Chris Pratt to jeden z najsympatyczniejszych gości w branży filmowej – i to bez podziału na lewackie Hollywood, polskie piwniczne kino prawicowe i wszystkie pozostałe kategorie. Jeden z internautów swego czasu słusznie zauważył, że gdyby psy z rasy Golden retriever mogły być ludźmi, byłyby dokładnie takie jak Chris Pratt. Trzeba się mocno postarać (albo mieć jakieś problemy ze sobą i ukryte kompleksy), żeby tego gościa darzyć niechęcią. Zabawny, ludzki, przyjazny, całkowicie pozbawiony gwiazdorskich manier, zarażający pozytywną energią. No taki po prostu ludzki Golden retriever, lepiej się go podsumować nie da. Ewenement w czerwonodywanowym świecie nadętych bufonów z Hollywood.

Nie będę się zagłębiał w ocenę jego talentu aktorskiego, żaden ze mnie wybitny znawca w tej dziedzinie, poza tym choć bardzo lubię Pratta, właściwie nie oglądam jego filmów, zresztą odkąd prowadzę swój profil, zdecydowanie więcej czytam niż oglądam. Ale oglądałem mało u nas znany serial komediowy „Parks and recreation” i świetnie tam sobie ów aktor radził. Zagrał głupiutkiego ale sympatycznego Andy’ego. W jednej ze scen Pratt zaskoczył obsadę i pozwolił sobie na improwizację – miał wpisać w internecie objawy choroby swojej koleżanki z pracy i na tej podstawie pomóc jej ustalić, co się z nią dzieje. Wklepał więc kilka słów i zawołał: „Wpisałem twoje symptomy w wyszukiwarkę, żeby sprawdzić co ci dolega, i tu piszą, że możesz mieć problemy z połączeniem sieciowym”. Reżyserowi tak się jego improwizacja spodobała, że nie tylko włączył ją do serialu, ale i po czasie z udawaną zazdrością nazwał ten moment najzabawniejszym w całej historii serialu. Wybaczcie przydługi wstęp, ale mam płacone na zasadzie: sztabka złota za każdy akapit, więc – sami rozumiecie. W następnym tekście podam przepyszny przepis na szarlotkę.

Pratt jest też „dobrze ohajtany” – z córką Arnolda Schwarzeneggera, wzorowego lewaka, wielkiego przyjaciela ideologii LGBT i innych neomarksistowskich środowisk. Same plusy! Nic tylko robić karierę, śnić swój hollywoodzki sen i zbierać oklaski oraz biustonosze rozpiszczanych fanek. Ale nagle okazuje się, że na tym podręcznikowym wizerunku jest skaza. I to skaza nie do zmycia.

Otóż Chris Pratt jest… chrześcijaninem. I to takim wierzącym. Na Instagramie wrzuca zdjęcie ze swoją żoną, pisze o jej „czystym sercu” i o tym, że poznali się w kościele. O Bogu i swojej wierze wypowiadał się częściej. Tyle wystarcza, żeby znaleźć się na czarnej liście, jako wróg ludu. Joe Rogan, znienawidzony przez lewicę komentator mający gigantyczne zasięgi, już kilka miesięcy temu zauważył, że Pratt jest niewygodny: „Nawet Chris Pratt ma problemy przez to, że jest chrześcijaninem, mimo że to najsympatyczniejszy facet, jakiego kiedykolwiek spotkałem. Wymyka się ze schematu. Jest chrześcijaninem, wypowiada się o tym raczej otwarcie, i z tego powodu go atakują. On po prostu wierzy w Jezusa i stara się być dobrym człowiekiem, a oni na to reagują na zasadzie: pierdolić go”. Warto dodać, że sam Rogan nie jest chrześcijaninem, deklaruje się jako agnostyk.

Jego słowa w ostatnich dniach nabierają aktualności. Jedna z użytkowniczek Twittera zaczęła nawoływać do usunięcia Pratta z obsady kasowych filmów z serii „Strażnicy Galaktyki” i zastąpienia go innym aktorem. Pomyślicie: po co przejmować się opinią jakiejś idiotki? Problem polega na tym, że jej tweeta polubiło ponad… 200 tysięcy osób. Warto dodać, że owa internautka identyfikuje się jako „ona”, że w swoim opisie umieściła informację, iż popiera aborcję, jest antyrasistką, domaga się zlikwidowania policji i jest – uwaga – przeciwniczką „WYKLUCZANIA”. Dlatego domaga się wykluczenia chrześcijańskiego aktora z obsady filmu. Bo jest przeciwniczką wykluczania.

Pratt wywołuje taką wściekłość nie tylko dlatego, że ma czelność deklarować się jako chrześcijanin, a nie jako marksista, ale również dlatego, że poszła plotka, iż bywa w kościele, który ma czelność nie kochać LGBT i nauczać swoich wiernych według Pisma Świętego, a nie według CNN albo jakiejś amerykańskiej wersji „Gazety Wyborczej”. Reżyser twardo wstawił się za gwiazdą swoich filmów i poinformował, że jeśli Pratt zostanie usunięty z obsady, to on na znak protestu zrezygnuje ze swojej funkcji. Odpisał też bezpośrednio na wpis, który zdobył tak ogromną popularność (cytuję za portalem Antyradio): „Wiem nawet do jakiego kościoła chodzi. A Ty wiesz? (Odpowiedź brzmi: nie, nie wiesz, ale słyszałaś od kogoś, kto słyszał od kogoś, że on chodzi do tego kościoła, więc pomyślałaś: O, okej, wierzę w tę okropną rzecz, którą przeczytałam o znanej osobie w internecie)”.

No i wtedy dostało się im obu. Niejaka Alison Stine z portalu Salon.com wypociła artykuł pod wiele mówiącym tytułem: „Skompromitowany reżyser staje w obronie skompromitowanego aktora”. Postępowa wariatka nazywa aktora skompromitowanym, a jej oskarżenie pod jego adresem polega nie tylko na tym, że chodzi on do kościoła który jej nie pasuje, ale i na tym, że „unika tematu swojego członkostwa w tym kościele, unika tematu poglądów kościoła i jego własnych na temat praw gejów”. Rozumiecie…? Oni nienawidzą go nie za to, że mówi coś, co im się nie podoba – lecz za to, że nie mówi tego, co im się podoba…!

Tu sam się nasuwa Mackiewicz i jego antykomunistyczny majstersztyk „Zwycięstwo prowokacji”, sprzed 60 lat: „nie wolno w ustroju komunistycznym bronić się nawet milczeniem. Odwrotnie, wszyscy muszą mówić. Mówić to co im się każe”. Te słowa idealnie pasują do przebrzmiałej gwiazdki polskiej sceny muzycznej, Piaska, który choć przez całe życie stronił od brudzenia się polityką, ideologią i moralizowaniem, jakiś czas temu zrobił ze swojego coming-outu obrzydliwy spektakl polityczny, byle tylko płynąć z mainstreamem i zostać przez niego pogłaskanym.

Tak, dzisiaj każdy MUSI uwielbiać marksistowską ideologię LGBT. Nie wystarczy, że nią nie gardzisz – absolutnie MUSISZ ją popierać. Nie wystarczy, że nie jesteś jej wrogiem – MUSISZ być jej przyjacielem i sługą. Nie wystarczy, że jej nie hejtujesz – musisz prześcigać się z innymi we wjeżdżaniu jej w tyłek. W dzisiejszych czasach nie tylko nie wolno ci wyrażać swojego zdania. Nie wolno ci go nawet posiadać.

Jeśli nie beczysz razem z resztą stada, jesteś intruzem.

Rok 2019. Dennis Prager, prawicowy publicysta: ,,Istnieje to ogromne lewicowe kłamstwo głoszące, że mężczyźni mogą miesiączkować„. Wszyscy w studio, zaproszeni goście i publiczność, wybuchają śmiechem. Prowadzący program centrysta Bill Maher próbuje ośmieszyć rozmówcę: „Zaraz, zaraz, nigdy w życiu takiej teorii nie słyszałem”.

DP: „Sprawdźcie to sobie, ludzie. Twierdzenie, że mężczyźni nie mogą menstruować, zaczyna być uznawane za transfobię.”

BM: „Pierwszy raz o tym słyszę. (publiczność ryczy ze śmiechu, goście uśmiechają się z zażenowaniem) Powiedz, skąd to wziąłeś?”

DP: „Wystarczy wygooglować frazę: czy mężczyźni mogą menstruować.”

BM: „Ale kto coś takiego mówi?! Mówisz teraz o jakimś marginalnym odsetku… (…) Sposób, w jaki to przedstawiasz, jest bzdurą.”

DP: „Przedstawiam to zupełnie adekwatnie.”

BM: „Nie, to nieprawda. To o czym mówisz, dotyczy tego, że ktoś kto jest transpłciowy, był mężczyzną i teraz uznaje się za kobietę, i bierze udział w zawodach dla kobiet, nawet Martina Navratilova powiedziała, że to żałosne. Ale to nie ma nic wspólnego z twierdzeniem, że mężczyźni mogą menstruować.” (publiczność wybucha śmiechem)

DP: „Na uniwersytecie  w Berkeley, w męskiej toalecie studentom są zapewniane tampony. Sprawdźcie to. W męskiej toalecie są automaty z tamponami.”

BM: „To prawdopodobnie dlatego, że faceci to pantoflarze i ich dziewczyny mówią im: idź po tampon dla mnie. To o wiele bardziej logiczne wyjaśnienie. Dennis, pamiętam jak byłeś kiedyś u mnie w programie, wydawałeś się bardziej rozsądny.” (wszyscy chórem wyśmiewają Dennisa Pragera)

DP: „Ale co z tego co powiedziałem jest nierozsądne?”

BM: „Powiedziałeś, że ludzie uważają, że mężczyźni mogą menstruować. Przecież nikt tak nie myśli!”

Bill Maher, zaproszeni goście i publiczność pośmiali się z prawicowego oszołoma, sypiącego teoriami spiskowymi. A potem życie toczyło się dalej. W 2020 roku w Cornell University zapewniono darmowe produkty związane z menstruacją – w męskiej toalecie. Stało się to pod presją aktywistów – jedna z tych osób tłumaczyła: „Nie tylko kobiety menstruują”. Zresztą już od kilku lat trwa tam postępowa akcja pod nazwą „Uwolnić Tampony”, a słowo „woman” jest przez aktywistów pisane jako „womxn”.

Rok 2021, Szkocja. Studentka prawa, matka dwojga dzieci, Lisa Keogh, zostaje poddana postępowaniu dyscyplinarnemu za obraźliwe wpisy głoszące, że kobieta rodzi się z waginą, i że kobiety są generalnie słabsze fizycznie niż mężczyźni.

Na Uniwersytecie w Exeter, Eva Poen pada ofiarą nagonki za stwierdzenie, że „jedynie kobiety menstruują”. Na uczelni w Durham, Angelos Sofocleous został wyrzucony za wpis w mediach społecznościowych, ze stwierdzeniem: „kobiety nie mają penisa”.

Rok 2020. Na uczelni w Teksasie aktywiści również domagają się podpasek w męskiej toalecie, gdyż: „nie każdy kto menstruuje, to kobieta”. W tym roku aktywiści przekonali się na uczelni w Oregonie, że marksistowska presja ma sens – również tam władze uniwersyteckie ugięły się i dołączyły do powiększającego się grona uczelni montujących automaty z tamponami w męskim kiblu, uznając tym samym, że – jak wspominał wyśmiany przez Mahera Prager – mężczyźni mogą menstruować.

Za dwa miesiące, w czerwcu, na uniwerku w Nowym Jorku ukaże się publikacja „Menstruation Matters”, z podtytułem: „Stawiając czoła milczeniu prawa odnośnie miesiączki”. Publikacja będzie dotyczyła między innymi zagadnienia „równości menstruacyjnej”. To może być w perspektywie nadzieja dla milionów polskich licealistów. „Stiwenku, dlaczego nie grasz w piłkę z Brajankiem i Dżejmsikiem? Znowu zapomniałeś stroju?” „Nie, panie wuefisto, po prostu mam dzisiaj miesiączkę.” „Aa, to w porządku. Jesteś zwolniony z dzisiejszych zajęć, idź do męskiej toalety i weź sobie tampon.”

Anglojęzyczna Wikipedia, rok 2022, hasło „menstruacja”, akapit: „Kto może menstruować”. Cytuję ostatnie zdanie: „Transpłciowi mężczyźni mogą menstruować lub nie, w zależności od ich indywidualnych okoliczności”.

Rok 2021, tytuł artykułu na portalu „Wyborczej”: „Nie kobiety, ale osoby w ciąży, osoby z macicą i osoby rodzące. Szwedzi oswoili język gender”. Gratulacje.

Takich przykładów mógłbym wypisać wielokrotnie więcej. Kiedy widzę więc twarz tego rozbawionego „teoriami spiskowymi” Billa Mahera w 2019 roku, kiedy widzę tych roześmianych gości jego programu i publiczność, wreszcie kiedy widzę zaszczutego przez nich Dennisa Pragera, którego słowa przeszły od teorii spiskowej do rzeczywistości szybciej niż centrysta Maher mógł przewidzieć w swoich najgorszych snach, to po raz kolejny stają mi przed oczami słowa Pawła Kłoczowskiego, które zacytowałem pod koniec mojej książki „Manifest Antykomunistyczny”:

„Szaleństwo mędrca bywa czasami bardziej wartościowe niż trzeźwość głupców”.