam tutaj dać, bo pokazuje ono dosyć osobliwe podejście pani poseł do ważnych i trudnych tematów. Po śmierci Nawalnego wrzuciłam już tutaj tekst o tym, jak to Jachira poprosiła kogoś, żeby zrobił jej zdjęcie, kiedy stoi zasmucona i zamyślona na korytarzu sejmowym, bo ładnie będzie pasowało do jej wniosków po śmierci innego człowieka. I nie chcę tutaj wracać do oceny pana Nawalnego, bo przyjacielem Polaków on na pewno nie był, ale o sam fakt, że mówimy o drugiej osobie, która została wykończona w więzieniu za poglądy tak naprawdę. Klaudia nie mogła się powstrzymać przed wrzuceniem swojego zdjęcia, żeby pokazać ludziom, jak mocno nią ta śmierć wstrząsnęła. Właśnie tak bardzo, że musiała jeszcze pięknie zapozować. Bo przecież, pierwsze o czym myśli normalny człowiek po otrzymaniu wstrząsającej wiadomości, to odpowiedni obrazek na mediach społecznościowych. I tutaj mamy to samo – pani Jachira z wielkim niepokojem i smutkiem spogląda na wylewającą się rzekę. To zdjęcie było niezbędne, żeby mogła potem podzielić się swoim zdaniem na temat powodzi. A teraz zwróćcie uwagę, jak była ubrana. Wiosenna sukienka i (tego nie widać na zdjęciu, ale można to zauważyć na wrzucanych przez nią filmikach) sandały. Idealny ubiór na to, żeby targać po kostki w błocie worki z piaskiem. Klaudia oczywiście nie jest w ciemię bita, więc wrzuciła oczywiście krótkie nagranie jak trzy razy machnęła łopatą, a potem poszła fotografować się z żołnierzami, których jeszcze rok temu odsądzała od czci i wiary. Wymazujemy, nie pamiętamy, teraz już nie mówimy o „prywatnym wojsku Antoniego Macierewicza” (to akurat o żołnierzach WOT-u), teraz to są bohaterowie poświęcający swój czas, siły i zdrowie dla innych ludzi, więc zasługują na to, żeby pani Klaudia zrobiła sobie z nimi zdjęcie. Większego bohatera zrobiono, oczywiście, z Donalda Tuska. Pan premier jest jednak trochę mądrzejszy od swojej koleżanki z koalicji, bo przynajmniej ubrał się odpowiednio, a potem nakręcił swoje wielkie chwile, jak to wyłamuje drzwi, żeby dostać się do zalanego pomieszczenia, w którym już wcześniej stali i czekali filmowcy. Fenomen. Skąd oni wiedzieli, że on akurat tam będzie próbował wejść? Bo przecież niemożliwe, żeby nagrania, w którym wielki mąż stanu wykazuje się olbrzymim poświęceniem były reżyserowane. Nie, kiedy wszędzie wokół stoją załamani ludzie, którzy utracili dorobek życia. Prawda?

Przyjaźni sąsiedzi z Zachodu

Dalej możemy przejść do tych obrzydliwych teorii spiskowych, jakoby nasi niemieccy przyjaciele dyktowali polskim politykom, co i jak mają robić, jakie decyzje podejmować i na co wydawać pieniądze, które nam łaskawie podarowali. Otóż Koalicja Obywatelska triumfalnie ogłosiła, że otrzymamy od Unii aż 10 mld złotych na pomoc powodzianom. Tylko że tak naprawdę my niczego nie dostaliśmy. Są to pieniądze, które już mieliśmy, ale jak mogliśmy się później dowiedzieć – tylko teoretycznie. A Ursula von der Leyen pozwoliła nam przekazać te środki na odbudowę zalanych terenów. Złota kobieta. Niestety, to w dalszym ciągu wygląda tak, że UE daje nam łaskawie jakąś tam kwotę, a potem tłumaczy, na co możemy ją wydać. Na wiatraki niemieckiej firmy, na zużyte niemieckie samochody, którymi nasi zachodni sąsiedzi nie chcą już jeździć, ale przy okazji pokazali nam jakie mają dobre serduszko, bo możemy też część wydać na pomoc w odbudowie doszczętnie zniszczonych miast. Bo, przypomnijmy, my te pieniądze mieliśmy tylko teoretycznie, więc wdzięczność wielka się należy. Praktycznie będziemy je mieć, kiedy Unia Europejska zdecyduje na co mamy je wydać. Ale nie, tego w żadnym wypadku nie można uznać za dowód na to, że Niemcy sterują naszym państwem, broń Boże! To tylko taka braterska, przyjazna, sojusznicza pomoc. Wracając jeszcze do politycznego lansu, to pani Ursula też pojawiła się w Polsce, żeby sprawdzić wnikliwym okiem, czy Polacy równo te worki z piaskiem układają. Bez jej pomocy ani rusz! Dziękujemy, Ulka, za uratowanie Wrocławia i Opola! To nie jedyna rzecz w kwestii sterowania polskim państwem, ponieważ ekolog (nie mylić z eko-terrorystami) Grzegorz Chocian wprost powiedział, że Niemcy próbowali go zwerbować, aby głośno sprzeciwiał się budowie zbiorników retencyjnych w Raciborzu. Wywiad niemiecki próbował mnie zwerbować, żebym protestował. Nie zgodziłem się, ale wiem, kto został zwerbowany – miał powiedzieć w jednym wywiadzie. Zapewniał również, że to nie była pierwsza taka sytuacja, bo podobne próby pojawiały się jeszcze zanim Polska weszła dla Unii – wtedy jeszcze nieświadoma, że ku własnemu nieszczęściu. Nie wiem, czy pan Chocian mówi prawdę i wcale nie przesądzam, że powinniśmy mu wierzyć bez żadnych wątpliwości, ale patrząc na służalczo-poddańczą politykę Donalda Tuska wobec Niemiec coś może być na rzeczy. Zabawne jest jednak to, jak zareagowały na to media otwarcie wspierające obecnego szefa rządu (czyli zdecydowana większość). Otóż „NaTemat” obwieściło, że Chocian kłamie, bo oni zasięgnęli informacji u źródła! I wywiad niemiecki przekazał im, że wcale nie, nieprawda! Bo, rzecz jasna, gdyby tak było przyznaliby się nam od razu, nie ma bata, żeby nas w trąbę robili! Tacy to ludzie wpływają teraz na opinię publiczną. Dramat. Ciekawe jest też to, że bardzo długo musieliśmy czekać na komentarz ABW w tej sprawie, który powinien ukazać się zaraz po wypowiedzi ekologa. A kiedy wreszcie się pojawił, nie dowiedzieliśmy się z niego absolutnie nic.

Głos celebrytów – głosem narodu!

Na koniec zajmijmy się olbrzymią hipokryzją celebrytów, którzy nie wiadomo dlaczego stali się nagle autorytetami i głosem narodu. Donald Tusk znalazł już bowiem winnych powodzi. Winnym nie jest on sam, mimo że na dobę przed pierwszymi podtopieniami przekonywał, że nie ma powodów do paniki. Nie są to też oczywiście jego koleżanki z koalicji, Monika Wielichowska czy Urszula Zielińska, które otwarcie protestowały przeciwko budowie zbiorników retencyjnych na terenach zalewowych. I to w sposób mało szarmancki, powiedziałabym. W żadnym wypadku. Wszystkiemu winne są bobry, więc należy się ich pozbyć. I teraz przypomnijmy sobie, jaki był wrzask, krzyk, płacz i lament, kiedy PiS podjął zbrodniczą decyzję o odstrzale jakiejś tam części populacji dzików. Tej szopce nie było końca. Od razu uruchomili się celebryci, aktywiści, a później zwykli obywatele, że jak to tak można na biedne dziki? Weźmy na tapet Maję Ostaszewską (to ona stała się wręcz twarzą tych protestów), która stanęła twardo w obronie dzików, walcząc o ich życie kartkami papieru z odpowiednimi hasłami. Zdaje się, że to samo robiła z karpiami, bo wiadomo Boże Narodzenie to Holocaust karpi (nie śmiejcie się, mniej więcej na takie porównania trafiałam). Teraz, kiedy premier ogłosił taką, a nie inną decyzję jest cisza jak makiem zasiał. Wcześniej były nawet nakładki na zdjęcia profilowe, że się jest z dzikami; bobry niestety nie dostąpiły tego zaszczytu. Z nory wyłoniła się na chwilę, skrupulatnie wcześniej chowana, jedynie Urszula Zielińska, która nieśmiałym tonem oznajmiła, że złożyła wniosek o odwołanie decyzji swojego szefa. Baaaaardzo kulturalne podejście, patrząc na to jaka była reakcja na decyzję PiS-u o odstrzale dzików. Można wysnuć z tego dwa wnioski. Pierwszy jest taki, że nowej koalicji wolno zabijać, a PiS-owi już nie wolno. A drugi, bardziej według mnie wiarygodny (chociaż, jakby się na tym chwilę zastanowić, jeden nie wyklucza przecież drugiego), jest taki, że tak naprawdę te dziki w sumie były nieważne, ważne było osiem gwiazdek, a każdy powód jest dobry, prawda? I to właśnie, według mnie, pokazuje całą obłudę i hipokryzję pani Mai, ale też resztę tych celebryckich krzykaczy, których tak oburzyła decyzja o odstrzale dzików. Odstrzał bobrów już im nagle nie przeszkadza? Należy się buntować w imię dzików, karpi i piesków, które się boją w Sylwestra, ale bobry to tam pal sześć, dobrze rozumiem? I, oczywiście, koniecznie trzeba przymknąć oko na fakt, że decyzja w sprawie dzików zapadła na skutek epidemii afrykańskiego pomoru świń, a bobry trzeba wybić głównie dlatego, że – takie mam wrażenie – Tusk chce odwrócić uwagę od swojego nieudolnego rządu. Nazwijcie mnie ignorantką, ale nie jestem w stanie uwierzyć w to, że te zwierzęta mogły mieć aż tak katastrofalny wpływ na polskie ziemie. Przypomnijmy, że ich populacja w Polsce wynosi ok. 150 tysięcy, ale to na całym terytorium Polski, a nie w regionach, które dotknęła powódź. I wydaje mi się jasnym, że ten cały protest pani Ostaszewskiej i wielu innych gwiazd był spowodowany bardziej chęcią odebrania władzy temu przebrzydłemu PiS-owi, niż faktyczną troską o dobrostan zwierząt. Wybranych zwierząt, przypomnijmy. Zresztą tu innym przykładem może być przyznanie Polsce środków KPO, które zapadły krótko po wyborach. W czasie kiedy kamienie milowe nie zostały przecież zrealizowane. Co też może budzić wątpliwości, czy Polska jest niezależnym państwem, czy też – być może – steruje nami kto inny, bo komuś z jakichś powodów bardziej zależało, żeby Tusk był u władzy. Ale to też, na pewno, dla naszego dobra. Wszak Niemcy przez całe swoje istnienie nie robią nic innego, tylko starają się, żeby żyło nam się jak najlepiej!

Które zwierzątko jest fajniejsze?

Umówmy się, bobry są żyjątkami, o których ciężko jednoznacznie stwierdzić, czy są pożyteczne czy wręcz przeciwnie. Tak naprawdę wszystko zależy od terenów ich bytowania – zdarza się, że np. na skutek ich działalności pola rolników zostają podtapiane, ale zdarza się też, że skutecznie nawadniają inne tereny, niezagospodarowane przez ludzi, co wpływa na większą bioróżnorodność. Zresztą – podobnie jak dziki. Potrafią być one uciążliwe, a nawet niebezpieczne dla ludzi, ale też dzięki ryciu w glebie, kiedy szukają pożywienia, użyźniają ją, co ma raczej pozytywny wpływ. Ale przypomnijmy sobie, że Niemcy, pardon, Unia Europejska chciała, aby w celu odtwarzania przyrody zalać część polskich pól. Również tych użytkowanych przez rolników. Właśnie po to, żeby tę bioróżnorodność uzyskać. Absolutnie nie jest to kolejny dowód na to, że Niemcy znowu wyciągają łapska po to, co polskie. Standardowo – to wszystko dla nas, Drodzy Rodacy! Ale dlaczego w takim razie nie zostawić tej roboty bobrom, zamiast znowu ingerować w naturę, bo tego podobno nie wolno robić? Tak przynajmniej mówili w przypadku przekopu Mierzei Wiślanej. I trochę się zaczynam gubić, kiedy ingerencja w naturę jest fajna, a kiedy nie. Bo przecież, gdyby natura chciała, to Mierzeja Wiślana sama by powstała, jak to mówiła Małgorzata Kidawa-Błońska. I można tę jej wypowiedź parafrazować na różne sposoby- na przykład, że gdyby natura NIE chciała, to woda by NIE zalewała kolejnych miejscowości na zachodzie Polski, więc cóż można na to poradzić? Chciała, to zalała. Ale spójrzmy na to z innej strony – kiedy ktoś powie, że „Bóg tak chciał” to go wyśmieją, zgnoją i wyzwą o najgorszych. Ale „natura tak chciała”? To już inna para kaloszy, Drodzy Czytelnicy. Gdyby dalej doszukiwać się logiki w wypowiedzi pani byłej kandydatki na prezydenta (przynajmniej dopóki nie zmienili jej na Rafała Trzaskowskiego – ach, ten patriarchat!), powinna ona mieszkać w jakiejś jaskini, a nie w rodzinnym dworku z dużym, zabytkowym domem. Tak mi się przynajmniej wydaje, że jej posiadłość nie powstała na skutek sił natury, a raczej na skutek sił ludzkiej pracy, a przecież gdyby natura chciała, to by jej ten dom tam postawiła. Widocznie nie chciała. Ciekawa jestem, cóż pani Małgorzata pocznie z tą świadomością?

Cóż, gdyby ktoś mnie zapytał, to czysto subiektywnie stwierdziłabym, że bobry wydają się sympatyczniejsze, niż dziki i karpie. I że całkiem niedawno dopiero odrodziły się na naszych ziemiach. Bo przecież kiedyś już je wyniszczyliśmy, żeby potem je na nowo zasiedlać. Teraz znowu trzeba je tępić. Historia kołem się toczy, ale wniosków niestety żadnych.

M.

https://www.facebook.com/nawiasempiszacoswiecie

Zawsze, kiedy w Polsce dzieje się coś złego, mamy jedną i tę samą reakcję. Otóż politycy i dziennikarze przekonują wszystkich wokół i siebie wzajemnie, że to czas na pojednanie i solidarność, a nie na rozliczenia, po czym od razu rzucają się rozliczać drugą stronę. Na pojednanie i solidarność nie starczyło już czasu. Tymi ostatnimi mogli pochwalić się tylko mieszkańcy zalanych miejscowości, wolontariusze oraz ratownicy i strażacy. Politykom tej klasy jak zwykle zabrakło, bo zaczęli wzajemnie się oskarżać, ale nie ma się co łudzić, że niesłusznie. Jedna i druga strona ma w co uderzyć, jedna i druga strona ma sobie dużo do zarzucenia. Jak to zwykle jednak w polityce bywa – nikt nie przyzna się do swoich błędów. Zamiast tego wyolbrzymi błędy drugiej strony.

Dwie antybohaterki

Nie da się ukryć, że – jeżeli chodzi o polityczną stronę – ta powódź ma przede wszystkim antybohaterów. Po stronie strony rządzącej jest to przede wszystkim Urszula Zielińska, po stronie opozycji – Anna Zalewska. Ta pierwsza rozpoczęła olbrzymią nagonkę przeciw stawianiu kolejnych zbiorników retencyjnych, bo to niszczy klimat i doprowadzi do zubożenia obywateli pobliskich miejscowości, bo to nie jest inwestycja, tylko desinwestycja. Była tak pracowita i tak nieustępliwa w swojej walce, że udało jej się przekonać sporą część mieszkańców, którzy razem z nią włączyli się do walki ze zbiornikami. No cóż, podejrzewam, że z biegiem czasu ci ludzie mogli zmienić swoje podejście i woleliby jednak zubożeć przez tę desinwestycję, niż w wyniku powodzi, która zabrała im cały dobytek, ale czasu się niestety nie cofnie. Nie przyjdzie im się przekonać, czy taka liczba zbiorników, jaką pierwotnie planowało postawić PiS byłaby wystarczająca. Bardzo możliwe, bo już teraz szacuje się, że Opole i Wrocław udało się uratować głównie dzięki zbiornikowi w Raciborzu, a rzecznik Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej Grzegorz Wasilewski mówił na antenie Kanału Zero, że tak, te zbiorniki należy stawiać, ale ich nie może być jeden czy trzy, ale sporo więcej. A więc właśnie, dlaczego PiS się z tego wycofał? Zazwyczaj robili swoje, nie przejmowali się potyskiwaniami ówczesnej opozycji, a zniweczyć ich plany mogło dopiero odsunięcie ich od władzy. A tutaj nagle wchodzi pani Anna Zalewska i mówi, że zbiorników już więcej budować nie trzeba i wycofujemy się, mili państwo, z tej inwestycji. Skąd taka decyzja? Trudno powiedzieć, ale to właśnie ona była tym politykiem PiS-u, który zaczął się ostro sprzeciwiać tym planom. Prawdopodobnie było to spowodowane niepokojami mieszkańców, podsycanymi wcześniej przez Urzulę Zielińską, Monikę Wielichowską i aktywistów klimatycznych. Wydaje się jednak, że odpowiedzialny polityk powinien próbować uspokoić i przekonać tych ludzi, że jest to absolutnie niezbędne, ale pani poseł widocznie uznała, że prościej będzie ustąpić, publicznie ogłosić, że przekonują ją wątpliwości wyborców i przychyla się do ich głosu, a jak ich zaleje, to przecież ich, a nie ją, prawda? Obie partie postąpiły ze swoimi reprezentantkami wyjątkowo łagodnie – pozwoliły im się schować i przeczekać. Ja uważam, że obie powinny dostać nakaz publicznego wytłumaczenia się przede wszystkim przed powodzianami, a następnie podać do dymisji.

Parę potknięć nowej koalicji

Po powyższym przykładzie widać, że swoje za uszami miał zarówno poprzedni, jak i aktualny rząd, ale nie da się ukryć, że obecna koalicja też zaliczyła z powodu kataklizmu parę wizerunkowych wpadek. Przede wszystkim zastanawiające są słowa Donalda Tuska z 13 września, który wówczas zapewniał: Prognozy nie są przesadnie alarmujące. Nie lekceważymy oczywiście żadnego sygnału, mamy swoje doświadczenia, tu Wrocław z 1997 roku, ja pamiętam też dokładnie 2010 rok. Więc wiadomo, że nie można lekceważyć tej sytuacji, ale chcę powiedzieć, że dzisiaj nie ma powodu, aby przewidywać zdarzenia w jakiejś skali, która by powodowała zagrożenie na terenie całego kraju. Jeśli się można czegoś spodziewać – i na to chcemy być przygotowani – to oczywiście lokalnych podtopień czy tzw. powodzi błyskawicznych, a więc zlokalizowanych w jakimś miejscu, to szczególnie w górach, ale czasem zdarza się to w miastach. Do tego będziemy chcieli być perfekcyjnie przygotowani. Perfekcyjnie przygotowani nie byliśmy, natomiast Tusk pytany o tę nieszczęśliwą wypowiedź, tłumaczy że prognozy rzeczywiście nie były „przesadnie alarmujące”. Trochę kłóci się to jednak z tym, co mówią Czesi, którzy podobno już ok. 10 września informowali nas, że fala, która się zbliża jest większa niż ta w 1997 roku i że ryzyko podtopień jest bardzo wysokie. Kłóci się to również z tym, co podawał IMiGW, który również od paru dni bił na alarm, że Odra i jej poszczególne dorzecza w ciągu kilku dni wyleją. Trudno więc znaleźć mi jakikolwiek sensowny powód, dla którego premier Polski na niewiele ponad dobę przed wpłynięciem fali kulminacyjnej na tereny Rzeczypospolitej zdecydował się przekonywać ludzi, że wszystko jest w porządku. Bo argument, że nie chciał wywoływać paniki do mnie nie trafia, tym bardziej, że mieszkańcy wyżej położonych regionów nie wpadli w panikę, nie zwiesili rąk i nie zaczęli płakać, tylko wzięli się do pracy, żeby chronić dobytek swój i sąsiadów.

Winnych znaleziono i ukamienowano

Tym bardziej zastanawiająca jest dla mnie jego decyzja o odsunięciu burmistrzów Stronia Śląskiego i Lądka-Zdroju od zarządzania kryzysowego w swoich miejscowościach. Bo nie poradzili sobie ze skutkami powodzi. Przepraszam, ale jak mieli sobie poradzić, skoro parę godzin wcześniej otrzymali informacje, że wszystko jest pod kontrolą i nie ma powodu do obaw? Dla mnie to trochę na zasadzie: „szlachcic zawinił, a chłopa powiesili”, ale to nie pierwsza przecież taka sytuacja w czasie tego kryzysu. Otóż minister Paulina Hennig-Kloska (ta kobieta ogólnie jest niesamowita, jeżeli dochodzi do jakiejś kompromitacji rządu, to bardzo często ona gra tam główną rolę) ogłosiła, że powodzianie będą mieli możliwość wzięcia nisko oprocentowanej (1,5-2,5%) pożyczki. Wywołało to powszechną konsternację, bo jak ci ludzie mają spłacać jakiekolwiek kredyty, skoro stracili dosłownie wszystko? Często sami mają już pozaciągane kredyty (chociaż tutaj rząd obiecał, że pierwsze dwanaście rat im spłaci). Pomysł trochę jak z osobną kolejką do Urzędu Pracy dla ludzi, którzy potracili swoje biznesy w pożarze w Hali Marywilskiej zaproponowany przez Rafała Trzaskowskiego. Dlatego do dymisji musiał podać się rzecznik ministerstwa Hubert Różyk, mimo że to nie on pochwalił się takimi idiotycznymi rozwiązaniami przed mediami. Śmiem również wątpić, że to nie on był pomysłodawcą. On tam był raczej od tego, żeby wyjść potem do dziennikarzy, uroczo się uśmiechnąć i wyjaśnić, że pomysł zaproponowany przez Ministerstwo Klimatu i Środowiska wcale nie jest taki głupi, na jaki wygląda.

Jedynym pozytywnym aspektem tego kataklizmu jest fakt, że znowu zdaliśmy egzamin z człowieczeństwa. Podobnie, jak po rozpoczęciu pełnoskalowej wojny na Ukrainie, tak i w ubiegłym tygodniu ludzie postanowili zjednoczyć się i bezinteresownie sobie pomagać. Nie oglądając się na polityków, nie czekając, aż straż pożarna zrobi wszystko za nich, sami chwycili łopaty, worki z piaskiem i zaczęli, wspólnie ze służbami, uszczelniać wały. Byli tam także mieszkańcy innych regionów Polski, niezagrożonych powodziami, jak również sąsiedzi i przyjaciele, którym powódź bezpośrednio nie zagrażała, bo mieszkali na wyższych piętrach albo na wzniesieniach. Oczywiście, zdarzały się przypadki szabrownictwa, ale ogólnie postawą naszych rodaków możemy być poruszeni. Tam nikt nie pytał, kto na kogo głosował, a kogo krytykował, tylko dostarczano najpotrzebniejszy sprzęt, pożywienie, wodę i lekarstwa. I robili to na długo przed tym, zanim szanownie nas reprezentujący w Sejmie zaczęli przekonywać w mediach, że powódź to nie jest nasza wina, tylko tych drugich.

M.