Nawiasem Pisząc
Żałoba według Jachiry
Nawalny nie żyje i większość posłów obecnego nie-rządu uskutecznia na Twitterze wielką żałobę. Najdurniej wypadła chyba Klaudia Jachira, a ja nie byłabym sobą, gdybym się nad nią z tej okazji trochę nie poznęcała.
Wielki bohater – tyle że nie dla Polski
Pomyliłam się. Pamiętam jak Nawalny podjął decyzję o powrocie do ojczyzny, byłam z niego wtedy taka dumna. Podziwiałam, że jest prawdziwym bohaterem, patriotą, który chce ratować swój kraj przed putinem. Że inaczej się nie da, jak tylko od środka. Że nie da się naprawdę walczyć o Wolność będąc na obczyźnie.
To jest głupie z tak wielu poziomów, że naprawdę ciężko to skomentować. Przede wszystkim samo podejście do Nawalnego jest zastanawiające – wszak Klaudia przecież brzydzi się nacjonalizmem i imperializmem? A tutaj roni rzewne łzy za człowiekiem, któremu być może bliżej było do demokracji, niż Putinowi, ale jeśli chodzi o jego marzenia o wielkiej Rosji – nie ustępuje mu w niczym. Otwarcie popierał aneksję Krymu i wojnę w Gruzji. Putin był zły tylko dlatego, że za bardzo Rosjan za ryje trzymał, a nie dlatego, że Nawalny brzydził się jego polityką zagraniczną. Dla Polski nie ma większej różnicy, czy rządziłby on, czy Putin.
Wielkie nadzieje
Myślałam, że trochę posiedzi, że dzięki temu naród rosyjski się zbudzi, obali reżim i staną się demokracją. To było jeszcze przed agresją na Ukrainę. Kolejny raz przekonuję się, że te nasze romantyczne ideały rodem z Mickiewicza, Słowackiego czy Norwida o siedzeniu w kajdanach i ratowaniu ojczyzny, nijak się mają do prawdziwego, podłego świata. Mógł sobie siedzieć bezpiecznie z całą rodziną w Niemczech czy Szwajcarii i wracać do zdrowia po zamachu na jego życie. Jego dzieci mogły mieć ojca, znać go, mieć z nim wspomnienia na całe życie. Peszek po prostu ma rację. Lepszy żywy obywatel niż martwy bohater. Sorry, świecie.
Tutaj Klaudia wykazała się olbrzymią naiwnością, jeśli chodzi o swoje marzenia względem Rosji. Już pomijając już dumę, jaka rozpierała jej serduszko, bo jest to wpis infantylny, ale wiadomo było, że ten człowiek w Rosji trafi od razu do więzienia. I jak on tam miał stamtąd przekonywać do siebie ludzi i wlewać im w serca chęć do wielkiego zrywu i nadzieję na odzyskanie wolności. A mało to przed nim próbowało? Ja się zastanawiam w ogóle, czemu on tam wrócił. Podejrzewam, że może go Unia Europejska nakłoniła, obiecując mu, że Putin go nie skrzywdzi, ponieważ jest ich pupilkiem. I to co najwyżej może martwić, bo Putin właśnie wprost im pokazał, jak bardzo gwiżdże na całą Unię. Pewny siebie prezydent Rosji to nigdy nie jest dobra wiadomość. Informacje napływające z ich mediów nie pozostawiają złudzeń, że po raz kolejny mieliśmy do czynienia z zabójstwem politycznym – jeśli ktoś miał jeszcze jakieś wątpliwości.
Putin ma się czego obawiać
Ale tobie, putinie, nie odpuścimy.
A skoro rosyjski przywódca gwiżdże sobie na całą Unię, to tym bardziej nie przejmie się głupiutkimi pogróżkami ze strony przeciętnie inteligentnej i śmiesznej posłanki z Polski. Podejrzewam, że nie przejął się nawet Tuskiem, który grzmiał dzisiaj, że „nie wybaczymy”. Nie zauważyłam, żeby Putin kogokolwiek prosił o wybaczenie. Co mu może zrobić polski premier i jego posłanka, która nie dalej jak dwa dni wcześniej wydurniała się, tańcując na sejmowych korytarzach? I Putin ma ich potraktować poważnie? Premierowi też radziłabym trochę opanować swoje powarkiwania, bo wojna na Ukrainie się kiedyś skończy, Niemcy uznają, że można znowu robić interesy z Wołodią, każą mu zrobić kolejny reset i Doniek może się obawiać, czy Putin na pewno już zapomniał, nie chowa urazy i nie poczęstuje go herbatą przy pierwszym spotkaniu. Klaudii pewnie też jest teraz głupio, bo przecież to ona krytykowała PiS, kiedy ci zamierzali uniezależnić Polskę od rosyjskiego gazu. Jak to było? „Na złość mamie odmrożę sobie uszy”? A raczej byłoby jej pewnie wstyd, gdyby ta dziewczyna posiadała choć odrobinę samokrytyki. Już pomijając fakt, że do tej pory byli pierwsi do odpuszczania Putinowi – chociażby kwestię katastrofy smoleńskiej.
Rób zdjęcie, żeby wszyscy widzieli jak bardzo mnie to dotknęło
I na sam koniec – tak, ona naprawdę kazała komuś zrobić sobie zdjęcie, jak jest smutna. Naprawdę nie widzi w tym nic niestosownego czy żenującego. To już nawet Marcin Józefaciuk, który niemal do każdego wpisu dodaje swoje zdjęcie uznał, że tutaj jednak nie wypada i po prostu pożegnał swojego „bohatera”.
Złośliwi mogą mieć wątpliwości, bo ten na zdjęciu to tak sobie podobny do Nawalnego, a przecież przy takich wpisach raczej daje się zdjęcie zmarłego. A jeszcze złośliwsi, że pewnie jest ono jakieś świeże, bo widać, że czas spędzony w karcerze nie obszedł się z nim zbyt łaskawie.
Tak, więc – brawo Klaudia. Pełna kompromitacja.
M.
Wesprzeć nas można poprzez Patronite
Nawiasem Pisząc
Dziwne przypadki Ewy Zajączkowskiej
Zazwyczaj krytykuję tu albo wyśmiewam się z lewicy lub obecnego rządu, bo jest to nieograniczone źródło „kontentu”. Praktycznie codziennie któryś z tych cudaków powie coś wybitnie głupiego albo bezczelnego, a bardzo łączy w swojej wypowiedzi obie te cechy. Niestety i na prawicy zdarzają się głupsze wypowiedzi i o jednej z nich chciałam Wam napisać. Jej autorką jest Ewa Zajączkowska-Hernik, nad czym ubolewam, bo śledziłam jej karierę z pewnymi nadziejami, a jej wystąpienie w Europarlamencie mi się podobało, chociaż było może trochę zbyt buńczuczne. Byłam też na jednym spotkaniu z nią i nie przypominam sobie, żeby wygadywała jakieś bzdury. Moment, kiedy uroniła łzę, opowiadając o swoich dzieciach i mężu, był wzruszający i wydawał się autentyczny. Zresztą całkiem niedawno rozkleiła się w innym wywiadzie, wspominając swoje najtrudniejsze chwile w dzieciństwie i też nie sprawiało to wrażenia wyreżyserowanego. Przynajmniej ja nie wyczułam w tym fałszu. Oczywiście nie wierzyłam jej ślepo we wszystko, bo wobec ludzi, a zwłaszcza polityków, kieruję się zasadą ograniczonego zaufania, ale widziałam w niej jakiś potencjał. W dalszym ciągu widzę, ale pojawiła się wyraźna zadra na jej wizerunku.
Obiecujące początki
Ewa Zajączkowska-Hernik dała się poznać szerszej publiczności podczas debaty w TVN, kiedy to dyskutowała z przedstawicielkami innych partii. Zasłynęła wówczas słowami: „Tak to jest rozmawiać z blondynką”, którymi skwitowała Aleksandrę Gajewską. I, owszem, było to niegrzeczne, złośliwe, niepotrzebne i nie tak powinna wyglądać debata publiczna na poziomie. Ale umówmy się – debaty publicznej na poziomie w Polsce nie ma już od dawna, a wybryk młodej europoseł i tak był całkiem niewinny w porównaniu z epitetami, jakimi obrzucają się posłowie wszystkich ugrupowań w Sejmie i poza nim. Mieliśmy już zdradzieckie mordy, debilów, mało kulturalne gesty… Czego tak naprawdę nie mieliśmy? Przecież całkiem niedawno Marek Suski wprost i przed kamerami zwrócił się do swojego oponenta: „Ty debilu”. Nie mnie oceniać, czy miał rację, chociaż patrząc na to, jakie tuzy intelektualne zasiadają w szeregach Platformy, wnioskuję, że miał duże szanse trafić. Gdyby ktoś chciał mi teraz wypomnieć, że robię teraz to samo, to chciałam zaznaczyć, że mój sposób jest jednak dużo bardziej dyskretny i zawoalowany. I dowcipny. Taką przynajmniej mam nadzieję. A może tylko sobie wmawiam. W każdym razie trochę rozumiem panią Ewę, bo ileż razy można odpowiadać na jedno i to samo pytanie? Poza tym jednym momentem, kiedy Zajączkowska straciła trochę cierpliwości, wydaje mi się, że wypadła w tej debacie całkiem dobrze, zwłaszcza że była w mniejszości, bo wszystkie pozostałe uczestniczki atakowały głównie ją i to uciekając się do tanich i emocjonalnych chwytów. Warto zaznaczyć, że w rewanżu została nazwana chamką, a rzuciły się na nią dosłownie wszystkie rywalki, zabierając jej czas, który miała na udzielenie odpowiedzi. Oraz że prowadząca debatę (to była zdaje się Monika „Stokrotka” Olejnik) absolutnie nie zwróciła na to uwagi, a wręcz dołączyła się do chóru oburzonych, co już samo w sobie mówi wiele o obiektywizmie tej stacji. Powinna oczywiście zwrócić uwagę reprezentantce Konfederacji, ale potem również uciszyć awanturujące się panie. No, ale do brzegu – nowa twarz (chociaż może nie tak do końca nowa, bo Zajączkowska była przecież kiedyś „rudą od Korwina”) spodobała się ludziom, bo w następnych wyborach parlamentarnych brakowało jej naprawdę niewiele, żeby uzyskać mandat, a parę miesięcy później dosyć pewnie dostała się do Europarlamentu.
Miłe złego początki?
Ostatnio jednak Zajączkowska padła ofiarą ostrej, ale całkowicie zasłużonej krytyki. Dała się ona bowiem złapać w koszulce z ośmioma gwiazdkami, a już samo to budzi we mnie głęboką niechęć, bo uważam, że jest to hasło ludzi prostackich i mało kulturalnych. Jednak pierwsze tłumaczenie pani Ewy można by było jeszcze zrozumieć – była to rzekomo forma protestu przeciwko polityce PiS względem rolników. No OK, ale w tej kwestii nie tylko posłowie poprzedniej władzy zasłużyli tutaj na krytykę. Po drugie w dalszym ciągu jest to protest mało elegancki i skoro krytykujemy młodzież wywrzaskującą wulgaryzmy na antypolitycznym (ekhm, ekhm) kampusie Trzaskowskiego, to tym bardziej powinniśmy mieć odwagę wyrazić taką krytykę wobec, było – nie było, europosłanki. Najlepszym wyjściem z tej sytuacji byłoby oczywiście przeproszenie i przyznanie się do błędu. Że nie pomyślałam, że wtedy wydawałoby mi się to dobrym pomysłem, ale teraz widzę, że był głupi. Byłaby chyba pierwszym politykiem, który kiedykolwiek przyznał się do błędu i mogłaby z całego tego zamieszania wyjść obronną ręką. Ostatecznie nie ona pierwsza i nie ostatnia powiedziała coś głupiego, a warto pamiętać, że wielu jej kolegów bądź rywali powtarza głupoty wręcz nagminnie. Chociaż to nie jest i nie może być żadnym usprawiedliwieniem. Niestety pani Ewa postanowiła się pogrążyć, bo zaczęła tłumaczyć, że tak naprawdę miało to znaczyć „Jezus Pan” i o to jej od początku chodziło. Naprawdę? Wszyscy wiedzą jak należy interpretować ten symbol. Nie wiem, czy kojarzycie, ale jakiś czas temu na nagrobku pewnej kobiety pojawiły się właśnie te nieszczęsne gwiazdki. Nie wiem, co trzeba mieć w głowie, żeby kazać sobie wygrawerować coś takiego na grobie, bo ja to rozumiem tylko w jeden sposób – ta osoba musiała być tak bardzo chora z nienawiści do ówczesnej władzy, że w końcu zalał ją jad i trafił szlag. Oczywiście zwolennicy Tuska byli zachwyceni, jego przeciwnicy zniesmaczeni, ale właśnie tych tłumaczenie tych pierwszych, że to tylko osiem gwiazdek, skąd my wiemy, co to znaczy, bo mogło znaczyć cokolwiek było próbą robienia z ludzi idiotów. A jeśli ktoś usilnie stara się zrobić głupców z innych ludzi, niestety najczęściej robi go z siebie. Niestety, pani Ewo. Tak było w tamtym przypadku, tak też jest w tym. Później europoseł tłumaczyła, że podobnie interpretował to pewien ksiądz, który wrzucił nagranie na swoich social-mediach, parodiując „Koło Fortuny”, a zakończył je słowami: „Jezus jest moim Panem”. Myślę jednak, że czym innym jest ironia i próba „odwulgarnienia” tego symbolu, a czym innym nieudolne tłumaczenie się, że tak naprawdę o to chodziło z tą koszulką. Odrobinę szacunku do własnych wyborców, bo to oni są tym najbardziej zawiedzeni. Wszyscy wiemy, co te osiem gwiazdek znaczy i nie powinniśmy udawać, że znaczy co innego. A tym bardziej się później w taki sposób z tego wykręcać.
Czy zawiodłam się na świeżo upieczonej europosłance? Tak. Czy to znaczy, że teraz postawię już na niej krzyżyk. Nie, chociaż na pewno tego nie zapomnę. Mam po prostu nadzieję, że pani Ewa wyciągnie nauczkę z tej lekcji. Co jest zabawne w tej całej historii, to to że Zajączkowską krytykują teraz wszyscy (absolutnie słusznie), również fanatycy Tuska, którzy jakiś czas temu zapewniali nas, że gwiazdki na grobie mogły znaczyć cokolwiek. Trzeba jednak przyznać, że faktycznie „Jezus Pan” dużo lepiej by w takiej sytuacji pasowało. A pani Ewa tak czy inaczej powinna przeprosić. Na to nigdy nie jest za późno.
M.
Nawiasem Pisząc
Kto otrzyma tytuł „Kasztana Roku”
Z okazji jesieni zaprzyjaźniony profil Lemingopedia 3.0 stworzył plebiscyt na tytuł Kasztana Roku i przyznam szczerze, że rywalizacja wygląda tak pasjonująco, że aż postanowiłam dołączyć. Tutaj naprawdę ciężko o ostateczną ocenę, a walka idzie dosłownie na noże, ale nie mogę się powstrzymać, żeby podzielić się z Wami moimi typami. W przypadku niektórych par wybór jest wręcz prawie niemożliwy. Sami spójrzcie, ile tu znakomitości! Ilu inteligentów! Ilu mężów (i żon!) stanu! Ilu prawdziwych przywódców! Ile wzorów uczciwości, praworządności i pracowitości! Nic, tylko łapki zacierać. Dajcie znać, czy zgadzacie się z moimi typami! Jestem strasznie ciekawa.
Maja Ostaszewska vs Szymon Hołownia
Tutaj wybór jest akurat prosty. O Mai Ostaszewskiej ostatnio jednak mniej się słyszy (chociaż bardzo się starała, bo przecież przyjęła rolę w „Zielonej Granicy”, co na starcie dało jej sporą ilość punktów), bo nie zajęła stanowiska nawet w sprawie bobrów, a Szymon Hołownia zrobił już z Sejmu taką instytucję, że nie tylko z zewnątrz przypomina ona już cyrk. Oczywiście, nie on jeden do tego doprowadził, bo obrady Sejmu od dawna przypominają raczej wygłupy klaunów niż poważną pracę osób odpowiedzialnych za dobro Polski, ale on wniósł ten efekt na kolejny poziom. Poza tym jednak jest marszałkiem i to on wpadł na pomysł robienia sobie z obrad serialu jakiegoś podcastu, albo – co gorsza – reality show. Szczerze wątpię, żeby komukolwiek udało się go przeskoczyć, ale jeśli chodzi o polską scenę polityczną, to jestem bardzo często zaskoczona. Aha, i z Mają Ostaszewską widziałam przynajmniej jeden dobry film; dobrego programu z udziałem Szymka nie widziałam żadnego. Zresztą on zazwyczaj był postrzegany jako ten mniej zdolny kolega Marcina Prokopa. Dopiero jak został politykiem, przekonał do siebie wielu dziennikarzy i celebrytów, bo im ta pyszałkowatość odpowiadała. Tak więc w moim rankingu bezapelacyjnie wygrywa pan Szymon. Gratuluję!
Agnieszka Holland vs Urszula Zielińska
No i zaczynają się schody. Agnieszka Holland nakręciła wyjątkowo paskudny paszkwil szkalujący straż graniczną, w którym na idiotów wyszło przynajmniej dwóch aktorów. I jestem przekonana, że długo jeszcze nie zobaczymy równie propagandowego filmu. Przynajmniej do czasu, aż reżyser znowu nie zasiądzie na krześle reżyserskim. Poza tym artystka wspomogła jeszcze dwóch innych kandydatów w tym konkursie, więc walczyła jak lwica. Ale jednak stawiam na Urszulę Zielińską. Holland przynajmniej jest konsekwentna w tym, co robi i całkiem niedawno ostro skrytykowała Donalda Tuska za jego nagły zwrot w polityce migracyjnej. Zielińska zaś znana jest z tego, że zazwyczaj nie pamięta, co mówiła wcześniej i zaprzecza sobie na każdym kroku. Poza tym uważam ją za współodpowiedzialną za koszmarne zniszczenia w związku z powodzią, bo dla pani Urszuli klimat okazał się ważniejszy od życia, zdrowia, bezpieczeństwa i dobytku ludzi. Holland długo była na prowadzeniu, ale w mojej opinii na ostatniej prostej wyprzedziła ją Urszula Zielińska.
Jerzy Owsiak vs Anna Maria Żukowska
Cóż, Owsiak nie ma jakiejś zatrważającej liczby wpadek w tym roku na koncie. Poza coroczną orkiestrą, niewiele udzielał się w tym roku. Kiedy Tusk ogłosił, że to Owsiak zajmie się wsparciem dla powodzian, nie wiadomo po co i dlaczego, oczywiście zgodził się i dumnie stanął u jego boku, bo on jest tak dobry, że zawsze pomoże. O tym co prawda nie wolno mówić, ale przewaga Caritasu była tutaj gigantyczna, jeśli chodzi o zebrane środki. Oj, bardzo starają się polskojęzyczne media, żeby przypadkiem o tym nie napomknąć. Widocznie fani jego dobroczynności i bezinteresowności potrafią zmobilizować się raz do roku, dla powodzian czasu nie starczyło. Ale jak mogłabym nie docenić Anny Marii Żukowskiej, która bawi nas od lat? Praktycznie całą kadencję Sejmu pani Anna skupia się na tym, żeby jak najbardziej tę chwiejną koalicję ze sobą skłócić. W wyniku jej starań PSL i Lewica nie mają już żadnego punktu, który by ich łączył. No i ten uroczy twit adresowany do Szymona Hołowni. Polityczny dyskurs na najwyższym poziomie. Żukowska wygrała już kiedyś w plebiscycie na Dzbana Roku, w tej chwili niepowstrzymywana przez nikogo wyciąga rękę po kolejne trofeum.
Marta Lempart vs Klaudia Jachira
Umówmy się, Marcie Lempart nie zostało już nic, oprócz wulgarnych wrzasków. Jej „oddolny i spontaniczny” protest bardzo szybko ucichł i kolejne marsze wściekłych macic miały już coraz niższą frekwencję. Jestem pewna, że jeśli polski Sejm kiedykolwiek przegłosuje ustawę o depenalizacji aborcji (oby nie!), to na pewno nie ze względu na Lempart, która była po prostu narzędziem w rękach ówczesnej opozycji, żeby jeszcze bardziej poośmiogwiazdkować i dokręcić śruby na „wredny, zły PiS”. Kiedy zaś Klaudia Jachira otworzy usta, to wiadomo już, że usłyszymy coś głupiego. Za każdym razem. Niesamowita skuteczność! Jej wielkie oburzenie na mównicy sejmowej, że skoro ksiądz może sobie pracować w niedzielę, to dlaczego sprzedawca nie może, jest koronnym na to dowodem. Zdjęcia z jej smutnym obliczem, które wstawiała na Twixa z powodu śmierci Nawalnego albo powodzi, dobitnie pokazują jak płytką i infantylną jest osobą. „Ciężka” praca w Sejmie nie przeszkadza jej też w nagrywaniu kolejnych, idiotycznych filmików. Na jednym z nich, z sobie tylko znanych powodów, zaczęła udawać zombie z porażeniem mózgowym. I oczywiście taniec w Sejmie, w którym gracją przypominała łosia potrąconego przez samochód z przedśmiertnymi drgawkami. W tej wyrównanej walce to ona wychodzi na prowadzenie.
Donald Tusk vs Maciej Stuhr
Baaaaaardzo trudne. Maciej Stuhr to jeden z tych aktorów, którym udało się skompromitować dzięki twórczości pani Holland (drugą, w mojej opinii, jest nie Ostaszewska, ale Agata Kulesza, która pieprzyła coś o paleniu świeczek pod sądami). To on, zapluty ze złości, krzyczał o polskim nacjonalizmie i faszyzmie, a potem ubolewał nad tym, że mu nie staje. I wprost przyznał, że nie staje mu dlatego, że żółć już go zalała z nienawiści do PiS. Biedny facet. Stuhr jest jednak aktorem, on do kamery może powiedzieć wszystko, a potem upierać się, że odgrywał rolę, mimo że w tym konkretnym przypadku grał po prostu samego siebie. Ale zobaczmy, co wyprawia Tusk, od kiedy wrócił do polskiej polityki. Zaprzecza sam sobie na każdym kroku, w żenujący sposób wykpiwa się z własnych obietnic („paliwo za 5,19 mogłem załatwić tamtego konkretnego dnia, teraz już się nie da”), uprawia tak jawnie proniemiecką politykę, że zastanawiam się, jak ktoś może tego nie dostrzegać. Kiedyś był jednak lepszym kłamcą, bo potrafił tak namieszać, że człowiek za cholerę już nie potrafił dojść, o co chodzi (tak było choćby, kiedy usprawiedliwiał swojego syna zamieszanego w aferę Amber Gold), teraz kłamie, bo może i lubi, ale robi to w tak nieprzemyślany sposób, że na prawie każdy jego występ możemy znaleźć inny, wcześniejszy, w którym opowiada co innego. Mam wrażenie, że to spore poparcie, którym się cieszy, to bardziej zasługa mediów, które mu sprzyjają, niż jego samego. Nie wiem, czy w tym przypadku powinnam wybrać większego błazna czy większego szkodnika, więc postawię na czynnik ludzki. Stuhrowi niedawno zmarł ojciec, więc na pewno przeżywa żałobę i nie ma głowy do żadnych plebiscytów, a zatem w tym wypadku wygrana trafia w ręce Tuska.
Marcin Józefaciuk vs Monika Olejnik
Tutaj znowu było łatwiej. Głównie ze względu na to, że nie oglądam TVN-u, więc nie wszystkie mądrości Olejnik do mnie trafiają. Kojarzę jakąś jej wpadkę, kiedy pomyliła logikę z logistyką, ale to na pewno nie było w tym roku. Wiem też, że różne plotkarskie portale publikują ciągle jej zdjęcia, podpisując je, jaka to jest zjawiskowa kobieta, która wygląda jak milion dolarów i świetnie się ubiera. Naprawdę mam nieodparte wrażenie, że ona sama te portale opłaca, żeby takie bzdury wypisywali. Albo, że autorzy takich tekstów sobie z niej trollują, bo na zdjęciach, które wstawiają zdecydowanie nie wygląda jak milion dolarów. A Józefaciuk? Wygrał wszystko swoim ostatnim zachowaniem i ubiorem podczas orędzia prezydenta, a później swoim bezczelnymi i prostackimi tłumaczeniami. A pamiętajmy również o tym, że facet nie wiedział, kto sprawuje władzę wykonawczą w Polsce oraz, że jako dyrektor szkoły mógł pochwalić się zdawalnością matur poniżej 50%. Zjawiskowo wyglądająca bogini została zdeklasowana przez faceta, który tak rozpaczliwie starał się zwrócić na siebie uwagę, że w końcu mu się udało. Myślę, że ta wygrana mile połechcze ego pana Marcina, a pani Monice zostały plotkarskie portale na pocieszenie.
Michał Szczerba vs Adam Michnik
To też niełatwy wybór. Głównie dlatego, że mam wrażenie, że jeden i drugi usunął się trochę w cień. Szczerze, nie przypominam sobie jakiejś potężnej afery z Adamem Michnikiem w tym roku. Z lat poprzednich jak najbardziej, ale w tym roku gdzieś się schował. Ale ze Szczerbą jest podobnie. Tyle lat podlizywania się Donaldowi Tuskowi nie dało mu nawet ministra, ale za to zarabia sobie teraz solidne pieniążki za nic-nie-robienie w Parlamencie Europejskim. A ogólnie polscy politycy mają to do siebie, że – poza nielicznymi wyjątkami – jak już dorwą się do funkcji europarlamentarzysty, to starają się za bardzo nie wychylać. Gdyby wziąć pod uwagę całą ich działalność, to zdecydowanie bardziej zaszkodził Michnik, który w latach 90-tych przejął praktycznie całe media i sączył latami ludziom do głowy, że komunizm nie był taki najgorszy, a poza tym bycie Polakiem to żaden powód do dumy, a jedynie do wstydu i umartwiania się. Szczerba jest po prostu pajacem. Pajacem, który może głosować i decydować w sprawach ważnych dla Polski, to fakt, ale wciąż pajacem. Mam wrażenie, że Michnik jednak to już melodia przeszłości. Dajmy szansę młodym! Mój głos dostaje poseł Platformy.
Aleksandra Gajewska vs Janina Ochojska
Pani Janina znana jest od dawna ze swoich nieprzemyślanych apeli w sprawie uchodźców. Mam wręcz wrażenie, że ona wyznaje zasadę, że jeśli chodzi o wypowiadanie się w tym temacie, to im głupiej, tym lepiej. Wciąż jednak jest w tej swojej głupocie konsekwentna – ona również, podobnie jak Agnieszka Holland, atakowała premiera za jego nagłą zmianę zdania w sprawie migrantów z granicy polsko-białoruskiej. Ola z kolei, po tym jak dostała się do Sejmu, osiadła na laurach. Bardzo nieładnie, bo w trakcie kampanii wszędzie było jej pełno, a w tym roku nie zdążyła jeszcze odpalić takiej bomby, żeby mi to zapadło w pamięć. Postanowiłam jednak, z braku pomysłu, nagrodzić ją za zeszły rok, bo wtedy chyba nie było żadnego plebiscytu, a dziewczyna bardzo się starała. W ramach rekompensaty oddaję więc jej mój głos za zeszłoroczną debatę w TVN, podczas której cały czas zadawała te same pytania, bo – bidulka – nie rozumiała odpowiedzi. Trzeba też docenić, że w gronie tych wszystkich ministr, ona twardo trzyma się męskiej formy „sekretarz stanu”, bo widocznie tak brzmi jej dumniej niż „sekretarka”. Bo wiadomo, ta druga to po prostu stłamszona przez patriarchat kobieta, która nosi papiery za swoim szefem. Być może Gajewska nie rozumie (debata w TVN pokazała nam, że ona ogólnie mało co rozumie), że obie formy znaczą dokładnie to samo, podobnie jak w przypadku gospodarza i gospodyni. Poza tym konsekwentnie tak jak przy ostatnim wyborze – wspierajmy młodych!
A jakie są Wasze typy?
M.
https://www.facebook.com/nawiasempiszacoswiecie
Nawiasem Pisząc
Najlojalniejszy człowiek Tuska
Donald Tusk niedawno ogłosił, że w grudniu oficjalnie już poznamy kandydata na prezydenta z ramienia KO. I że nie będzie to on. Ja bym się do zapewnień premiera, co prawda, nie przywiązywała, bo nie od dziś wiadomo, że lubi on zmieniać zdanie i to tak wyjątkowo często. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby nagle okazało się, że to jednak będzie on, bo coś tam się stało, więc „nie chce, ale musi”. Przyjmijmy jednak, że tym razem szef Platformy mówi prawdę (bo w sumie po co miałby kłamać?). Kto więc ma największe szanse ubiegać się o fotel prezydencki? Wydaje mi się, że jest dwóch oczywistych kandydatów. Pierwszym z nich jest Rafał Trzaskowski i tutaj mocno zastanawiam się, czy Tusk będzie się kierował pragmatyzmem czy własnymi antypatiami? Według sondaży bowiem Czaskoski miałby największe szanse zostać głową państwa, jeżeli w wyborach faktycznie nie wystartuje obecny szef rządu. Z drugiej strony nie jest żadną tajemnicą, że panowie za sobą nie przepadają, a nie wiem czy Tusk zapomniał już, że prezydent stolicy ośmielił się w ogóle myśleć o pierwszoplanowej roli w JEGO partii. Sam Rafał wydaje się być pewny, że to on będzie kandydatem, dlatego już rozpoczął kampanię, która oficjalnie kampanią nie jest i pojechał na spotkanie z mieszkańcami Bielska-Białej.
Niespotykana wyrozumiałość premiera
Drugim kandydatem wydaje się być Radosław Sikorski, którego dla odmiany Tusk wyjątkowo ceni. Poza nim nikt nie utrzymał się zbyt długo na wysokich stanowiskach w Platformie – premier łaskawie czeka, aż taka osoba skompromituje się dostatecznie, a potem bez żalu odsuwa. Minister spraw zagranicznych również kompromitował się już wielokrotnie, a jednak wciąż może liczyć na zaufanie prezesa KO. Zresztą lista jego wpadek wcale nie jest mała. Kiedyś poprosił funkcjonariuszy BOR-u, żeby dowieźli mu pizzę z oddalonej o kilka kilometrów restauracji. Ale wtedy podobno baaaaaardzo ciężko pracował, więc wszystko jest absolutnie zrozumiałe, a czepiać się mogą o to tylko te wstrętne pisiory. Radzio był również bohaterem afery taśmowej, kiedy to został nagrany podczas rozmowy z ówczesnym ministrem finansów Jackiem Rostowskim. Panowie używali wtedy wyjątkowo niewybrednego języka, racząc się winem w cenie 700 złotych za butelkę. I ośmiorniczkami, rzecz jasna. Bullshit, skonfliktujemy się z Niemcami, Francuzami, bo zrobiliśmy laskę Amerykanom. Frajerzy, kompletni frajerzy. Problem w Polsce jest, że mamy płytką dumę i niską ocenę. Taka murzyńskość – miał wówczas powiedzieć. Innym razem opowiadał w wywiadzie, że Putin miał kontaktować się z Tuskiem już bodaj w 2008 roku i proponować mu podział Ukrainy. Następnie zbywał dziennikarzy, żeby nie musieć tłumaczyć się ze swojej skandalicznej wypowiedzi i wyburczał jakieś przeprosiny dopiero po interwencji ówczesnej premier, Ewy Kopacz. Poza tym, nie poniósł za swoją paplaninę żadnych konsekwencji. Jemu wolno więcej. Swoją drogą, warto przypomnieć sobie, jakie teorie spiskowe tworzył Roman Giertych razem z innymi, podobnymi sobie odklejeńcami (takich jak chociażby Tomasz Wiejski). Otóż wojna z naszym wschodnim sąsiadem była wspólnym pomysłem Kaczyńskiego i Putina właśnie, żeby podzielić Ukrainę. Jak rozumiem, rząd PiS tylko dla niepoznaki wysyłał broń na Ukrainę i na pewno, na sto procent, z pełną zgodą prezydenta Rosji. To jest kolejny przykład na to, że w ciągu kilkunastu lat wszystko stanęło na głowie. Innym razem poseł PO miał wziąć 80 tysięcy złotych za przejechanie około 90 tysięcy kilometrów. Szkopuł polegał na tym, że na liczniku miał zaledwie 30 tysięcy. W tym przypadku również nie spotkały go żadne nieprzyjemne reperkusje, a przecież całkiem niedawno za dość podobny wyczyn Tusk bardzo stanowczo zaproponował innemu ministrowi dymisję. Wracając jeszcze do Sikorskiego, to przypomnijmy sobie jeszcze, że całkiem niedawno dziękował Amerykanom za wysadzenie gazociągu Nord Stream. Szczerze wątpię, że Sikorski cieszył się takim zaufaniem USA, że ci wtajemniczyli go w swoje plany, ale nie muszę chyba wspominać, że nawet gdyby tak było, to na pewno nie dostałby pozwolenia na zdradzenie ich przed całym światem?
Mount Everest hipokryzji
A mniej więcej tydzień temu minister udzielił wywiadu, w którym być może nie zdołał się skompromitować, ale za to w swoim zwyczaju wygadywał kompletne bzdury. Dziennikarz zapytał go, dlaczego ci nikczemni politycy poprzedniej władzy jeszcze nie siedzą. Sikorski jednak nie odpowiedział, że po prostu do tej pory nie znaleźli podstawy prawnej i tak za bardzo nie mają za co ich posadzić, ale aresztowali przecież księdza i dwie urzędniczki, więc bardzo się starają. Zamiast tego odparł, że tak pozwolę sobie zacytować: Beczka miodu jest naprawdę pokaźna. Jeszcze demokracja nie zginęła, póki my żyjemy – mógłbym strawestować polski hymn (strawestował go pan bardzo konkretnie, panie ministrze, bo prawdziwy tekst hymnu brzmi: „kiedy my żyjemy”; nie „póki” – „kiedy”! – przyp. M.) – bo my naprawdę jesteśmy natchnieniem. Gdy jeżdzę z polską delegacją po świecie, ludzie nas pytają: jak to zrobiliście, jak udało wam się odwrócić tę falę populizmu. No, tutaj już się panu Sikorskiego trochę hipokryzja uszami ulała. Czyli, jeżeli dobrze rozumiem, kredyt 0% nie był populizmem? Akademiki za złotówkę nie były populizmem? Paliwo za 5,19 nie było populizmem? Tak zwane „babciowe” nie było populizmem. 600 złotych za wynajem mieszkania dla młodych nie było populizmem? Dobrowolny ZUS nie był był populizmem? Wyxchodzi na to, że żaden z tych stu konkretów nie był populizmem, to były tylko i wyłącznie poważne obietnice wyborcze. A nie udało się zrealizować prawie żadnej z nich tylko i wyłącznie przez PiS. Zresztą, to i tak nie szkodzi, teraz wszyscy mamy powody tylko i wyłącznie do uśmiechu. To już nawet Komorowski, bez cienia żenady, przyznał, że w kampanii wyborczej składa się dużo obietnic i nie należy przywiązywać do tego wagi, bo to tylko takie gadanie. Nie wiem, czy człowiek, który wprost mówi swoim wyborcom, że uważa ich za idiotów jest bardziej głupi w swojej bezczelności czy bezczelny w swojej głupocie? W każdym razie wydaje mi się, że po takiej kampanii Sikorski mógłby się trochę wstrzymać z oskarżaniem innych o populizm. Chyba że ja jakoś inaczej rozumiem to słowo niż pan Radosław.
M.