Nawiasem Pisząc
Kto otrzyma tytuł „Kasztana Roku”
Z okazji jesieni zaprzyjaźniony profil Lemingopedia 3.0 stworzył plebiscyt na tytuł Kasztana Roku i przyznam szczerze, że rywalizacja wygląda tak pasjonująco, że aż postanowiłam dołączyć. Tutaj naprawdę ciężko o ostateczną ocenę, a walka idzie dosłownie na noże, ale nie mogę się powstrzymać, żeby podzielić się z Wami moimi typami. W przypadku niektórych par wybór jest wręcz prawie niemożliwy. Sami spójrzcie, ile tu znakomitości! Ilu inteligentów! Ilu mężów (i żon!) stanu! Ilu prawdziwych przywódców! Ile wzorów uczciwości, praworządności i pracowitości! Nic, tylko łapki zacierać. Dajcie znać, czy zgadzacie się z moimi typami! 
Jestem strasznie ciekawa.
Maja Ostaszewska vs Szymon Hołownia
Tutaj wybór jest akurat prosty. O Mai Ostaszewskiej ostatnio jednak mniej się słyszy (chociaż bardzo się starała, bo przecież przyjęła rolę w „Zielonej Granicy”, co na starcie dało jej sporą ilość punktów), bo nie zajęła stanowiska nawet w sprawie bobrów, a Szymon Hołownia zrobił już z Sejmu taką instytucję, że nie tylko z zewnątrz przypomina ona już cyrk. Oczywiście, nie on jeden do tego doprowadził, bo obrady Sejmu od dawna przypominają raczej wygłupy klaunów niż poważną pracę osób odpowiedzialnych za dobro Polski, ale on wniósł ten efekt na kolejny poziom. Poza tym jednak jest marszałkiem i to on wpadł na pomysł robienia sobie z obrad serialu jakiegoś podcastu, albo – co gorsza – reality show. Szczerze wątpię, żeby komukolwiek udało się go przeskoczyć, ale jeśli chodzi o polską scenę polityczną, to jestem bardzo często zaskoczona. Aha, i z Mają Ostaszewską widziałam przynajmniej jeden dobry film; dobrego programu z udziałem Szymka nie widziałam żadnego. Zresztą on zazwyczaj był postrzegany jako ten mniej zdolny kolega Marcina Prokopa. Dopiero jak został politykiem, przekonał do siebie wielu dziennikarzy i celebrytów, bo im ta pyszałkowatość odpowiadała. Tak więc w moim rankingu bezapelacyjnie wygrywa pan Szymon. Gratuluję!
Agnieszka Holland vs Urszula Zielińska
No i zaczynają się schody. Agnieszka Holland nakręciła wyjątkowo paskudny paszkwil szkalujący straż graniczną, w którym na idiotów wyszło przynajmniej dwóch aktorów. I jestem przekonana, że długo jeszcze nie zobaczymy równie propagandowego filmu. Przynajmniej do czasu, aż reżyser znowu nie zasiądzie na krześle reżyserskim. Poza tym artystka wspomogła jeszcze dwóch innych kandydatów w tym konkursie, więc walczyła jak lwica. Ale jednak stawiam na Urszulę Zielińską. Holland przynajmniej jest konsekwentna w tym, co robi i całkiem niedawno ostro skrytykowała Donalda Tuska za jego nagły zwrot w polityce migracyjnej. Zielińska zaś znana jest z tego, że zazwyczaj nie pamięta, co mówiła wcześniej i zaprzecza sobie na każdym kroku. Poza tym uważam ją za współodpowiedzialną za koszmarne zniszczenia w związku z powodzią, bo dla pani Urszuli klimat okazał się ważniejszy od życia, zdrowia, bezpieczeństwa i dobytku ludzi. Holland długo była na prowadzeniu, ale w mojej opinii na ostatniej prostej wyprzedziła ją Urszula Zielińska.
Jerzy Owsiak vs Anna Maria Żukowska
Cóż, Owsiak nie ma jakiejś zatrważającej liczby wpadek w tym roku na koncie. Poza coroczną orkiestrą, niewiele udzielał się w tym roku. Kiedy Tusk ogłosił, że to Owsiak zajmie się wsparciem dla powodzian, nie wiadomo po co i dlaczego, oczywiście zgodził się i dumnie stanął u jego boku, bo on jest tak dobry, że zawsze pomoże. O tym co prawda nie wolno mówić, ale przewaga Caritasu była tutaj gigantyczna, jeśli chodzi o zebrane środki. Oj, bardzo starają się polskojęzyczne media, żeby przypadkiem o tym nie napomknąć. Widocznie fani jego dobroczynności i bezinteresowności potrafią zmobilizować się raz do roku, dla powodzian czasu nie starczyło. Ale jak mogłabym nie docenić Anny Marii Żukowskiej, która bawi nas od lat? Praktycznie całą kadencję Sejmu pani Anna skupia się na tym, żeby jak najbardziej tę chwiejną koalicję ze sobą skłócić. W wyniku jej starań PSL i Lewica nie mają już żadnego punktu, który by ich łączył. No i ten uroczy twit adresowany do Szymona Hołowni. Polityczny dyskurs na najwyższym poziomie. Żukowska wygrała już kiedyś w plebiscycie na Dzbana Roku, w tej chwili niepowstrzymywana przez nikogo wyciąga rękę po kolejne trofeum.
Marta Lempart vs Klaudia Jachira
Umówmy się, Marcie Lempart nie zostało już nic, oprócz wulgarnych wrzasków. Jej „oddolny i spontaniczny” protest bardzo szybko ucichł i kolejne marsze wściekłych macic miały już coraz niższą frekwencję. Jestem pewna, że jeśli polski Sejm kiedykolwiek przegłosuje ustawę o depenalizacji aborcji (oby nie!), to na pewno nie ze względu na Lempart, która była po prostu narzędziem w rękach ówczesnej opozycji, żeby jeszcze bardziej poośmiogwiazdkować i dokręcić śruby na „wredny, zły PiS”. Kiedy zaś Klaudia Jachira otworzy usta, to wiadomo już, że usłyszymy coś głupiego. Za każdym razem. Niesamowita skuteczność! Jej wielkie oburzenie na mównicy sejmowej, że skoro ksiądz może sobie pracować w niedzielę, to dlaczego sprzedawca nie może, jest koronnym na to dowodem. Zdjęcia z jej smutnym obliczem, które wstawiała na Twixa z powodu śmierci Nawalnego albo powodzi, dobitnie pokazują jak płytką i infantylną jest osobą. „Ciężka” praca w Sejmie nie przeszkadza jej też w nagrywaniu kolejnych, idiotycznych filmików. Na jednym z nich, z sobie tylko znanych powodów, zaczęła udawać zombie z porażeniem mózgowym. I oczywiście taniec w Sejmie, w którym gracją przypominała łosia potrąconego przez samochód z przedśmiertnymi drgawkami. W tej wyrównanej walce to ona wychodzi na prowadzenie.
Donald Tusk vs Maciej Stuhr
Baaaaaardzo trudne. Maciej Stuhr to jeden z tych aktorów, którym udało się skompromitować dzięki twórczości pani Holland (drugą, w mojej opinii, jest nie Ostaszewska, ale Agata Kulesza, która pieprzyła coś o paleniu świeczek pod sądami). To on, zapluty ze złości, krzyczał o polskim nacjonalizmie i faszyzmie, a potem ubolewał nad tym, że mu nie staje. I wprost przyznał, że nie staje mu dlatego, że żółć już go zalała z nienawiści do PiS. Biedny facet. Stuhr jest jednak aktorem, on do kamery może powiedzieć wszystko, a potem upierać się, że odgrywał rolę, mimo że w tym konkretnym przypadku grał po prostu samego siebie. Ale zobaczmy, co wyprawia Tusk, od kiedy wrócił do polskiej polityki. Zaprzecza sam sobie na każdym kroku, w żenujący sposób wykpiwa się z własnych obietnic („paliwo za 5,19 mogłem załatwić tamtego konkretnego dnia, teraz już się nie da”), uprawia tak jawnie proniemiecką politykę, że zastanawiam się, jak ktoś może tego nie dostrzegać. Kiedyś był jednak lepszym kłamcą, bo potrafił tak namieszać, że człowiek za cholerę już nie potrafił dojść, o co chodzi (tak było choćby, kiedy usprawiedliwiał swojego syna zamieszanego w aferę Amber Gold), teraz kłamie, bo może i lubi, ale robi to w tak nieprzemyślany sposób, że na prawie każdy jego występ możemy znaleźć inny, wcześniejszy, w którym opowiada co innego. Mam wrażenie, że to spore poparcie, którym się cieszy, to bardziej zasługa mediów, które mu sprzyjają, niż jego samego. Nie wiem, czy w tym przypadku powinnam wybrać większego błazna czy większego szkodnika, więc postawię na czynnik ludzki. Stuhrowi niedawno zmarł ojciec, więc na pewno przeżywa żałobę i nie ma głowy do żadnych plebiscytów, a zatem w tym wypadku wygrana trafia w ręce Tuska.
Marcin Józefaciuk vs Monika Olejnik
Tutaj znowu było łatwiej. Głównie ze względu na to, że nie oglądam TVN-u, więc nie wszystkie mądrości Olejnik do mnie trafiają. Kojarzę jakąś jej wpadkę, kiedy pomyliła logikę z logistyką, ale to na pewno nie było w tym roku. Wiem też, że różne plotkarskie portale publikują ciągle jej zdjęcia, podpisując je, jaka to jest zjawiskowa kobieta, która wygląda jak milion dolarów i świetnie się ubiera. Naprawdę mam nieodparte wrażenie, że ona sama te portale opłaca, żeby takie bzdury wypisywali. Albo, że autorzy takich tekstów sobie z niej trollują, bo na zdjęciach, które wstawiają zdecydowanie nie wygląda jak milion dolarów. A Józefaciuk? Wygrał wszystko swoim ostatnim zachowaniem i ubiorem podczas orędzia prezydenta, a później swoim bezczelnymi i prostackimi tłumaczeniami. A pamiętajmy również o tym, że facet nie wiedział, kto sprawuje władzę wykonawczą w Polsce oraz, że jako dyrektor szkoły mógł pochwalić się zdawalnością matur poniżej 50%. Zjawiskowo wyglądająca bogini została zdeklasowana przez faceta, który tak rozpaczliwie starał się zwrócić na siebie uwagę, że w końcu mu się udało. Myślę, że ta wygrana mile połechcze ego pana Marcina, a pani Monice zostały plotkarskie portale na pocieszenie.
Michał Szczerba vs Adam Michnik
To też niełatwy wybór. Głównie dlatego, że mam wrażenie, że jeden i drugi usunął się trochę w cień. Szczerze, nie przypominam sobie jakiejś potężnej afery z Adamem Michnikiem w tym roku. Z lat poprzednich jak najbardziej, ale w tym roku gdzieś się schował. Ale ze Szczerbą jest podobnie. Tyle lat podlizywania się Donaldowi Tuskowi nie dało mu nawet ministra, ale za to zarabia sobie teraz solidne pieniążki za nic-nie-robienie w Parlamencie Europejskim. A ogólnie polscy politycy mają to do siebie, że – poza nielicznymi wyjątkami – jak już dorwą się do funkcji europarlamentarzysty, to starają się za bardzo nie wychylać. Gdyby wziąć pod uwagę całą ich działalność, to zdecydowanie bardziej zaszkodził Michnik, który w latach 90-tych przejął praktycznie całe media i sączył latami ludziom do głowy, że komunizm nie był taki najgorszy, a poza tym bycie Polakiem to żaden powód do dumy, a jedynie do wstydu i umartwiania się. Szczerba jest po prostu pajacem. Pajacem, który może głosować i decydować w sprawach ważnych dla Polski, to fakt, ale wciąż pajacem. Mam wrażenie, że Michnik jednak to już melodia przeszłości. Dajmy szansę młodym! Mój głos dostaje poseł Platformy.
Aleksandra Gajewska vs Janina Ochojska
Pani Janina znana jest od dawna ze swoich nieprzemyślanych apeli w sprawie uchodźców. Mam wręcz wrażenie, że ona wyznaje zasadę, że jeśli chodzi o wypowiadanie się w tym temacie, to im głupiej, tym lepiej. Wciąż jednak jest w tej swojej głupocie konsekwentna – ona również, podobnie jak Agnieszka Holland, atakowała premiera za jego nagłą zmianę zdania w sprawie migrantów z granicy polsko-białoruskiej. Ola z kolei, po tym jak dostała się do Sejmu, osiadła na laurach. Bardzo nieładnie, bo w trakcie kampanii wszędzie było jej pełno, a w tym roku nie zdążyła jeszcze odpalić takiej bomby, żeby mi to zapadło w pamięć. Postanowiłam jednak, z braku pomysłu, nagrodzić ją za zeszły rok, bo wtedy chyba nie było żadnego plebiscytu, a dziewczyna bardzo się starała. W ramach rekompensaty oddaję więc jej mój głos za zeszłoroczną debatę w TVN, podczas której cały czas zadawała te same pytania, bo – bidulka – nie rozumiała odpowiedzi. Trzeba też docenić, że w gronie tych wszystkich ministr, ona twardo trzyma się męskiej formy „sekretarz stanu”, bo widocznie tak brzmi jej dumniej niż „sekretarka”. Bo wiadomo, ta druga to po prostu stłamszona przez patriarchat kobieta, która nosi papiery za swoim szefem. Być może Gajewska nie rozumie (debata w TVN pokazała nam, że ona ogólnie mało co rozumie), że obie formy znaczą dokładnie to samo, podobnie jak w przypadku gospodarza i gospodyni. Poza tym konsekwentnie tak jak przy ostatnim wyborze – wspierajmy młodych!
A jakie są Wasze typy? 
M.
https://www.facebook.com/nawiasempiszacoswiecie
Wesprzeć nas można poprzez Patronite
Donald Tusk niedawno ogłosił, że w grudniu oficjalnie już poznamy kandydata na prezydenta z ramienia KO. I że nie będzie to on. Ja bym się do zapewnień premiera, co prawda, nie przywiązywała, bo nie od dziś wiadomo, że lubi on zmieniać zdanie i to tak wyjątkowo często. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby nagle okazało się, że to jednak będzie on, bo coś tam się stało, więc „nie chce, ale musi”. Przyjmijmy jednak, że tym razem szef Platformy mówi prawdę (bo w sumie po co miałby kłamać?). Kto więc ma największe szanse ubiegać się o fotel prezydencki? Wydaje mi się, że jest dwóch oczywistych kandydatów. Pierwszym z nich jest Rafał Trzaskowski i tutaj mocno zastanawiam się, czy Tusk będzie się kierował pragmatyzmem czy własnymi antypatiami? Według sondaży bowiem Czaskoski miałby największe szanse zostać głową państwa, jeżeli w wyborach faktycznie nie wystartuje obecny szef rządu. Z drugiej strony nie jest żadną tajemnicą, że panowie za sobą nie przepadają, a nie wiem czy Tusk zapomniał już, że prezydent stolicy ośmielił się w ogóle myśleć o pierwszoplanowej roli w JEGO partii. Sam Rafał wydaje się być pewny, że to on będzie kandydatem, dlatego już rozpoczął kampanię, która oficjalnie kampanią nie jest i pojechał na spotkanie z mieszkańcami Bielska-Białej.
Niespotykana wyrozumiałość premiera
Drugim kandydatem wydaje się być Radosław Sikorski, którego dla odmiany Tusk wyjątkowo ceni. Poza nim nikt nie utrzymał się zbyt długo na wysokich stanowiskach w Platformie – premier łaskawie czeka, aż taka osoba skompromituje się dostatecznie, a potem bez żalu odsuwa. Minister spraw zagranicznych również kompromitował się już wielokrotnie, a jednak wciąż może liczyć na zaufanie prezesa KO. Zresztą lista jego wpadek wcale nie jest mała. Kiedyś poprosił funkcjonariuszy BOR-u, żeby dowieźli mu pizzę z oddalonej o kilka kilometrów restauracji. Ale wtedy podobno baaaaaardzo ciężko pracował, więc wszystko jest absolutnie zrozumiałe, a czepiać się mogą o to tylko te wstrętne pisiory. Radzio był również bohaterem afery taśmowej, kiedy to został nagrany podczas rozmowy z ówczesnym ministrem finansów Jackiem Rostowskim. Panowie używali wtedy wyjątkowo niewybrednego języka, racząc się winem w cenie 700 złotych za butelkę. I ośmiorniczkami, rzecz jasna. Bullshit, skonfliktujemy się z Niemcami, Francuzami, bo zrobiliśmy laskę Amerykanom. Frajerzy, kompletni frajerzy. Problem w Polsce jest, że mamy płytką dumę i niską ocenę. Taka murzyńskość – miał wówczas powiedzieć. Innym razem opowiadał w wywiadzie, że Putin miał kontaktować się z Tuskiem już bodaj w 2008 roku i proponować mu podział Ukrainy. Następnie zbywał dziennikarzy, żeby nie musieć tłumaczyć się ze swojej skandalicznej wypowiedzi i wyburczał jakieś przeprosiny dopiero po interwencji ówczesnej premier, Ewy Kopacz. Poza tym, nie poniósł za swoją paplaninę żadnych konsekwencji. Jemu wolno więcej. Swoją drogą, warto przypomnieć sobie, jakie teorie spiskowe tworzył Roman Giertych razem z innymi, podobnymi sobie odklejeńcami (takich jak chociażby Tomasz Wiejski). Otóż wojna z naszym wschodnim sąsiadem była wspólnym pomysłem Kaczyńskiego i Putina właśnie, żeby podzielić Ukrainę. Jak rozumiem, rząd PiS tylko dla niepoznaki wysyłał broń na Ukrainę i na pewno, na sto procent, z pełną zgodą prezydenta Rosji. To jest kolejny przykład na to, że w ciągu kilkunastu lat wszystko stanęło na głowie. Innym razem poseł PO miał wziąć 80 tysięcy złotych za przejechanie około 90 tysięcy kilometrów. Szkopuł polegał na tym, że na liczniku miał zaledwie 30 tysięcy. W tym przypadku również nie spotkały go żadne nieprzyjemne reperkusje, a przecież całkiem niedawno za dość podobny wyczyn Tusk bardzo stanowczo zaproponował innemu ministrowi dymisję. Wracając jeszcze do Sikorskiego, to przypomnijmy sobie jeszcze, że całkiem niedawno dziękował Amerykanom za wysadzenie gazociągu Nord Stream. Szczerze wątpię, że Sikorski cieszył się takim zaufaniem USA, że ci wtajemniczyli go w swoje plany, ale nie muszę chyba wspominać, że nawet gdyby tak było, to na pewno nie dostałby pozwolenia na zdradzenie ich przed całym światem?
Mount Everest hipokryzji
A mniej więcej tydzień temu minister udzielił wywiadu, w którym być może nie zdołał się skompromitować, ale za to w swoim zwyczaju wygadywał kompletne bzdury. Dziennikarz zapytał go, dlaczego ci nikczemni politycy poprzedniej władzy jeszcze nie siedzą. Sikorski jednak nie odpowiedział, że po prostu do tej pory nie znaleźli podstawy prawnej i tak za bardzo nie mają za co ich posadzić, ale aresztowali przecież księdza i dwie urzędniczki, więc bardzo się starają. Zamiast tego odparł, że tak pozwolę sobie zacytować: Beczka miodu jest naprawdę pokaźna. Jeszcze demokracja nie zginęła, póki my żyjemy – mógłbym strawestować polski hymn (strawestował go pan bardzo konkretnie, panie ministrze, bo prawdziwy tekst hymnu brzmi: „kiedy my żyjemy”; nie „póki” – „kiedy”! – przyp. M.) – bo my naprawdę jesteśmy natchnieniem. Gdy jeżdzę z polską delegacją po świecie, ludzie nas pytają: jak to zrobiliście, jak udało wam się odwrócić tę falę populizmu. No, tutaj już się panu Sikorskiego trochę hipokryzja uszami ulała. Czyli, jeżeli dobrze rozumiem, kredyt 0% nie był populizmem? Akademiki za złotówkę nie były populizmem? Paliwo za 5,19 nie było populizmem? Tak zwane „babciowe” nie było populizmem. 600 złotych za wynajem mieszkania dla młodych nie było populizmem? Dobrowolny ZUS nie był był populizmem? Wyxchodzi na to, że żaden z tych stu konkretów nie był populizmem, to były tylko i wyłącznie poważne obietnice wyborcze. A nie udało się zrealizować prawie żadnej z nich tylko i wyłącznie przez PiS. Zresztą, to i tak nie szkodzi, teraz wszyscy mamy powody tylko i wyłącznie do uśmiechu. To już nawet Komorowski, bez cienia żenady, przyznał, że w kampanii wyborczej składa się dużo obietnic i nie należy przywiązywać do tego wagi, bo to tylko takie gadanie. Nie wiem, czy człowiek, który wprost mówi swoim wyborcom, że uważa ich za idiotów jest bardziej głupi w swojej bezczelności czy bezczelny w swojej głupocie? W każdym razie wydaje mi się, że po takiej kampanii Sikorski mógłby się trochę wstrzymać z oskarżaniem innych o populizm. Chyba że ja jakoś inaczej rozumiem to słowo niż pan Radosław.
M.
Rafał Trzaskowski początkowo nie zgadzał się na to, żeby Marsz Niepodległości się odbył, ale nawet ten człowiek kiedyś musiał nauczyć się czegoś na własnych błędach. Do tej pory kilkakrotnie próbował i zawsze przegrywał. Teraz widocznie usiadł, chwilę pomyślał, rozbolała go głowa, zrobił sobie przerwę i wrócił do myślenia. No i ostatecznie po wielu godzinach męczarni naszła go myśl, że skoro za każdym razem się kompromitował, a im większe były jego starania, tym później marsz okazywał się liczniejszy, to może po prostu się zgodzi, a niech tam, dzięki czemu nie naje się po raz kolejny wstydu. Przypominam, że jest to facet, który sugerował, że w sumie to by chętnie wziął udział w Marszu Niepodległości, bo liczył na to, że zaskarbi tym sobie poparcie jego uczestników w wyborach prezydenckich. Nie zaskarbił. Polscy patrioci pamiętali jego nieudaną walkę z tym wydarzeniem. Pamiętali też, że kiedyś przerwał Marsz Powstania Warszawskiego, a jako powód podał koszulkę jednego uczestników ze swastyką oraz sierpem i młotem. Szkopuł w tym, że oba te symbole były przekreślone, co chyba jasno mówi o poglądach tego człowieka. I od kiedy to sierp i młot Rafałkowi przeszkadza?
Ostrożność jak najbardziej wskazana
Po protestach warszawski ratusz ostatecznie zgodził się na organizację Marszu i 11 listopada polscy patrioci będą mogli wziąć udział w legalnym wydarzeniu. Nie traciłabym jednak czujności, bo jestem niemal pewna, że dojdzie do jakichś prowokacji. Być może nawet na tak dużą skalę, jak w 2020 roku, kiedy to policjanci w pełnym rynsztunku wkroczyli nagle między maszerujących, skutecznie prowokując uczestników. Później jeszcze strzelali do nas gumiakami, w efekcie czego jeden dziennikarz miał rozerwany policzek, jakiś chłopak stracił oko, a uczestnicząca w wydarzeniu dziewczyna oberwała w skroń i straciła przytomność. A na końcu jeszcze zafundowali ludziom ścieżkę zdrowia na dworcu przy Stadionie Narodowym i średnio się zastanawiali, czy nieszczęśnicy, którzy trafili pod ich pałki rzeczywiście w tym Marszu brali udział. Potem udało się rozkręcić medialną nagonkę, że to ci wredni narodowcy rzucili się na Bogu ducha winnych funkcjonariuszy, mimo że nagrania dobitnie pokazują, że to cały szwadron policji wkroczył wprost w tłum spacerujących ludzi. I wiecie, nie powiem Wam na sto procent, czy idiota rzucający racami w balkony faktycznie był idiotą czy podstawionym prowokatorem, ale jeśli chodzi o policjantów to byłam świadkiem i było dokładnie tak, jak Wam to opisuję. Szliśmy sobie spokojnie, kiedy nagle wlazł w nas cały szwadron policji z tarczami i pałkami. Gdyby mnie Grzesiu w ostatniej chwili nie odsunął, pewnie sama bym się nadziała. Dlatego, jeśli wybieracie się na Marsz, proszę Was – nie dajcie się sprowokować i uważajcie na siebie. Bardzo bym chciała, żeby tegoroczny Marsz był tak piękny i dostojny, jak ten z 2018 roku na stulecie odzyskania Niepodległości (kiedy cały tłum ludzi zaczął pod Stadionem śpiewać nasz hymn, czułam ciarki na plecach), ale mam złe przeczucia, bo Rafaś chyba ostrzy sobie zęby na ten Marsz, żeby potem móc się pochwalić w mediach: „A nie mówiłem?”. Obym się myliła.
M.
P.S.: Zastanawiające jest tylko, że ratusz bez mrugnięcia okiem udzielił Ukraińcom zgody na marsz z okazji ich święta niepodległości, a Polacy musieli się domagać i protestować.
W Sejmie znowu inba jak w piaskownicy. Prezydent Andrzej Duda wygłosił orędzie, w którym w końcu otwarcie nazwał działania obecnego rządu bezprawnymi. Na odpowiedź nie trzeba było długo czekać, bo odpalił się sam Donald Tusk, który wyszedł na mównicę i stosem kłamstw, półprawd i manipulacji próbował odeprzeć atak głowy państwa. Oczywiście, jak to tylko on potrafi, zarzucił PiS-owcom coś, co jego własny rząd bardzo długo popierał i realizował, ale o tym wspomnę później. Nigdy nie zrozumiem, jak można popierać faceta, który codziennie opowiada co innego, bo pamiętamy już nagłe zmiany narracji w temacie Rosji, Putina, uchodźców czy choćby CPK. I w żadnej z tych spraw nie możemy choćby domyślać się na czym ostatecznie stanie, bo cholera wie, czy za kilka dni premierowi znowu się nie odwidzi. A zresztą, wszyscy wiemy, że trzeba brać duuuużą poprawkę na to, co on mówi.
Kto najbardziej nie lubi rosyjskiego gazu
Co takiego zarzucił Tusk swoim politycznym przeciwnikom? Że uzależniali Polskę od rosyjskiego gazu. To jest już tak ordynarne i bezczelne kłamstwo, że naprawdę ciężko mi znaleźć odpowiednie słowa pogardy. Przepraszam bardzo, a kto się tak bardzo oburzał, kiedy PiS zdecydował się na ciągnięcie gazu z Norwegii? To zdaje się podwładna pana Donalda, poślica Jachira śmieszkowała na swoim Twitterze, że „na złość mamie odmrożę sobie uszy”. Powiedzenie, że PiS uniezależnił Polskę od rosyjskiego gazu byłoby pewnie na wyrost, ale jestem pewna, że dzięki temu nie byliśmy w takiej dupie jak nasi zachodni sąsiedzi, którzy nagle ku swojemu olbrzymiemu zdziwieniu zorientowały się, że Putin wcale nie jest taki fajny. I że wypadałoby się wycofać z interesów z nimi, przynajmniej dopóki przywódca Rosji nie załatwi sprawy z Ukrainy, a nie bardzo jest tak, bo całą gospodarkę oparli na rosyjskim gazie, bo był tani. Wracając do tematu, ja tam się wcale nie dziwię, że posłowie PiS w końcu zdecydowali się opuścić salę, bo tego się słuchać nie dało. Jeśli nie kłamstwa, to jakieś niezrozumiałe samouwielbienie. Ogólnie wszyscy już zdążyliśmy poznać sposób uprawiania polityki przez premiera Polski. Otóż wszystkie swoje błędy, złe decyzje czy nawet pospolite przestępstwa zrzuca na PiS. A jego wyborcy powtarzają to tak bezmyślnie, że oto doczekaliśmy się czasów, w których Jarosław Kaczyński jest ruską onucą. Tymczasem wszyscy pamiętamy stosunki tuskowo-putinowe za poprzedniej kadencji prezesa KO. I serio, każdemu chyba zdarzyło się kiedyś skłamać, ale żeby sypać łgarstwami na lewo i prawo, kiedy wiadomo, że wystarczy kilka kliknięć w Internecie, żeby sprawę zweryfikować? Cóż, na wyznawców pana Donalda to działa, wszak najważniejsze jest osiem gwiazdek. W każdym razie – bardzo nie podobała mi się TVP za rządów Prawa i Sprawiedliwości (teraz nie podoba mi się jeszcze bardziej), bo faktycznie ataki na Tuska szły tam bezpardonowo i często niesprawiedliwe, ale serial „Reset” polecam Wam gdzieś odkopać i obejrzeć. Oczywiście, kiedy tylko obecny rząd przejął media społecznościowe państwowej telewizji natychmiast te materiały usunął, ale użytkownicy YouTube już zdążyli tam wrzucić kopie. Ja sama, czując co się święci, zapisałam sobie wszystkie odcinki na dysku.
Cyrk w Sejmie… Znowu
Poośmiogwiazdkował, czyli inaczej pisząc okazał kompletny brak szacunku prezydentowi własnego kraju poseł Marcin Józefaciuk, który nawet nie usiadł, żeby wysłuchać orędzia, tylko stał i pił coś z kartonowego kubeczka. Twierdzi, że wodę. Potem postanowił się z tego wytłumaczyć, bo znowu chłopinie się ubzdurało, że to jakiś sprowokowany atak hejterów. Nie, Marcinku, to zwykła krytyka, bo wyglądałeś jak lump spod Żabki o szóstej rano rozpaczliwie przeszukujący kieszenie, bo ma nadzieję uzbierać na kolejną małpkę. Albo alko-tubkę. Ewentualnie jak skacowany klaun w depresji. Ogólnie możemy się z tych wyjaśnień dowiedzieć, że poseł stał, bo mógł, bo boli go noga, bo nie lubi siedzieć, bo ma ADHD. Tęczowy krawat miał, bo jest gejem i potrzebuje wsparcia, a poza tym chciał zrobić na złość Dudzie (baaaaaardzo dojrzałe). Wodę pił, bo mógł, bo mu się chciało i był odwodniony. Ogólnie całe jego tłumaczenie się to jedna wielka nonszalancja, bo on mógł. I chciał, żeby Duda go zobaczył. Przecież to jest naprawdę poziom piaskownicy. Nie wiem, czy pan prezydent go zauważył, ale nawet jeżeli tak, to całkowicie zignorował – i bardzo słusznie. W każdym razie spieszę wyjaśnić panu nauczycielowi, że z prawdziwym hejtem to on się jeszcze nie zetknął – zwyczajnie dlatego, że jest mało pracowitym i mało wyróżniającym się posłem, który rozpaczliwie próbuje zwrócić na siebie uwagę kolejnymi tatuażami, idiotycznym zachowaniem czy właśnie krzykliwymi strojami. Hejt rozlał się za to, kiedy poseł Pawłowicz ośmieliła się zjeść na sali sałatkę – przy czym ona była przynajmniej stosownie ubrana. Chociaż w tej sytuacji mam wrażenie, że mniej chodziło o samą nienawiść do kontrowersyjnej polityk, a bardziej o to, że przypadkiem akurat wtedy zeznawał Bronisław Komorowski przed sądem w sprawie tzw. afery marszałkowej, więc trzeba było to odpowiednio zamieść pod dywan.
M.