

Nawiasem Pisząc
Trudna kampania Karola Nawrockiego
Otrzymałam prośbę o opisanie kampanii Nawrockiego – problem jednak polega na tym, że nie bardzo jest co opisywać. Jakoś w lutym trafiłam na informacje, że w połowie albo drugiej połowie miesiąca kandydat wspierany przez PiS ma ogłosić swój program wyborczy. Okazuje się, że ma się to stać 2 marca, jednak mam niepokojące wrażenie, że kampania Nawrockiego praktycznie stoi w miejscu. W sytuacji, kiedy dwóch jego głównych kandydatów oficjalnie zaczęło robić prekampanię (z czego Sławomir Mentzen przyznawał się do tego w rozmowach z dziennikarzami, a Rafał Trzaskowski przekonywał, że on jeździ po Polsce w interesie warszawiaków) już dawno temu. Tak późny start nie wróży niczego dobrego. I tam już pal sześć, że nie znamy programu, bo nikt już nie głosuje na program, ale kampania prezesa Instytutu Pamięci Narodowej jest bardzo… nijaka.\
Miłe złego początki
Zaczęło się naprawdę obiecująco. Po tym jak PiS ogłosił, którego kandydata zamierza wspierać w wyborach, wszystko układało się pomyślnie. Prezes IPN-u, czyli wiadomo – patriota (przynajmniej teoretycznie). Wykształcony. Kulturalny. Przystojny. I wysportowany. Pomysł na tę kampanię był chyba taki, że na trudne czasy i w obliczu zagrożenia konfliktem z Rosją potrzebujemy silnego przywódcy, a kto jest silniejszy od boksera? Nawet hasło wyborcze w mojej ocenie zupełnie trafione, bo nawiązuje do nazwiska kandydata i bardzo popularnego, kultowego wręcz filmu „Rocky”. Nawrocki nie miał wtedy jeszcze tak negatywnego elektoratu, jaki mają Tarczyński i Czarnek, o których mówiło się najwięcej w kontekście kandydata PiS-u do fotela prezydenckiego. Nie miał, bo KO i usłużne jej media zrobiły od razu, co do nich należało. Najpierw ten obrzydliwy tekst Wybiórczej ze zdjęciem jakiegoś hailującego gościa, który nawet podobny do Nawrockiego nie był. Potem oczywiście zmienili fotografię, ale odnieśli skutek, jaki zamierzali – wielu ludzi jeszcze nawet nie wiedziało, jak wygląda Nawrocki i pierwszy raz „zobaczyło go” na zdjęciu przy artykule z GW. Sprostowania i zmiana zdjęcia już pierwszego wrażenia nie cofnęło, bo nawet jeśli facet na zdjęciu to nie Nawrocki, to nie zmienia faktu, że Nawrocki zadaje się z naziolami. Inaczej by takiego zdjęcia nie wstawiali, prawda? Z dnia na dzień o Karolu Nawrockim mogliśmy przeczytać same najgorsze rzeczy, na domiar złego niczym niepoparte. Mam też wrażenie, że Nawrocki ma jednak słabe wsparcie z PiS-u. Ogłosili go na kandydata i niech sobie chłop radzi sam, ale te różne spotkania prezesa IPN-u z wyborcami są kompletnie nienagłaśniane, rzadko kiedy przedostają się do mediów. Poza tym jednym, na którym ludzie krzyczeli „nie bać Tuska”, a posłowie KO i media obłudnie się oburzyli, że to skrajne chamstwo i brak kultury, ale ich osiem gwiazdek krzyczane w nieocenzurowanej formie przez uczestników pewnego campusu było już elementem polskiej kultury, bo słowa ułożył patusiarski raper, który w innych swoich utworach śpiewa o zażywaniu narkotyków i robieniu z kobietami tego samego, co chciałby też robić z PiSem. Interesujące hobby.
Media – czwarta władza
Dużo złego zrobiła kandydatowi popieranemu przez PiS negatywna kampania medialna, która rozpętała się niemal od razu po ogłoszeniu jego kandydatury. I dawno nie widziałam tak ordynarnej, kłamliwej i pełnej nienawiści akcji wymierzonej w jednego konkretnego człowieka. Zaczęto go oskarżać o jakieś obrzydliwe wręcz rzeczy. Wyciągnęli mu jakieś znajomości z ludźmi, którzy robili bardzo złe rzeczy, na tej podstawie ogłoszono, że jest alfonsem, a teraz podgrzewa się temat, że w Gdańsku przez ileś tam czasu mieszkał na koszt podatnika. Na koszt podatnika wylatywał też za granicę. I nic to nie zmienia, że dużo tych oskarżeń pada słów Tuska, którego można oskarżyć dosłownie o to samo. Bo czy on nie ma znajomych, którzy mieli kłopoty z prawem? Jednego nawet zaprosił do partii, chyba tylko za to, że najbardziej z nich wszystkich nienawidził PiS, bo musiał przez nich mdleć i uciekać do Włoch. Drugim może być Sutryk, ale doskonale wiemy, że w Platformie jest ich więcej. Nie wspomijając już o tym, że prawie cała jego banda tuż po zwycięstwach ochoczo zabrała się za łamanie prawa. O nieścisłościach z mieszkaniami też nie powinien się wypowiadać, bo zdaje się, że ani Myrchy ani Gajewskiej nie spotkały żadne konsekwencje za ich mieszkaniowe akrobacje, a warto wspomnieć, że małżeństwo nie wpadło nawet na to, żeby ustalić wspólną wersję, bo jedno i drugie mówiło później co innego w wywiadach. I nie wiem, czy oskarżanie kogoś o sutenerstwo, co jest swoją drogą wyjątkowo obrzydliwe, też jest dobrym pomysłem, skoro większość mediów, które otwarcie wspierają Tuska, promuje też prostytucję. Z tymi wyjazdami za pieniądze podatników też bym nie szalała, bo kto płacił za spotkanie Trzaskowskiego z mieszkańcami Bielska-Białej? Ja w tym nie widzę logiki, ale w kampanii prezydenckiej logika się niestety nie liczy. Nie liczy się też to, co mówi sam kandydat. Ważne jest to, co mówią o nim inni, a media i KO zadbały o to, żeby o Nawrockim mówiło się jak najgorzej.
Nierówne starcie
Posłowie KO rzadko wyciągają wnioski ze swoich błędów, ale z lekcji z 2015 roku, kiedy Andrzej Duda wygrał z Bronisławem Komorowskim dużo się nauczyli. Wtedy Duda był przez nich lekceważony, więc za bardzo się nim nawet nie interesowali, bo nikt go nie zna, więc nikt na niego nie zagłosuje. A że Komorowski rozumem specjalnie nie grzeszy, to walił wtopę za wtopą, a i tak mógłby przegrać dopiero wtedy, gdyby pijany potrącił zakonnicę w ciąży na pasach – pamiętamy, prawda? Dlatego na Nawrockiego rzucili się ze zdwojoną siłą i wylali na niego takie obrzydlistwa, jakie tylko byli w stanie wymyślić. Być może to jest jedna z przyczyn, dla której Sławomir Mentzen zdobył niedawno przewagę nad Karolem Nawrockim. Drugą może być fakt, że Mentzen naprawdę ostro wystartował ze swoją kampanią i po ilości jego wyjazdów i wieców widać, że facet haruje jak wół i jest wręcz niezmordowany (i o ile uważałam, że Bosak byłby lepszym kandydatem, niż lider Nowej Nadziei, o tyle pracowitość jest cechą, którą cenię u polityków, więc tutaj Mentzen zapunktował), a Nawrocki mam wrażenie, że nawet nie zdążył jeszcze wejść w tę kampanię. Inna sprawa, że kandydat Konfederacji ma ogromne wsparcie od swojego środowiska, a prezes IPN-u został rzucony na głęboką wodę i teraz, mam wrażenie, że musi radzić sobie sam. Być może jest to spowodowane tym, że ekipa KO bezprawnie postanowiła zablokować finanse partii Jarosława Kaczyńskiego, a potem wypięła się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego, bo jeszcze nie zdążyli się do niego w pełni dorwać i obsadzić swoimi stanowiskami (tak przy okazji – niedawno sąd uchylił wyrok ośmiu lat dla zwyrodnialca, który rzucał niemowlęciem o ścianę, w wyniku czego maluszek doznał krwiaka mózgu i połamania kończyn, a powodem miało być to, że sędzia był „neo-sędzią”). Trzeba przyznać, że z tego Tuska to kawał obłudnego cynika, ale wałki potrafi robić, jak mało kto. Zastanawiałam się też, czy sondażownie nie fałszują tych wyników, żeby jak najbardziej osłabić Nawrockiego, ale u bukmacherów wygląda to dokładnie tak samo, a oni swoje prognozy opierają przecież na typach ludzi, którzy stawiają na to swoje pieniądze.
Co jeszcze wygrzebią?
Nie wygląda to najlepiej, bo wolałabym, żeby Trzaskowski miał dwóch poważnych kandydatów, a nie jednego. A jestem niemal pewna, że jeśli Mentzen dostanie się do II tury, to wyciągną mu absolutnie wszystko. Brata, doradzanie firmie, która okazała się nie do końca legalna (nazywała się bodajże „Wiking”), prorosyjskość i to, że chce wyrzucać Żydów i homoseksualistów z Polski. Większość z tego to stek bzdur, ale dla nich to nie przeszkoda. Podejrzewam, że jeszcze sobie jakieś „haki” na niego wymyślą – skoro Nawrocki mógł zostać oficjalnie nazwany alfonsem (i nikt na to nie reaguje), to być może okaże się, że Mentzen jest członkiem grupy Wagnera, bo dlaczego nie? Ci ludzie nie mają żadnych granic? To nie jest uczciwa walka polityczna. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że polityka nie jest czystą grą, ale poziom obrzydliwości, jaka wylewa się przy okazji tegorocznej jest nie do ogarnięcia nawet dla mnie. A ona się przecież jeszcze nie skończyła – nawet się na dobre nie rozpoczęła. Jak się wyleje na kontrkandydata odpowiednią ilość gnoju, to nagle jego uczciwe podejście do pewnych kwestii przestają mieć znaczenie. Karol Nawrocki wziął bezpłatny urlop i nie sprawuje w tej chwili funkcji prezesa IPN-u. Rafał Trzaskowski na razie zapowiadał, że weźmie, ale nie słyszałam, żeby zapowiedź zrealizował, a w stolicy bywa aż raz na tydzień. Znając jego pracoholizm, pewnie po to, żeby odpocząć. Najsmutniejsze jest to, o czym wspominałam wcześniej – Rafał Trzaskowski ma pełne wsparcie swojej partii, podobnie jak Sławomir Mentzen (poza aferą związaną z ogłoszeniem kandydatury Grzegorza Brauna). A Nawrocki? Ostatnio widuję tylko jakieś sponsorowane posty, podejrzewam, że posłanek PiS-u, z których kojarzę tylko Lichocką i Chorosińską, z czego ta druga nie cieszy się dużą sympatią, nawet wśród wyborców PiS. Obawiam się, że to naprawdę jest za mało. Pewną nadzieją może być fakt, że według ostatniego sondażu United Surveys Mentzen traci niespełna siedem punktów procentowych, a podejrzewam, że wyborcom PiS-u prędzej ręka uschnie, niż oddadzą głos na kandydata KO. Wciąż jednak mam duże wątpliwości, co do tych sondaży, bo poparcie dla PiS-u deklaruje ponad 30% obywateli Polski. Gdzie oni nagle wyparowali?
M.
Wesprzeć nas można poprzez Patronite
Nawiasem Pisząc
Karol Nawrocki stawia na patriotyzm

Co prawda niektórzy cały czas nawołują do ponownego przeliczenia głosów, bo marzy im się, że Karola Nawrockiego się nagle odwoła, a prezydentem zostanie jedyny i słuszny kandydat, Rafał Trzaskowski. Umówmy się, że szanse na to są bliskie zeru, bo jedynym bojownikiem na placu boju został już Roman Giertych. Jego źrebięta walkę uprawiają głównie w mediach społecznościowych. Gorycz porażki przełknęli ostatecznie wszyscy niezadowoleni politycy i, mimo wielu wcześniejszych zapowiedzi, pojawili się wczoraj w większości na zaprzysiężeniu nowego prezydenta. I dobrze, bo zachowaliśmy chociaż jakieś złudzenie poważnego, demokratycznego państwa.
Nawiązanie do wszystkich ojców polskiej Niepodległości
Dokładnie wysłuchałam też orędzia Karola Nawrockiego i, wbrew temu do czego usiłuje nas przekonać strona przegrana, wypadło bardzo dobrze. Nowy przywódca państwa pokazał, że potrafi być twardy i stanowczy, ale nie zamierza stawać okoniem i bezmyślnie blokować dobrych projektów rządu. Zapowiedział na przykład pełną współpracę w zakresie obronności. Nie zmienia to faktu, że jak miał okazję, potrafił ugryźć. Nie będę odnosiła się do jego obietnic, bo niektóre będzie mógł spełnić bardzo łatwo (poprzez prawo weta), a inne już będzie mu bardzo ciężko jako prezydentowi. Skupię się na czym innym – Karol Nawrocki pokazał, że faktycznie jest miłośnikiem historii i w swoim orędziu puścił oko chyba do wszystkich opcji politycznych. Oczywiście obłąkańcy spod znaku ośmiu gwiazd i dwóch błyskawic tego nie wyłapali, więc zrobię to za nich. Otóż świeżo upieczony prezydent wplótł w swoją wypowiedź cytaty wielu ojców naszej Niepodległości. Najłatwiejszy do wyłapania był oczywiście Roman Dmowski i „jesteśmy Polakami, więc mamy obowiązki polskie” (ukłon w stronę narodowców) oraz Józef Piłsudski: „Niepodległość nie jest nam dana raz na zawsze”, do którego najbliżej chyba obozowi Prawa i Sprawiedliwości (przy okazji zapunktował sobie pewnie u nich, cytując również świętej pamięci Lecha Kaczyńskiego: „Warto być Polakiem”). W swoim orędziu prezydent znalazł również miejsce dla Wojciecha Korfantego, zwolennika chrześcijańskiej demokracji: „Pierwszą funkcją państwa jest służenie”. Według mnie było to również nawiązanie do Ruchu Autonomii Śląska, z których postulatami Korfanty na pewno by się nie zgodził. Nawrocki zacytował również Wincentego Witosa: „Polska winna trwać wiecznie” i uśmiechnął się tym samym do ludowców. Gdyby na lewicy bardziej interesowano się historią, na pewno wyłapano by nawiązanie do Ignacego Daszyńskiego, który był związany właśnie z lewicą i socjalistami: „Trzeba służyć społeczeństwu i społeczeństwa słuchać” (co prawda nie ma chyba potwierdzenia, że Daszyński faktycznie jest autorem tych słów, ale w pełni oddają one jego przekonania). Myślę, że poznaniacy, a przynajmniej spora ich część, wyłapała również cytat Ignacego Paderewskiego: „Walczyć trzeba z tymi, którzy naród pchają do upadku i upodlenia”. Wybitny pianista nie utożsamiał się, co prawda, z żadną konkretną partią polityczną, ale myślę, że jego poglądy można zakwalifikować jako centrowe albo umiarkowanie prawicowe. Jako wielkiej zwolenniczce kultywowania pamięci o Żołnierzach Wyklętych, nie umknął mi również cytat majora Łupaszki: „My jesteśmy z miast i wsi polskich”.
Smutne i niskie ataki
Niektórzy upatrują się w zacytowaniu Paderewskiego zawoalowanego ataku w stronę obecnego rządu. Być może, bo nowy prezydent wiele ucierpiał przez ich brutalne ataki, często poniżej pasa – co im zresztą wygarnął. Ja jednak odebrałam to orędzie jako próbę zjednoczenia i argumentację, że on naprawdę chce być prezydentem wszystkich Polaków. „Zobaczcie” – zdawał się mówić Nawrocki – „Znam i szanuję poglądy każdego z ojców naszej Niepodległości. Mimo że się różnili, wszyscy dążyli do wspólnego celu. My też się dzisiaj różnimy, ale mam nadzieję, że też, mimo tej niezgody, mamy wspólny cel. A naszym celem jest Polska”. To było naprawdę bardzo dobre orędzie – Trzaskowski pewnie powiedziałby tylko, że mamy się kochać, tolerować i uśmiechać. Podejrzewam, że gdyby ci wszyscy ludzie, którzy tak agresywnie atakują teraz w sieci Karola Nawrockiego znali trochę historię, zauważyliby te subtelne ukłony wobec głównych nurtów politycznych w naszym Parlamencie. Ale nie znają, dlatego odebrali jego obietnicę o tym, że będzie służył przede wszystkim Polakom, a nie liniom partyjnym, jako czczą gadaninę, a przecież wiadomo, że Nawrocki to wstrętny pisior. Smutno się w sumie czyta te komentarze. Pomijam już dziecinne zapewnienia, że „to nie jest mój prezydent”. Jak na razie jedyne, co wyłapali politycy partii rządzącej to fakt, że pan Karol zamierza wychodzić przed szereg, a on jest przecież od reprezentowania, a nie rządzenia. Silniczki natomiast słów głowy państwa chyba nie zrozumiały, więc postanowiły czepiać się tego, że prezydent wrzeszczy (nie wrzeszczał, tylko podnosił głos), nie tak chodził, nie tak stał i wszystko robił nie tak. I oczywiście jego żony, bo tak zawsze najłatwiej, mimo że nie zauważyłam ani w zachowaniu, ani w ubiorze Marty Nawrockiej niczego niewłaściwego czy gorszącego. Że jej kawałek tatuażu było widać? W partii rządzącej jest facet, któremu zostało już niewiele wolnego ciała do porysowania. Że ubrała się jak Melanie Trump? Nawet jeśli, to co z tego? Że w pewnym momencie się pogubiła? Była w takiej sytuacji pierwszy raz w życiu. Smutne i niskie to wszystko – również to, że telewizja publiczna (podkreślam: publiczna!) w ogóle wypięła się na to orędzie i zamiast tego postanowiła pokazywać serial o psie i jego policjancie.
Subiektywne nadzieje i odczucia
Ja odebrałam orędzie Karola Nawrockiego przede wszystkim jako patriotyczne. I właśnie tego od niego oczekuję – patriotyzmu. Ale już nie tylko w słowach. Wiem, że potrafił być nieustępliwy w walce o polskie ofiary zbrodni wojennych, dlatego wiąże z jego prezydenturą pewne nadzieje. Oczekuję przede wszystkim twardej polityki wobec Niemiec, Ukrainy czy Rosji (chociaż jeśli chodzi o dyplomatyczne spotkanie z głową tego ostatniego państwa z oczywistych względów są na to marne szanse). Mam również nadzieję, że Karol Nawrocki nie będzie się uginał pod szantażami Izraela i mimo ciepłych relacji z Donaldem Trumpem nie będzie się zgadzał na ich kłamstwa o polskim antysemityzmie. Że nie będzie bał się w razie czego wypomnieć, że Natenjahu jest przede wszystkim zbrodniarzem wojennym, nawet bardziej bezwzględnym od samego Putina. Liczę na to, że po wielu latach, w których „polscy” politycy bez zająknięcia oczerniali nasz kraj, on wreszcie się temu postawi. Że nie będzie również pozwalał na takie przejawy antypolonizmu w naszym kraju. Że będzie reagował na niepotwierdzone oskarżenia o Jedwabne, plucie na Żołnierzy Wyklętych, usuwanie z muzealnych wystaw największych polskich patriotów czy wreszcie na wybitnie antypolskie propozycje prezesa Instytutu Pileckiego, który to chciał dyskutować o tym, jak Polska mogłaby oddać Niemcom ich dobra kultury, co jest już zwykłą bezczelnością i bardzo szkoda, że takie propozycje wychodzą ze strony człowieka, który podobno jest Polakiem. Tylko na tyle i aż na tyle liczę. I naprawdę mam nadzieję, że się nie zawiodę, bo po raz pierwszy w II turze wyborów oddawałam głos nie tylko po to, żeby ten drugi nie wygrał.
M.
Nawiasem Pisząc
Słodko-gorzka prezydentura

Jutro Andrzej Duda oficjalnie zakończy swoją prezydenturę, a w jego miejsce zaprzysiężony zostanie Karol Nawrocki. Dziwne to były dwie kadencje. Było parę plusów, ale zdarzały się też minusy, które mnie osobiście bardzo zawiodły. Na pewno nie był to prezydent najgorszy, jak próbują utrzymywać wyborcy Platformy, bo – umówmy się – trzeba było się bardzo postarać, żeby w tym niechlubnym rankingu wyprzedzić Aleksandra Kwaśniewskiego, który lubił sobie chlapnąć, a potem tłumaczył się chorobą filipińską, czy Bronisława Komorowskiego, który często wyglądał jakby też lubił sobie chlapnąć, a poza tym wchodził na krzesła i bawił się w Szoguna. Według mnie jednak w dalszym ciągu najlepszym prezydentem w naszej historii był Lech Kaczyński, chociaż on też, według mnie, popełnił błąd podpisując traktat lizboński.
Wołyń zamieciony pod dywan
Nie będę ukrywała, że najbardziej zawiodłam się na stosunku ustępującego prezydenta do kwestii Wołynia. Andrzej Duda tłumaczył, że teraz nie jest na to czas, bo trzeba pomagać. Pomoc pomocą, ale upamiętnianie ofiar rzezi wołyńskiej na szczerym polu, gdzie niedbale wetknięto krzyż oraz słuchanie tego, jak to Zełeński przekonywał, że kiedyś tu wydarzyła się tragedia, ale w sumie to nie wiadomo, kto do niej doprowadził i kto był ofiarą, było dosłownie policzkiem dla Polski. Zwłaszcza że pan Andrzej też pominął sprawców tej tragedii. Poza tym – przy takiej uległej polityce zagranicznej nigdy nie będzie dobrego czasu, bo zawsze będzie się okazywało, że politycy innego państwa są sprytniejsi i skutecznie będą takie tematy odwlekać na święty nigdy. Gdyby negocjacje prowadzić skutecznie to i czas dobry by się znalazł. Przyznam szczerze, że sama wychodziłam z błędnego założenia, żeby ten temat na obecną chwilę odpuścić, ale było to wtedy, kiedy Ukraińcy jeszcze przejawiali jakąkolwiek wdzięczność. Mniej więcej w tym samym czasie mieszkający w tamtych okolicach nasi wschodni sąsiedzi sami – w ramach tejże wdzięczności – sprzątali groby ofiar wołyńskich. Jedna jaskółka jednak wiosny nie czyni, a umówmy się, że odsłonięcie pomników lwów przy Cmentarzu Orląt Lwowskich (które podobno też miało być podziękowaniem), gdzie „przypadkowo” zabrakło napisu „Zawsze wierny Tobie Polsko” było wyjątkowo niesmaczne i mało satysfakcjonujące. Później jednak Ukraińcom wdzięczność przeszła, a Wołodimir Zełeński wykazywał się coraz większą roszczeniowością. I właśnie wtedy, kiedy ukraiński przywódca zaczął dopuszczać się mniejszych lub większych złośliwości wobec naszej głowy państwa, trzeba mu było ten Wołyń przypomnieć – twardo i stanowczo. Tylko że taką politykę trzeba umieć prowadzić, a pan Duda przekonywał, że „trzeba być twardym” tylko w wywiadach z polskimi dziennikarzami.
Komuś odbierzemy, innym porozdajemy
Później oczywiście było parę mniejszych lub większych wpadek – na przykład uważam, że prezydent mógł się z nimi bardziej pobawić wetowaniem ustaw. Większość jednak podpisał. A że potem atakowaliby go, że to przez niego nie mogli zrealizować swoich stu konkretów? I tak atakują – najtwardszy elektorat KO jest w dalszym ciągu święcie przekonany, że te obietnice nie zostały zrealizowane właśnie przez Andrzeja Dudę. I nie przetłumaczysz, że przecież sama Platforma głosowała przeciwko niektórym ustawom, które miały zrealizować obiecane postulaty. Za co muszę pochwalić prezydenta? Za odebranie Jolancie Lange Gontarczyk Srebrnego Krzyża Zasługi, który wręczył jej jeszcze Aleksander Kwaśniewski, wywodzący się zresztą z podobnego środowiska. Oczywiście media, jak to media, ogłosiły tę decyzję jako wręcz znieważającą, ponieważ według nich pani Jolanta była tylko i aż… działaczką społeczną. O jej donoszeniu do SB „przypadkiem” im się zapomniało. Same przypadki! Zapomniało im się też, że wiele wskazuje na to, że to właśnie Lange była odpowiedzialna za śmierć ks. Franciszka Blachnickiego. Przypomnijmy więc, że kapłan był inwigilowany właśnie przez małżeństwo Gontarczyków, a jeden ze świadków potwierdzających, że to właśnie z nimi się spotkał w dniu swojej śmierci utrzymywał, że podali mu oni jakiś napój. Stąd też przyjęto za prawdopodobną wersję, że ksiądz został otruty, ale że Polska obaliła komunę tak jak obaliła, to prawdopodobnych sprawców nie spotkały żadne konsekwencje. Szkoda tylko, że poza odbieraniem orderów, Andrzej Duda na koniec postanowił ich również trochę porozdawać. Między innymi Magdalenie Ogórek, braciom Karnowskim czy – niedawno – Cezaremu Kuleszy… I tutaj już niestety nie ma się czym chwalić.
Ja przynajmniej wychodzę z założenia, że najważniejszych orderów państwowych nie powinno się rozdawać jak cukierków.
M.
Nawiasem Pisząc
Nie spoczniemy po porażce

Nie pozwala się nudzić ta nasza rodzima polityka. Odnoszę wrażenie, że cała nasza scena polityczna to jedna wielka kampania wyborcza skupiająca się na napierdzielaniu w stronę przeciwną i nasilającą na czas, kiedy faktycznie zbliżają się wybory. A że najbliższe wybory już w 2027 roku i to będą kolejne już „najważniejsze wybory w historii wolnej Rzeczypospolitej”, to politycy nie pozwalają nam o sobie zapomnieć choćby na moment. Nie, im zależy, żebyśmy dalej szarpali się między sobą jak dwa od dawna zwaśnione ze sobą plemiona. Jedno chce ośmiogwiazdkować, a drugie nie boi się Tuska. I im bardziej jedni ośmiogwiazdkują, tym bardziej ci drudzy się nie boją i na odwrót.
Skandaliczne doniesienia Hołowni
Wydawało się, że po wyborach prezydenckich sytuacja na naszej scenie politycznej trochę się uspokoi. Ale nie, bo najpierw mieliśmy aferę z liczeniem głosów, PESEL-ami Giertycha i Sądem Najwyższym. Wśród największych zwolenników Romana Giertycha nadal można zaobserwować pospolite ruszenie (które swoją drogą w dłuższej perspektywie może być szkodliwe dla premiera i jego ekipy, bo spora część ze stajni Giertycha zapowiedziała, że skoro ich głos się nie liczy, to oni ośmiogwiazdkują następne wybory, więc nara, Donald – pytanie, czy w ciągu dwóch lat nie zdążą o tym zapomnieć), ale większość polityków KO chyba pogodziła się z tym, że tak się tych wyborów nie wyciągnie, więc trzeba spróbować inaczej. I właśnie w związku z tym przypomniał o sobie Szymon Hołownia, który przyznał, że był sondowany, testowany, sprawdzany czy jakkolwiek to nazwać w temacie opóźnienia albo zablokowania zaprzysiężenia prezydenta Karola Nawrockiego. Czyli niejako do zamachu stanu. Zamieszanie wybuchło spore, politycy Polski 2050 zaczęli tłumaczyć swojego szefa, że na pewno nie o to mu chodziło, Donald Tusk grzmiał, że takie plotki mogą być bardzo szkodliwe, a Roman Giertych sugerował, że skoro zamach stanu to obalenie władzy, a rządzi KO, to Hołownia niechybnie spiskował z tymi złymi pisiorami, żeby obalić Donka. W każdym razie, patrząc na to, co wyczynia nasz rząd i jak bardzo nie może pogodzić się z porażką w wyborach prezydenckich, jestem skłonna uwierzyć w słowa Hołowni. Jestem niemal pewna, że nasi obecni rządzący wyczerpią albo już wyczerpali wszystkie możliwe ścieżki, żeby do zaprzysiężenia Nawrockiego nie doszło. Zmobilizowali betonowy elektorat, rozkręcili aferę o sfałszowane wybory, doprowadzili do protestów, teraz wystarczyło na te wszystkie nastroje posłać chłopaczka na odpowiednim stanowisku, żeby dopełnił reszty. Tymczasem chłopaczek się stawia, bo szybko sobie obliczył, że zostałby prezydentem na miesiąc, podpisałby wszystko, co oni chcą, żeby podpisał, a potem rozpiszą nowe wybory, a on zostanie z niczym. I nie dość, że wysłał ich na drzewo, to jeszcze wężu łysy na własnym cycku wyhodowany, podzielił się z mediami tematem rozmów. Wątpię, żeby komukolwiek spadł włos z głowy, ale dobrze, że tym razem Hołownia zachował się jak człowiek z zasadami. Jestem niemal pewna, że znam jego intencje, zwłaszcza że jeszcze do niedawna, kiedy pan Szymon był na topie i wszyscy byli zachwyceni jego elokwencją, łamanie prawa i Konstytucji mu nie przeszkadzało. Zastanawiam się też dlaczego, skoro obecna władza kombinuje już tak bardzo, partia Hołowni wciąż jest z nimi w koalicji? Tyłki się za bardzo przyspawały do stołeczków?
Bareja by tego nie wymyślił
Tak czy inaczej, Donald Tusk z dnia na dzień jest coraz bardziej poobijany, bo jego kosmetyczna rekonstrukcja rządu, którą oceniam jako bardzo nieudaną próbę pokazu sił, mało kogo obeszła (jak na razie chyba tylko Marcin Kierwiński wziął się do roboty, więc kiedy Głuchołazy znowu zostały zalane, on walczy z Ruchem Obrony Granic; Waldemar Żurek jak na razie tylko zapowiedział, że będzie walczył o niepraworządność – pardon – z niepraworządnością, ale jeszcze się chyba do tego nie zabrał), a na domiar złego jego koalicjanci wcale nie zamierzają połączyć się w pełnym zgody uścisku, tylko dalej podgryzają go, gdzie mogą, ewidentnie wyczuwając słabość szefa rządu. Malejące poparcie trzeba było jednak ratować, więc Donald Tusk udał się na spotkanie z mieszkańcami Pabianic. I napiszę Wam, że Bareja by nie wymyślił lepszego przebiegu tego spotkania. Najpierw jakiś facet, czytając z kartki, pomylił nazwisko prokurator Ewy Wrzosek i nazwał ją Ewą Braun. Nie będę już wnikała w to, czemu zarówno politycy, jak i wyborcy KO tak często mylą się, czytając z kartki – być może ma to związek z ich intelektualnym oświeceniem, którego jako zwykły plebs nie mogę doświadczyć. A być może mają coś takiego, że kiedy pojawia się wątek niemiecki, gubią się od razu, bo nie wiedzą, do którego pana mają się teraz zwracać. Później zabrała głos pani, która stwierdziła, że mieszkańców wsi należy bezwzględnie i natychmiastowo edukować, żeby w kolejnych wyborach głosowali już jak należy, bo na razie są zabetonowani pisowską propagandą i Republiką. Ta kobieta sama pochodziła ze wsi, ona jako jedyna była odporna i nie dała się ogłupić, więc przyszła błagać o pomoc dla swoich sąsiadów. A to, że później okazało się, że pani jest dyrektor w biurze poselskim Dariusza Jońskiego, to już oj tam, oj tam. W dalszym ciągu może przecież pochodzić ze wsi i może czuć się zatroskana stanem wiedzy jej mieszkańców, prawda? To w żadnym razie nie była zainscenizowane, Boże broń. Żadnej propagandy być nie mogło! Na koniec jeszcze podniosła się starsza kobieta, która domagała się ponownego przeliczenia głosów, na co Tusk bardzo dyplomatycznie wysłał ją na księżyc – w efekcie część sali nagrodziła go brawami, a część zareagowała buczeniem i gwizdaniem. Podejrzewam, że ta oklaskująca część znajduje na co dzień zatrudnienie w urzędach miast albo biurach poselskich właśnie.
Love is in the air?
Mamy jeszcze jedną aferę romantyczną w szeregach Koalicji Obywatelskiej, o czym był łaskaw wspomnieć nam poseł Ćwik, sugerując, że mamy łączyć kropki. Niestety połączyliśmy je nie tak, jak trzeba i później trzeba się było tłumaczyć, że chodziło mu o polityczne kropki. Mnie się nawet za bardzo nie chciało w tym wszystkim gmerać, bo jestem niemal pewna, że pan Ćwik, podobnie jak reszta towarzystwa, nie należy do tych najbystrzejszych, więc palnął coś, co wydawało mu się zabawne, nie patrząc na konsekwencje. Tego jest już za dużo nawet jak dla mnie, bo ostatnio kiedy otwieram lodówkę, żeby przygotować sobie coś do jedzenia, muszę trzy razy przestawiać Uznańskiego i pięć razy Wiśniewską, żeby doszukać się czegoś, co można wrzucić na ząb. Tyle ich wszędzie po jego wielkim powrocie na Ziemię, że nawet lodówki boję się otworzyć. W każdym razie nie sądzę, żeby jakiś płomienny romans wybuchł między Nowacką a Tuskiem, ale całkiem zabawne przeróbki pojawiły się w Internecie. Na przykład taka, w której zmieniono twarze jakiegoś bardzo bogatego faceta ze swoją kochanką na koncercie Coldplay właśnie na twarze Tuska i Nowackiej. Ale – nie mój cyrk, nie moje małpy. Złapany na zdradzie facet nie interesuje mnie w ogóle, a co do tego drugiego, chciałabym, żeby rychło nastąpił jego koniec w polityce. I mam w głębokim poważaniu w czyich ramionach będzie szukał pocieszenia, zanim przyjdzie mu odpowiedzieć za to, jak on rozumiał prawo przez ostatnie półtora roku. Dla mnie to tak naprawdę niewiele znacząca aferka, bo co za różnica, z jakiego powodu Barbara Nowacka utrzymała stanowisko? Ważne jest, że niestety utrzymała, a czy to dlatego, że grzecznie przejęzyczała się tam, gdzie trzeba czy cokolwiek innego ma już dla mnie drugorzędne znaczenie. Na moje oko – właśnie takie nieprzemyślane wypowiedzi czy żarty świadczą o tym, że premier nie cieszy się już takim poparciem w swojej koalicji. Wątpię, żeby ktokolwiek z jego koalicjantów odważył się na tego rodzaju insynuacje jakieś pół roku temu, przed wyborami, kiedy pozycja Tuska była dużo bardziej… stabilna.
M.