Dobra kontynuacja, czyli o „Tresurze” Razprozaka

JE Łukasz Winiarski, znany szerzej jako „Razprozak” szturmem wdarł się na listy wszelakich bestsellerów ze swoim „Manifestem Antykomunistycznym”, a jego 2 książka, czyli „Tresura” radzi sobie równie dobrze. Jeśli kogoś to dziwi to oczywiście ma do tego prawo, ale mnie, np. nie i to z wielu powodów, o których poniżej.

Całą lekturę podzieliłbym na 3 części: 1 (do ok. 140 strony) mówi o sposobach indoktrynacji lewicy, liberałów i komunistów bazując głównie na przykładach z ZSRS, ale nie tylko.
Jest to swoiste wprowadzenie do dania głównego, czyli 2 części książki, która pięknie demaskuje TVN, ich ludzi, koneksje rodzinne i propagandę jaką stosowali i, niestety wciąż stosują, ku uciesze swoich fanatyków.
Część ta kończy się ok. strony 260, po której mamy pewien powrót do części 1, a więc odejście od samej telewizji z Wiertniczej i powrót do kwestii mocno historycznych.

„Tresura” podoba mi się bardziej niż „Manifest…”, choć obie z tych pozycji są na bardzo wysokim poziomie i sądzę, że każdy człowiek, który uważa się za otwartego na nieznane mu dotąd fakty i nieskażonego na zamykanie się w swojej lewackiej, „fajnej” bańce powinien je przeczytać – najlepiej w całości,  a jeśli nie tak to chociaż w jakiejś części. Myślę, że duży wpływ miał na to temat pracy – bardzo lubię czytać Razprozaka w ogóle, ale już całkiem uwielbiam to robić kiedy zabiera się za temat TVN, a przy tym również Wyborczej i mediów jej pokrewnych i pokazuje związki jego obecnych „gwiazd” ze starym, komunistycznym i bandyckim systemem – czy to bezpośrednio czy poprzez rodzinę. W moim przekonaniu, to te tematy, od których trzeba zacząć naszą narodowo-konserwatywną kontrrewolucję, a to dlatego, że to właśnie z tych telewizji, gazet, a obecnie coraz częściej i rozmaitych internetowych portalików zwykli ludzie czerpią wiedzę. Musimy zatem próbować zniszczyć działanie tego wirusa jeszcze we wczesnym jego stadium, a w każdym razie – nie gdy będzie on już bardzo zaawansowany.

Co prawda, z tej lektury nie zapadł mi jakoś szczególnie w pamięci żaden tekst, jak w pierwszej książce ten o dyrektorze odbierającym telefon łokciami, ale nic to. Styl jest podobnie luzacki, a merytorycznie jest równie świetnie. Słowem – polecam wszystkim razem i każdemu z osobna.