Inny Wymiar
Inny Wywiad (VI) – gość: Roman Warszawski
Dzień dobry wszystkim, bądźcie zdrowi. Zapraszam na moją rozmowę z Romanem Warszawskim, chyba najsłynniejszym obecnie w Polsce obrońcą praw mężczyzn, który opowiedział mi co nieco o czerwonej pigułce💊💊💊…
Inny Wymiar⚫: Red Pill to ruch związany z obroną praw mężczyzn, a przynajmniej ja najprościej opisałbym go w taki właśnie sposób. A jak Pan rozszerzyłby definicję, opisującą tę ideę?
Roman Warszawski🔴: Red pill to świadomość natury ludzkiej. Prakseologia, a nie zbiór dogmatów. Zauważenie gynocentryzmu, kobiecej hipergamii i męskiego instynktu dominacji. Dopiero na tym mogą być nadbudowane ideologie. Ze świadomości natury relacji międzyludzkich wychodzą np. MRA Mens Right Activist – którzy zauważyli, że już od dawna płcią dyskryminowaną na wielu polach są mężczyźni. Dalej mamy PUA – pick up artists – środowisko doskonalące się w sztuce uwodzenia. Mamy też najbliższych mi MGTOW, czyli mężczyzn idących swoją drogą – to skrajnie indywidualistyczna filozofia, zakładająca osobiste poszukiwanie celu i sensu życia.
IW⚫: Proszę powiedzieć trochę o historii tego ruchu. Gdzie, kiedy i za czyją sprawą on powstał?
RW🔴: Jak już wspomniałem, red pill nie jest ruchem albo ideologią. Z grup posługujących się tą wiedzą najstarszą są MRA – mens rights activist. Wywodzą się oni od feministów drugiej fali, gdzie kilku działaczy zorientowało się, że wbrew obowiązującej narracji, kobiety nie są ofiarami systemu, a jest problem z męskimi ofiarami przemocy domowej czy też z kontaktami ojca z dziećmi po rozpadzie małżeństwa.
PUA powstali w latach 90-tych XX wieku. W ogromnym uproszczeniu – nerdy zaczęli zadawać pytanie dlaczego nie wychodzi im z dziewczynami, później poszli w teren, zebrali doświadczenia i porównali notatki. Pewien ogląd środowiska daje książka Neila Strausa „Gra”.
Najmłodszą grupą są MGTOW – mężczyźni idący swoją drogą. Powstali ok. 2012 r. jako społeczności internetowa. Wyznają oni skrajnie indywidualistyczną filozofię, według której życie mężczyzny powinno skupiać się na samorozwoju i ostatecznie stworzeniu dla siebie samego własnego celu i sensu życia nie opartego na uznaniu że strony społeczeństwa, a zwłaszcza kobiet. W założeniu tej filozofii leży sprzeciw wobec państwowego małżeństwa jako instytucji, która nie daje mężczyźnie żadnych korzyści, a w pewien sposób prowadzi do oddania kontroli nad własnym życiem w ręce żony, która może korzystać ze wsparcia instytucji państwa.
IW⚫: Czy w związku z tym indywidualizmem, warunkiem, aby być MGTOW jest nie szukanie sobie stałej partnerki życiowej czy nie jest to konieczne, a chodzi tylko o, jak Pan stwierdził: „sprzeciw wobec państwowego małżeństwa jako instytucji, która nie daje mężczyźnie żadnych korzyści, a w pewien sposób prowadzi do oddania kontroli nad własnym życiem w ręce żony, która może korzystać ze wsparcia instytucji państwa”?
RW🔴: Zależy kogo zapytać. Filozofia jest skrajnie indywidualistyczna, nie ma papieża który rozstrzygnie. Trafiają się głosy, że tylko mężczyźni żyjący w trybie mnicha mogą naprawdę być MGTOW. Ja się z tym stanowiskiem zupełnie nie zgadzam. Uważam, że wystarczy, iż kierujesz się wewnętrzną motywacją i wyżej od wszelkich relacji cenisz własne zasady. Bo właśnie o to chodzi w pójściu swoją drogą – aby żyć na własnych warunkach i nie podlegać mocy magicznych zaklęć – „jesteś zły, samolubny, prawdziwy mężczyzna tak nie postępuje”.
IW⚫: A jak ma się red pill do konserwatyzmu? Przecież to właśnie ten ostatni, (zwłaszcza w skrajniejszej formie) zakłada, że kobiety i mężczyźni są inni, wskazując z reguły na konieczność męskiej dominacji, ustępstwa wobec kobiet, itd. Jak wygląda to od tej strony?
RW🔴: Jako ateista widzę święte księgi głównych religii świata, w tym Biblię jako zagregowane doświadczenie odnośnie natury ludzkiej. W tym sensie tradycyjny konserwatyzm uosabiał kompromis pomiędzy męską i żeńską strategią reprodukcyjną. Tyle, że to już pieśń przeszłości. Dziś nie ma praktycznie kobiet które nie są feministkami co najmniej drugiej fali, a kobiety (ze względu na swoją wspólnotowość) to największy klaster wyborców i konsumentów. A więc i konserwatyści mają swoją gynocentryczną ofertę dla nich – mężczyźni mają akceptować swoje stare obowiązki i nie mają jednocześnie dawnych przywilejów. Oferta zjeść ciastko i mieć ciastko.
IW⚫: Dlaczego zdecydował się Pan „wziąć czerwoną pigułkę”? Tzn. mówiąc prościej, dlaczego zdecydował się Pan zaangażować w obronę praw mężczyzn?
RW🔴: Sam pigułkę wziąłem, bo widzę, że to prawdziwy opis rzeczywistości i pozwala lepiej działać w świecie. Co do skali makro – kiedy widzisz mechanizmy, to aż nazbyt oczywiste staje się, że niebieska pigułka w takim społeczeństwie musi prowadzić do apokalipsy Zombie. Po pierwsze, rozpada nam się podstawowa komórka społeczna jaką jest małżeństwo, a za nią rozpadają się wszystkie naturalne wspólnoty. Mamy zapaść demograficzną i zatomizowane społeczeństwo. Za chwilę przeciętny wyborca będzie po 60-tce, bez dzieci i rodziny. A wszystko dlatego, że kobiety nie chcą mieć nic do czynienia z nieatrakcyjnymi mężczyznami, a mężczyźni dostają cały czas błędną informację jak być atrakcyjnym. Na końcu wszystko postanawiają dać sobie ze wszystkim spokój, mają podejście po nas choćby potop, społeczeństwo jest trupem, a pozory życia zapewnia mechanizm państwa, który podtrzymywany jest przez coraz bardziej wąską grupę podatników netto, a jednocześnie wzmacnia mechanizmy które doprowadziły do powstania problemu. Chcę mieć na starość ciepłą wodę w kranie i chcę, aby moi synowie mogli mieć normalnie dzieci, aby móc cieszyć się życiem.
IW⚫: „Mężczyźni dostają cały czas błędną informację jak być atrakcyjnym”. To znaczy co, według Pana powinni robić mężczyźni, aby być atrakcyjni – zarówno dla kobiet jak i dla samych siebie?
RW🔴: Pierwszym krokiem jest zmiana założeń i postawienie na zdrowy egoizm. Należy stać się swoim własnym mentalnym początkiem. Dla tradycjonalistów od razu dodam – nie da się uratować nikogo nie ratując najpierw samego siebie, a poświęcenie bez nagrody to droga donikąd. Dla kobiet atrakcyjny jest mężczyzna posiadający własne terytorium, autonomiczny, wiedzący czego chce oraz zmierzający aby to osiągnąć. Dlatego też tak ważne jest zabicie w sobie beciaka, który uważa, że związek z kobietą jest dla niego nagrodą, gdy tymczasem w relacji, w której kobieta czuję się szczęśliwa, jej hipergamia jest zaspokojona, to on jest nagrodą.
IW⚫: Jak odpowiada Pan na zarzuty wobec ludzi red pill’u, typu: „mówisz tak, bo jesteś jeszcze młody chłopak”, „jakbyś znalazł sobie w końcu jakąś dziewczynę, to przestałbyś tak gadać” lub „ktoś kiedyś musiał Cię skrzywdzić” i inne takie? Jest w ogóle sens rozmawiania z takimi osobami?
RW🔴: Ja dostaję raczej zarzuty, że jestem już starym dziadem i mając tak siwe włosy nie wypada mi o takich rzeczach mówić🙈.
IW⚫: Czy czerwona pigułka stoi na przeciwnym biegunie w stosunku do feminizmu? Można to śmiało nazwać czymś skrajnie przeciwstawnym?
RW🔴: Czerwona pigułka to opis. Jeśli jakiś mężczyzna decyduje się w życiu na swoją naturą i męska strategią reprodukcyjną – w tym sensie to tak. Ponieważ feminizm to tak naprawdę kobiecy szowinizm na sterydach.
IW⚫: Obserwuję i widzę, że aktywność Pana czy Pani Marty Markowskiej w temacie red pill’a cieszy się od pewnego czasu sporą popularnością. Jest Pan zadowolony z odbioru waszej działalności? Spodziewał się Pan tak (w wyraźnej większości pozytywnego) feedbacku od ludzi?
RW🔴: Spodziewałem się większej fali krytyki i oburzenia. Mimo wszystko, trochę obawiam się nadmiernej popularyzacji red pilla, bo bardzo łatwo nim przestraszyć. Kobiety po pobieżnym zapoznaniu się mają wrażenie, że red pill to ataka na nie i przedstawienie ich jako złych osób, z kolei konserwatyści widzą w red pillu pochwałę degeneracji i zepsucia obyczajów. I to z kolei właśnie generuje fale hejtu. Dla konserwatystów red pill daje możliwość pokazania samych siebie jako ludzi środka, bo z jednej strony są złe feministki, z drugiej red pill, a oni mają trzecią drogę. Tak naprawdę drogę donikąd, bo chcą konserwować drugą falę feminizmu.
Roman Warszawski (pierwszy z prawej), razem z Martą Markowską i Waldemarem Krysiakiem na spotkaniu z fanami w stołecznej „Świetlicy Wolności”.
IW⚫: Obawia się Pan, że w miarę wzrostu popularności red pill’a hejt w waszym kierunku będzie przybierał na sile?
RW🔴: Niestety, bardzo łatwo na takim hejcie zrobić zasięgi. A natura social mediów wręcz zachęca do takiego działania.
IW⚫: Stawia Pan sobie jakieś red pillowe cele na najbliższy czas? Coś, co chciałby Pan osiągnąć w tym temacie i rozpowszechnianiu go.
RW🔴: Chcę po prostu dotrzeć do jak największej liczby ludzi, którzy dzięki czerwonej pigułce mogliby poprawić swoje życie. Tak czy siak, zainteresowanie red pillem będzie rosło, bo problemy stworzone przez blue pill będą narastać.
IW⚫: Bardzo dziękuję za tę rozmowę.
RW🔴: Cała przyjemność po mojej stronie.
Wesprzeć nas można poprzez Patronite
Dzień dobry wszystkim, bądźcie zdrowi. Dawno nie było żadnej, mojej rozmowy z nikim, ale teraz już jest znowu 😊. Zapraszam na #innywywiad z autorem strony Lemingopedia, z którym to pomówiłem sobie trochę o przeszłości, teraźniejszości jak i przyszłości. Efekty poniżej.
Inny Wymiar⚫️: Kiedy i dlaczego zdecydowałeś się stworzyć „Lemingopedię”? Przy powstawaniu strony kierowałeś się pewną chłodną kalkulacją na zasadzie: „chcę osiągnąć to, to i to” czy działałeś bardziej pod wpływem emocji, tj. żeby pokazać sprzeciw wobec polityki ówczesnego rządu?
Lemingopedia🟠: 2013 rok – jak dobrze liczę to będzie 11 lat. To było totalnie spontaniczne. Byłem na studiach, rok 2013. Dookoła bezrobocie, młodzi bez perspektyw. Połowa roku na studiach czekała tylko na ostatni egzamin, żeby wyjechać do Anglii albo Belgii. Tam z tytułami naukowymi podejmowali pracę pakując sałatki, ścinając pory i słuchając wydzierającego się z nazistowskim usposobieniem Anglika: „Faster! Faster”. To był odruch, który w sumie uważam za jedną z szczęśliwszych decyzji w życiu 🙂
IW⚫️: Miałeś taki moment, powiedzmy przełomowy, że zrobiłeś jako Lemingopedia coś, co spotkało się ze zdecydowanie pozytywnym odbiorem czytelników, tak, że pomyślałeś sobie „jako bloger naprawdę mogę coś osiągnąć”? Jeżeli tak to kiedy i co to było?
L🟠: Było sporo takich momentów. Miło było mi słyszeć w komunikacji miejskiej, jak ktoś opowiadał, o tym co czytał na Lemongopedii i budziło to jakąś dyskusję. Fajne uczucie być anonimowym w tym wszystkim 🙂 Pamiętam szczególnie taką sytuację. Dzwoni telefon, że pani Rawicz-Zdun, sanitariuszka Powstania Warszawskiego potrzebuje schodołazu, bo mieszka wyżej, nie jest w stanie już zejść o własnych siłach. Kosztuje to koło 10 tys. złotych. Odpowiadam, że napiszę na profilu i myślę, że wpadnie chociaż kilka stów. Efekt był taki, że zrzutka została zamknięta w 18 minut! Zebrano prawie 16 tys. Schodołaz kupiliśmy, zawieźliśmy i służył do końca. Tamtych emocji nikt mi nie odbierze. Szczerze wzruszyłem się, że ludzie byli w stanie zaufać mi, podzielają poglądy i czują się w jakiś sposób odpowiedzialni i wdzięczni tym, którzy walczyli o niepodległą Polskę. Wspólnie zrobiliśmy coś naprawdę fajnego 🙂
IW⚫️: Byłeś chyba jednym z pierwszych tego typu profili w naszym kraju. Czujesz, że przetarłeś innym szlaki?
L🟠: Owszem, to był jeden z pierwszych tego typu profili, ale szlaki przecierali panowie z Gówno Prawdy, z Pitu-Pitu oraz Żelaznej Logiki. Jakimś zrządzeniem losu dołączyłem do tej grupy „kojarzonych” profili, a po nas wyrastały kolejne. Pamiętam jak zaczynał Razprozak, którego ogromnie sobie cenię i cieszę się jego sukcesami. Podobnie Rafał Otoka-Frąckiewicz – świetny kanał, prawdziwy publicysta z otwartą głową i mnóstwem dystansu do siebie. Na szczęście Bóg stworzył mnie wolnym od zazdrości, bo cieszę się ich sukcesami. Jestem dumny, że udało się stworzyć takżetego.pl, a wcześniej SejmLoga, którego mam w głowie reaktywować z obywatelską misją. Teraz sporo udzielam się na Instagramie, bo zmienia się pokolenie, a nie zmieniają się nadzieje i problemy. W pewien sposób prowadzenie Lemongopedii to także forma potrzebna przede wszystkim mnie samemu. To dzięki potrzebie przelewania czegoś na posty, zadaję sobie trud rozumienia sytuacji, w której znajdujemy się, jako społeczeństwo.
IW⚫️: Właśnie – po Tobie działalność rozpoczęli kolejni twórcy o bardzo zbliżonych poglądach. Kiedy po raz pierwszy pojawiła się u Ciebie myśl, żeby może w jakiś sposób połączyć siły i wspólnie wytworzyć jakąś alternatywę wobec mainstreamu?
L🟠: To wyszło właściwie naturalnie. Statystyki pokazywały, że wspólnie z kilkoma większymi profilami o zbliżonych poglądach przebijaliśmy bańkę mainstreamowych mediów i to znacznie. Owszem, brakowało nam do największych, ale ten głos był naprawdę bardzo donośnie słyszalny, bo w dalszym ciągu jest grupa ludzi, dla których propaganda jednej czy drugiej strony, jest po prostu… urągająca. A szukali informacji. Informacji rzetelnych, a przynajmniej szukających rzetelności. I tak trafili na nas.
IW⚫️: Jacy ludzie byli/są dla Ciebie wzorami, jeśli chodzi o konserwatywne podejście (z Polski, bądź z zagranicy)?
L🟠: Czym jest konserwatyzm? Pytał Roger Scruton i pięknie o tym pisał. Ważna książka na liście i myślę, że obowiązkowa. Nie lubię mieć wzorów, bo życie uczy, że każdy może upaść i pozostawić po sobie niesmak. Wybiorę jeden wzór. Mojego ojca. Człowieka, bez którego nie nauczyłbym się zadawać pytań. Nie nauczyłbym się myśleć i cenić wartości patriotyzmu i pewnie nie nauczyłbym się kochać tego kawałka ziemi, jakim jest Polska. Dopiero dziś, będąc już dojrzałym facetem, widzę jak wiele poświęcał, żebym ja miał w życiu lżej i lepiej. Mam naprawdę mnóstwo szczęścia, że mam takich rodziców. Każdemu dziecku takich życzę. Chyba najbardziej w życiu boję się tego, że nie będe potrafil być takim ojcem dla swojego dziecka, jakiego miałem ja 🙂
IW⚫️: Twórca internetowy twórcy internetowemu nie równy. Wydaje mi się, że przez te wszystkie lata pojawiło się na fb po naszej stronie barykady sporo merytorycznych autorów jednak byli/są też tacy mniej udani. Których byś zarekomendował prawicowcowi dopiero wchodzącemu w ten internetowy świat, a których radziłbyś omijać szerokim łukiem i dlaczego?
L🟠: Tak, pojawiło się sporo. Sporo zniknęło. Z różnych powodów, głównie banów platform społecznościowych, bo przecież odchylenie można mieć wyłącznie w jedną stronę. Może nie jestem najlepszą osobą do wystawiania rekomendacji, ale bardzo gorąco kibicuję każdej inicjatywie, która potrafi wznieść się ponad standardową, jednostronną dyskusję. Bardzo polecam prawicowy kolektyw autorów wchodzących w skład TakżeTego, bo uważam, że to naprawdę wyjątkowe miejsce na scenie medialnej. Kogo omijać? Jak zawsze polecam unikać skrajności. Zarówno w lewą, jak i prawą stronę.
IW⚫️: Uważasz, że bardzo świeża afera ze Stanowskim i Stonogą, która skompromitowała sporą część „dziennikarzy mainstreamowych” jest szansą na odejście fali ludzi od tego typu mediów i ich zwrot do tych mniej tradycyjnych, choćby niezależnych blogów?
L🟠: Według Digital News Report od 2015 roku zaufanie społeczne do mediów informacyjnych w Polsce spadło o 17 punktów procentowych. W 2024 roku zaledwie 39 proc. ankietowanych Polaków ufa wiadomościom przekazywanym przez media. Jeszcze rok temu ten odsetek wynosił 42 proc., a w 2015 roku, w momencie rozpoczęcia badań – 56 proc. Według badań na znaczeniu tracą też social media – są źródłem informacji dla 48 proc. respondentów, choć w 2020 jako źródło deklarowało je 66 proc. ankietowanych. Najwięcej, bo 72 proc. deklaruje, że informacje pozyskuje ze źródeł online. Ale to też spory spadek – w 2020 roku taką deklarację złożyło 87 proc. ankietowanych. Wnioski? Jesteśmy bombardowani propagandą z każdej strony i powoli zaczynamy mieć tego dość. Myślę, że za dwa pokolenia popularne będzie życie bez telefonu komórkowego. To będzie moda! Natomiast jeśli chodzi o aferę ze Stonogą, to bardzo dobrze się stało. Cieszę się, że taki projekt jak Kanał Zero powstał, bo pokazuje, jak powinna naprawdę wyglądać praca dziennikarza. To projekt, który robi różnicę.
IW⚫️: Myślisz, że istnieje jakiś próg obserwujących, od którego można już zacząć coś zarabiać swoją twórczością, (np. na Patronite albo buycoffee)? Pytam ogólnie, ale i dla siebie 😜.
L🟠: W sumie to nie wiem 🙂 Chyba nie ma znaczenia ile masz obserwujących, ale jakich masz obserwujących. Będę zakładał jakiś patronite, ale to raczej jako formę docenienia – w sumie ciężkiej orki na ugorze i przekopywania się przez polskojęzyczne (tfu!) media. Nie planuję z tego żyć 🙂
IW⚫️: Nazwa Twojej strony mówi, że skupiasz się przede wszystkim na krytyce, tzw. lewicowych liberałów, ale choć nieco rzadziej to mimo wszystko polemizujesz również z opcją konserwatywną (lub za taką uchodzącą). Czy myślisz, że w związku z tym pasowałoby do Twojej działalności określenie wzięte z Rafała Ziemkiewicza – „dowalam wszystkim, ale nie po równo”?
L🟠: Myślę, że tak. Lemingiem jest nie tylko waleczny „silnyrazem”, lewicowy skrytojawnomarksista, ale też hordy prawych, co to „na prawo od nich jest już tylko ściana”. Staram się pokazywać, że skrajności w ogóle złe i jakoś się w tym łez padole musimy wszyscy zmieścić. Z różnymi poglądami. Z różną historią życia. Z różnymi problemami. Z różnymi doświadczeniami. Z różną wizją Polski przyszłości, ale w oparciu o kwestie podstawowe – bezpieczeństwo, bogactwo i siła Polski. Z oczywistych względów, bo przecież bliższa jest mi myśl konserwatywna, dostaje się konserwatystom, ale hipokrytów po tej stronie nie brakuje i staram się pokazywać, jak wodzą nas na manowce dla własnej korzyści.
IW⚫️: Instagram miałeś już przedtem, ale od dawien dawna niczego tam nie wrzucałeś. Czemu zdecydowałeś się go „reaktywować”?
L🟠: Właściwie to z przymusu. Dostaję raz po raz bany na Facebooku i zacząłem szukać alternatyw. Instagram na początku traktowałem jako „śmieszny portal z dziubkami”, ale okazuje się, że wszędzie da się znaleźć ciekawego, wartościowego odbiorcę. Instagramowicze! Wybaczcie mi stereotypowe myślenie! Ze zdumieniem, ale i niezmierną radością obserwuję rozwój Lemingopedii na alternatywnych kanałach. Tyle lat, a nadal ktoś chce czytać 🙂
IW⚫️: Jak radzisz sobie z lewackim hejtem w sieci? Stosunek do niego u Ciebie się jakoś zmieniał z upływem czasu? Uważasz, że to Twitter/X jest tą platformą, na której istnieje szansa ujrzeć go najczęściej?
L🟠: Nie mam z tym problemu. Internet nie jest dla słabych. Jeśli coś piszę, to wystawiam się na ocenę i hejt. Mam dwie opcje. Mogę się tym przejmować lub nie. Wybrałem „nie”. Do każdego tematu staram się podejść uczciwie. Na profilu przyjąłem zasadę, że nikogo nie banuję, bo właśnie w takim internecie chciałbym działać i funkcjonować. W wolnym od cenzury. Jeśli ktoś ma jakikolwiek argument, to staram się w miarę możliwości go kontrować, bronić swoich racji lub też po prostu go przyjąć, bo ja też robię błędy. Po prostu. A Twitter? To jedyna platforma społecznościowa, na której nigdy nie doznałem cenzury. Bardzo chwalę.
IW⚫️: Miałem tu na myśli, tzw. „silnych razem” aktywnych najmocniej właśnie na tt 😊.
Pisałeś, że jesteś wyzywany zarówno od „ukrofili”, „ruskich onuc”, „konfederatów”, „pisowców” czy nawet (sic!) „peowców”. Sądzisz, że ten naprawdę szeroki wachlarz wyzwisk w kierunku Twojej osoby niejako potwierdza, że po prostu jesteś obiektywny, a co za tym idzie robisz dobrą robotę?
L🟠: Dla mnie to informacja, że jestem tu, gdzie chciałem być. Natomiast druga informacja jest dużo bardziej niepokojąca. Ludzie starają się zaszufladkować każdego, przypisać mu konkretny zestaw poglądów, a następnie nim wzgardzić, bo nie jest to pogląd zbieżny z oczekiwaniem. W ten sposób wyhodowaliśmy sobie kilka sekt, gotowych zwalczać się wzajemnie do utraty tchu, zamiast szukać jakichkolwiek rzeczy wspólnych. Pierwszym od długiego czasu takim zjawiskiem, które łączy, mimo różnkc, było szerokie, społeczne poparcie dla CPK. Można? Można. Gdyby tak częściej…
IW⚫️: Ostatnio wystartowałeś ze swoim kanałem na yt. Już od jakiegoś czasu po prawej stronie mam wrażenie, że powstają one jak grzyby po deszczu. Jak wobec tego zamierzasz przebić się ze swoimi materiałami?
L🟠: Nadal waży się, jak ten kanał finalnie będzie wyglądał. W grę wchodzi opcja podstawowa, ale też „grupa szybkiego reagowania”. Nie mam parcia na to póki co, jesień będzie służyć;)
IW⚫️: Jak w Twoim przekonaniu prawica powinna się rozwijać, aby rosnąć w siłę?
L🟠: Prawica musi przede wszystkim przestać wstydzić się myśleć, mówić i żyć według swoich wartości. Nam potrzeba świadectw normalności, zdrowego rozsądku i zdecydowania. To, co dzieje się wokół to chwilowa anomalią, jakich wiele już w historii było. Nie dajmy się sparzyć tym, co chcą, a chrońmy to, co wartościowe.
IW⚫️: Dziękuję bardzo za rozmowę.
L🟠: To ja dziękuję 😉
Co książka to lepsza – tak w skrócie można byłoby opisać Razprozaka i jego dzieła. To byłoby jednak zbyt proste i krótkie, tym bardziej, że ostatnie z nich traktuje o sprawie chyba najważniejszej z możliwych – ludzkim życiu.
„Cywilizacja życia” to już trzecia książka napisana przez Łukasza Winiarskiego, po Manifeście… i Tresurze… i znowu trzeba pochwalić za nią autora. Tym razem chwycił się wyjątkowo ciężkiego tematu, który co rusz powraca niczym bumerang do dyskursu publicznego – aborcji.
Jednak jak widać, pływanie i na tych wodach nie sprawia mu większych trudności. Wszystko jest w niej bardzo dobrze ułożone, do czego jestem przyzwyczajony po lekturze jego poprzednich prac. Mam tu na myśli to, że po kolei rozkładane są na łopatki praktycznie wszystkie argumenty, tzw. „strony pro-choice” – od tych, że przeciwnicy aborcji to religijni fanatycy przez te, że mężczyźni nie powinni zabierać głosu w tej sprawie czy też idiotycznych wstawek o „prawie do wyboru”. Mamy głosy lekarzy, naukowców, publicystów, od zawsze wrogów aborcji lub nawróconych proliferów. Dla każdego coś miłego.
Słusznym pomysłem było w mojej ocenie również przedstawienie innego aspektu całości – odczłowieczania ludzi. Może się on, początkowo wydawać komuś niezwiązany z aborcją, ale w gruncie rzeczy wiąże się z nim jak nic innego. Ktoś może pomyśleć: po co tu pisać o systemach totalitarnych, o najgorszych zbrodniarzach w historii tego świata, co to ma wspólnego z aborcją? Ma i to naprawdę wiele, a jeżeli ktoś dalej zastanawia się co to niech spojrzy na pierwsze zdanie tego akapitu albo jeszcze lepiej – po prostu niech przeczyta „Cywilizację życia”. Mnie na przykład bardzo zaciekawił przypadek Chrisa Wattsa i to do tego stopnia, że po przeczytaniu o nim sam zacząłem wyszukiwać informacji na temat jego sprawy, o której dotąd nie słyszałem. Kogoś takie argumenty mogą odstraszać i uważać za wyolbrzymione, ale jeśli ma chociaż trochę dobrej woli to zapozna się z przekonaniami Razprozaka i jestem przekonany, że przynajmniej w części przypadków przyzna mu rację. Cieszę się, że także zostało to zaakcentowane.
Co również charakterystyczne dla autora, w książce widzimy całą masę barwnych porównań i to takich, które trafiają w sedno. Kiedy niektóre argumenty lewaków odnośnie aborcji w pierwszej chwili wydają się faktycznie dość rozsądne i normalne to wtedy wkracza autor i od razu popisowo je zbija. Wyraźnie częściej jednak swoimi słowami lewacy po prostu się ośmieszają i to tak samo zostało ukazane (prawidłowo).
Najpierw byłem trochę rozczarowany okładką książki kiedy już ją poznałem, bo spodziewałem się jakiejś grafiki bądź rysunku nienarodzonego dziecka w łonie matki, a dostałem prosty napis z cytatem z tego, co w środku i tyle. Po pewnym czasie jednak przyzwyczaiłem się do tego, szczególnie, iż to nie ona jest tu mimo wszystko najważniejsza. To tylko ozdoba, a to co istotne znajduje się gdzie indziej.
Reasumując, trzeba powiedzieć, że ta pozycja jest praktycznie bez wad. Poprzednie lektury Razprozaka to młoty na współczesnych marksistów i lemingów, a teraz doszedł kolejny: na aborcjonistów. Niech podsumowaniem będą jego słowa z końcówki książki: „to nie człowiek decyduje o tym czym jest prawda, to prawda decyduje o tym kim jest człowiek”.
