Lemingopedia
Jak jest teraz we Lwowie, Kijowie? Takiej motywacji jeszcze nie widziałem
Udało mi się odwiedzić przepiękny Lwów. Nie była to jednak wycieczka turystyczna. Dzięki pamiecnarodow.pl wiozłem leki i żywność, które następnie trafiły do Odessy, Kijowa i niemal doszczętnie zniszczonego Charkowa. Jak jest teraz we Lwowie? Jak jest w Kijowie? O Lwowie opowiem sam, o Kijowie – Aleksander.
Do Lwowa jechałem w sumie przypadkiem. Kierowca nie miał z kim jechać, więc wieczorem spakowałem plecak, wziąłem paszport i ruszyłem na granicę. Zawsze to o dwie ręce więcej do pomocy i jedna gęba do gadania. Nasz kolega – Aleksander – uparł się, że pojedzie do Kijowa. Jak postanowił, tak zrobił. Jak jest w Kijowie? Codziennie dostaję od niego wiadomości. Pytałem Fundację, pytałem Aleksandra i pozwolili mi je cytować, za co dziękuję.
Ciężko uwierzyć, że to dzieje się naprawdę
„Rano wracałem z frontu, zepsuł się nam samochód. Staliśmy pod Kijowem w polu, kiedy zwyczajnie wzięli nas „na muchę” i zaczęli strzelać w samochód. W porę przyjechała pomoc. Zgarnęli nas, ale samochód już tam został. Na amen. Ciężko spałem. Może przez to, że jest stres przed tym wyjazdem na front. Jeździ nas zazwyczaj 5 albo 6 osób. Jest stres. Boję się bo to się serio jeździ na wojnę. To inny świat. Na froncie było dziś ok. Zawieźliśmy leki, ciepłe jedzenie i dwie beczki ropy do agregatu, bo chłopaki nie mają tam prądu . Z powrotem już z górki, a jak się wjeżdża do Kijowa to dopiero chcę się spać” – otrzymałem relację od Aleksandra.
„Mega zatęskniłem za górami. Zamknąłem oczy i poszedłem z Kuźnicy do Murowańca, tam na Staw Gąsienicowy, potem Zmarzły, Zawrat, Świdnica i czarnym szlakiem w dół. Brakuje mi gór jak tu siedzę. Poszliśmy z Anią na miasto kupić kawy, bo podobno gdzieś była tania. Kupiliśmy ponad 30 kg. Przy tej okazji była możliwość przejść się po mieście. Wszędzie pusto” – pisał.
„Chłopaki przeżywają za bliskich co nie wyjechali z Ukrainy, o ich życie. Martwią się też o bliskich, którzy wyjechali. Jak sobie radzą? Dziś dwóch naszych dostało się do niewoli. Nie wiadomo co z nimi i jak. Martwimy się. Chłopaki, jak przychodzą pogadać, mówią że też tęsknią za bliskimi, za dziećmi, ale zadziwia mnie brak narzekania i złości. Czasem coś takiego jak wojna, daje dużo do przemyślenia. Tu są inne priorytety. Pieniądz się nie liczy. Liczy się wspólnota i jej cel” – relacjonował.
Proszę Was, wspierajcie nas tu i czyńcie dobro tam
Przekazuję Wam kolejne wiadomości z Kijowa.
„Ciężki dzień pod wieloma względami. Kazano nam na magazynie wydawać minimum leków a większość pakować na magazyn aby zrobić rezerwę. Trochę mnie złapało gardło i przeziębienie, ale to nie dziwne. Wszyscy tu przeziębieni. Ciężko tu, ale naprawdę jest wiara w zwycięstwo. Że ten koszmar się skończy. Sergiej, co Wam pisałem wczoraj, pracuje dziś w kuchni u nas i zrobił na obiad mega smaczny barszcz. Tu cieszysz się każdym cukierkiem, ciastkiem zwykłym krakersem, którym w normalnych warunkach bym pewnie pogardził. Dziś zrozumiałem, że choć mówię, że nie boję się śmierci, to jednak boję się momentu przejścia. Dziwne uczucie. Wyciszenia, chęci płaczu. Nie wiem co powiedzieć. Teraz wiem, co czują chłopaki. Oni to dopiero mają” – pisał kilka dni temu Aleksander.
Półki sklepu w #Kijów. pic.twitter.com/zL1RziyVA1
— Memory of Nations Foundation (@PamiecNarodow) March 19, 2022
„Wiem że dziś niedziela. Wielu z Was było w kościele, wypoczęło a jutro praca . Ja dziś mogę powiedzieć, że nie byłem w kościele. Nie byłem na mszy, nie modliłem się , jedynie na przerwie poszedłem do Cerkwi na terenie naszego Batalionu. Po prostu siedziałem i patrzyłem na Matkę Bożą. Dziś trudny dzień . Rano wraz z hospitalerami pojechałem na front, aby odwieźć leki. Było jakoś po 5:00 rano. Poprzednia noc w Kijowie była trudna , Ruscy strzelali całą noc, choć nie było alarmu powietrznego po godzinie 22:00, jedynie jakoś po 21:00. Na chwilę schowaliśmy się do piwnicy, bo śpię na poddaszu. Dziś w dzień już się oswoiłem z wyjącą syreną w mieście. Mieliśmy jakoś po 12:00 incydent, ale wszyscy żywi na terenie Batalionu” – pisał przed tygodniem.
„Druża” czyli „przyjacielu”
„Dziś zginął jeden z naszych chłopaków. Dwóch rannych w szpitalu. Dzień jak dzień pracy po powrocie z frontu zająłem się rozdzielaniem leków na jutro. Wiecie, jak u nas coś się robi w Polsce, to trzeba przejść tysiące szkoleń albo kursów, a tu na wojnie, są inne warunki . A więc ja dziś wraz z Googlem, przez telefon z Iwonką i na miejscu z Anią i Razcislawem, dzielnie udajemy farmaceutów” – pisał Aleksander w ubiegły poniedziałek, jeśli dobrze pamiętam.
„Mam dobry pokój. Jest nas tu trzech Polaków. Ja, Tomek i Michał – są dziennikarzami z TVN, ale są niesamowicie zdolni i mega wspaniałe chłopaki. Też się troszczą o mnie. Co jeszcze? Dużo by pisać, wojna jest straszna rzecz. Pięknie patrzeć na ukraińskich żołnierzy, z którymi dzielę wspólny dach, stół i życie. U nich zwracają się do siebie „druża” czyli „przyjacielu”. Mega mnie to podnosi na duchu. To samo młode dziewczyny. Wprawiają mnie w zdumienie swoją odwagą. Nie wiem, czy bym radę tak jak one. Proszę Was, wspierajcie nas tu i czyńcie dobro tam” – dodawał.
Sytuacja się pogarsza, ale nie mogę ich teraz opuścić
Wczoraj otrzymałem kolejne dwie wiadomości.
„Piszę Wam, bo potrzebuję Waszej pomocy. Módlcie się . Modlitwa to nie tylko błaganie Boga, ale modlitwa to też brak obojętności. Nie bądźcie obojętni! Ciężki dzień. Strzelają do nas. Strzelają w Kijowie, bardzo blisko. Jak pocisk spada kilka kilometrów od nas, to w naszym budynku wszystko się trzęsie. Chcę Wam przekazać informację o śmierci jednej z naszych grup wyjazdowych. Dziś rano wyjeżdżaliśmy o tej samej porze. Zginęło ich pięciu, wśród nich mój znajomy Supczik-Zupka. Trafili w nich granatem. Ciała są już w garnizonie. Sytuacja u nas się pogarsza. Kijów zaczyna być mocniej ostrzeliwany. Wiem, że w tym momencie nie mogę ich opuścić” – pisał.
„Po Supcziku została mi pamiątka, bo dał mi przedwczoraj takie metalowe pudełeczko na papierosy albo na leki. Fotkę zrobię to podeślę. To wszystko dzieje się, jak w filmie . Trochę sam temu wszystkiemu nie wierzę. Powiem Wam, że to wszystko uczy prostej miłości, bycia bez tłumaczenia. Tu i teraz. Nie martwcie się, jak jeżdżę na wyjazdy to mam kask, kamizelkę kuloodporną, a nawet dwie. Z 15 kg mam na sobie i dobrą ekipę z bronią, ale już widziałem, że wobec śmierci nie ma nic mocnego. Wyślę Wam utwór, który był napisany, jak żegnano ofiary Majdanu. Teraz puszczają go tu, kiedy ktoś ginie. Dziś też leciał” – pisał Aleksander wczoraj.
A we Lwowie?
No cóż. We Lwowie znacznie „normalniej” niż w Kijowie, choć bardzo dużo ludzi i czuć tę niepewność. Widać masową ucieczkę ze wschodu na zachód Ukrainy. Nie kupicie tu wódki – „Chcesz pić? Najpierw walcz”.
Mieszkanie Marii zamieniło się chwilowo w punkt przerzutowy we Lwowie. Tu trafia insulina dla diabetyków, leki dla epileptyków (tu poproszono mnie o wspomnienie Fundacja Dla Dzieci z Cukrzycą), żywność, paczki do konkretnych osób z innych części Ukrainy. Wszystko rozprowadzane jest bardzo szybko. Przyjeżdżają ludzie i zabierają to dalej – Odessa, Charków, Kijów. We Lwowie podśmiewują się, że nigdzie, w żadnych mediach, wojna nie wygląda tak strasznie jak w polskiej TVP. Panie Jacku, szacunek i ukłony!
Niesamowita motywacja Ukraińców
Co jakiś czas na drodze wyłaniają się posterunki, które czuwają nad tym, co dzieje się na drogach prowadzących do Lwowa. Wjazd do Lwowa przypomina wjazd do Bagdadu. I słusznie. Busy są patrolowane szczególnie, czy przypadkiem nie przewozi się czegoś, co mogłoby służyć mniej szczytnym celom. Posterunki są wypełnione mężczyznami – chyba taką obroną terytorialną oraz żołnierzami i policją. Widać sprawną współpracę i organizację.
W nocy? To samo. Zatrzymujemy się do kontroli. Chwilę rozmawiamy, żartujemy i jedziemy dalej, w kierunku granicy. Wobec Polaków bardzo pozytywne reakcje.
Co będzie dalej?
Nie wiem. Nikt nie wie. Chciałbym podziękować Fundacja Pamięci Narodów za to, co robi. Za zaangażowanie, serce, dary i mnóstwo godzin, które trzeba poświęcić na organizację całego przedsięwzięcia. Michałowi dziękuję za wspólną drogę i rozmowę. Marii – za kawę we Lwowie. Ukraińcom – za opór wobec tej putinowskiej hałastry. A Polakom? Tradycyjnie mogę jedynie podziękować, za to, że są jacy są. Mam zaszczyt być częścią społeczności, dla której nie ma rzeczy niemożliwych.
Wesprzeć nas można poprzez Patronite
Pamiętacie punkt 68. „100. konkretów” na 100 dni? „W spółkach z udziałem Skarbu Państwa zwolnimy wszystkich członków rad nadzorczych i zarządów. Przeprowadzimy nowy nabór w transparentnych konkursach, w których decydować będą kompetencje a nie znajomości rodzinne i partyjne”. Mi łzy po policzkach płynęły.
Mąż wicemarszałek Wielichowskiej został prezesem Agencji. Musiał chłop jakiś transparentny konkurs wygrać, bo mówili, że bez tego w uśmiechniętej Polsce to do spółek brać nie będą. 25 czerwca br. rada nadzorcza Agencji Rozwoju Regionalnego „Agroreg” S.A. w Nowej Rudzie odwołała dotychczasowego prezesa Dariusza Jagiełę i powołała 48-letniego noworudzianina Rafała Wielichowskiego na to stanowisko.
Już pal sześć stanowisko, ale facet tłumaczył się, jakby miał nas za durni, mówiąc, że… Monika nic nie wiedziała. Wyobrażacie sobie taką typową poranną rozmowę u Wielichowskich?
Wielichowski: Wychodzę.
Wielichowska: Gdzie idziesz?
Wielichowski: Na pewno nie do pracy w spółce.
Wielichowska: To dobrze, bo nic o tym nie wiem.
Tak było. Nie zmyśla.
Daniel Wilk – mąż wiceprezydent Radomia
Rada nadzorcza Fabryki Broni „Łucznik” rozstrzygnęła konkurs na członków zarządu. O stanowiska starało się dziewięciu kandydatów. Wybór padł między innymi na… Daniela Wilka. To ogromny przypadek, że mąż Marty Michalskiej-Wilk (na zdjęciu), wiceprezydent Radomia oraz szefowej radomskich struktur Platformy Obywatelskiej, został nowym członkiem zarządu.
Jestem zaskoczony i gratuluję wygranej w transparentnym konkursie, w którym decydowały kompetencje, a nie znajomości rodzinne i partyjne. Emocje były do samego końca!
I co pisiorki? Łyso Wam? Tym oto sposobem Donald Tusk realizuje punkt 68. „100 Konkretów na 100 dni” w brzmieniu: „W spółkach z udziałem Skarbu Państwa zwolnimy wszystkich członków rad nadzorczych i zarządów. Przeprowadzimy nowy nabór w transparentnych konkursach, w których decydować będą kompetencje a nie znajomości rodzinne i partyjne”. Łzy spływają mi po policzkach. Doczekałem! Doczekałem wolnej Polski!
Odpolitycznienie spółek czyli Michał Przybylak
Kolejny sukces w walce z pisoskim reżimem! Asystent ministra Szłapki, działacz Nowoczesnej, który tak wytrwale tropił w Enei „tłuste, pisoskie koty” został… członkiem zarządu Enei! Panie Michale! Gratulujemy!
Ta nominacja daje też nadzieję, że aktywista polityczny bez doświadczenia w zarządzaniu spółkami skarbu państwa, który w każdą niedzielę za rządów PiS żalił się, że roszczeniowe towarzystwo kasjerek nie obsługuje go w Lidlu przez zakaz handlu, w końcu dopnie swego!
Póki co bohatersko, w każdą niedzielę puka do drzwi biura zarządu Enei, domagając się pracy 7 dni w tygodniu. Michał, wiedz, że doceniam Twoją niezłomną postawę! Jesteś nadzieją milionów Polaków! Panie pośle Szłapka! Dziękujemy za wypatrzenie tego młodego, wspaniałego, zaangażowanego człowieka i uczynienie go bogatym. Dołożyłbym mu nawet ze swoich!
Wrzucam Wam screena z profilu od Michała Przybylaka, który już wtedy zapowiadał twardą, nieustępliwą walkę o odpolitycznienie spółek. Uff! Udało się!
Odpolitycznienie spółek czyli Renata Gruszczyńska nowym prezesem MESKO S.A.
Renata Gruszczyńska została nowym prezesem MESKO S.A. Radna sejmiku wojewódzkiego z ramienia Platformy Obywatelskiej wygrała konkurs na to stanowisko ogłoszony przez Polską Grupę Zbrojeniową. Gratulujemy! Obiecali transparentne konkursy? I są transparentne konkursy! Widzicie pisiorki?
Warto dodać, że pani Renata stanęła przed trudną dla demokratki decyzją. Jako radna sejmiku wojewódzkiego, uzyskując ponad 10 tys. głosów, w głębi serca chciała spełnić marzenie o służbie obywatelom za 4294,61 zł miesięcznie. Niestety wiemy, w jakim stanie PiS pozostawił Polskę i jak bardzo Renata jest potrzebna w jednym z największych zakładów zbrojeniowych w kraju. Czy mogła powiedzieć „NIE” demokracji? Nie mogła. Poświęciła się. Rzuciła się na linię frontu z pisosczykami za marne 70 tys. złotych miesięcznie.
A teraz uprzedzę wszystkich hejterów, którzy zaraz będą lustrować panią Renatę Gruszczyńską! Otóż ma kompetencje! W latach 2022-2024 pełniła funkcję prezesa Rejonowego Przedsiębiorstwa Zieleni i Usług Komunalnych w Kielcach. Doglądaliście kiedyś kwiatków? No to wiecie jakie to trudne. Teraz Renata będzie doglądać broni. To nie wszystko! Od 2021. r. była prezesem Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacji w Kielcach i sami zobaczcie! Dowiozła nas do upragnionej, wolnej Polski!
W Twoim miejscu również doszło do nieoczekiwanych zmian kadrowych, zgodnych z realizacją konkretu Donalda Tuska, tak „jak oni to rozumieją”? Napisz do mnie [email protected] i wspólnie uzupełnijmy tę listę!
Wczoraj nie słyszeliście bluzgającej i grożącej PSL-owi Marty Lempart. Ona była tylko narzędziem. Tak naprawdę słyszeliście Donalda Tuska, który posłużył się nią, by ostrzec PSL. Posłużył się najgłośniejszym narzędziem.
„Jeden wiceminister za jeden głos. Wypi**ać. Jeden dyrektor w fundusiku jakimś, za jeden głos. Wyp**ać. Po trzech byliby ku**a grzeczni. (…) Myślicie, że ten PSL tak rzuci tekami? Wyjdzie z rządu? Odda te fundusze, agencje?” – w taki sposób Marta Lempart przekazała chłopakom z PSL-u wiadomość od Tuska, że jak będą fikać, to skończy się rumakowanie, a on przeora ich i jeszcze dostanie oklaski, bo przecież „wsłuchał się w głos kobiet”.
Specjalnie dla Was przygotowałem skrót przemówienia Marty Lempart podczas wczorajszego Strajku Kobiet pod Sejmem 😂 pic.twitter.com/1dLvAJzjWO
— Lemingopedia (@Lemingopedia) July 24, 2024
Tym oto sposobem Martę Lempart użyto do tego, co chce powiedzieć Donald Tusk, ale mu nie wypada. Tu nie ma przypadków. W polityce ich po prostu nie ma.
Jeśli chodzi o polityków PSL-u, to… no cóż panowie. Mieliście do wyboru wojnę lub hańbę. Wybraliście hańbę, a wojnę i tak będziecie mieli. Skończycie bez stołków, bez żadnego elektoratu, bo swój zaprzedaliście i zdradziliście, a na końcu nawet bez sumień. Warto było?
Fundusz Sprawiedliwości? Ogromnie cieszy mnie ta dyskusja wokół wydatków resortu na polskie media. A dlaczego? Bo to piękny moment, w którym warto raz jeszcze przypomnieć, jakie mamy „niezależne media” i jak kupuje się Was za Wasze własne pieniądze na co dzień. Bo jak nie wiecie o co chodzi, to wiadomo o co chodzi.
Ruszyły wolnomediowe negocjacje
Agora zwyczajnie przyspiesza negocjacje w sprawie nowego rozdania puli pieniędzy od nowego rządu, żeby wygarnąć jak najwięcej dla siebie.
Ktoś uśmiechnięty zapyta: „Ale jak to? To już było?”. Pewnie że było. Rząd Donalda Tuska w latach 2008-2012 wydał na reklamę i ogłoszenia w mediach ponad 124 mln zł. Aż 51,6 proc. wszystkich pieniędzy wydanych przez poszczególne ministerstwa na reklamy w dziennikach zgarnęła… „Gazeta Wyborcza”.
Jeśli chodzi o stacje telewizyjne, największe przychody z rządowych reklam odnotował TVN (6,5 mln zł), a następnie TVP (3,8 mln zł) i Polsat (3,6 mln zł). Mówimy tylko o pięciu latach i o czasach, kiedy płaca minimalna w Polsce wynosiła 1126 zł. Nie. Nie żartuję. Tyle było. To sobie przeliczcie tak, żebyście sobie przypomnieli.
Wolne media? Na pewno bogate
Agora przewiduje 5-7 proc. zwyżkę rynku reklamy w Polsce w 2024 roku. Ciekawe, w jaki sposób połączyli tę optymistyczną diagnozę ze zmianą rządu? Przecież są niezależni, prawda?
7% więcej w skali roku? Co? Myślicie, że się nie uda? No pewnie, że się uda i wezmą trzy razy więcej, niż w poprzednich rozdaniach. I to przy aplauzie „Silnych Razem” oraz polskojęzycznej, europejskiej społeczności tubylczej.
Strategia kija i dłuższego kija
A pamiętacie, jak Polaczki zaczęły przebąkiwać o repolonizacji mediów? To w 2023 roku, tuż przed wyborami, niemiecki bank społeczno-ekologiczny GLS wyemitował obligacje na 5 milionów euro, z przeznaczeniem na „wspieranie niezależności dziennikarskiej w Europie Wschodniej”.
Myślicie, że dostała je Republika? A skąd. Obligacje o wartości 5 milionów euro emitowano przez największy bank społeczno–ekologiczny GLS z siedzibą w Bochum, a za emisją stała holenderska firma Pluralis B.V., która wyłoniła się z niekomercyjnego Funduszu Inwestycyjnego Rozwoju Mediów (MDIF).
„Dziś mamy już razem 50 mln euro, również z pomocą obligacji GLS, które zostały wyemitowane pod koniec marca” – mówił dwa miesiące później former Executive Director of Dafne, Max von Abendroth, cytowany przez „Deutsche Welle”.
Oburzeni?
Co? Nadal oburzeni? A przypomnieć, jak w 25. rocznicę założenia „Gazety Wyborczej” prezydent Bronisław Komorowski wręczył 40 dziennikarzom i osobom związanym z „Gazetą Wyborczą” odznaczenia państwowe? Nie oburzaliście się? O! A dlaczego?
Was można kupić za Wasze własne pieniądze, a Wy będziecie oburzeni na kupującego. No ej, trochę honoru!