Nawiasem Pisząc
Wyraz bezsilności, rosyjska propaganda czy zwykła głupota?
Kiedy pisałam poprzedni wpis, nie wiedziałam jeszcze kim jest Ukrainka, która oblała farbą/syropem/sztuczną krwią ambasadora Rosji i wyraziłam zrozumienie (ale nie pochwałę!) dla tego czynu, bo – jak pisałam – na jej miejscu sama pewnie chciałabym zrobić to samo. Nie znaczy jednak, żebym to zrobiła, bo – co również wspominałam – trzeba przestrzegać prawa kraju, w którym się przebywa i nie narażać go na kłopoty dyplomatyczne, zwłaszcza w obecnej sytuacji geopolitycznej. Dlatego – poza pewnego rodzaju zrozumieniem – poczułam również złość. Jak wtedy rozumiałam tamta pani uciekła przed wojną i w wyrazie wściekłości i bezsilności zrobiła to, co zrobiła, ale jednak czasem trzeba trochę pomyśleć i nie narażać na takie sytuacje kraju, który udzielił Ci takiej pomocy. Zapaliła mi się również lampka ostrzegawcza, bo tę kobietę opisywano jako dziennikarkę. Kto jak kto, ale dziennikarz powinien sobie zdawać sprawę, jakie mogą być konsekwencje takiego czynu i ze zwykłej przyzwoitości tego nie robić. Pomyślałam sobie jednak, że jeden z naszych posłów usiłował przekroczyć nielegalnie granicę z Białorusią, trzymając w ręku torbę z nieznaną zawartością, więc czego mam oczekiwać od ukraińskiej dziennikarki, skoro przedstawiciel polskiego Sejmu robi to, co robi? Co zrobiłaby propaganda Białorusi, gdyby mu się to udało, możemy się tylko domyślać, ale podejrzewam, że oskarżyliby stronę polską o przemyt narkotyków albo broni. I to przez polskiego posła.
Nauka niewyciągania wniosków
A kim jest ta bohaterska niewiasta? Nie jest to żadna dziennikarka (chociaz może coś tam kiedyś napisała), tylko oczywiście „aktywistka społeczna”. Nazywa się Iryna Zemliana i związana jest z fundacją Otwarty Dialog. Poznaliśmy już co najmniej dwójkę jej działaczy. Pierwszym z nich jest Bartosz Kramek, który usiłował niszczyć zasieki stojące na granicy polsko-białoruskiej i Ludmiła Kozłowska oskarżona o współpracę z Kremlem i o to, że jej fundacja była właśnie finansowana z rosyjskich źródeł. A po co Rosja miałaby finansować cokolwiek, co w przyszłości nie przyniesie jej korzyści? Pracownicy fundacji oczywiście zaprzeczają tym zarzutom, ale po co w takim razie pani Zemliana zrobiła to, co zrobiła? Zostało już jasno powiedziane, zgodziły się z tym UE i USA i chyba nikt nie ma wątpliwości, że cała afera pod polską granicą było prowokacją Putina i Łukaszenki, a ludzi, którzy dali się na to nabrać i atakowali naszą Straż Graniczną można śmiało uznać za pożytecznych idiotów. Dlaczego więc Otwarty Dialog nie poszedł po rozum do głowy, tylko dalej naraża Polskę na tego rodzaje prowokacje? Opcje są dwie i żadna z nich nie jest korzystna dla tych ludzi, ponieważ mnie się wydaje, że albo faktycznie są rosyjskimi agentami albo zwykłymi idiotami. Nie wnikam, która opcja jest prawdziwa, ale trzeciej nie widzę, więc towarzysze z Otwartego Dialogu mogą się sami zastanowić, czy wolą być zdrajcami, czy debilami.
Ratusz tańczył, jak rosyjska ambasada zagrała
Na uwagę zasługuje zachowanie ochroniarzy ambasadora. Oczywiście, polskiej policji należy się ostra krytyka za to, że doprowadzili do takiej sytuacji. Oni tłumaczą się tym, że ambasada Rosji podobno nie zgłosiła się do nich o ochronę uroczystości. Z tego, co czytałam zgłosili się o to do Ratusza, a Ratusz stwierdził, że to nie leży w ich gestii i trzeba prosić policję. I tutaj pojawiają się już ciekawe wątki. To, że ambasada Rosji nie zgłosiła tego na policję nie jest dla mnie niczym dziwnym – oni wyraźnie liczyli, że do czegoś takiego dojdzie. Pojawiły się wiele mówiące zeznania świadków, że tuż przed atakiem jeden z ochraniarzy odsunął się od rosyjskiego dyplomaty, tym samym umożliwiając obalanie go farbą. Nie sądzę, żeby ambasada Rosji zatrudniła jako ochroniarzy kompletnych amatorów, więc znowu mamy dwie możliwości. Albo ambasador Rosji i jego ochroniarze wiedzieli, co się wydarzy (a mogli to wiedzieć tylko od kogoś z Otwartego Dialogu), albo całkiem słusznie spodziewali się jakiegoś ataku i wykorzystali sytuację. Czyli dochodzimy do tego, o czym pisałam wcześniej – albo ci ludzie już zupełnie jawnie współpracują z Rosją, albo są głupcami i dali się pięknie rozegrać przez rosyjską ambasadę. Nie da się tego jednak porównać do braku profesjonalizmu ze strony Ratusza i polskiej policji, bo o ile działacze Otwartego Dialogu mogą sobie być głupi, o tyle pracownicy Urzędu Miasta i policjanci już nie powinni. Dali się zrobić Rosjanom jak małe dzieci, a to już jest bardzo niepokojące. Żaden, naprawdę żaden z wysoko postawionych urzędników albo starszych stopniem policjantów nie pomyślał sobie: „Ej, ale słuchajcie, tam będzie ambasador Rosji, w Warszawie jest teraz dużo Ukraińców, Polacy też Rosjan nie kochają, coś może się stać i kwas będzie, wyślijmy kogoś, żeby problemów z tego nie było”? Trzaskowski wiedział, co się dzieje, musi też sobie zdawać sprawę z tego, że nikt się nie przejmuje jego brakiem zgody, ale kiedy chciał zablokować Marsz Niepodległości albo Marsz Powstania Warszawskiego, to jakoś policyjne patrole się znalazły.
Przyzwolenie na bezkarność
Dalszy brak działań również jest zdumiewający. Dlaczego pani Iryna ciągle nie została zatrzymana, skoro przyznała się do wszystkiego i każdy zna jej imię i nazwisko? Serio, chcemy wysłać w świat przekonanie, że u nas można bezkarnie oblewać farbą ambasadorów innych państw i nikt z tym nic nie robi? Taką chcemy mieć opinię? Już mieliśmy za dobrą, więc trzeba koniecznie tę biedną Polskę znowu skompromitować? Ale to też nie powinno mnie dziwić, bo całkiem niedawno zamknięto śledztwo wobec policjantów, którzy zrobili przypadkowym przechodniom „ścieżkę zdrowia” na stacji Stadionu Narodowego po Marszu Niepodległości dwa lata temu, bo byli zamaskowani i nie było widać ich numerów. Ale ktoś ich tam pewnie wysłał, prawda? Chcecie mi powiedzieć, że policjanci mogą sobie biegać, gdzie chcą i pałować ludzi bez żadnej kontroli ani nadzoru? Chociaż chyba domyślam się, jakby się to skończyło… Policjanci zeznaliby, że przełożony kazał im prać po mordach, tamten by się migał, albo okazałoby się, że on też dostał takie polecenie z samego Ratusza i już wiadomo, że to grubsza sprawa, więc wolano to zamieść pod dywan. Nikogo nie oskarżam, ale nie wierzę, że nikt, dosłownie nikt z całej policji nie wiedział, że jeden z ich patroli bije ludzi jak leci, całkiem jawnie i niczym się specjalnie nie przejmując. Wychodzi na to, że albo kryją siebie wzajemnie, albo nie mają żadnej kontroli nad swoimi funkcjonariuszami i nawet, jeśli są wśród nich bandyci, którzy bezprawnie atakują ludzi, to nic nie mogą z tym zrobić. Jedno ani drugie nie przynosi im specjalnej chluby, a jak dołożyć do tego incydent z ambasadorem, to już w ogóle kompromitacja totalna.
Rażąca lekkomyślność polskiej opozycji
A poniżej, jeszcze wracając do pożytecznych… przepraszam, do ludzi, którzy nie powinni znaleźć się na stanowiskach, które zajmują, to poza Frankiem Sterczewskim, warto spojrzeć, jak cały incydent z farbą skomentował poseł Nowej Lewicy, Krzysztof Śmiszek. Niezbyt dobrze maluje mi się przyszłość Polski, jeśli jeden z naszych posłów nie potrafi wyobrazić sobie konsekwencji nielegalnego przekroczenia granicy do nieprzyjaznego nam, reżimowego państwa, a drugi nie zdaje sobie sprawy, jakie efekty może przynieść Polsce przyzwalanie na bezprawną napaść na ambasadora innego kraju. I według niego to jest dyplomatyczna odpowiedź. Nie, panie pośle, to jest przyzwolenie na łamanie prawa. Czy ja też, jeśli się z panem nie zgadzam i uważam politykę pańskiej partii za wybitnie szkodliwą Polsce, mogę sobie pana oblać czerwoną farbą? I wtedy rozumiem, że jeśli któryś polityk skwituje to słowami: „Niech żyje wolna od marksizmu Polska” to będzie to dyplomatyczna reakcja i w ogóle nie będzie miał pan pretensji ani do mnie, ani do polityka, który niejako pochwalił moje działanie? Bo skoro można oblewać farbą ludzi, z których polityką się nie zgadzamy…
M.
fot.: Wprost.pl
Wesprzeć nas można poprzez Patronite
Zawsze myślałam, że zaszczyt niesienia olimpijskiego płomienia dotyczy tylko najbardziej zasłużonych sportowców. Prawdziwych legend, które potrafiły pokonać największe słabości, a stres i presję przekuć na ambicję i waleczność. Mistrzów w swojej dyscyplinie. Niedoścignionych wzorów i autorytetów dla wielu ludzi. Ludzi wytrwałych, ambitnych i pracowitych. Ludzi, którzy całe swoje życie podporządkowali sportowi. Którzy nie bali się wyrzeczeń, bo przyświecał im jeden konkretny cel i konsekwentnie do niego dążyli. Którzy są żywymi pomnikami w świecie sportu. Którzy często dokonywali rzeczy, które wydawały się niemożliwe.
Nowa tradycja?
Francuzi uświadomili mi, jak bardzo się myliłam. Ponieważ znicz olimpijski poniósł Snoop Dogg, który kojarzy mi się głównie z jaraniem trawki, oraz jakichś trzech facetów, którym wydaje się, że są kobietami. Już na ostatnich Zimowych Igrzyskach Olimpijskich, zdaje się w ceremonii otwarcia albo zamknięcia konkursu w łyżwiarstwie figurowym, brał udział mężczyzna, który nie potrafił nawet jeździć na łyżwach i jedyne, co zrobił to dostojnie wyrżnął tyłkiem o lód, niosąc norweską flagę. Ale był przebrany za kobietę, więc widocznie kompromitacji nie było. Francja idzie jeszcze dalej, bo zabiera zaszczyt wzięcia udziału w sztafecie niosącej olimpijski znicz cenionym i szanowanym sportowcom, ale to wszystko, rzecz jasna, w imię tolerancji. Panowie, którzy zamiast nich, poniosą znicz znani są podobno z wulgarnych i seksualnych występów. Według wielu taki wybór to poniżanie i deprecjonowanie ważnych wartości i ogólnie hańba dla Francji. Zgadzam się, przy czym według mnie Francja zhańbiła się już ładnych parę lat temu i wiele już z tego państwa nie zostało.
Tolerancja ponad bezpieczeństwo
Ale już burmistrz Paryża broni tego wyboru, powołując się na typowe dla postępowców argumenty. Niejednokrotnie wyśmiewane i nie wnoszące absolutnie nic do dyskusji. Pewnie już domyślacie się, jakie to „argumenty”. Ależ oczywiście, homofobia i transfobia. Cóż, tak jak pisałam – zaszczyt niesienia znicza powinien dosięgnąć tylko najwybitniejszych sportowców. Nie widzę powodów, dla których ta tradycja miałaby się zmienić na korzyść jakichś niewyżytych przebierańców. Jeśli pani burmistrz potrafi mi to jakoś logicznie wytłumaczyć, to bardzo proszę. W przeciwnym wypadku niech sobie wsadzi tę transfobię i homofobię tam, gdzie słońce nie dochodzi. I zajmie się naprawdę poważnymi problemami, bo te Igrzyska mogą być najbardziej kompromitujące w całej historii tych rozgrywek i to nie tylko ze względu na takich dziwaków. Chirurdzy i inżynierowie, tak jak przewidywali ludzie mądrzejsi od pani burmistrz, już robią tam chlew. Zdążyli wywołać zamieszki na meczu Argentyny z Maroko (co, swoją drogą pokazało, że Francuzi są kompletnie pod tym kątem nieprzygotowani), okraść piłkarzy z Argentyny oraz kolarzy z Australii oraz ubogacić kulturowo australijską obywatelkę. A ceremonia otwarcia dopiero dziś wieczorem. A nieśmiało tylko przypominam, że Francja, zgłaszając swoją kandydaturę, wzięła na siebie obowiązek troskę o bezpieczeństwo wszystkich kibiców, którzy tam przyjadą.
Cóż, szykują się wybuchowe Igrzyska.
https://www.facebook.com/nawiasempiszacoswiecie
To, co ostatnio dzieje się w naszym uśmiechniętym państwie prawa to tak naprawdę zwykły kabaret, bo działania Tuska przypominają już najlepsze czasy SB. Niedawno służby zatrzymały ks. Olszewskiego i Marcina Romanowskiego w sprawie jakichś nieprawidłowości związanych z Funduszem Sprawiedliwości. Obaj utrzymują, że w areszcie byli traktowani co najmniej średnio, żeby nie powiedzieć dosadniej, ale służba więzienna i Adam Bodnar stwierdzili, że wcale nie, nieprawda i na tym w zasadzie sprawa się skończyła. Ale cóż, pan premier obiecał swoim wyborcom, że będzie zemsta na tych wstrętnych pisiorach – i tej jednej obietnicy akurat zamierza dotrzymać. Po pierwsze dlatego, że sam jest mściwym człowiekiem, o czym mówiło się już dawno i w różnych środowiskach, a po drugie dlatego, że doskonale zdaje sobie sprawę na czym jego zatwardziałemu elektoratowi najbardziej zależy – im nie przeszkadza, że nagle będą mieli mniej pieniędzy w portfelu, a być może nawet stracą pracę, byle tylko mieli świadomość, że ktoś „j***e PiS”. Zaatakowano dwa z najbardziej znienawidzonych – przez postępowych i tolerancyjnych – cele.
Ten szatański Kościół
Ksiądz Olszewski po zatrzymaniu napisał list do rodziny, który następnie został opublikowany. Z jego fragmentów możemy wyczytać między innymi: Od 6 rano, przez cały dzień (nawet przy czynnościach fizjologicznych) byłem skuty. Ani na chwilę nie zdjęto mi kajdanek. Usłyszałem, że o tej porze nie ma ani kolacji, ani wody. Ubłagałem pół butelki wody z kranu, przyniesionej w butelce, która stała w celi. Rano, kiedy prosiłem, by zaprowadzono mnie do WC, usłyszałem: „Lej do niej”. Ksiądz pisał również: Pouczono mnie, że w razie jakiegokolwiek ruchu bez ich zgody użyją siły włącznie z bronią palną. Oczywiście, tak jak wspominałam Bodnar i służby więzienne stanowczo temu zaprzeczyły, więc w ogóle nie ma o czym gadać, jednak adwokat księdza utrzymuje, że jego klient schudł w areszcie 15 kilogramów i ogólnie jest w złym stanie fizycznym. Jak jest naprawdę, nie wiadomo, ale patrząc na to, jakie wspomnienia z aresztu mieli Wąsik i Kamiński – obawiam się, że nie można tego wykluczać. Nie wiem też, czy ksiądz Michał jest winny czy nie – wiem za to, że wielu prawników ma wątpliwości co do zasadności tych oskarżeń, tym bardziej, że mówimy tu nawet o rzekomym udziale w grupie przestępczej. Tyle że Koalicja za grupę przestępczą uznaje PiS, Konfederację i ogólnie każdą grupę czy stowarzyszenie, która nie działa po ich myśli. Mam jednak wrażenie, że mamy tu do czynienia z typowo SB-ckimi metodami – dorwano człowieka, co do którego można było sformułować mające mniej lub więcej sensu zarzuty, a potem uprzykrzać mu życie w więzieniu tak, żeby się złamał i być może zdradził jakieś nieścisłości gdzieś w wyższych kręgach, które nawet nie muszą być prawdziwe. I trochę się denerwują, bo wygląda na to, że duchowny do tej pory się nie złamał.
Ten przebrzydły PiS
Jeszcze większe jaja są z posłem Marcinem Romanowskim. On również jest oskarżany o nieprawidłowe wydatkowanie środków z Funduszu Sprawiedliwości. Romanowskiego aresztowano przed kamerami, niemalże w świetle fleszy – tak, żeby absolutnie nikt nie miał wątpliwości z jakim niebezpiecznym przestępcą i bandytą mamy do czynienia. I po to, żeby zaślepieni fanatycy Tuska mogli wiwatować. Oczywiście, trzeba było go od razu aresztować, bo „zachodziło ryzyko matactwa”. Romanowski od jakiegoś czasu musiał zdawać sobie sprawę, że nasz nie-rząd ostrzy sobie na niego zęby, więc jakby miał mataczyć, to już dawno by to zrobił i może nawet uciekł do Włoch, jak taki inny. Mało tego – on kilka dni wcześniej sam zgłosił się do prokuratury, żeby złożyć zeznania, ale wtedy nikt nie chciał z nim gadać. Bo wtedy nie było kamer, nie było świadków, oczernianie człowieka nie byłaby więc aż tak spektakularne. Kazano mu więc spadać, żeby po jakimś czasie wywlec go w kajdankach na oczach wszystkich. Sprawiedliwość triumfuje, prawda? Tylko że wcale nie, bo poseł Romanowski bardzo szybko został zwolniony z aresztu, bo okazało się, że ma on również immunitet Rady Europy. I teraz pytanie – czy prokuratorzy pod rządami Tuska są tak niekompeteni, że nie zdawali sobie z tego sprawy i skompromitowali się doszczętnie, czy może wręcz przeciwnie – zrobili to celowo, wiedzieli, że tak to się skończy, ale też doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że obraz wyprowadzonego w kajdankach urzędnika państwowego na trwale zostanie w pamięci. I prawdopodobnie właśnie o to chodziło. Zresztą sam Tusk pisał na swoim Twixie, że publiczność jest rozczarowana. Sam się poniekąd przyznał, że robił to właśnie dla poklasku.
Prawo takie, jak my je rozumiemy
Romanowski może być po prostu nagrodą pocieszenia dla prostego ludu, bo przecież Tusk obiecywał dorwać Zbigniewa Ziobrę, a tego mu się nie udało z uwagi na ciężką chorobę byłego ministra. A może i środkiem do celu, żeby uzyskać haki na kogoś wyżej postawionego, jak to już wcześniej pisałam. Nie wiem, ale wiem, że to, co wyprawiają posłowie KO na polecenie swojego guru na pewno zgodne z prawem nie jest. Śmieszą mnie też pełne oburzenia głosu z tamtego obozu, że Romanowski chowa się za immunitetem. Bo przecież oni w naszym nie-rządzie to wszyscy święci i żodyn z nich (ŻODYN!!!) nigdy tym immunitetem nie wymachiwał. I nie chodzi też o sam immunitet, bo ja ogólnie jestem jemu przeciwna, uważam, że jeśli wszyscy jesteśmy równi wobec prawa to wszyscy, a nie, że niektórzy mogą być równiejsi. Ale chciałabym, żeby te immunitety znieśli dla wszystkich, a nie co jakiś czas urządzali sobie polowanie na czarownice, bo któregoś posła akurat wyjątkowo nie lubią, a że kiedyś wpisał swoje nazwisko w nie tej rubryczce, co trzeba, to mają podstawy. I żeby była jasność – nie twierdzę, że ks. Olszewski i Marcin Romanowski są niewinni. Tego nie wiem. Ale wydaje mi się, że każdy ma prawo do uczciwego procesu. I każdy ma prawo oczekiwać tego procesu w swoim domu, o ile nie istnieje ryzyko, że kogoś zadźga na ulicy albo zwieje za granicę. Na razie słyszymy tylko o zarzutach. Nic nie wiadomo o procesie – kiedy i czy w ogóle będzie. Bez procesu nie ma wyroku, prawda? Nieprawda. Wyrok wydały już media protuskowe, oczerniając obu mężczyzn dwadzieścia cztery godziny na dobę. I nawet jeśli okaże się, że tak naprawdę żadnej afery nie było, to i tak zniszczono im dobre imię, a smród będzie się ciągnął za nimi jeszcze długo.
Takie to państwo prawa z tej naszej uśmiechniętej Polski.
M.
Żeby jeszcze bardziej uświadomić Wam, jakimi Niemcy byli okrutnikami podczas II wojny światami, a jakimi pokrytymi hańbą obłudnikami są teraz, kiedy nie chcą wypłacić należnych Polsce pieniędzy, napiszę Wam dwie historie. O jednej pewnie coś, gdzieś słyszeliście, bo jest dość znana w naszym kraju, ale o drugiej praktycznie już się nie mówi. I naprawdę nóż się w kieszeni otwiera, kiedy się o nich czyta. Daję Wam słowo, że po lekturze tego tekstu będziecie czuć tylko wściekłość i bezradność. Ja przynajmniej tak miałam, kiedy dzisiaj, wracając z pracy, czytałam sobie na ten temat, przygotowując się do tego artykułu.
Humanitaryzm po niemiecku
Obie te historie dotyczą rzezi na Woli, którą Niemcy zorganizowali, żeby ukarać warszawian za wybuch powstania. Zginęło wówczas od 20 tysięcy do 65 tysięcy, chociaż może należy odetchnąć z ulgą, że „tylko” tyle, bo Adolf Hitler wydał jasny rozkaz – mieli zginąć wszyscy warszawiacy. Co do jednego. Zaś całe miasto należało zniszczyć – to drugie im się przecież udało. Sposób myślenia tego obłąkanego człowieka był jasny: Każdego mieszkańca należy zabić, nie wolno brać żadnych jeńców, Warszawa ma być zrównana z ziemią i w ten sposób ma być stworzony zastraszający przykład dla całej Europy. Niemcy, oczywiście, od razu ochoczo przystąpili do realizacji planu i dokonali ludobójstwa na mieszkańcach Woli. Nie miało dla nich znaczenia, czy to było dziecko, kobieta czy mężczyzna, nie miało dla nich również znaczenia, że to byli cywile, którzy nie brali udziału w walkach. Chcieli tylko przeżyć wojnę. Nawet to nie było im dane. Wymordowano również personel i pacjentów trzech okolicznych szpitali. Wywlekali ludzi z domów, biciem, kopaniem i uderzaniem kolbami karabinów zmusili ich do ustawiania się pod ścianami, gdzie następnie ich rozstrzeliwano. Zmuszano niektórych mężczyzn do palenia zwłok, a potem ich również zabijano. Wśród tych ludzi była Wanda Lurie, wypędzona z domu z trójką swoich dzieci. Kobieta była również w widocznej ciąży. Idąc na pewną śmierć, pani Wanda próbowała wybłagać pilnujących jej Niemców o łaskę dla niej i jej dzieci, ale gdzie tam. Później usiłowała wykupić się od jakichś Ukraińców, oferując im wszystkie swoje kosztowności. Oni chcieli się nawet zgodzić, ale przyuważył to jakiś Szwab i „transakcję” uniemożliwił tuż po wręczeniu ukraińskim pomocnikom biżuterii i pieniędzy. Rzecz jasna, swojej własności już nie odzyskała, ale myślę, że był to dla niej już w tym momencie najmniejszy problem. 3-letni Wiesław płakał przerażony, tym bardziej, że pewnie nie rozumiał jeszcze, co się dzieje. 6-letnia Ludmiła również wylewała łzy, powtarzając co chwilę: Mamo, oni nas zabiją! Najstarszy syn, 11-letni Lech po prostu się modlił. Niedługo później zostali postawieni pod mur fabryki „Ursus” i hitlerowcy zaczęli strzelać. Dzieci Lurie zginęły od razu, ona została ciężko raniona w twarz i obie nogi. Po odzyskaniu przytomności leżała między ciałami zabitych przez kolejne dwa dni, bojąc się ruszyć. Mogła tylko patrzeć na swoje martwe dzieci i czekać na śmierć. W pewnym momencie jednak poczuła ruch w swoim brzuchu. Wróciły w nią siły, że może zdoła ocalić swoje ostatnie, najmłodsze dziecko, więc wyczołgała się spod spiętrzonych ciał i próbowała uciekać. Następnie została jednak ponownie pojmana i zapędzona do obozu przejściowego w Kościele Św. Stanisława Biskupa, a następnie do obozu w Pruszkowie. 20 sierpnia urodziła syna Mścisława. Widzicie więc sami, że Niemcy doskonale widzieli, że kobieta jest w ciąży, a mimo to nie okazali litości. Każdy Polak to każdy Polak. Również nienarodzony. Dr Mścisław Lurie został współzałożycielem i aktywnym członkiem Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę. Zmarł w 2018 roku – jego matka odeszła w roku 1989. Była jednym z najważniejszych świadków, a dzięki jej zeznaniom wiadomo znacznie więcej o tragedii na Woli, a Niemcom nie udało się sprawy zatuszować. Choć próbowali.
Sprawiedliwość po niemiecku
No dobrze, a jakie kary spotkały morderców? Skoro były dostępne zeznania pani Wandy i innych świadków, więc było wiadomo mniej więcej, co tam się działo… Bo przecież nie mogło im to ujść tak zupełnie płazem, prawda? Cóż, nie wiem o wszystkich zbrodniarzach, ale napiszę Wam o jednym. Heinz Reinefarth był dowódcą jednego z oddziałów, który dopuścił się ludobójstwa na Woli. Później podobnych zabójstw miał dokonywać również na Starym Mieście. Szacuje się, że liczba ofiar oddziału Reinefartha wynosiła nawet 100 tysięcy osób. I co się z nim stało po wojnie? Pewnie kara śmierci, bo przecież to głównie przewidywano dla tych nielicznych, którzy trafili pod Międzynarodowy Trybunał Stanu w Norymberdze. No, właśnie – niestety tylko nielicznych. Ten kawał gnoja uniknął odpowiedzialności za swoje czyny. Polska wielokrotnie ubiegała się o ekstradycję zbrodniarza, ale za pierwszym razem odmówili nam alianci, tłumacząc, że Niemiec może być ważnym i kluczowym świadkiem w procesach norymberskich. Świadkiem! Później zrobili to już nasi zachodni sąsiedzi, powołując się na brak dowodów. Nie jest to jedyny raz, kiedy świat olewa polskie żądania o wydanie im oprawców swoich obywateli. Przecież tak samo było ze Stefanem Michnikiem i Heleną Wolińską. Przyczyną odmowy był… polski antysemityzm. Niektórzy ludzie wstydu nie mają. Szwedzi odmówili nam nawet już w 2019 roku, żeby zbrodniczy brat redaktora naczelnego Gazety Wyborczy, żeby starszy pan mógł spokojnie dożyć końca swoich dni w przytulnym ośrodku, gdzie grywał sobie w szachy z innymi mieszkańcami. Chyba wtedy powoływano się już na wiek stalinowskiego sędzi. Pamiętamy zresztą, że to samo robiła Platforma w Polsce. Bo jak tak można, przecież to starsi, schorowani ludzie! Ale już nielubianego posła chorego na raka można ciągać po sądach i robić mu najazdy na mieszkanie, czemu nie? Ale do brzegu – wiecie, co po wojnie robił w Niemczech nasz antybohater? W 1951 roku został wybrany na burmistrza miasta Westerland na wyspie Sylt. Jak można wybrać sobie na burmistrza człowieka, który niecałe dziesięć lat wcześniej dowodził oddziałami mordującymi tysiące ludzi? Nie wiem, ale to są Niemcy. Mało tego – mieszkańcy byli zadowoleni z głowy swojego miasta, więc za bardzo mu tego ludobójstwa ani służby w SS nie wypominali. Później został jeszcze posłem landtagu w Szlezwiku-Holsztynie (swoją drogą, niemiecka nazwa niezbyt dobrze nam się kojarząca), tak więc widać, że obywatele byli zadowoleni z jego – ekhm, ekhm – misji. A po zakończeniu kariery polityka pracował jeszcze jako prawnik, bo ten facet przecież na temat sprawiedliwości wiedział wszystko najlepiej! Wspominałam już, że Niemcy odmawiali nam wydania tego zbrodniarza – mało tego, przyznali mu rentę generalską! Zdechł (wybaczcie, ale nie będę pisać z szacunkiem o tym moralnym zerze) w 1979 roku w swojej rezydencji na wyspie Sylt, ciesząc się do końca życia szacunkiem i sympatią jej mieszkańców. Mam nadzieję, że chociaż w tym drugim życiu został osądzony tak jak należy. SPRAWIEDLIWEGO wyroku mu życzę. Jestem w trakcie lektury książki Krzysztofa Kąkolewskiego, zawierającej wywiady ze zbrodniarzami wojennymi, którzy uniknęli kary: Co u pana słychać?. Rozdział o tym bandycie nosi tytuł: Generał, który walczył z dziećmi. Warto po nią sięgnąć.
Tabliczka „pojednania”
Niemcom otworzyły się oczy dopiero w 2014 roku, więc postanowili… odsłonić na budynku ratusza tabliczkę z napisem: „Zawstydzeni pochylamy się nad ofiarami z nadzieją na pojednanie”. I to ma być całe zadośćuczynienie!? I liczycie na pojednanie po tym, co kiedyś Polsce zrobiliście i co robicie w dalszym ciągu, chociaż już bez użycia broni? Zmieniły się metody, cele pozostały te same. Nie jest to jednak jakiś bardzo zadziwiający wyjątek, bo pamiętamy, co zrobił nie tak dawno Justin Trudeau. Uhonorował weterana SS Galizien. Podobno nie wiedział, ale było mu przykro i bardzo przeprosił. Bo uczczenie Jarosława Hunki było bolesne dla narodu żydowskiego, Polaków, Romów i… społeczności LGBT. Dobrze w sumie, że o nas nie zapomniał. W każdym razie – jeżeli tak mają wyglądać starania niemieckiej strony o pojednanie, to ja podziękuję. Nie ma wybaczenia za takie okrucieństwa, nie ma też pojednania, jeśli chcą to załatwić cholernymi tabliczkami. Jeżeli o mnie chodzi nasi zachodni sąsiedzi mogą sobie wsadzić te tablice głęboko w… rzyć. I po czymś takim oni nas chcą praworządności uczyć? To chyba się z pewną, męską częścią ciała, na honory pozamieniali.
M.