Nawiasem Pisząc
Dwie twarze marszałka Sejmu
Ja się spodziewałam, że będziemy mieli ciąg dalszy, jeśli chodzi o ostatnią aferę z Grzegorzem Braunem. Przede wszystkim konsekwencje mogą dotknąć Krzysztofa Bosaka, który prawdopodobnie straci funkcję wicemarszałka, co z kolei będzie skutkowało tym, że Konfederacja nie będzie miała swojego reprezentanta w Prezydium Sejmu. Dosyć to gorzka pigułka, zwłaszcza że to nie Bosak postanowił zabawiać się gaśnicą, a sam Braun został ukarany. Sęk w tym, że pozostali wielce oburzeni chcieliby, żeby został ukarany bardziej. Ja w dalszym ciągu nie widzę tu żadnej konsekwencji, bo naprawdę wychodzi na to, że posłom wolno wszystko (jeździć pod wpływem na rowerze, nawoływać do wandalizmu, uczestniczyć w rozróbach czy zakłócać msze święte – to tylko pierwsze z brzegu przewinienia, które mi się przypomniały), ale zakłócać chanukowego święta w świeckiej – podobno – instytucji, to już nie. Nie jest to jednak zaskoczenie – wiadomo od dawna, że jeśli chodzi o wyznawców jednej, konkretnej religii to NIE WOLNO choćby pisnąć. Darcie ryja o antysemityzm jest już od dawna bardziej słyszalne, niż zdrowy rozsądek. Inna sprawa, że Braun po pierwsze nie potrzebował aż gaśnicy, żeby zgasić te świece, a poza tym mógł sobie darować okrzyki o satanistycznym obrządku, bo to chyba tylko dolało goryczy do ognia. Może wtedy kara nie byłaby aż tak dotkliwa, bo Konfederacja prawdopodobnie będzie musiała poświęcić Bosaka – jeśli wyrzucą Grzegorza Brauna jest więcej, niż prawdopodobne, że pójdą za nim pozostali posłowie z Korony, a to skutkowałoby tym, że partia utraci koło poselskie. A mogliby też zgotować sobie politycznego konkurenta w przyszłości, jeśli plotki o sojuszu Brauna z JKM by się potwierdziły. Na pewno jednak sam Braun uniknąłby w takiej sytuacji kłamstw rozhisteryzowanej kobiety (która wcześniej wsławiła się w tym, że kategorycznie nakazywała się szczepić). Pani, która starła się z członkiem Konfederacji, utrzymywała, że ten uderzył ja ręką w klatkę piersiową, krzyczał, że nie jest kobietą (hej, ale może to zgodnie z ideologią gender-fluid czy jakąś tam inną?) i złośliwie skierował strumień z gaśnicy prosto w twarz, w wyniku czego miała stracić przytomność i trafić do szpitala. Cóż, po samym zachowaniu tej kobiety, kiedy udzielała wywiadów, widać chyba, że to drugie to ściema (chyba że o utracie przytomności przypomniała sobie dopiero, kiedy zainteresowanie mediów przeszło z powrotem na obrady Sejmu). A gdyby tak przeanalizować nagranie z całego zdarzenia (nie wiem, czy szlachetna obrończyni Chanuki nie zdawała sobie sprawy, że wszystko jest nagrywane, miała nadzieję, że większość zajścia przysłoni biała mgła, czy było jej wszystko jedno, bo odpowiednio zaprogramowani ludzie uwierzą w to, co mówi, a nie w to, co widzą), to było dokładnie na odwrót. To ona rzuciła się na Brauna i, co więcej, usiłowała go kopać. Konfederata ani jej nie uderzył, ani nie popchnął, a wręcz mam wrażenie, że odwrócił gaśnicę, kiedy zorientował się, że go jakaś wściekła baba atakuje. Ale przekaz już poszedł taki, jaki poszedł i ani się waż z tym dyskutować, prawda? W każdym razie do procesu szantażowania Krzysztofa Bosaka i całej Konfederacji aktywnie włączył się właśnie Szymon Hołownia, o którym chciałam tutaj trochę napisać. Bo to taki dobry wujek miał być. Uśmiechnięty, błyskotliwy i z poczuciem humoru!
Dobry glina
Hołownia z miejsca zdobył sobie uwielbienie mediów, co nie jest niczym dziwnym. Po iluś tam latach pajacowania w telewizji, nauczył się jednak skutecznie i w miarę błyskotliwie gasić oponentów; a że w dodatku gasi głównie polityków PiS-u, to tym bardziej media go pokochały, bo pasuje to im do linii narracyjnej. Mówiąc w skrócie, Szymek ośmiogwiazdkuje na potęgę, a durny tłum to kupuje. Poza tym widać, że świeżo upieczony marszałek nie wyzbył się jeszcze parcia na szkło. Przeciwnie, teraz kiedy dochrapał się wysokiej funkcji w państwie (zbyt wysokiej, jeśli wolno mi się wtrącić), a lewicowe media upupiają go przy każdej okazji (słyszeliście może monolog zachwytu Doroty Gardias, która się niemal rozpuściła na wspomnienie o super-fajnym Szymusiu?) chyba ma ochotę na więcej i więcej. Ot, choćby jego expose. Nikt nie wiedział, po co on to robi, nikomu to do szczęścia nie było potrzebne, każdy miał wrażenie, że on marnuje tylko czas, ale nie… Szymek chciał zareklamować swój podcast. I faktycznie, to mu się udaje, bo rzeczywiście dużo więcej ludzi ogląda obrady Sejmu, ale mam wrażenie, że nie jest to spowodowane „wyższą świadomością” (bo, że jest ona mizerna, może świadczyć fakt, że ludzie zachwycają się telewizyjnym śmieszkiem w roli marszałka), ale przeciwnie – mają tam tanią rozrywkę. Pyskówki, awantury czy nawet szarpaninę między posłami Ozdobą i Rutnickim (w której Hołownia nie widział absolutnie nic złego; prawdopodobnie dlatego, że to poseł Platformy był stroną atakującą), a ostatnio w ten cały klimat wpisał się też Grzegorz Braun. Te podcasty to też – w opinii Szymona – prawdopodobnie takie fajne oczko puszczone w stronę wyborców, tyle że wychodzi średnio, kiedy nowy marszałek zastanawia się, do czego służy szuflada w marszałkowskiej ławie. Podobno wszystkich pytał, ale nikt nie potrafił mu udzielić jasnej odpowiedzi. W sumie to się nie dziwię – gdyby mnie ktoś zapytał, co to jest stolik, też by mnie w pierwszej chwili zatkało. Prawdopodobnie samodzielnie doszedł do wniosku, że do tej szuflady można coś schować. Ja wiem, że się wyzłośliwiam, ale sami przyznacie, że to infantylne – zwłaszcza że tłumaczył tam również, do czego służy toaleta. Opowiadanie, jak w środku wygląda Sejm, i w której sali obradują, które komisje i jakie decyzje w niej zapadają, istotnie byłoby fajnym i świeżym pomysłem, gdyby nie to, że marszałek sprawiał wrażenie, jakby bardziej był zachwycony sobą, niż swoim miejscem pracy. Któregokolwiek z pomieszczeń by nie pokazywał – on zawsze musi być na pierwszym planie. Dlatego ani kabinki telefonicznej, ani „ciemnego saloniku”, które Szymek chciał pokazać w swoim ostatnim filmiku, za bardzo widać nie było. Zawsze jednak było widać Szymona. Nie jest chyba dla nikogo tajemnicą, że nowy marszałek, poza oczywistą chęcią sławy i pochwał ze strony lewicowych mediów, chciał zbudować sobie wizerunek takiego fajnego, sympatycznego gościa, któremu – mimo że został marszałkiem – wcale palma nie odbiła.
Zły glina
Jak nieprawdziwy to jest wizerunek, mogliśmy się chyba przekonać, obserwując obrady Sejmu z jego udziałem, gdzie – tak jak wspominałam – wchodzi w pyskówki z nielubianymi przez siebie politykami, a często nawet, zupełnie niesprowokowany, dopuszcza się jakichś złośliwości w ich stronę. To jest naprawdę dziecinada. Ale prawdziwą twarz Hołownia dopiero pokazuje po całej awanturze z Grzegorzem Braunem. Polityczny szantaż to przecież nic złego, dobrotliwy wujcio – dzięki medialnemu milczeniu – się z tego wybroni, więc co mu szkodzi poparcie wniosku lewicy o usunięcie Krzysztofa Bosaka z Prezydium Sejmu, bo jego kolega z partii zgasił chanukowe świece. Nie bardzo rozumiem, jaka jest w tym wina samego Bosaka? Miał go za nogi złapać? Ale już się prawie cały Sejm rzucił do palenia czarownic, stos został przygotowany, więc wygląda na to, że kariera Bosaka jako marszałka Sejmu długo nie potrwała. Oficjalny powód jest taki, że pan Krzysztof rzekomo nie radził sobie z Grzegorzem Braunem, ale w takim razie nie wiem, jak radził sobie Hołownia, kiedy nie mógł uspokoić swojego rozsierdzonego koalicjanta, który rzucał się na posła PiS? A wręcz udawał, że w sumie to nic się nie dzieje. Rozumiem, że to było w porządku i „nie naruszało powagi Sejmu”. Ale potem już sprawa została postawiona jasno. Kara dla Brauna jest zbyt niska, więc jeśli nie wyciągnięcie poważniejszych konsekwencji – łącznie z wydaleniem z partii – to my Wam zabierzemy wicemarszałka. Wydaje mi się, że wiem, o co toczy się gra. Nowy rząd albo chce, żeby całe Prezydium należało tylko do jednej koalicji, albo ma nadzieję, że Konfederacja się ugnie i jeszcze bardziej osłabi swoją siłę w Sejmie. Jeszcze na wszelki wypadek Hołownia postanowił dokręcić śrubę i zaprosił Krzysztofa Bosaka, żeby ten wziął udział w ponownym, uroczystym odpalaniu tych świec. Tylko ja się pytam: dlaczego? Z tego co wiem, lider Konfederacji jest katolikiem. Wierzącym i praktykującym. Ja rozumiem, że być może wiara, którą do niedawna głośno celebrował Hołownia, była tylko dodatkiem na pokaz, żeby pokazać jaki z niego fajny katolik, ale inni mogą traktować ją poważnie. I nie chcieć być zmuszanym do brania udziału w obrządkach innej religii. A gdyby tak zmusić żyda do udziału w Bożym Narodzeniu, bo na przykład któryś z jego kolegów dopuścił się krytyki chrześcijaństwa (oczywiście, wszyscy dobrze wiemy, że w tę stronę to nie działa, ale podaję przykład), to byłoby w porządku? Można wyznawcę judaizmu szantażować, że jeśli nie weźmie udziału w Pasterce i nie podzieli się opłatkiem, to straci jakąś ważną funkcję? Byłoby to w porządku? Wydaje mi się, że powinno, skoro wolno w drugą stronę. Tyle tylko, że wszyscy wiemy, że wtedy znowu mielibyśmy do czynienia z galopującym antysemityzmem i brunatnym faszyzmem. To byłoby niedopuszczalne, haniebne i kompromitujące. Ale Bosaka można. Nie wiem, czy poseł Konfederacji ostatecznie przystał na tę propozycję i wziął udział w uroczystym odpalaniu świec Chanukowych (miało to miejsce w czasie, kiedy pisałam ten komentarz), ale po takich szantażach i wymuszeniach można poznać prawdziwą twarz Szymona Hołowni. Nie wiem, czy sam na to wpadł, czy jest umiejętnie sterowany z góry przez króla politycznych cyników, czyli Donalda Tuska, ale jestem pewna, że kiedy emocje i mgła już opadnie, marszałek dalej będzie bawił się w otwartego i dowcipnego wujka, który zapomniał, co prawda, na czym polega jego zadanie w Sejmie, ale wszyscy mu to wybaczą, bo „osiem gwiazdek”. Można powiedzieć, że maski opadły, ale wątpię, żeby wielu ludzi to zauważyło.
W każdym razie, można jednak śmiało zauważyć, że akcja Brauna przyniosła raczej negatywne skutki – głównie dla jego własnej partii, ale celebrowanie Chanuki w Sejmie będzie jeszcze trwało przez długie lata. I tu chyba można postawić mu ten sam zarzut, co Januszowi Korwin-Mikkemu – po tylu latach w polityce powinien chyba się spodziewać, jaka będzie reakcja?
M.
https://www.facebook.com/nawiasempiszacoswiecie
Wesprzeć nas można poprzez Patronite
Chciałabym napisać, że mamy kolejnego Emila Czeczkę. Że znowu jakiś odklejeniec zwiał na Białoruś, że pewnie Białorusini zrobią z nim porządek, ale w sumie żadnych większych konsekwencji jako państwo nie będziemy mieli. Że w sumie nic wielkiego się nie stało, bo co może się wydarzyć, jeśli komuś się wydaje, że w Polsce reżim jest gorszy, niż na Białorusi, więc pojechał się przekonać. Ale nie mogę. Bo Tomasz Szmydt nie jest Emilem Czeczką. Czeczko był zwykłym żołnierzem, który mało o czym wiedział, mało o czym słyszał i mało o czym miał pojęcie – i nie mówię tu o jego wiedzy jako takiej, ale tej, która w niepowołanych rękach mogłaby mieć dla nas fatalny skutek. Chcę też napisać, że szanuję polskich żołnierzy, obojętnie w jakim stopniu sprawują swoją funkcję – ale akurat nie tych, którym się wydaje, że w Polsce jest dramat, zamordyzm i mordowanie obywateli, a u Łupaszenki to kraj mlekiem i miodem płynący. No, ale panu Emilowi Białorusini bardzo szybko podziękowali.
Sędzia sprawiedliwy i nieustępliwy
Ze Szmydtem sprawa jest już jednak dużo poważniejsza. Bo facet był sędzią. I to nie takim, który rozstrzyga, który sąsiad podszedł do płotu – jako że i tamten podszedł – i drugiemu szybę wybił (znowu – z całym szacunkiem, ale to też po prostu nie są informacje, które mogłyby wyrządzić nam jakąś większą szkodę), ale takim, który miał dostęp do wiadomości najbardziej tajnych i najbardziej wrażliwych. Podobno „ściśle tajnych”. I sobie wziął te wszystkie informacje i zwiał na Białoruś. I tymi danymi zapewne hojnie obdaruje Łupaszenkę (za gościnne przyjęcie, wszak wódkę ponoć nawet dostał), a tym samym i Putina. A co oni raczą z tym zrobić? Bóg jeden wie, ale chyba raczej nic takiego z czego my, jako państwo, moglibyśmy być zadowoleni. Obawiam się, że wręcz przeciwnie. Nikt nie wie, do jakich informacji Szmydt uzyskał dostęp. Nikt nie wie, ile z nich już sprzedał, nikt nie wie, ile ma jeszcze w zanadrzu i nikt nie wie, od kiedy zaczął kapować. Tak naprawdę nikt nie wie nic. Co najgorsze – nikt nie ma bladego pojęcia, jak go ściągnąć z powrotem. Facet zwiał nam sprzed nosa – podobnie jak Roman do Włoch, Gaweł do Norwegii czy Sebastian M. do Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W żadnym z tych przypadków polskie służby nie są w stanie zrobić dosłownie nic, ci ludzie uniknęli odpowiedzialności. Jeden z nich zdążył już wrócić w pełni chwały i zaczął zaprowadzać sprawiedliwość nad złymi ludźmi, którzy chcieli go skazać (i nad paroma innymi przy okazji też), a co my robimy? Dywagujemy nad tym, czy pan Tomasz był bardziej propisowski czy prokoalicyjny. Bo to jest rzeczywiście najważniejsze w tym momencie. Wiszą nad nami Bóg wie, jakie konsekwencje z tego tytułu, ale nasi politycy muszą to wykorzystać, żeby udowodnić, że ta druga strona jest gorsza.
Wypominanie prorosyjskości
Nie jest wiedzą chyba tajemną, że PiS jest antyrosyjski do granic możliwości. Do przesady wręcz. Po katastrofie smoleńskiej od razu wiedzieli, kto za nią stoi i nie omieszkali poinformować o tym wszystkich. I przypominać na każdym kroku. Niestety, kiedy przyszło do okazywania dowodów, to niewiele z tego wyniknęło, ot po prostu słali jakieś „druzgocące” raporty na podstawie zabaw z parówkami i helem. I nie chcę tutaj mówić, że wiem od początku do końca, co się wydarzyło nad Smoleńskiem – po prostu uważam, że ani jedna, ani druga strona nie stanęła na wysokości zadania, żeby tę tragedię wyjaśnić i że obie – tak, jak w tym przypadku – wykorzystały ją, żeby obrzucić się wzajemnie gównem. Bo trzeba znać priorytety. Z kolei Platformę pamiętamy z tzw. „resetu” i znamiennych słów dwóch jej czołowych polityków o Putinie. Tusk, na wieść o tym, że któreś z rosyjskich, proputinowskich mediów nazwało go „naszym człowiekiem w Warszawie”, odparł, że Putina spokojnie można określić jako „naszego człowieka w Moskwie”, a pan Radosław Sikorski stwierdził, że „Rosja nie jest naszym wrogiem, a Putin to nie Stalin – jeśli morduje to detalicznie, a nie hurtowo” – więc jak rozumiem, wszystko spoko. Bo detalicznie można, ale hurtowo już nie. Ale naprawdę w tej konkretnej sytuacji nie jest ważne, która partia była bliżej ze Szmydtem, a która dalej. I na pewno nie to, która lepiej na tym całym incydencie politycznie najlepiej wyjdzie. Chociaż – wielu ludzi to podłapało i radośnie głosi w Internecie, że Szmydt to był bliżej do tamtych, niż do naszych.
Konsekwencje – nie dla wszystkich
Najważniejsze jest dobro państwa i to, czy i w jaki sposób wiedza, którą teraz pan sędzia dzieli się z Łupaszką (a pewnie dzielił od dawna) jest dla nas zagrożeniem. Bo cholera wie, kogo znał ten facet. Cholera wie, z kim rozmawiał i o czyich słabościach wiedział. Przecież sąd stoi praktycznie ponad prawem – co pokazuje sprawa małego Kamila z Częstochowy, gdzie wszystkie osoby dalej spokojnie sprawują swój urząd, mimo że nie zrobiły nic, by ratować tego chłopca. Nie chciało im się nawet porządnie wykonywać swoich obowiązków. Było dziecko, nie ma dziecka, a kto jest winny? Tylko bezpośredni zabójca, ewentualnie jego matka, ale już nie ci, którzy tego biednego chłopca wrzucili dosłownie w paszczę lwa. Poprawność polityczna? Solidarność jajników? Zostawmy już to, i tak prawdy nie dojdziemy. Niby toczy się w tej sprawie jakieś śledztwo, niby zbierają dowody, ale dobrze wiemy, jak będzie. Wracając do głównego wątku – obawiam się, że pan Szmydt może mieć haki na niektóre wysoko postawione osoby w państwie, które potem Rosja z Białorusią radośnie wykorzystają. Nie mam pojęcia na kogo i na jaką skalę, bo to wiedza ściśle tajna, przynajmniej dla nas. Martwię się, że dla Putina i Łukaszenki już nie za bardzo. I teraz wyobraźmy sobie, że tych dwóch dżentelmenów posiadło wiedzę, że któraś z wysoko postawionych osób w Polsce ma tam coś za uszami (w sumie – kto nie ma?) i zacznie taką osobę szantażować, że powiedzą to i to, jeśli ta nie zrobi tego i tego. Nie wierzę, że wśród tych ludzi wielu będzie takich, którzy twardo powiedzą, że „trudno, róbcie, co chcecie, ja polskiej racji stanu zdradzał nie będę”.
Szwajcarski ser
Im na wyższego konia wskoczysz, tym boleśniej zderzysz się z ziemią. I ci ludzie doskonale o tym wiedzą, ale w tym momencie wolą wrzucać gówno do wentylatora i nadstawiać go w stronę przeciwników. A jak dalekie ci ludzie mają kompetencje i co są w stanie zrobić, żeby ich własne szambo nie wybiło – wolę sobie nie wyobrażać. Polskie służby są jak szwajcarski ser – tą dziurą im jeden czmychnie, tamtą drugi, a potem można tylko rozłożyć ręce i powiedzieć, że kurde, w sumie to szkoda. I że do kolejnych takich sytuacji na pewno dochodzić nie będzie. Na mur beton. A nam pozostaje wzruszyć ramionami i uwierzyć, że jak mówią, że nie będzie to nie będzie. Bo co nas złego może spotkać, jesteśmy w NATO, więc jesteśmy mocarni. A to, że jakieś super tajne sprawy państwowe prawdopodobnie są teraz omawiane przy wódce z Łukaszenką, to już pal sześć. To oni są winni, a nie my, a jeśli będzie groźba, że to nam może coś zaszkodzić, to się będziemy martwić. Najwyżej zrobi się drugi reset. A interesy państwa czy dobro naszych obywateli są nieważne. Umówmy się, większość tych wysoko postawionych ludzi ma je w głębokim poważaniu. Jeżeli będzie ryzyko, że spadną z konika – bez skrupułów zrzucą kogoś innego, ale na razie jest najlepszy czas na to, żeby nawalać w przeciwnika politycznego. Bo jakoś to będzie. Dla nich, być może dla nas nie?
Ogłupiony polski naród
A my radośnie tańczymy, jak oni nam grają. Bo to PiS, a nie PO (albo na odwrót). I z miłą chęcią przystępujemy do tej politycznej wojenki, bo tak się już daliśmy spolaryzować przez te dwie partie, że wszystko inne mamy w pompie. Przyznaję, nie jestem bez winy, tez się w to dałam wciągnąć (chociaż bardziej pod względem postępowości vs konserwatywności, niż w tę wojenkę polityczną). Pan Szmydt zrobił sobie zdjęcie z człowiekiem z PiS-u – oho, mamy powiązanie! Podał rękę człowiekowi z PO – no to ich ugotujemy. A jakie poniesiemy konsekwencje – jako państwo – tego, że zdrajca i szpieg pije sobie teraz gdzieś na Białorusi wódeczkę z ludźmi, którzy mają możliwości nam też nasz spolaryzowany grajdołek zburzyć? Oj tam, oj tam. I najgorsze jest to, że to jest racja. Jesteśmy w tym momencie kompletnie bezradni. Bo jak my mamy tego człowieka odbić?! Chyba tylko najeżdżając na Białoruś, ale wszyscy wiemy, jakie byłyby tego konsekwencje. Możemy więc tylko siedzieć z założonymi rękami i czekać, co wyskoczy. Ale do tej pory jakoś to było. Zwiał Roman Giertych – ale w sumie nic mu nie udowodniono, więc luz. Pani Magdalena Adamowicz nie stawia się na kolejne wezwania prokuratury – no przecież jest chora! Rafał Gaweł robi w Norwegii za wielce rodzinnego geja, który uciekł przed polskim reżimem – trudno, może tylko pluć na Polskę, ale do tej pory nam to nie przeszkadzało, prawda? Sebastian M. spalił całą rodzinę żywcem – szkoda, że nic mu już nie zrobimy, ale prawo to prawo. Co prawda, Romek wrócił i może robić, co mu się żywnie podoba (bo ma immunitet), a pan Szmydt pije sobie wódeczkę z prezydentem Białorusi (pewnie po to, żeby się zrobił bardziej wylewny), ale… jakoś to będzie, prawda?
Zawsze jakoś było.
M.
Ja naprawdę wiele jestem w stanie zrozumieć. Naprawdę – wiele. Że majówka, że dożynki, że imieniny i Bóg jeden wie, co jeszcze. Czasem się człowiek przecież zabawić musi. Józefa było. Albo Stefana. Grzegorza, Moniki czy innej Krystyny. Może nawet Marcina – chociaż to akurat w listopadzie chyba. W każdym razie człowiek ma naprawdę dużo okazji, żeby się towarzysko poudzielać. Może nawet codziennie – ale czy wypada, jeśli wraz z zabawą idą napoje wysokoprocentowe? I nie chodzi mi tu akurat o mleko.
Słaba głowa, słaby sprzęt…?
Pan Kierwiński postanowił świętować Dzień Strażaka wyjątkowo hucznie. Do tego stopnia, że przyszedł wygłosić oświadczenie z tej okazji w stanie nie do końca trzeźwym, co nie umknęło uwadze innych ludzi. Ale stanowisko jest jasne – to wcale, pod żadnym względem i absolutnie nie było tak, że on tam wszedł na scenę na****ny jak meserszmit, nigdy w życiu. No fucking way! To w ogóle są niedorzeczne podejrzenia, po prostu mieliśmy awarię sprzętu nagłaśniającego. I tylko przez to facet nie potrafił się wysłowić. Nic to, że słychać było wyraźnie, że pan Marcin zwyczajnie bełkocze. Że niektóre słowa przeciąga nie wiadomo jak długo, a innych nie jest w stanie skończyć. To była tylko i wyłącznie awaria, a nie, że szefowi MSWiA się za bardzo chlupnęło poprzedniego dnia – albo nawet tego samego. Nam pozostaje w to tylko uwierzyć. Nieszczęścia chodzą po ludziach. Już kiedyś Aleksandra Kwaśniewskiego dotknęła choroba filipińska. I kim my jesteśmy, żeby wątpić w jego słowa? Jak powiedział, tak było. Wtedy była choroba filipińska, a nie alkohol, a teraz jest awaria sprzętu nagłaśniającego. I nawet z tym, szary człowieczku, nie dyskutuj, bo pozwy pójdą. Awaria to awaria, a jeśli Ci po głowie chodzą inne myśli, to my to spokojnie, pokojowo i sądownie załatwimy – tak, żebyś myślał prawidłowo.
Niegodne działania pisowskiej Targowicy
Pan Marcin wspomniał również, że nie będzie się poddawać badaniom pod kątem stanu przeduradarowego, ponieważ część jego wyborców – nie mogąc uwierzyć, w to co słyszą – martwiło się, że może to kwestie zdrowotne, bo wiadomo przecież, że tak światły człowiek jak pan Kierwiński do kieliszka nie zagląda, a już na pewno nie wtedy, kiedy następnego dnia ma wygłosić przemówienie. Nie, nie zamierzam, bo wszystko jest w jak najlepszym porządku. Proszę mi wierzyć. Tak jak powiedziałem, był straszny pogłos z głośnika, który był niedaleko. Więc bardzo słabo słyszałem, nie wiem, czy to była też kwestia jakiegoś sprzęgnięcia mikrofonów. Zdarza się. Nie ma to nic wspólnego ze stanem zdrowia, aczkolwiek dziękuję za troskę, wszystko jest w porządku – tłumaczył – Różne komentarze były, także polityków z polskiego życia publicznego, którzy chluby mu raczej nie przynoszą. Raczej nadinterpretują tutaj fakty lub starają się uprawiać taką brudną walkę polityczną. Jak rozumiem mają coś, do czego mogą się przyczepić, ale te insynuacje są naprawdę niegodne. Jeżeli ktoś chce wykorzystywać to święto do swojej brudnej polityki, to sam sobie wystawia świadectwo. No i spoko, jasna sprawa. Tylko czy takie samo świadectwo wystawił sobie Roman Giertych, który od razu znalazł winnego całego zajścia?
To nie my, to PiS!
Tak tylko pytam, bo Romek pisał coś o pisowskiej targowicy i chciałabym wiedzieć czy tekst: Nazwisko dźwiękowca, który obsługiwał dzisiaj najbardziej chciałbym poznać. #PiStoTargowica nie jest przykładem wykorzystywania tego smutnego incydentu do uprawiania brudnej polityki? Mam wątpliwości, bo skoro pytania zwykłych ludzi, czy poseł Kierwiński na pewno był w pełni sił podczas swojego przemówienia, są przejawem brudnej polityki, to czym innym jest sugestia, że ktoś z PiS-u (a być może sam Kaczyński!) przełączał po kryjomu różne kabelki, żeby pan Marcin brzmiał tak jak brzmiał? W każdym razie, pan Giertych otrzymał odpowiedzi, że odpowiedzialnymi za całą tą sytuację mogą być Jack Daniels albo Johnny Walker. Śledztwo trwa! Poszukiwani się nie wywiną, nie ma bata. Niech no tylko pan Roman pozna miejsce przebywania obu żartownisiów, to im da do wiwatu. Podpowiadam, że poszukiwania można by było zacząć od jakichś sklepów monopolowych.
Choroba przenoszona drogą kropelkową
Pan Kierwiński postanowił jednak opublikować na swoim Twitterze dowody na to, że podczas swojego przemówienia był trzeźwy jak świnia i przedstawił wyniki badania alkomatem. Trochę wyglądają, jakby czternastolatek usiłował na szybko przepisać pracę domową, bo mogliśmy w nich przeczytać:
Policja: Kierwiński
Nazwisko badanego: Marcin
Imię badanego: 22.08.1976 r.
No, spoko, bardzo wiarygodne. Nie pozostawia już żadnych wątpliwości. Ja podejrzewam, że jak pan Kierwiński chuchnął, to od razu wzięło też policjanta, który miał wykonywać te badania i stąd te nieprawidłowości, ale na 100% jest tak, że pod hasłem „Policja” należy wpisać nazwisko, pod hasłem „Nazwisko” swoje imię, a pod imieniem datę urodzenia.
Albo to, albo poseł Kierwiński faktycznie przez kilka godzin przed wystąpieniem nie wylewał za kołnierz. I przypadkowo policjant, który wykonywał badania również. Ale w to żaden z nas nigdy nie uwierzy, prawda?
M.
Pewnie słyszeliście, że 39-latek polskiego pochodzenia zginął tragicznie w Szwecji. Mikael Janicki został zastrzelony przez młodociany gang, prawdopodobnie narkotykowy. Tej informacji w polskich mediach się nie unika. Przypadkowo jednak pomija się kwestię, kim są w zdecydowanej większości są członkowie tego gangu. Pewnie Szwedzi, bo gang ze Szwecji, prawda? Otóż właśnie nieprawda.
Europejczycy z Bliskiego Wschodu
Szwedzka policja aresztowała dwie osoby zamieszane w tę sprawę. To byli nastolatkowie – Yassim Z. i Nassim B. Imiona mało szwedzkie, prawda? Wygląd też raczej nie wskazuje na rdzennych Europejczyków. Obaj odmawiają jakichkolwiek zeznań. Nie wiemy więc, kto nacisnął za spust – być może jeden z nich, ale prawdopodobnie była to grupa trzech-czterech mężczyzn i bezpośredni sprawca zdążył uciec. Jeżeli ktoś z Was ma jakiekolwiek aktualniejsze wieści, bardzo proszę o komentarz – dołączę ją do tekstu. Wygląda na to, że sporą część gangu, którego członkowie zdecydowali się strzelić Polakowi w głowę, stanowią Libańczycy i Syryjczycy. Mamy kolejną przesłankę ku temu, żeby twierdzić, że to niekontrolowana imigracja stanowi główną przyczynę wzrostu przestępczości w Szwecji. Ciężko mi zrozumieć, dlaczego niektórzy są tak zamknięci na prawdę. Janicki zginął w dzielnicy o nazwie Skorholmen, która – delikatnie pisząc – nie należy do najbezpieczniejszych. Piotr Zychowicz wspominał wypowiedź mieszkanki tego osiedla (też o polskich korzeniach), która potwierdziła, że dzieje się tam źle. I że ma takie myśli, że równie dobrze, to ona mogła stracić życie z rąk młodocianych gangsterów.
Ofiara w imię bezpiecznej Szwecji
Mikael Janicki słynął z bardzo obywatelskiej postawy. Wielokrotnie informował policję o łamaniu prawa przez gangi młodocianych. Tego nieszczęśliwego dnia miał zwrócić uwagę grupce młodych mężczyzn, wywiązała się sprzeczka, po której padł strzał. Nie wiadomo, co było konkretnym powodem, być może Janicki zauważył, że handlują narkotykami. Raczej na pewno nie zaczepiał ich bez powodu. Żona zabitego opowiadała, że mąż wielokrotnie mówił jej, że chciałby, aby ich syn wychowywał się w bezpiecznym miejscu. Syn, z którym szedł wtedy na basen i który był świadkiem zabójstwa własnego ojca. Chłopak ma dwanaście lat. Trauma na całe życie. Ale znowu – nigdzie nie znalazłam info o jego zeznaniach. Bardzo możliwe, że dzieciak zwyczajnie jest w szoku, a może po prostu policja nie udostępnia większości informacji dla dobra śledztwa. Trzeba czekać. Oczywiście, Szwedzi są zszokowani brutalnością i bezsensownością tej zbrodni, ale chyba już powinni się przyzwyczaić do takich i innych przestępstw. Praktycznie co chwilę słyszy się o zbiorowych gwałtach, morderstwach czy pobiciach właśnie w Szwecji. Chociaż oczywiście nie tylko tam – dziwnym trafem z podobnym problemem zmagają się na przykład Niemcy i Francuzi. Widzimy tu pewien wspólny mianownik, ale oczywiście nie jest to wina niekontrolowanej imigracji. Broń Boże. Ot, po prostu, dzieje się i nikt nie wie, dlaczego.
Bezradność rządzących
W Szwecji rządzi Umiarkowana Partia Koalicyjna, która określa się jako liberalno-konserwatywna i jest krytyczna wobec przyjmowania nielegalnych uchodźców. Bardzo utrudnili możliwość uzyskania obywatelstwa i ograniczyła przypływ ludzi, zwłaszcza z Bliskiego Wschodu. Nie bardzo jednak mają pomysł, co zrobić z bezrobotnymi inżynierami i chirurgami, którzy nie mogą znaleźć pracy ze względu na wszechobecny rasizm, więc handlują narkotykami. I to będzie problem na wiele, wiele lat, bo to już jest kolejne pokolenie migrantów. Ze szwedzkimi obywatelstwami. I radź tu sobie, obywatelu, bo Twoje poprzednie rządy chciały być tolerancyjne i mieć dobre serduszka. Donald Tusk na szczęście zapowiedział, że Polska nie zgodzi się na przymusową relokację i nikogo przyjmować (czyli po prostu będziemy płacić, hurra…!), ale ja mam wątpliwości, czy się z tego cieszyć. Patrząc na prawdomówność premiera wolałabym chyba, żeby przekonywał, że ich przyjmiemy.
M.