Amerykański sen

Zanim przejdę do podzielenia się wnioskami z amerykańskiego cudu, który polegał na tym, że Andrzej Duda i Donald Tusk wyruszyli razem na spotkanie z prezydentem Bidenem i się nie pozabijali (czego chyba wielu obserwatorów naszej sceny politycznej się obawiało), wspomnę jeszcze o tym, o czym pewnie też już słyszeliście, ale warto przypomnieć. Od kwietnia wzrosną rachunki za żywność, wraca 5% VAT. Cieszycie się? Oczywiście, wszystkie media zapewniają, że to bardzo dobra decyzja naszego nie-rządu, albo że musieli to zrobić, nie mieli wyjścia. Jednak dosyć wiarygodne ptaszki na TT/X ćwierkają, że na polską żywność będzie nałożony ten VAT, ale na zagraniczne produkty już nie. Jeżeli to prawda, to mam wrażenie, że premier chce wykończyć polskie rolnictwo, zanim na dobre wjedzie do nas unijny Zielony Ład. Tak, żeby się nikt w Unii nie musiał przemęczać.

Duda poleciał, bo tak wypadało

A teraz przechodzimy do głównego tematu, czyli wizyty naszego prezydenta i premiera w USA. Najpierw wypadałoby się zastanowić, co tam robił premier, bo dyplomacja nakazuje, aby prezydent spotykał się z prezydentem jednak. Oczywiście, zwolennicy Donalda już sobie wszystko wyjaśnili, prawdopodobnie za pomocą TVN-u, ale podobne zdanie wyrażał na przykład Włodzimierz Cimoszewicz. Biden chciał się spotkać tylko z Tuskiem, a prezydenta Dudę zaprosił, bo tak wypada. A po co chciał się spotkać z przywódcą KO? Nie wiadomo, tak naprawdę. Starsi ludzie często mają jakieś swoje zachcianki, ale jeśli mam być szczera to… Nie znam się, co prawda na mowie ciała, ale na zdjęciach z tej wizyty Biden wygląda, jakby fajniej mu się gadało z Dudą. Aha, oczywiście pojawiło się dużo złośliwych głosów, że Tusk musiał pojechać w roli tłumacza. W takim wypadku to zadanie też zawalił, bo ze Stanów Zjednoczonych wyleciał wcześniej. Ale oczywiście, wcale nie dlatego, że po prostu nie był już tam potrzebny.

Kto załatwił Donaldowi wizytę?

No właśnie, bo pojawiła się druga opinia, tym razem tych wstrętnych prawaków, że to Dońka miało w USA nie być. Że dyplomacja jest dyplomacją, więc powinny się po prostu spotkać głowy obu państw i niepotrzebny im tam jakiś lokaj, kręcący się pod nogami. I prawdopodobnie ktoś naszemu premierowi tę wizytę zwyczajnie załatwił. Kto – nie mam pojęcia, nie chcę nawet snuć domysłów, ale wydaje mi się, że ta wersja jest bliższa prawdy. Nie tylko dlatego, że niespecjalnie pałam szacunkiem do Donalda Tuska, bardziej przekonuje mnie plan dnia, jaki miał jeden i drugi. PAD tego dnia, poza rozmową z prezydentem USA, miał również w planach spotkanie z kongresmenami i senatorami, spotkanie ze spikerem Izby Reprezentantów, wizytę w elektrowni atomowej i firmach produkujących uzbrojenie m.in. dla polskiej armii oraz wywiad dla TV Bloomberg. Tusk, poza herbatką z Joe’em, miał jeszcze tylko na głowie… wywiad dla TVN. Nie trzeba chyba być ekspertem, żeby widzieć, która z tych dwóch wizyt miała większe znaczenie i była dokładniej zaplanowana. Naprawdę to wygląda, jakby Tusk poleciał tam w ostatniej chwili tylko na doczepkę, żeby polskie media mogły pisać o olbrzymim zaszczycie, bo nawet mu nie zdążyli zadań wymyślić. Zwłaszcza że pamiętamy chyba jak się zachowywał, kiedy Biden przyleciał do Polski? Z Trzaskowskim rywalizował, który dłużej porozmawia z amerykańskim gościem i zdjęcia sobie robili. W rzeczywistości ta rozmowa jednego i drugiego ograniczyła się do kurtuazyjnego powitania gdzieś w przejściu. Pewnie Biden myślał, że autografy chcą.

Potężne zakupy

Ale skoro już opisaliśmy sobie, kto, to teraz zastanówmy się: po co. Oficjalnie wszystko jest jasne: rozmowa miała dotyczyć współpracy Polski i USA w ramach Sojuszu Północnoatlantyckiego. Owocem tego spotkania ma być kredyt dla Polski, który – rzecz jasna – mamy wydać na zbrojenia. Jak podano w komunikatach ogłoszonych równocześnie z wizytą polskich przywódców w Białym Domu, Departament Stanu zatwierdził potencjalną sprzedaż 821 rakiet AGM-158B JASSM o zasięgu niemal 1000 km za cenę maksymalną 1,77 mld dolarów, 745 pocisków powietrze-powietrze AIM-120C-8 średniego zasięgu za cenę do 1,7 mld oraz 232 pocisków taktycznych krótkiego zasięgu AIM-9X Sidewinder Block II za cenę do 219 mln. W ramach pakietów wejdzie również dodatkowy, powiązany z rakietami sprzęt i wsparcie logistyczne – podaje Polska Agencja Prasowa. Pozwólcie, że nie będę oceniała słuszności tych zakupów, bo zwyczajnie się na tym nie znam. Cieszę się jednak, że coś się w tym naszym wojsku ruszyło. Trochę wstyd, że zapalnikiem do tej decyzji była wojna przy naszych granicach, a wcześniej ta nasza armia i uzbrojenie leżały odłogiem, bo już historia nam pokazywała, że nie możemy liczyć tylko i wyłącznie na pomoc sojuszników. I cieszę się, że co do tego jednego premier i prezydent są zgodni, bo martwiłam się, że Tusk po dojściu do władzy uwali dalsze nasze zakupy, tak jak CKM i Turów, który do dwóch lat ma zostać zamknięty, przez co utracimy 8% energii elektrycznej, a 5000 osób zostanie bez pracy. Ale za to klimat lubi to. Jest jeszcze jedna opcja, której się dość mocno obawiam – że dyskutowano tam nad obecnością żołnierzy NATO (w tym polskich) na Ukrainie. Zwłaszcza że Radosław Sikorski bardzo lekkomyślnie, ale to u niego akurat nic nowego, zakomunikował, że oni już tam są. Szef dyplomacji, psia mać. Mam jednak nadzieję, że takich rozmów nie było, a nawet jeśli to prezydent USA o nich szybko zapomni. Przepraszam bardzo, nie powinnam się śmiać ze starszych, schorowanych ludzi, a Biden niestety zachowuje się czasem, jakby miał demencję, więc tym bardziej to mało grzeczne z mojej strony. Zastanawiam się tylko, czy on naprawdę jest w stanie piastować to stanowisko do końca kadencji.

U prezydenta na dywaniku

Ale znowu pojawia się tutaj pytanie: po co było ich tam aż dwóch? Poza zakupowymi uzgodnieniami otrzymaliśmy tylko zapewnienia, że USA i całe NATO dają Polsce żelazną gwarancję, że w razie „W” możemy na nich liczyć i że artykuł 5 Traktatu cały czas pozostaje w mocy. Nasi politycy z kolei zapewniali, że – co prawda różnią się w wielu kwestiach – to jednak sprawa bezpieczeństwa Polski ma dla nich charakter priorytetowy. Zwykła kurtuazja, którą naprawdę mógł spokojnie odbębnić jeden z nich, dlatego pojawiła się też opinia, że cała ta rozmowa miała jeszcze jeden ukryty cel – mianowicie Biden rzekomo chciał się upewnić, że nasze wewnętrzne spory nie zagrożą Sojuszowi. I wezwał po prostu dwóch niesfornych chłopców do siebie, żeby przestali się kłócić i rzucać w siebie piaskiem w piaskownicy i niszczyć swoje babki. Prawdopodobnie też oznajmił, że ma nasze wewnętrzne spory w poważaniu, dopóki będziemy załatwiać je po cichu, a nie że robimy awanturę na pół Sojuszu. Jeżeli tak faktycznie było, to naszych panów nie spotkał żaden zaszczyt, a co najwyżej najedli się wstydu. Ale to chyba tylko Polacy tak potrafią, że będą się kłócić o wszystko, nawet kiedy mają wojnę pod nosem i dosyć realną groźbę przeniesienia jej również na nasze terytorium. To tam pikuś, Wujek Nato i Matka Unia pomogą, nie musimy się martwić, za to my teraz będziemy tu uskuteczniać jeden z większych politycznych sporów, jaki pamiętam – spór o wszystko. Bo oni dosłownie kłócą się już O WSZYSTKO. Być może Biden chciał się upewnić, że może przynajmniej jeśli chodzi o te zbrojenia są zgodni. Albo chociaż, że mają to w poważaniu, więc nie będą przeszkadzać.

Skoro już podzieliłam się z Wami opiniami krążącymi po Internecie, to czas na taką, z którą się najbardziej zgadzam – pół żartem, pół serio. Wszyscy wiemy, że Joe Biden jest starym, schorowanym człowiekiem, o czym zresztą w tym poście wspominałam. Spotkanie z przywódcą każdego państwa mogłoby być dla niego męczące, a każde z nich stwarza okazję, że znowu mógłby chlapnąć coś, z czego potem środowisko demokratów musiałoby się tłumaczyć. Dlatego postanowił, że za jednym zamachem odbębni i Polskę, i Niemcy. Przecież nie ma żadnego problemu, żeby Donald Tusk powtórzył potem wszystko Olafowi Scholzowi. Ba, spróbowałby nie! Jak już akurat obaj byli pod ręką, to Biden zdecydował się zaprosić też niemieckiego reprezentanta. Logistycznie pomyślane bardzo dobrze – oszczędność czasu i pieniędzy. 

M.

https://www.facebook.com/nawiasempiszacoswiecie