Nawiasem Pisząc

Chodź, opowiem Ci bajeczkę…

Published

on

Opowiem Wam piękną bajkę o spełnianiu marzeń. Będzie kolorowo, tęczowo i baśniowo – do tego stopnia, że niektórzy z Was zechcą sobie sprawić różowego kucyka. To historia o przewadze umysłu nad własnym ciałem, o pięknej wyzwolonej krainie, zwanej Finlandią, gdzie cały rząd pracuje tylko po to, żeby spełniać marzenia swoich obywateli (więc nie za bardzo jest czas na cokolwiek innego) i o tym, że żeby osiągnąć swój cel wcale nie trzeba ciężko pracować, wystarczy tylko zamknąć oczka i marzyć…

Różowy kucyk wesoło sobie hasa

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami (czyli właśnie w Finlandii) żył sobie pewien rolnik Markku-Pekka Antikainen. Od najmłodszych lat marzył on o karierze łyżwiarki figurowej, ponieważ Markku, rzecz jasna, czuł się kobietą. Na początku rzeczywistość rzucała mu jednak kłody pod nogi, bo Fin musiał zapieprzać na polu i nie starczało już czasu na łyżwiarskie akrobacje. On jednak się nie poddawał i z całych sił czuł się i kobietą, i łyżwiarką – i głęboko w jego serduszku tak właśnie było. Wierzył w to całą mocą! Nikt jednak o zdolnym rolniku nie słyszał, mimo że ten się nie poddawał i marzył tak dzielnie i wytrwale! Z jakiegoś powodu to jednak nie wystarczało – prawdopodobne dlatego, że Finlandia była wtedy zacofana i nietolerancyjna. Dusiła wręcz swoją wielką gwiazdę sportu w zarodku. Markku był jednak uparty. Postanowił być łyżwiarką figurową i postanowił zrobić to jak najszybciej, zanim dotarłoby do niego, że to bez sensu. Dlatego w wieku około 45 lat rozpoczął treningi łyżwiarstwa figurowego i osiągnął pierwszy sukces – zajął trzecie miejsce w nieformalnych Mistrzostwach Świata w łyżwiarstwie figurowym dla amatorów. Na ceremonię wręczania nagród przyszedł w spódnicy, przez co organizatorzy go nie dopuścili. Sami widzicie, jakim smutnym, szarym krajem była wtedy Finlandia. Nie zniechęciło to jednak Markku, który zaczął sobie teraz wyobrażać, że z poziomu amatorskiego na poziom zawodowy w łyżwiarstwie można przejść bez jakiegoś tam zbędnego treningu. Zwłaszcza że w tym czasie można robić inne, kluczowe dla osiągnięcia sukcesu, rzeczy. Na przykład zmieniać płeć. I tak właśnie przeciętny rolnik stał się piękną, powabną i niezwykle kuszącą Minną-Maarią Antikainen. A że w tym czasie Finlandia też przestała być szara i smutna i stała się krainą tęczą i tolerancją płynącą, to Minna-Maaria, mimo że sprawiała wrażenie, jakby łyżwy miała po raz pierwszy na nogach, zakwalifikowała się na otwarcie Mistrzostw Europy – w imię równości i tolerancji!

Kucyk padł…

I jak się skończyła ta piękna bajka? Ano tak, że jeśli naprawdę zamarzył Wam się różowy kucyk, to się wstrzymajcie, bo Wam zdechnie. Minna-Maaria wjechała na lód podczas prezentacji flag i już na pierwszy rzut oka było widać, że nie za bardzo pasuje do reszty towarzystwa – co mogła zauważyć nawet osoba, która po raz pierwszy w ogóle widziała łyżwiarstwo figurowe. Bardziej wyglądało to na jakąś parodię, niż poważne zawody i może to też jest pomysł na karierę dla naszej bohaterki? Mogłaby stworzyć program w konwencji Benny’ego Hilla, w którym będzie jeździła na łyżwach, bo szczerze wątpię, żeby organizatorzy konkursów łyżwiarskich, mimo wypełnionych tolerancją i tęczowych serc, dopuścili kiedykolwiek do podobnej sytuacji. Fin(ka) bowiem wyrżnął w trakcie występu tyłkiem o lód (no, dobra – kolanem, ale wiele mu to nie pomogło) i nie potrafił podnieść się o własnych siłach. Ratować musiała go młodsza koleżanka z zespołu, która wcześniej zajęta była nie tranzycjami i przyjmowaniem hormonów, ale nauką jazdy na łyżwach właśnie. Pomogła mu wstać i, nie wiedzieć czemu, wręczyła flagę narodową. Markku-Pekka vel Minna-Maaria za jednym zamachem skompromitował siebie, swoją ojczyznę i całą dyscyplinę. Można powiedzieć, że skompletował hat-trick za jedną przewrotką. Ale spokojnie, mimo wszystko możecie urządzić swojemu kucykowi godny pogrzeb, bo sam zainteresowany nic sobie z tej kompromitacji nie robi: „To było niezwykle ekscytujące, nigdy nie zapomnę tego przeżycia. To także pokazuje, jak wymagająca jest ta dyscyplina. Obawiałam się upadku i tak się stało. Jednak wciąż była to dla mnie wspaniała zabawa. Zaczęłam jeździć figurowo w wieku 50 lat. To moje marzenie z dzieciństwa, aby jeździć jako kobieta, ale urodziłam się jako mężczyzna. Zaczynałam od podstaw, a teraz potrafię robić bardziej zaawansowane rzeczy” – stwierdził w wywiadzie.

Koniec bajki.

Łapcie link do wzruszającego występu panny (?) Antikainen. Na YouTube znajdziecie więcej, ale zalecam rozsądność podczas dawkowania, bo można się udusić ze śmiechu.

A jeszcze niżej dowód, że przy konwencji Benny’ego Hilla wyglądałoby to lepiej:

M.

https://www.facebook.com/nawiasempiszacoswiecie

Wesprzeć nas można poprzez Patronite

Exit mobile version