Inny Wymiar
Kamraci – idioci
Jakiś czas temu wyrosło na tzw. „prawicy” takie środowisko, rzekomo „patriotyczne” i „narodowe”. To „Rodacy Kamraci”. Ale czy jest ono faktycznie takie dobre?
Środowisko to ma 2 liderów. 1, bardziej znany, to Wojciech Olszański chyba lepiej kojarzony przez pseudonim „Aleksander Jabłonowski”. To zawodowy aktor, zagrał m.in w „Quo Vadis”. Żeby groźnie i poważnie wyglądać, przebiera się w wojskowy mundur. Całą, swoją pozorowaną „powagę” i tak jednak bardzo szybko traci, starając się pobić wszelkie rekordy decybeli, co łączy z podobnie wielką liczbą epitetów. Określał się przy tym jako „stalinista”, zwolennik bezwarunkowego dostępu do aborcji czy wróg cywilizacji łacińskiej. Nic dziwnego. To typowy przedstawiciel cywilizacji turańskiej, wyrosłej na stepach, skupionej na atakowaniu i podbijaniu innych i ich terenów i przez to mocno niedorozwiniętej. W skrócie: pełnia agresji. Te wymienione przeze mnie jego poglądy jakoś dziwnie łączą mi się z jednym krajem…
2 „frontman” to Marcin Osadowski. Niektórzy zwią go „Osa”, choć jak dla mnie powinni raczej mówić „Mosad”, gdyż to kolejny pożyteczny idiota, który pomaga w oczernianiu wizerunku Polski zagranicą. Jest byłym działaczem Kongresu Nowej Prawicy i współpracownikiem Janusza Korwin-Mikkego, a z zawodu ponoć niezwykle utalentowanym informatykiem.
Razem tworzą swoje internetowe patostreamy. Ich telewizja nosi nazwę „Niezależna Polska TV”. Pełno w nich wrzasków, bluźnierstw, nienawiści czy antysemityzmu (dla odmiany takich prawdziwych, a nie stworzonych sztucznie przez persony związane z GW). W chyba najstarszym polskim mieście, czyli Kaliszu, w zeszłym roku zorganizowali marsz w rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości. Spalili na nim statut kaliski, dający prawa Żydom, a według nich „odbierający suwerenność Polakom”. Na statutowych szczegółach się nie znam, więc się nie wypowiem, ale ewidentnie nie miało to charakteru zwykłego, kulturalnego sprzeciwu wobec ww. dokumentu, ale bezmyślnego happeningu, który miał pokazać ich nienawiść do ludzi, tzw. „słusznego pochodzenia”.
W jak najbardziej oczywisty sposób służy to główno-ściekowym przeciwnikom nacjonalizmu, konserwatyzmu, tradycji czy po prostu szeroko rozumianej myśli prawicowej. Mówię tu, rzecz jasna o takich mediach jak: TVN, GW, Newsweek, Polityka, krytyka psychiczna, naTemat, itd. Biorą oni na warsztat różnego rodzaju debilizmy powyższych Panów i pokazują je swoim odbiorcom – w głównym wydaniu „Faktów” czy w obszernym artykule „Wyborczej”. Twierdzą tam, że to idioci, antysemici, itp. A akurat, jeśli o nich chodzi, to wyjątkowo ciężko nie zgodzić się z mainstreamem.
Co mamy dalej? Myślenie czytelnika: „to narodowcy, prawicowcy, konserwatyści. Skoro się tak zachowują, to znaczy, że każde środowisko o poglądach narodowych zachowuje się w taki sposób. Czyli idea narodu i współdziałania dla niego jest niesamowicie głupia, skoro ma takich „reprezentantów” w przestrzeni publicznej.”
To rozumuje prosty człowiek. Odgradza się od patriotyzmu, choć wcześniej mógł mieć do niego stosunek całkowicie neutralny, a w każdym razie bardziej lub mniej nienegatywny.
Tym więcej przykro, że za takimi osobami ujął się, a ostatnio nawet wychwalał, Pan poseł Grzegorz Braun. Naprawdę go ceniłem i wciąż mam do niego trochę pozytywnych odczuć i szacunku za inne jego działania, ale wydaje mi się, że jakiś czas temu zdecydował się pójść w polityczne celebryctwo, choć to raczej temat na inną okazję.
„Kamratów” krytykuje nie 1 raz, ale do rozprawiania się z nimi pewnie jeszcze wrócę, ponieważ to wyjątkowi szkodnicy, którym z jakichś dziwnych powodów zaufało trochę, wydawałoby się, że rozsądnych ludzi. Świetnie ich kretynizm punktował także Pan Leszek Żebrowski, na swoim kanale, na YT. Polecam każdemu obejrzeć.
Wesprzeć nas można poprzez Patronite
Co książka to lepsza – tak w skrócie można byłoby opisać Razprozaka i jego dzieła. To byłoby jednak zbyt proste i krótkie, tym bardziej, że ostatnie z nich traktuje o sprawie chyba najważniejszej z możliwych – ludzkim życiu.
„Cywilizacja życia” to już trzecia książka napisana przez Łukasza Winiarskiego, po Manifeście… i Tresurze… i znowu trzeba pochwalić za nią autora. Tym razem chwycił się wyjątkowo ciężkiego tematu, który co rusz powraca niczym bumerang do dyskursu publicznego – aborcji.
Jednak jak widać, pływanie i na tych wodach nie sprawia mu większych trudności. Wszystko jest w niej bardzo dobrze ułożone, do czego jestem przyzwyczajony po lekturze jego poprzednich prac. Mam tu na myśli to, że po kolei rozkładane są na łopatki praktycznie wszystkie argumenty, tzw. „strony pro-choice” – od tych, że przeciwnicy aborcji to religijni fanatycy przez te, że mężczyźni nie powinni zabierać głosu w tej sprawie czy też idiotycznych wstawek o „prawie do wyboru”. Mamy głosy lekarzy, naukowców, publicystów, od zawsze wrogów aborcji lub nawróconych proliferów. Dla każdego coś miłego.
Słusznym pomysłem było w mojej ocenie również przedstawienie innego aspektu całości – odczłowieczania ludzi. Może się on, początkowo wydawać komuś niezwiązany z aborcją, ale w gruncie rzeczy wiąże się z nim jak nic innego. Ktoś może pomyśleć: po co tu pisać o systemach totalitarnych, o najgorszych zbrodniarzach w historii tego świata, co to ma wspólnego z aborcją? Ma i to naprawdę wiele, a jeżeli ktoś dalej zastanawia się co to niech spojrzy na pierwsze zdanie tego akapitu albo jeszcze lepiej – po prostu niech przeczyta „Cywilizację życia”. Mnie na przykład bardzo zaciekawił przypadek Chrisa Wattsa i to do tego stopnia, że po przeczytaniu o nim sam zacząłem wyszukiwać informacji na temat jego sprawy, o której dotąd nie słyszałem. Kogoś takie argumenty mogą odstraszać i uważać za wyolbrzymione, ale jeśli ma chociaż trochę dobrej woli to zapozna się z przekonaniami Razprozaka i jestem przekonany, że przynajmniej w części przypadków przyzna mu rację. Cieszę się, że także zostało to zaakcentowane.
Co również charakterystyczne dla autora, w książce widzimy całą masę barwnych porównań i to takich, które trafiają w sedno. Kiedy niektóre argumenty lewaków odnośnie aborcji w pierwszej chwili wydają się faktycznie dość rozsądne i normalne to wtedy wkracza autor i od razu popisowo je zbija. Wyraźnie częściej jednak swoimi słowami lewacy po prostu się ośmieszają i to tak samo zostało ukazane (prawidłowo).
Najpierw byłem trochę rozczarowany okładką książki kiedy już ją poznałem, bo spodziewałem się jakiejś grafiki bądź rysunku nienarodzonego dziecka w łonie matki, a dostałem prosty napis z cytatem z tego, co w środku i tyle. Po pewnym czasie jednak przyzwyczaiłem się do tego, szczególnie, iż to nie ona jest tu mimo wszystko najważniejsza. To tylko ozdoba, a to co istotne znajduje się gdzie indziej.
Reasumując, trzeba powiedzieć, że ta pozycja jest praktycznie bez wad. Poprzednie lektury Razprozaka to młoty na współczesnych marksistów i lemingów, a teraz doszedł kolejny: na aborcjonistów. Niech podsumowaniem będą jego słowa z końcówki książki: „to nie człowiek decyduje o tym czym jest prawda, to prawda decyduje o tym kim jest człowiek”.
Rok 1138 to w historii Polski bardzo ważna data. Wtedy bowiem umiera Bolesław Krzywousty, książę państwowy od roku 1107. Był to początek, tzw. rozbicia dzielnicowego, które trwało w naszym kraju przez prawie 200 lat, o czym postaram się dzisiaj pokrótce opowiedzieć.
Po śmierci Bolesława, zgodnie z zasadą senioratu, która mówiła, że główną władzę ma objąć najstarszy członek danego rodu, niezależnie od jego stopnia pokrewieństwa ze zmarłym, rządy zwierzchnie otrzymał jego najstarszy syn, a więc Władysław. Poza Małopolską dostał też dla siebie Śląsk i ziemię lubuską. Jego młodszemu bratu, Bolesławowi Kędzierzawemu przypadło z kolei w udziale Mazowsze, zaś trzeciemu bratu, czyli Mieszkowi Staremu – Wielkopolska. Ponadto, Henryk otrzymał ziemię sandomierską, od której zaczęto go nazywać Henrykiem Sandomierskim, a najmłodszy syn Krzywoustego, (najprawdopodobniej pogrobowiec), Kazimierz zwany Sprawiedliwym, jako, że był jeszcze za młody na rządzenie to w jego imieniu ziemią łęczycko-sieradzką władała Salomea, jego matka.
Spory o władzę były podszyte po części kwestiami rodzinnymi, gdyż Władysław był synem Krzywoustego z pierwszego małżeństwa księcia ze Zbysławą, natomiast jego młodsi bracia byli dziećmi drugiej żony władcy, Salomei, która oczywiście sprzyjała swoim potomkom.
Najstarszy syn, po początkowych sukcesach, w których to pomogły mu posiłki ruskie, zaczął mieć problemy. W 1144 roku zmarła Salomea, co dla Władysława było dobrą wiadomością, lecz już w kolejnym roku został on pokonany przez braci w starciu nad Pilicą. Również bliska jemu, a wcześniej jego ojcu osoba, czyli palatyn Piotr Włostowic miał się wypowiedzieć w kwestii tych bratnich sporów. Nie chciał on jednoznacznie poprzeć, którejś ze stron, co zirytowało najstarszego z braci na tyle, że nakazał on go schwytać, uwięzić i oślepić. To oburzyło możnych wokół zwierzchnika i zadecydowało o ich opowiedzeniu się po stronie koalicji. Nie był to koniec złych wiadomości dla Władysława, ponieważ Włostowicowi udało się ujść z Pokski i to na Ruś, gdzie przekonał dotychczasów sojuszników władcy zwierzchniego do zaprzestania wspierania go, co kompletnie osłabiło rządzącego Władysława i spowodowało jego ucieczkę do Niemiec, od której zwie się go Wygnańcem.
Dzięki temu, władzę zwierzchnią otrzymał Bolesław IV Kędzierzawy jednak Władysław nie zamierzał tak łatwo rezygnować z rządów w Polsce. Dopominał się o swoje w Niemczech – najpierw u Konrada, a potem u jego następcy, tj. Fryderyka I Rudobrodego (Barbarossy). Przy marszu Wygnańca i tego ostatniego na Polskę doszło wprawdzie do hołdu w Krzyszkowie, w czasie którego Kędzierzawy musiał złożyć rywalowi hołd i zobowiązać się do podróży do Magdeburga, gdzie miały być rozpatrzone racje obu stron, (do czego ostatecznie jednak nie doszło), ale jednak Władysław nie otrzymał tego, czego chciał najbardziej, czyli władzy zwierzchniej z powrotem w swoich rękach.
Tak właśnie rozpoczęły się średniowieczne podziały Polski. Dopiero w XIV wieku zakończył je król Władysław Łokietek.